donderdag 31 december 2009

prentje houdt niet van Oud & Nieuw


Ik ben altijd wel van de feestdagen. Kerst, pasen: prima allemaal. Er is er maar een waar ik een hekel aan heb: Oud & Nieuw. Om de oorzaak hiervan te vinden, moeten we terug naar het verleden, toen ik nog een klein prentje was.

Ik ben een nakomertje. Mijn broer is tien jaar ouder, mijn zus maar liefst dertien jaar. Om iedereen in die tijd ervan te overtuigen dat ik geen ongelukje was, zette mijn moeder de volgende tekst op het geboortekaartje: zij is geen vergissing, geen spelbreekster, maar een geweldige toegift. Wat een start.

Heel leuk allemaal, denkt u, maar wat heeft dat met Oud & Nieuw te maken? Dat ga ik u nu vertellen. Picture this: Oudejaarsavond 1980. Broer en zus zitten gezellig bij de buren, die van hun leeftijd zijn, en hebben een gezellige avond. Ik ben acht jaar, en zit samen met mijn lieve, maar toen al oude ouders, achter een schaal verschraalde oliebollen. Mijn ouders vinden dat het zo niet langer kan, en trekken broer en zus onder luid protest bij de buren vandaan. 'Doe het dan voor je zusje.' Broer en zus zitten vervolgens zwaar balend thuis op de bank. Hoezo geen spelbreekster?

Vervolgens gaat er bijna elk jaar wel iets mis rond Oud & Nieuw. Een grote liefde maakt het uit. Ik word ziek. De treinen rijden niet meer. Het wil maar niet gezellig worden. Kortom: prentje en Oud & Nieuw is geen geweldige combinatie. Desondanks wens ik jullie een geweldige oudejaarsavond. Ik ga maar onder mijn dekbed liggen. Nee hoor, ik ga het gewoon weer proberen. Eens moet het me toch lukken.

woensdag 30 december 2009

prentje en de lijstjes


Omdat je deze week van alle kanten om je oren wordt geslagen met lijstjes, komen hier de do's en don'ts van prentje.

Do's
- Leren hoe de naaimachine werkt
- Beginnen met de opvoeding van Zoon
- Mijn hart volgen
- Lekker verder gaan met alles waar ik energie van krijg:
  blog schrijven, fotograferen, prentjes maken
- Vaker naar mijn ouders gaan en dan niet aan ze ergeren
   (omdat ze niet weten hoe hun gehoorapparaten werken)
- Een georganiseerd huishouden proberen te runnen
  (zie ook de Don'ts van de sokken)

Don'ts
- Sorry zeggen als iemand anders tegen me aanloopt
- Vergelijken met anderen
  (en denken dat zij het allemaal veel beter voor elkaar hebben)
- In de kerstvakantie naar de Winter Efteling
- Ja zeggen als ik nee denk
- Pas gaan wassen als niemand in huis meer schone sokken heeft
- Mezelf kleiner maken dan ik ben

Pfff, ik word al moe als ik ernaar kijk. Misschien moet ik maar mijn eigen onvolmaakte ik blijven...

dinsdag 29 december 2009

prentje en de Winter Efteling


Toch gezwicht voor de Winter Efteling. Slecht idee? Op de radio horen we dat er acht kilometer file staat. Dat klopt, daar staan we inmiddels in. Een uur later horen we het weer. En staan we nog steeds in dezelfde file. Blijkbaar is heel Nederland op het idee gekomen dat dit een Uniek Moment is om het park te bezoeken. Op het terrein aangekomen is de parkeerplaats vol. We worden geleid naar een Noodparkeerplek, ergens onder Den Bosch. Als troost is er een treintje, die ons naar het park kan brengen. Kan, want hij vertrekt onder onze neus. Dan maar lopen, met een brullende kleuter, die zijn zinnen op het treintje heeft gezet. Tot onder onze enkels zakken we in een soort blubber. Maar we zetten door. Vlak bij de ingang gekomen vraag ik Man of hij het fototoestel heeft. Ieder die mij een beetje kent, weet dat dit voor mij een onmisbaar instrument is, zeker voor een bezoek aan de Efteling. Deze blijkt nog in de auto te liggen, omdat we ons hadden gehaast naar het treintje. Ik verzin dit niet. Man vertrekt weer richting Den Bosch.

Vorig jaar zijn we ook geweest. Een paar weken voor de kerstvakantie, toen er ongeveer 45 bezoekers waren. We wandelden rustig het park in. Ik maakte even een sanitaire stop, en toen ik terugkwam, hield Zoon een enorm wanstaltig geelgroene pluchen schildpad vast. Ik hoopte nog dat dit voor de foto was, maar de trotse blik in zijn ogen verraadde dat het anders zat. Gewonnen met eendjes vangen. Elk nummer onder een eendje correspondeerde met een prijs, en Zoon had volgens de mevrouw van de eendjes de hoofdprijs. We zullen nooit weten of hij werkelijk de hoofdprijs had, of dat deze mevrouw blij was dat ze eindelijk een klant had. Feit was dat we de hele dag met een gigantische schildpad op pad moesten, want er was geen kluisje. 'Zo voelt het dus als je twee kinderen hebt', zei ik tegen man. We moesten nu ons gezin opdelen in twee karretjes als we ergens in wilden. Verder was het een rustige jongen. Hij zeurde niet om een ijsje en zorgde voor een hoop aanspraak.

Ergens miste ik hem wel een beetje, gisteren, als we weer anderhalf uur in de rij stonden voor een attractie. Maar dan keek ik naar het stralende koppie van Zoon, en wisten we weer waar we het voor deden. En op de terugweg naar de parkeerplaats in Den Bosch konden we in het treintje.

maandag 28 december 2009

prentje maakt de werkelijkheid een beetje mooier


Nou, het zit er weer op hoor. Heeft u het leuk gehad? Op eerste kerstdag kijk ik vertwijfeld naar buiten. 'Het regent', mopper ik tegen Man. Ongelofelijk, hebben we een keer een witte kerst, regent het. En het kerstbrood was ook al op bij Albert Heijn. Zoon, inmiddels volkomen cadeautjesverslaafd, informeert of hij tijdens Oud & Nieuw ook pakjes kan verwachten. Vorige week zag hij ook continu de kerstman op het dak. Maar als ik dan keek, was hij net verdwenen. Wie houdt wie nu voor de gek?
Daarom vandaag een creatie van Zoon tussen de hertjes in een sneeuwbal. En een eekhoorn die naar beneden sleet. Omdat de werkelijkheid soms een beetje tegenvalt.

donderdag 24 december 2009

prentje hoopt op mooie kerstdagen





Voor zus prentje, die net als ik van engeltjes houdt. Voor (o)pa prentje, die zijn 81ste kerst gaat vieren. Voor de prentjeneefjes, waarvan er een heel ver weg is. Voor broer en schoonzus prentje, die zich dankzij deze blog meer betrokken voelen bij het prentjesbestaan. Voor de prentjesvriendin, die voor het het eerst zonder haar kindjes kerst moet gaan vieren. Voor alle prentjes, en alle niet-prentjes die me toch heel dierbaar zijn: een prachtig kerstfeest. En mocht het niet prachtig worden: het wordt vanzelf weer 27 december.  



woensdag 23 december 2009

prentje en de kerstwens


Zoon is niet zo'n creabea. Toen de creatieve genen werden uitgedeeld, keek hij even de andere kant op, zeg maar. Des te blijer ben ik met zijn kerstster, met heuse kerstwens. Ik vermoed dat de juf enige dwang heeft moeten uitoefenen, maar dat geeft niks. De kerstster heeft een ereplekje gekregen. Voor wie het niet goed kan lezen: 'ik wens dat iedereen lief is voor elkaar'. Daar sluit ik me bij aan.

dinsdag 22 december 2009

prentje en de rust


We gaan maar niet met de auto, want de wegen zijn glad. De treinen rijden amper, en fietsen kunnen we helemaal wel vergeten. Heerlijk. Wat een rust geeft dat. We staan lekker laat op, Zoon en ik spelen uren samen (heb ik anders geen geduld voor), eten een broodje en gaan op pad met de slee. Verder dan de wijk komen we niet, de keuze is beperkt tot Albert Heijn, HEMA of het tuincentrum (met als bonus de oliebollenkraam!). Moe en koud komen we terug, laten het bad vollopen en laden ons dienblad vol lekkere dingen. We trekken onze flanellen pyjama's aan en gaan op de bank onder onze plaid een kerstfilm kijken. En dan zit onze dag er alweer bijna op. Geen WinterEfteling, geen Düsseldorf, alleen maar rust. Van mij mag dit weken duren.

maandag 21 december 2009

prentje en het Living-gevoel


Kent u het Living-moment? Tot voor kort bestond er het tijdschrift Living - nu vervangen voor het rare Liv' - met hierin fotoreportages over mensen en hun 86 beste vrienden die allemaal in het wit dineerden op het strand, met de ondergaande zon als getuige. Nu heb ik geen 86 vrienden en als ik ze al had, gingen ze zeker niet in het wit gekleed dineren op het strand, maar dit terzijde. Waar het om gaat bij een Living-moment, is dat het lijkt alsof de wereld eventjes perfect is. Het zou zo in een tijdschrift kunnen. Helaas heb ik vooral te maken met prentje's werkelijkheid, waarin Man en ik zelf een sneeuwpop maken terwijl Zoon sikkeneurig binnen zit en de winterwortel van de sneeuwman de volgende morgen op een hele andere plek zit. Juist.

Maar gister had ik toch even het Living-gevoel, toen wij met de sleeuw door onze wijk banjerden, en langs de mooie Zweedse huizen liepen - waar kennissen buiten stonden met al hun buren, houtkachels branden, kinderen en honden samen speelden, en warme chocolademelk en gluhwein geschonken werd. En wij uitgenodigd werden om een kopje choco mee te drinken, wat uiteindelijk resulteerde in een spannend sneeuwballengevecht. Toen, beste mensen, had ik mijn Living-moment. Zoals je het leven eigenlijk wenst, zeg maar. Beter kan ik het niet uitleggen. Maar misschien is het mooie van Lving-momenten dat ze zo zeldzaam zijn...

zondag 20 december 2009

prentje en het kerstboekje uit 1949




O, dit is leuk zeg. En zo toepasselijk ook, in deze periode en met dit weer. Ben ik verwoed een adres aan het zoeken in een bak met oude agenda's, me ondertussen afvragend waarom ik niet alle adressen keurig in een excelbestand heb voor mijn kerstkaarten, kom ik dit boekje tegen dat ik ooit eens op een rommelmarkt heb gekocht. Een kerstblaadje van zestig jaar oud! Wat een fijn kerstcadeautje. En aangezien we inmiddels bijna ingesneeuwd zijn, duik in onder in de kerstsfeer van net na de oorlog.

vrijdag 18 december 2009

prentje wenst u een marry eeeh merry christmas!


Had ik gister vooral veel ongemak van de sneeuw, vandaag zou ik er eens lekker van genieten. En dat betekent voor mij vaak foto's! Dus statief naar beneden gehaald, telelens op de camera, hele setting in de tuin. Inmiddels lag het huis vol sneeuw van het heen en weer lopen, moest Zoon bijna opgehaald worden en zat ik nog steeds midden in mijn creatieve proces. Opeens zag ik de zwarte bloempot, waar je met een krijtje een persoonlijke boodschap op kan schrijven. Nee, dat was leuk, als ik daar nu eens Merry Christmas op zou schrijven. En dan hip, met een X. Maar was het nu Merry of Marry? Zoals ik al zei, de tijd begon te dringen dus ik moest snel actie ondernemen. Geen tijd om dingen uit te zoeken. Marry werd het. Enfin. Groot deel van de fotoshoot dus naar z'n mallen moer. 'Ach, dat is toch leuk als je net getrouwd bent', probeert man net troostend. Maar we zijn al 100 jaar getrouwd en de kans is heel klein dat u net in het huwelijksbootje bent gestapt. Maar omdat ik het toch niet over mijn hart kan verkrijgen alle foto's weg te gooien, is deze voor u. Marry Christmas.

donderdag 17 december 2009

prentje en de mensenmassa


Zonder dat ik het eigenlijk zelf wilde, bevond ik mij de afgelopen twee dagen tussen heel veel mensen. Gister even de stad in voor kerstinkopen. Braaf sta ik tussen alle mensen bij het stoplicht te wachten op groen. Van de overkant zie ik een hele grote man naderen, die dwars door het rode licht loopt. Naast me staat een politieagent, type-net-droog-achter-zijn-oren, zo ongeveer handenwrijvend de man op te wachten.  'Meneer, wacht eens even!' Verstoord kijkt de Grote Man op. 'U loopt door rood', zegt het politiemannetje, tamelijk overbodig. De menigte houdt zijn adem in. Hoe gaat de Grote Man reageren? Welnu, met de prachtige volzin: 'Jij hebt jouw leven. Ik de mijne'. Om vervolgens de Bijenkorf in te verdwijnen, de blauwe pet verbouwereerd achterlatend. Die zich vervolgens behoorlijk opgelaten voelde in een bulderende menigte.

Menigte twee vandaag. Drie sneeuwvlokken gevallen en het land ligt plat. 'Laten we maar een beetje op tijd weggaan', zegt collega M bezorgd. Ook zij heeft een kind met een kerstdiner vanavond. Aangekomen op het perron ziet het zwart van de mensen. Er staan twee treinen, aan beide kanten van het perron. Maar nergens wordt duidelijk of ze gaan vertrekken en waarheen. Bijna zit ik in de trein naar Nijmegen. En ik kan jullie vertellen beste mensen, dat is niet de kant op van het kerstdiner. 'De bus dan maar', stelt collega M voor. Ook hier natuurlijk kluwen mensen, kleumend in de sneeuw. Het Anton Pieckgevoel dat zich 's morgens van mij meester had gemaakt, versterkt door Zoon die riep: 'kijk mama, het lijkt buiten wel een schilderij!' was ver te zoeken. Heel ver te zoeken. Helemaal toen er eindelijk een bus stopte, en de chauffeur doodleuk uitstapte met de legendarische woorden: 'Even pauze'. Maar goed, eindelijk zaten we dan in een bus die ons naar Utrecht bracht. Daar aangekomen was het grote treinenbord opvallend leeg. Opnieuw de bus in, waar ik ongevraagd en ongewild, een gesprek moest aanhoren tussen twee pubers, compleet stoned. 'Kankuh-lekker, die sigaretten'. Wat ik op zich wel weer een mooie - onbedoelde - woordvondst vond. Vervolgens dwars door de sneeuwstorm naar het restje van de kerstviering, waar het stukje over de ezel en Maria wegens ruimtegebrek niet helemaal uit de verf kwam, maar wat gaf het. Even dacht ik terug aan vorig jaar, toen Zoon als kindje Jezus de show stal (foto). En nu ook weer blije ouders, stralende koppies: ik was weer thuis.

dinsdag 15 december 2009

prentje en faalangst


Van verschillende kanten krijg ik positieve reacties op mijn blog. Helaas niet bij de reacties zelf, want dat schijnt een hell of a job te zijn. Maar gewoon, live. Of in de mail. U vindt het leuk. Ontroerend zelfs. Fantastisch! Alleen word ik er een tikkeltje... faalangstig van. Want nu moet het van mezelf elke keer leuk en ontroerend worden (vergeet ik gewoon weer dat perfectionisme zooo 2009 is!) Dus zit ik de hele avond al te denken waar ik nu over moet schrijven. Over mijn lange werkdag? Niet leuk genoeg. Over de komende kerstvakantie? Niet ontroerend. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. Om vervolgens maar te besluiten dat faalangst ook erg 2009 is. Ik plaats gewoon lekker een foto van mijn keuken in kerstsfeer. En blijf blij bloggend bezig. De ene keer leuk, de ander keer ontroerend. En soms gewoon niet. Dan kijkt u gewoon naar de keuken in kerstsfeer.

maandag 14 december 2009

prentje en het perfectionisme


Vroeger (lees: tot een paar weken terug) was ik behoorlijk perfectionistisch. Ik herinner me dat ik vorig jaar op 31 december voornam om in het nieuwe jaar geen fouten meer te maken. Op 1 januari zat ik brullend achter de computer omdat ik net per ongeluk het verkeerde Kerstkeuzekado had besteld. Zinloos dus. Nu kom ik er steeds meer achter dat perfectionisme zo 2009 is. En eigenlijk ook heel saai. Moe word ik af en toe van verhalen van moeders wiens kinderen altijd hun bord leeg eten (Zoon lust 1 groente: komkommer. En trots dat hij daar op is.) Deze kinderen liggen ook altijd om 7 uur in bed (wij halen het nooit Zoon voor half 9 in bed te krijgen. Maar hij krijgt wel altijd een verhaaltje voorgelezen. Zo zijn we dan wel weer.) En goed dat ie het doet! Dus ik trek me niets meer aan van dat soort verhalen. Want dat het niet helemaal perfect is, heeft ook zijn charmes. Dus heb ik mijn fototoestel gepakt toen ik zag dat er drie auto's geparkeerd stonden in de kerststal. En neem ik me dit jaar voor met Oud&Nieuw dat ik van mezelf heel veel fouten mag maken in het nieuwe jaar.

zondag 13 december 2009

prentje en een zondagmorgen voor kerst


Dat betekent kerstkoekjes bakken en kerstkaarten maken met Zoon. En voor de juf een kerstbal gemaakt met een recept voor het Grote Kleuter Kerstdiner. Voor het geval dit allemaal erg ideaal overkomt: de keuken is een puinhoop, Zoon lust zijn eigen koekjes niet (iemand belangstelling voor 25 kerstkoekjes?)  en eigenlijk had hij het na twee kerstkaarten wel gezien. Hij ligt nu languit in zijn pyjama Pokemon te kijken.
Maar dat zie je allemaal niet op de foto...

vrijdag 11 december 2009

prentje, migraine en kleuters


Vandaag, had ik de juf beloofd, zou ik helpen met het knutselen van de kerststalletjes. Maar vannacht sloeg de migraine keihard toe. Ik strompel m'n bed uit. 'Zal ik aan de juf vragen of ik een andere keer kan komen helpen?, probeer ik bij Zoon. Resoluut schudt hij zijn blonde hoofdje. Keihard zijn ze, die kleuters. Afspraak is afspraak, daar valt niet over te onderhandelen. 'Dan zorg ik toch voor je, in de klas', zegt hij. Dat geeft de doorslag. Dus zit ik tien minuten later met een tafel vol kleuters en een ingewikkeld stalplan voor mijn neus. En ach, wat zijn ze lief, die kleine mannetjes en vrouwtjes. En wat doen ze hun best. Ik merk dat de hoofdpijn wat meer naar de achtergrond verdwijnt. Als ik thuis kom, ben ik zelfs nog in staat om een blogje te schrijven. Helaas niet met een foto van de prachtige kerststalletjes, want ik had geen fototoestel bij me. Maar wel met mijn roze kerstbomen. Ook leuk, toch?

woensdag 9 december 2009

prentje en de kerst


Zoals eerder gezegd, ben ik nogal een euh, kerstmuts. Ik ben dol op kerst. Hoewel, eigenlijk hou ik vooral van de tijd voor kerst. Ik heb namelijk al een paar keer meegemaakt dat ik high van alle kerstvoorbereidingen, op de dagen zelf met een gevoel van is-dit-het-nou zat. Regen in plaats van sneeuw (gebeurt nooit in Disney kerstfilms) familieleden die liever elkaar dan de kalkoen te lijf gaan (ook nooit vertoond in Mickey's fijne kerstfeest) en niet een keer een puppy met een strik erom onder de kerstboom. Ja, parfum dat ik zelf een dag ervoor had uitgezocht in Douglas, dat dan weer wel.

Dus dit jaar maak in een scheiding in de periode voor de kerst en de kerstdagen zelf. Ga ik tijdens de voorbereidingen los met zelfgebakken kerstkoekjes, versieringen en recepten. Assisteer ik de juf en alle kleuters met het maken van een kerststal. Maak ik Man horendol met Frank Sinatra's greatest Christmas Songs. En zit ik de kerstdagen gewoon ontspannen uit. Want ik heb mijn lol al gehad.

dinsdag 8 december 2009

prentje en cadeautjes


http://www.youtube.com/watch?v=d3_jyGu15Uc
Volgens mij zit er in elke dag een cadeautje. De ene keer moet je wat harder zoeken, maar soms ook worden ze je op een presenteerblaadje aangeboden. Mijn cadeautje was het nummer waar ik vanmorgen mee wakker werd: With you van Anouk. Ik hoorde het voor het eerst, maar het stond in de Q-music Top 1000 aller tijden dus blijkbaar heb ik het gewoon een beetje gemist. Kippenvel.

Cadeautjes kun je overal vinden. Het kan de weerkaatsing van de zon op een huizenblok zijn, maar ook een groephug met Man en Zoon. Het kunnen de waterdruppels op een spinnenweb zijn (glanzend als een parelketting) maar ook een complimentje van een collega. Of een kaartje van een vriendin. Een onverwachte ontmoeting. Het nieuwe nummer op de deurmat van je favoriete tijdschrift. Een mail van een vriend. De kunst is ze te herkennen. Dat heb ik geleerd van mijn mama, die als ze een sinaasappel opensneed, me erop wees hoe mooi dat eruit zag. En ik wil het doorgeven aan Zoon. Die me vooral ongeduldig aankijkt als ik wijs op de weerkaatsing van de zon op een huizenblok. Komt nog wel.

maandag 7 december 2009

prentje houdt van HEMA



Ik vraag me af wanneer het begonnen is. Volgens mij is het er langzaam ingeslopen. Maar nu is het er, en ik vraag me af of het ooit weggaat. Mijn liefde voor de HEMA, of gewoon HEMA (zonder de) zoals de echte kenners zeggen. En dat gaat ver hoor. Ik vraag me af of ik de enige in Nederland ben die precies weet wanneer de nieuwe folder verschijnt. Die zich in augustus afvraagt wat het thema voor de kerst zou zijn. Ik zei al, het gaat ver.

In de Vinexwijk waar ik woon zijn twee noodwinkels. Een HEMA en een Albert Heijn. Meer heeft een mens niet nodig. Ik kom zo vaak in deze noodHEMA, dat het een beetje gênant wordt. Eigenlijk durf ik de  bedrijfsleider niet meer aan te kijken, omdat ik denk dat hij denkt (dat doe ik wel vaker, denken voor een ander) 'daar heb je d'r weer. Get a life'. En dat is natuurlijk ook wel zo. Hij groet me wel overigens altijd vriendelijk, deze bedrijfsleider. Natuurlijk, denkt u nu (o, daar doe ik het weer!): ik ben zijn beste klant. En dat is ook zo. Ik denk dat ze het in hun omzetcijfers merken als ik een paar weken op vakantie ben.

Eigenlijk wil ik er gewoon werken. Desnoods achter de kassa. Maar liever op de communicatie-afdeling (mijn vakgebied) of de styling (mijn droomvakgebied). Maar ik durf niet te solliciteren. Stel dat ze me afwijzen. Blijf ik dan nog zo'n HEMA-fan?

zondag 6 december 2009

prentje had een heerlijk avondje



Toch nog even een terugblik op pakjesavond, voor de kerstboom erin komt. Ik kan het niet laten. Een heerlijke ouderwets avondje met (bijna) alle prentjes. (O)ma prentje had een hilarische quiz bedacht, 'wie-kent-prentje'. Met vragen als: hoeveel kindjes heeft juf prentje in de klas? Welke kleur pantoffels heeft (o)pa prentje? Waarop (o)pa prentje mompelde 'beige'. Ha, dacht de groep in de buurt van het oudste prentje, die vraag is binnen. Bleken ze zwart te zijn. Maar dat was (o)pa prentje zelf ook even vergeten, die wordt een dagje ouder. (O)ma prentje had zelf ook voor prijsjes gezorgd. Zoon zag een tasje met haarspeldjes en was op slag verliefd. Vergeten was de stoere lego, de spelletjes en de boeken. Dat vonden we een beetje raar. Dat vinden we allemaal heel gewoon in de familie. Dank u Sinterklaasje!

vrijdag 4 december 2009

prentje houdt van Sinterklaas


Ik kom uit een echte Sinterklaasfamilie. Mijn papa was vroeger de Sint in de stad waar ik vandaan kom.
Dat was een serieuze intocht, met de burgemeester die hem welkom heette, en duizenden kinderen. Mijn papa had carrière gemaakt als goedheiligman, was begonnen als Sinterklaas bij de buurtvereniging, en zo opgeklommen tot de Sint van de stad. Een bijkomend nadeel was dat ik als vierjarige al niet meer geloofde. Wreed uit het sprookje getrokken door het zoontje van de voorzitter van de buurtvereniging, met wie ik op de kleuterschool zat. 'Jouw papa is Sinterklaas'. Huilend ging ik naar huis, waar mijn ouders realiseerde dat het niet veel zin had om te ontkennen. Als pleister op de wonde mocht ik mee in de intocht, als gooipiet. Er was zelfs een speciaal klein pietenpakje voor mij gemaakt, en zo konden de grote pieten lekker met de kleuterpiet gooien.

Een bijkomend voordeel was dat ik nu officieel bij de Sinterklaasfamilie hoorde. Mijn mama en zus stonden achter de cadeautjestafel bij de intocht. Mijn broer was chauffeur van de man waar het allemaal om draaide: mijn Sintpapa. En mijn nichtje fungeerde als mandarijn (als in fruit) tijdens de intocht. Dat heeft ze overigens maar 1 jaar gedaan, er was niet zoveel eer te behalen in een intocht waar alles om pepernoten draait.

En nu ben ik mama. Zoon is 5 jaar, in mijn ogen de beste Sinterklaasleeftijd. Gister kwam hij aan op school. Alle kindjes stonden buiten. Mijn minisint tuurde gespannen naar de auto, waar hij uitstapte.
Ik realiseer me nu opeens dat een auto eigenlijk heel onromantisch is. Mijn papa zat tenminste op een paard, die weliswaar toen nog niet Amerigo heette, maar wel een eigenzinnig karakter had. Ik herinnerde me dat papa er zelfs eens afgegooid was, tot grote hilariteit van een paar jongetjes die ik het liefst ter plekke de nek om wilde draaien. Later realiseerde ik me dat het voor buitenstaanders best een grappig gezicht moet zijn geweest, Sint die van zijn paard viel, maar het was wel mijn papa die daar op de grond lag. Maar goed, ik dwaal af, terug naar Zoon.

Ik vrees dat Zoon niet heel lang gaat geloven. Samen zitten we naar het Sinterklaasjournaal te kijken. 'Het Sinterklaasjournaal is nep', hoor ik opeens naast me. O nee hè, niet nu al. 'Die hoofdpiet ziet er heel anders uit dan die hoofdpiet die ik heb gezien'. Sindsdien hebben we het aantal sinterklaasontmoetingen drastisch verkleind. Want alsjeblieft, Zoon, blijf nog heel lang geloven.

donderdag 3 december 2009

prentje is verbaasd


Een blog doet rare dingen met een mens. Omdat ik niet wist of er iemand überhaupt mijn blog las, besloot ik gister een 'teller' te plaatsen. Verbaasd kijk in naar het metertje. '152 pageviewers in twee dagen', zeg ik zo nonchalant mogelijk tegen Man. 'En ik heb het maar tegen een handjevol mensen gezegd.' 'Joh, dat is gewoon spyware', zegt Man optimistisch. 'Ooh, spyware, natuurlijk', antwoord ik dapper. Maar toch. Gefascineerd ben ik door dat metertje. Misschien moet ik het er maar afhalen, voor de innerlijke rust.

Het is sowieso even wennen allemaal. Omdat ik mijn blog opende, besloot ik ook maar meteen van mijn geloof te vallen en me aan te melden voor hyves. En voor facebook. En van de schrik ook maar voor twitter. Geen idee wat ik daar te zoeken heb.

Gisteravond knutselde ik aan mijn blog, en had ondertussen hyves geopend via mijn andere provider. Ik krabbelde wat met nichtjes die ik heel lang niet had gesproken. Het is namelijk de week van de Oude Contacten. Ik kreeg een sms-je binnen, van een vriendin die me op facebook had gezien en me een uitnodiging stuurde. En een ouderwets mailtje van mijn collega. Het duizelde me aan alle kanten. Een week geleden was ik nog onvindbaar op het net, en kijk me nu eens. Maar toen waren we er nog niet. Ik had via facebook mijn oudste vriend in Amerika benaderd, waarvan ik het e-mailadres kwijt was. Zodoende hadden we al jaren geen contact meer. 'Hi', lees ik opeens rechtsonder. Dat is schrikken. 'Hi', toets ik maar in, me ondertussen afvragend wat ik vervolgens moest doen. 'I was looking for you', zie ik opeens weer in beeld verschijnen. En voor ik het weet zijn we weer 'in touch'. Magisch! Had ik veel eerder moeten doen allemaal. Alleen kon ik vervolgens niet meer slapen. Helemaal high van alle mogelijkheden.

woensdag 2 december 2009

prentje is ontroerd door Ramses


Ramses is dood. Ik ben de badkamervloer aan het dweilen. Als ode heb ik een CD van hem opgezet. 'We zullen doorgaan'. En plotseling zijn mijn wangen nat van de tranen, die zich vermengen met het zeepsop. 'We zullen doorgaan.' Niemand steekt de ploeterende mens beter een hart onder de riem dan good old Shaffy. 'We zullen doorgaan. Tot we samen zijn.'

prentje maakt vorderingen


Het gaat me steeds beter af, dat vormgeven van een blog. Don't worry: straks ga ik me ook meer op de teksten richten. Ik vind het nu eenmaal leuk dat het er goed uitziet, dat het onderscheidend is, dat het weergeeft waar ik van hou. En die gevatte blogs, die volgen dan vanzelf. Ik merk wel dat ik het geweldig vind, zo'n blog, omdat het vele interesses van mij combineert: vormgeving, fotografie, schrijven. En ik kan eindelijk laten zien wat ik maak. Deze maand kan ik in ieder geval helemaal los met de decemberversieringen. Ik hou me in tot Sint vertrokken is, anders wordt het too much. Ok, ik heb even gesmokkeld met deze kerstboom. Maar dat is het dan ook wel. Tot dit weekend. Zondag. Bye Sint, hello kerstengel. 

dinsdag 1 december 2009

prentje krijgt blogles


Ok, vandaag wat blogles gehad van een collega. Het gaat nog wel een klus worden om mijn blog aan mijn vormgevingswensen te voldoen, denk ik. Ik zie allemaal superblogs van andere mensen. Komt nog wel. Is een leuke uitdaging...

zondag 29 november 2009

prentjetest

Yes, eindelijk begonnen met mijn blog! Eerst eens even testen hoe het allemaal werkt...