vrijdag 24 december 2010

prentje wenst u knusse dagen

We hebben een kerstboom (bijna kaal inmiddels). We hebben kerstkaarten, een kerstkrans, roze/witte zuurstokken, kerstkoekjes, cadeautjes, kerstrozen, Zoon die de hele kerstvakantie niet meer uit zijn pyjama wil, een kerstster, kerstspelletjes, een koekhuisje, kerstbrood, het hele gourmet-assortiment van Albert Heijn, Frank Sinatra Christmas CD, een kerstsok, een kersttheedoek, amaryllis, kerstchocolaatjes, een kerststalletje, boter in de vorm van een kerstboom, een kerstkleurboek, een kersttafelkleed, kersttoetjes, lichte hoofdpijn, familie, kerstknutselartikelen, kaarsen, chocolademelk, elkaar en zelfs sneeuw.
En we hebben kerstwensen voor iedereen die ons lief is (en ik speciaal voor mijn blogvolgers).

Laat de kerst maar komen.

woensdag 22 december 2010

prentje en de kerstvoorbereidingen

Kerst komt steeds dichterbij. En u had nog wat foto's van me tegoed. Van de witte en roze boompjes bijvoorbeeld. Ik had heel crea bedacht dat het leuk was om die even buiten te zetten voor de foto. Helaas valt de witte boom een tikkie weg tegen de sneeuw. Maar goed, ik hoop dat u een idee heeft.

En de Xmas-letters en het Zweedse boekje, dat Zoon en ik hebben proberen te ontcijferen, daar zat u natuurlijk ook op te wachten. Heel schattig om een zesjarige die net leert lezen, Zweeds te horen brabbelen.
En vooruit dan, nog eentje van mijn homemade geborduurde/vilten kerstster. Eigenlijk heb ik niet zoveel geduld om te borduren, maar zo'n klein eigen ontwerpje lukt nog wel.

Genoeg decoratie voor nu even. Er moeten boodschappen worden gedaan. Eerste kerstdag komen alle prentjes gourmetten. En vooral Man pakt dit professioneel aan. Onze halve woonkamer is al verbouwd om alle prentjes te herbergen. De stoppen zijn drie keer doorgeslagen omdat Man nog even een extra lamp ging ophangen. De tuintafel en -stoelen staan inmiddels binnen, waardoor het wat muffig ruikt. En ik hoop dat de boom het houdt tot de kerst, want man, wat valt die uit zeg.

Ik had allerlei plannen voor de kerstvakantie. Maar merk dat Zoon het beste gedijt bij lekker thuis spelen.  Dus doen we het rustig aan.

Nu alleen nog maar een gourmetstel op de kop tikken.

zondag 19 december 2010

prentje is ingesneeuwd

We kunnen geen kant op, door die halve meter sneeuw. Dus geen kerstmarkt, geen Amsterdam; we blijven gewoon thuis. Voor iemand met zo'n ongedurig karakter als ik eigenlijk wel goed. Gewoon genieten van de sneeuwpret hier dicht bij huis.

Helaas geniet niet iedereen even hard van de sneeuw. Zoon blijft liever binnen met de Lego spelen, maar wordt door zijn overactieve moeder mee naar buiten gesleurd. Er moeten foto's worden gemaakt. Berustend zit hij even later op de slee. Gelukkig komen we een vriendje tegen. Enthousiast racen ze even later van de heuvel af.

Dat gaat een paar keer goed. Net als ik denk dat hij het echt leuk vindt, komt hij naar me toe.

'Mam, kunnen we nu naar huis?'

vrijdag 17 december 2010

prentje en de kerstkaarten

Het sneeuwde, Sky radio zond de kerst Top zoveel uit, Zoon had kerstvakantie; een uitgelezen moment om de kerstkaarten te versieren. Dacht ik, in mijn sneeuw-Last Christmas-vakantie mood. Zoon had er beduidend minder zin in. Story of my life: in mijn hoofd zien de dingen er vaak anders uit dan in werkelijkheid. Belangrijke les voor mij: is het dan minder mooi?

De middag begon al iets anders dan ik had gedacht. Ik zag ons al romantisch samen met de slee boodschappen doen. Zoon rode wangen van de kou, af en toe stoppen voor een sneeuwballengevecht en een grote sneeuwpop toe. Reality: Zoon die niet weg te slepen is voor Disney XD en alleen zijn skibroek aan wil omdat hij daar binnen zo lekker mee kan glijden over de houten vloer.

Tweede droom dan maar: Zoon die enthousiast de kerstkaarten versiert, af en toe gelukzalig opkijkend van zijn hertjes. Reality: Zoon die overal het hertje opplakt, behalve op de kerstkaarten (let niet op het gat in zijn  sok, ook dat is niet helemaal conform droombeeld).

Uiteindelijk zitten alle hertjes dan op hun plek. Denk ik. Vol binnenpret kijkt Zoon me aan. 'Mam, wie heeft er humor in Nederland?' Euh, 'Youp van het Hek', probeer ik, maar die naam zegt hem uiteraard niets. 'Hoezo dan?', vraag ik nietsvermoedend. 'Nou, ik heb een hertje expres verkeerd om geplakt!', zegt hij proestend.

Een ontvanger is dit jaar dus gewaarschuwd.

dinsdag 14 december 2010

prentje in Stockholm, deel 2

Goed, het begin was niet ideaal te noemen. Maar hoe ging het nou verder, daar in Stockholm, vraagt u zich wellicht af.
Welnu, Stockholm is een prachtige stad. Mooie winkels, lekker eten, prachtige mensen. Echt, je zou er een minderwaardigheidscomplex van krijgen. We wandelden door de oude stad, bezochten een kerstmarkt, kochten cadeautjes voor de thuisblijvers en gingen lekker lunchen. En daarna thee drinken. Met taart. Die ik tot Man's grote schaamte ook op de foto zette. Want o, wat zag die er prachtig uit.
Heb ik al gezegd dat alles mooi is in Stockholm? Zelfs het eten ziet er schitterend uit. En toen moesten we weer gaan pinnen, want schoonheid heeft een prijs, zeg maar.
Ik kocht een paar houten XMAS-letters, een Zweeds Gouden retro kerstboekje en een koekjesvormpje van het bekende Zweedse paardje (dat u even weet wat u te wachten staat de komende blogs). We dronken een biertje in een kroeg met 25 zingende kerstmannen, met uitzicht op de schaatsbaan en de kerstmarkt. Ik dacht nog: 'kerstiger gaat het niet worden'.

En dat is dus het rare. Want op het moment dat ik dat dacht, blies 500 meter een man zichzelf op. Vader van twee kleine meisjes. Met de intentie om veel meer mensen op te blazen, maar dat wisten we toen nog niet. Wij wisten van niets. Niets van een mogelijke ramp waaraan we waren ontsnapt. Wij zochten gewoon een leuk restaurantje in de oude stad, aten een dure biefstuk en namen de metro naar ons sfeervolle hotel op het industrieterrein. En toen ik uit de douche stapte, zei Man, die naar de BBC had zitten kijken, dat er een bomaanslag was gepleegd. 'Waar', vroeg ik nog, maar eigenlijk wist ik het antwoord al. 

En dan voelt de stad opeens anders aan. Grimmiger. Ik vond het niet erg meer dat we de volgende dag alweer terug moesten. Ik stelde vrienden gerust die bezorgde sms-jes stuurden, haalde diep adem en stapte de metro weer in.

Op weg naar huis.

zondag 12 december 2010

prentje in Stockholm

Ik leer het ook nooit. Elke keer word ik gelokt door de Ryan Air aanbiedingen (nu! Stockholm! 3 euro!) en denk ik dat dat wel te doen is, in een weekendje. En zo vertrekken Man en ik vrijdagochtend richting Eindhoven.

De eerste tegenslag is op het vliegveld. Ik moet mijn nieuwe fles lenzenvloeistof weggooien omdat ik maar 100 ml mee mag nemen. Na een barre tocht (waarom moet de dikste man van de luchthaven uitgerekend naast mij gaan zitten?) komen we aan in -10. Nog een klein stukje met de bus, denk ik optimistisch, terwijl de ijspegels aan mijn neus hangen. Maar nee, Stockholm is nog 100 kilometer verderop. En zo zitten we in het donker nog eens anderhalf uur in de bus.

Als we dan ein-de-lijk in de stad aankomen, blijkt ons hotel toch niet op een steenworp afstand van het centrum te liggen. Moe en koud besluiten we een taxi te nemen en worden uiteraard vet getild.

De taxi stopt voor een desolaat hotel op een industrieterrein. De snelweg raast boven ons hoofd. Man doet gezellig de tl-lichten aan in onze hondenhok kamer.

En toen moesten de bomaanslagen nog komen.

donderdag 9 december 2010

prentje en de boom zonder ballen

Hij staat hoor. Nou ja, eigenlijk heb ik gisteravond drie kerstbomen versierd. Een 'gewone', en twee kleintjes: een knalroze en een witte. Die laatste twee houdt u nog van me tegoed.

Eerst maar eens de gewone. Die eigenlijk ook niet gewoon is. In de zin van hoe de meeste mensen hun kerstboom versieren, bedoel ik. Mijne heeft namelijk geen ballen. Nou ja, op twee gehaakte Hema-ballen na dan.

Mijn boom hangt helemaal vol met vilten en stoffen hangers, vooral van de Return to Sendercollectie, zoals daar zijn: het peperkoekmannetje, de sneeuwpop, de engel en nog een paar van hun vrienden. Mijn manier om het goede doel te steunen, zeg maar.
En dan ben ik zelf nog creatief bezig geweest, want de kerst haalt het beste in me naar boven. Zie het vilten boompje op de foto.

Tenslotte zette ik de knalroze piek op de boom. Die gelijk uit de toon viel, omdat die als enige van glas was. Dilemma, dilemma. Maar omdat ik toch zo lekker crea bezig was, heb ik de piek beplakt met vilten rondjes en een gehaakte vlinder. Waar een mens zich al niet mee bezig kan houden; ik zeg het zelf maar alvast.

En gezellig dat het staat. Ik vind: een boom moet een beetje bij je passen. Nou, deze boom ben ik ten voeten uit.

Ik zie er nu alweer een beetje tegenop dat ie straks weer weggaat.

woensdag 8 december 2010

prentje en de kerstvoorpret

De ene man met de witte baard is nog niet vertrokken, of de volgende komt alweer aan. Ik heb eigenlijk als stelregel dat ik ons huis pas in kerstsferen mag onderdompelen als de Sint is uitgezwaaid, maar toen ik deze kersthangers bij de Hema zag hangen, heb ik een uitzondering gemaakt. En dus geniet ik al een tijdje van mijn gehaakte sneeuwman en zijn compagnons. Ze hangen gezellig bij elkaar in de keuken.

Iemand die zoiets fijns ontwerpt; dat moet wel een leuk persoon zijn. En dat klopt. Een paar weken geleden zat ik in de trein op weg naar een congres over administratieve lastenverlichting in de zorg. Inderdaad, echt mijn cup of tea. Om mezelf een beetje op te peppen, had ik een 101 Woonideeën gekocht, een van mijn favoriete woonbladen. En wie staat daar in met haar huis? De Hema-ontwerper die verantwoordelijk is voor de kerstcollectie! Ze heeft een supergezellig huisje in de Jordaan, draagt ook graag bloemetjesjurken en houdt van dezelfde winkels. Kortom, een en al herkenning. Nou ja, behalve dat huis in de Jordaan dan, helaas woon ik zelf nog steeds in een Vinex-wijk bij Utrecht, maar verder: helemaal prentje. Vervolgens voelde ik me nog meer verweesd op het congres over de administratieve lastenverlichting.

De volgende dag trok in de stoute schoenen aan en stuurde haar een mailtje. Gewoon, dat ik blij werd van haar ontwerpen, en haar huis en alles zo leuk vond. Even later stuurde ze me een lief mailtje terug. Dat zij op haar beurt weer blij werd van mijn mailtje, en mijn blog er mooi uit vond zien. Mijn Hema-kerst-ontwerp-goeroe! Is natuurlijk ook een gewoon mens, dat weet ik ook wel, maar toch hè.    

En nu vind ik mijn kerstfiguurtjes nog leuker. Dankzij Joëlle.

zondag 5 december 2010

prentje viert pakjesavond

We hebben ze van 6 jaar, maar ook van 21. En van 82, en 38 en van 13 en van in de vijftig. Zoveel verschillende leeftijden in een familie, verzin dan maar iets voor Sinterklaas wat ze allemaal leuk vinden.

We hebben nog twee gelovigen, dus er moesten sowieso pakjes komen. Dit jaar hadden we bedacht dat er alleen voor de kinderen cadeautjes zouden komen. Helaas, prima. Gelukkig weet oma prentje de boel altijd te saboteren en hadden we toch weer voor iedereen pakjes. Ik was vooral blij met de brandnetelthee. Broer met zijn rolletjes tape.

Maar graag ook nog iets doen nadat de stapel cadeautjes is weggewerkt. Hoewel, die mening werd niet door iedereen gedeeld. Toen Zoon zijn buit binnen had, fluisterde hij zachtjes in mijn oor: 'kunnen we nu naar huis mama?'

Sorry Zoon, we blijven nog even. Zus had bedacht dat het leuk zou zijn om 'Ik hou van Holland' te spelen. Avonden lang had ze vragen bedacht, geluidsfragmenten gezocht en badges geplastificeerd.

En het werd weer hilarisch. Kookwekkers die niet af gingen, woorden waarvan de spelling op z'n minst dubieus te noemen was.

Ik kan het echt niet helpen, maar met spelletjes word ik altijd zo fanatiek.
En dan met 1 punt in de laatste ronde van de Molenwieken verliezen hè.

Sinterzoon slaat zijn armen om me heen.

'Maakt toch niet uit mama? Het is maar een spelletje hoor!'

zaterdag 4 december 2010

prentje heeft voor een keer weinig woorden nodig

Zoon wenst geen enkel risico te lopen.
Piet zou eens naast kunnen gooien.

Wel attent dat hij ook aan ons heeft gedacht.

maandag 29 november 2010

prentje en de winterherfst

Wow, het is nog niet eens december en ik stond nu al in 880 kilometer file. Ok, dat stond er in totaal, ik stond in 21 kilometer daarvan. De drukste avondspits ooit, lees ik net, en dat allemaal omdat er een beetje sneeuw is gevallen. Dat gaat weer wat worden de komende tijd.

'Mama, het is winterherfst', zei Zoon gisteren poëtisch toen het begon te sneeuwen. Een taalcadeautje vind ik dat. Is weer eens wat anders in mijn schoen. Want die staan hier elk weekend trouw voor onze 'schouw'. Zoon raadde me aan dit keer mijn laars te zetten. Het heeft dus gewerkt.

Dezelfde dag vierden we Sinterklaas op Man's werk. Van tevoren mogen we een cadeau uitzoeken uit de Top 1 Toys-folder voor Zoon. Dat werd lang dubben. Uiteindelijk heb ik de Ministeck aangekruist voor mezelf voor Zoon. Ok, en ook het stoere Harry Potter-Lego hoor, voordat ik ingezonden brieven krijg.

En ja hoor, Sint had goed geluisterd. Thuisgekomen begonnen we (nou ja, ik dan vooral) aan het hertje. Geweldig, het is net borduren met plastic. Waar was de Ministeck toen ik klein was? Niet in mijn huis, in ieder geval.

De volgende dag hadden we een verjaardag. Enthousiast vertelde Zoon over Sinterklaas op papa's werk. Nou ja, met name dat hij cadeaus had gekregen. Vooral daar wordt Zoon erg blij van. Wat hij dan had ontvangen, vroeg een tante geïnteresseerd.

'Harry Potter-Lego', zei Zoon gelukzalig. 'O ja, en Ministeck. Maar dat vindt mama vooral erg leuk.'

Was ik weer genadeloos door de mand gevallen.

zaterdag 27 november 2010

prentje kijkt achterom

Voor mijn gevoel vier ik dit weekend een jubileum. Een jaar geleden ben ik begonnen met mijn blog.
Ik had toen niet kunnen bedenken wat deze plek voor mij zou gaan betekenen. En dan bedoel ik niet alleen de opdrachten die eruit voor vloeiden, zoals mijn column in het wijkkrantje, mijn wekelijkse blog voor Flavourites en het gastbloggen voor de Telegraaf.

Het gaat me meer om de emotionele betekenis. Voor mij is mijn blog een zoektocht naar mijn passies. Wat past bij mij?

He, ik hou wel van schrijven. Als het maar gaat om onderwerpen die me aan het hart liggen, zonder deadline en zonder harde interviews met een voet tussen de deur.
En alleen schrijven is voor mij niet genoeg, dan is het niet 'af.' Ik wil mijn stukjes compleet maken door een bijpassende foto of illustratie. Dat is soms een lastige beperking, maar dwingt me ook tot creatief denken. Want het kan gebeuren dat ik een goed verhaal in me hoofd heb, maar geen foto. En soms heb ik een prachtige foto, maar staat deze los van een gebeurtenis waar een verhaal bij past.

Tekst en beeld moeten elkaar aanvullen. Daarom hou ik ook zo van tijdschriften. En daarom ben ik zo blij dat ik afgelopen jaar op mijn werk de kans heb gekregen deze passie vorm te geven als eindredacteur van het personeelsblad. Na een lange aanloopperiode is onlangs het eerste nummer verschenen, en wat is het mooi geworden.
Toeval dat dit ook het afgelopen jaar heeft plaatsgevonden? Of komen de dingen die bij je passen op je pad als je er maar voor open staat?

Wat ik in ieder geval zeker weet, is dat je in je kracht komt als je je hart durft te volgen. Ik weet dat ik nu klink als een derderangs geluksgoeroe, maar ik heb het zelf zo ervaren dit jaar. En dat gebeurt niet van de ene op de andere dag: dat gaat stapje voor stapje.

Mijn zoektocht begon met mijn blog. Ik (her)ontdekte de liefde voor schrijven, fotografie, illustraties, textiel, kinderboeken, vormgeving, film, haken, kunst, borduren, sprookjes, bloemen, knopen, Scandinavië, kinderkleding, theater, applicaties, Photoshoppen, vilt, naaien, schilderen, crea-markten, bloemetjesjurken, papier, woonfrutsels, tekenen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dat lijkt een vreemde opsomming, maar het maakt me tot wie ik ben. Dit is mijn zoektocht, en hopelijk inspireert mijn ontdekkingsreis u weer als lezer. Ik ontmoet in ieder geval tijdens mijn tocht mensen waar ik me in herken, en die zich misschien in mij herkennen.

Zet die eerste stap. De rest komt vanzelf.

woensdag 24 november 2010

prentje en de sintstress

Nog anderhalve week te gaan tot pakjesavond. Mooi moment om even de balans op te maken.

Eerst maar even het positieve. Als 'Sintkind' (met een papa die jarenlang Sinterklaas is geweest) geniet ik van de rituelen. Het verwachtingsvolle koppie van Zoon als hij zijn schoen heeft gezet, de verrukking als er een sleutel bij de pepernoten ligt (bekend fenomeen voor iedereen die het Sinterklaasjournaal volgt): ik vind het fantastisch. Toch, u voelde 'm vast al aankomen, is er ook een andere kant.

Ongelofelijk hoeveel stress die man met de baard met zich mee brengt. En dan bedoel ik niet dat ik alles nog in huis moet halen. Het gaat me meer om de emotionele stress (ik twijfel nu ter plekke of stress niet altijd emotioneel is, maar hopelijk begrijpt u wat ik bedoel.)

De dag voor de intocht, tien uur 's avonds. Snikkend staat Zoon bovenaan de trap. 'Mama, er zijn gewoon teveel problemen. De pepernoten zijn weg, Sinterklaas is misschien al in het land en dan die bewegende zak! Teveel problemen, mama, dat komt niet meer goed.'

Het heeft me uren gekost voordat hij weer wat gekalmeerd was. Sindsdien kijk ik het Sinterklaasjournaal met samengeknepen billen. Niet kijken is geen optie, want ze kijken op school ook. Dus kijk ik liever 'live' met Zoon om hem ter plekke gerust te stellen.

'Kijk lieverd, die bewegende zak, daar zit een babypietje in! Lief hè. Nee schat, babypiet wordt niet met de post naar Spanje teruggestuurd. Ja, vervelend dat hoofdpiet alle sleutels in het deeg heeft laten vallen. Maar weet je wat, als jij vanavond je schoen zet, krijg je er misschien ook wel een sleutel in. Nee moppie, ik weet zeker dat de sleutel van de pakjeskamer ook nog wordt gevonden. Het komt allemaal goed, geloof mama nou maar.'


Ik heb het er maar druk mee. En koester inmiddels een haat/liefde-verhouding met het Sinterklaasjournaal.

Nog anderhalve week te gaan tot pakjesavond.
Ik hoop dat ze het nog een beetje in de hand houden daar in het grote pietenhuis.

zaterdag 20 november 2010

prentje en de sintintocht

'Laten we maar naar het station gaan lopen', zei ik tegen Zoon. 'Dan kunnen we straks met papa met de auto terug en hoeven we de fiets niet meer op te halen'.
We waren op weg naar Zus. Samen met de rest van de familie gingen we naar de intocht van Sinterklaas in Ouderkerk aan de Amstel. Een soort familietraditie.
Man zou rechtstreeks vanuit zijn werk gaan.

Het was nog een heel gesjouw met een sinttaart, sintvlaggen en natuurlijk mijn camera. In de verte zagen we de trein van kwart over vier rijden. Shit. Ik had me vergist in de tijd. Dat werd een half uur wachten.

Op het perron hoorde we een meisje in gebrekkig Nederlands zeggen dat de trein niet reed. 'Jawel hoor', zei ik geruststellend. 'Ik zag 'm net nog rijden'. Maar toen hoorde we opeens een ander meisje ook zeggen dat er niets meer reed van en naar Utrecht. Ongerust belde ik Man op z'n werk. 'Klopt', zei Man. 'Er rijdt helemaal niets meer. Brand op CS.'

Mopperend begonnen we aan de terugweg. Met taart, vlaggen en camera. Zoon viel en moest worden getild. Ik had zin om een potje te huilen.

Een half uur later waren we weer bij ons huis. Man kwam er ook net aan. 'Laten we maar thuis blijven', zei ik tegen Man. Zoon zette het op een brullen. 'Welnee', zei Man monter. 'We hebben taart en vlaggen, we gaan gewoon.'

Met gierende banden waren we net op tijd bij Zus. De familie stond al klaar in de deuropening. Snel liepen we naar het dorp, waar de goedheiligman met de boot aankwam, om vervolgens over te stappen op zijn trouwe viervoeter Amerigo. Hij had een heel bataljon pieten bij zich. Zoon zette bij elke piet zijn liefste glimlach op, waardoor hij al snel een enorme voorraad pepernoten had, die hij allemaal tijdelijk in de zak van Zus deponeerde.

Met rode wangen zaten we even later aan de sinttaart. Zoon had vooral oog voor zijn grote verzameling pepernoten op het bord voor hem. Gelukzalig keek hij de kring rond.

'Ik ben snoeprijk', zei hij tevreden.
Kijk, en daar doe je het dan allemaal maar weer voor.  

maandag 15 november 2010

prentje en de handwerkclub

'Gaan jullie mee naar het handwerkcafé?, vroeg ik enthousiast aan twee vriendinnen. Die keken me verbaasd aan. 'Handwerken is hartstikke hip', ging ik onverstoorbaar verder. 'In de grote steden heb je al een tijdje 'Stich 'n bitch', dat zijn hippe meiden die een keer in de week bij elkaar komen om te gaan zitten breien'. 'Misschien ben jij wel te hip voor deze nieuwbouwwijk', merkte een van mijn vriendinnen droog op. Maar ze gingen wel mee.

'Ik ga nu pas naar huis, heb geen puf meer', sms'te de een. 'Ik ben net klaar met eten, moet de jongens nog naar bed brengen, begin maar vast zonder mij', sms'te de ander. Nou, dat ging lekker.

Dus ging ik maar alleen met mijn haakwerk. Want man, ik wil zo graag leren haken. Van de zomer had ik al een boek met hippe Japanse poppetjes gekocht en was vervolgens enthousiast aan de gang gegaan. Maar dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Zeker niet als je linkshandig bent. Zus had daarom maar een kinderpakketje voor me gekocht bij het Kruidvat. Dat moest toch lukken met die paddestoel.

Wat bedremmeld keek in het café (lees: lunchroom van de plaatselijke bibliotheek) rond. Dit was toch niet helemaal de doelgroep die ik had verwacht. De organisator had ook flyers bij de seniorenflat uitgedeeld en daar was gretig op in gegaan.
Dapper probeerde ik mijn haakwerk op te zetten. Om me heen werd driftig gebreid (dat dan weer wel) en er ontspon een discussie over de goedkoopste wol. Zeeman of Xenos?

Gelukkig kwam mijn vriendin binnen vallen. Voor de vorm had ze nog een doos kralen meegenomen, maar met een 'ik kom vooral voor het café', bracht ze de stemming er goed in. Ik zat ondertussen te zweten op de het steeltje van de paddestoel. Hoe verder ik kwam, hoe smaller die werd.

'Ik weet niet helemaal of dit wat voor ons is', fluisterde ik vriendin toe. Die wierp een veelzeggende blik op de steel.

'Ach weet je, je kunt het altijd nog door laten gaan als de baard van Sinterklaas'.

zaterdag 13 november 2010

prentje en de verdwenen papa en mama

Als je ouders bejaard zijn, levert dat nog wel eens zorgen op. Vandaag is Zus jarig. Meestal zijn mijn ouders als eerste aanwezig, nu zijn ze er nog niet als we arriveren. Vreemd.

Het feestje begint een beetje op gang te komen. Ik ben er niet helemaal bij met mijn gedachten. Zus komt naar me toe. 'Papa heeft net gebeld. Ze zijn gestrand in de modder. Een boer trekt ze er nu uit.' Verbaasd kijk ik haar aan. Modder? Boer? Zowel Zus als mijn ouders wonen binnen de bebouwde kom. Zus heeft ook niet meer informatie. Haar zoontje heeft de telefoon aangenomen, en we kunnen niet terug bellen omdat het nummer onbekend is. Waarschijnlijk van de boer. Het mobiele nummer van mijn ouders wordt niet opgenomen.

Ongerust sta ik op de uitkijk in de gang. Geen enkel teken dat ze eraan komen. 'Ik ga ze zoeken', zeg ik tegen Zus. 'Ik hou het hier niet uit.' Man is zo lief mee te gaan. Zoon wil ook mee.
We rijden de verschillende routes die ze kunnen afleggen. Geen auto in de berm te zien. Ook geen boer trouwens.
Ik word steeds ongeruster. Zoon babbelt achterin over babypieten.

Zus belt. Ze zijn gearriveerd. 'Ze waren in Nieuwegein', roept Zus boven het feestgedruis uit. Dit zorgt voor nog meer raadsels. Wat doen mijn ouders in Nieuwegein als ze van Amstelveen naar Ouderkerk aan de Amstel moeten rijden? Ik rij snel terug naar Zus.

En daar zijn ze hoor. Mijn moeder zit tot haar witte haren onder de modder. 'Wat hadden jullie nu in Nieuwegein te zoeken?', vraag ik verbaasd. 'Papa had een afslag gemist en het meisje met de hond zei dat we in Nieuwegein waren beland', zegt mijn moeder, alsof dit allemaal de gewoonste zaak van de wereld is.
'Maar Nieuwegein is voorbij Utrecht', probeer ik nog. 'O', zegt mijn moeder. 'Nou, ik weet het ook niet zo precies meer. Ik dacht dat ze Nieuwegein zei'.

Stukje bij beetje probeer ik het verhaal te reconstrueren. Bij ziekenhuis Amstelveen is de weg veranderd, en mijn vader heeft per ongeluk de afslag naar Utrecht genomen. Toen is hij weer van de A2 gegaan, en heeft geprobeerd om ergens in de middle of nowhere te keren. Het autootje is toen vast komen te zitten in de modder, waarbij mijn vader geprobeerd heeft hier zelf uit te komen, terwijl mijn moeder naast de auto stond. Vandaar het modderbad. Een boer heeft uiteindelijk de auto met een tractor uit de blubber getrokken.
Terwijl ik nog sta na te trillen, zijn ze er zelf tamelijk laconiek onder.

Het is me toch wat. Heb je geen zorgen over je kinderen, bezorgen je ouders je grijze haren.

vrijdag 12 november 2010

prentje en de vrije dagen

Als je kind op een Jenaplanschool zit moet je rekening houden met veel, heel veel vrije dagen. Wij hadden vroeger de zomer-, de herfst- en de kerstvakantie (en met een beetje mazzel nog een voorjaarsvakantie); nu mag je al blij zijn als ze een volle week achter elkaar naar school gaan.
Deze week had Zoon donderdag (vanwege teveel uren -duh!) en vrijdag (studiedag) vrij.
Hoe gingen we dat weer oplossen?
'Misschien moeten we gewoon samen een keer vrij nemen', zei ik tegen Man. 'En er gewoon een lekker dagje uit van maken.' Dit soort dagen verdwijnen anders door het afvoerputje vanwege een beetje lamlendig voor de buis te hangen.
Maar ja, waar kun je naar toe met een zesjarige op een stormachtige donderdag in november? Ik herinnerde me dat Zus wel eens met haar zonen een dagje naar Center Parcs ging. Lekker een dagje zwemmen daar, en dan 's avonds weer op huis aan. De Eemhof in Zeewolde gebeld, geen probleem, we waren welkom.
En zo lagen we heerlijk in het subtropische zwemparadijs terwijl de regen tegen de ramen kletterde. Samen met Zoon alle glijbanen en iedere wildwaterbaan overwonnen, tot zijn lippen aardig blauw begonnen te kleuren. 'Dat is wel gek', zei Zoon terwijl hij klappertandend door het subtropische paradijs naar zijn handdoek liep, 'Ik heb het koud en warm tegelijk. Kijk mam, ik heb warm kippenvel'.

Tijd om naar huis te gaan.

zondag 7 november 2010

prentje en Zoon's zorgen

Er gebeurt veel op het moment in het leven van Zoon. En soms vraag ik me af of hij het allemaal kan bijbenen. Zo is de overgang van groep 2 naar groep 3 best heftig. Opeens wordt er veel van hem verwacht. De tijd dat hij speelgoed mee mocht nemen naar school ligt achter hem (hoewel hij regelmatig nog een poging doet). Ook zijn positie in de klas is anders. Was hij vorig jaar nog de bink van de klas met zelfs 'fans' (volgens Zoon), nu moet hij zijn positie heroveren.

Zoon zit op een Jenaplanschool, wat onder andere betekent dat ze kijken naar het niveau van het kind, en hier proberen op in te spelen. Zo werken ze met verschillende leesgroepen. Vorige week kregen we een brief waarin stond dat Zoon iedere dag naar een andere klas gaat om daar te lezen, hij is overgezet van 'leesweg' naar 'leespad'. Nu betekent dit dat het goed gaat met zijn vaardigheden en natuurlijk ben ik daar als mama blij om, maar af en toe maak ik me ook wel wat zorgen.

Opeens staat hij te huilen in de Albert Heijn omdat hij me niet zo snel kan vinden. Het naar bed brengen is nu een nog groter drama, omdat hij bang is voor nachtmerries. Van de week probeerde ik hem af te leiden door een voorfilmpje van het Sinterklaasjournaal te laten zien op de computer.
Fout, fout, fout.
Zoon over de rooie omdat er een bewegende zak te zien was in het ruim van de pakjes. Ik overwoog bijna om het grote Sinterklaasgeheim met hem te delen, maar hield me nog net in. 'En waarom zie ik dat nu net voor ik moet gaan slapen?', snikte hij nog na. Sorry Zoon.

Vanavond zitten Man en ik op de bank naar een nieuwe spannende serie te kijken. Zoon kruipt erbij. Omdat ik de bui weer zie hangen, zeg ik tegen hem dat hij weer terug naar zijn bedje moet. 'Waarom?', vraagt hij. 'Omdat deze serie niet geschikt is voor kinderen', zeg ik.

Verwonderd kijkt hij me aan. 'Maar mama', zegt hij, 'ik ben toch een volwassen kind?'.

woensdag 3 november 2010

prentje en Toy Story

Albert Heijn heeft ons weer tuk: we zijn in de ban van de Toy Story-poppetjes. Kijk, dat een zesjarige obsessed is door zulk speelgoed; daar kan ik me alles bij voorstellen. Het rare is dat zo'n actie bij mij ook een raar soort hebzucht oproept. Beetje gênant ja, ik ben de eerste om het toe te geven.

We wringen ons in allerlei bochten om onze zijn verzameling compleet te krijgen. Zo is mijn hele netwerk ingeschakeld, ik moet me inhouden om niet even een oproepje op Linked-in te zetten. Familie, vrienden, collega's zonder kinderen: iedereen spaart mee.

Vanmiddag speelde hier een vriendje van Zoon. Toen zijn moeder het mannetje weer op kwam halen, riep ze me in de gang al toe: 'als je nog boodschappen moet doen, doe het snel, want ze zijn bijna op.' Dat heb je in zo'n kinderrijke nieuwbouwwijk. Zoon en ik twijfelden geen seconde, speerden naar onze AH waar we gelukkig nog 1 kassa vonden met nog een buis vol zilverkleurige schatten. Hele mand weer volgeladen om tot die F@* 15 euri te komen (iemand geïnteresseerd in hondenvoer?) en aangesloten in de rij voor de bewuste kassa. Onze mazzel was dat we de liefste kassajuffrouw van Utrecht en omstreken hadden. Ze vroeg Zoon welke hij nog moest hebben en probeerde vervolgens te voelen of het gewenste poppetje erin zat. Zoon scheurde ter plekke de verpakking aan flarden en werd tot zijn grote geluk de nieuwe eigenaar van Hamm, het wellustige roze varkentje.

Nog nawentelend in ons geluk pakten we onze boodschappen in. Achter ons hoorden we vervolgens een meneer zeggen: 'Wat is dat dan voor actie?' 'Hallo? Onder welke steen heeft u gezeten?', dachten we samen, maar dat zeiden we natuurlijk niet. In plaats daarvan hoorde ik mezelf zeggen: 'als u ze niet spaart, mag mijn Zoon 'm dan?' Ongelofelijk hoe ver een mens voor zo'n actie gaat. Nou ja, ik dan.

Opnieuw kregen we het voelritueel. Helaas, dit keer ging het mis. 'O, het paardje', hoorde ik Zoon teleurgesteld zeggen. 'Die heb ik al drie keer.' Inmiddels was er achter de meneer een ander jongetje aangesloten die verzuchtte: 'Bull's eye, die wilde ik zo graag.' En nog voor ik iets kon zeggen, hoorde ik de onvolprezen kassajuf zeggen tegen Zoon: 'Als jij nou het paardje aan het jongetje geeft, krijg jij van mij een nieuwe.'

En voor de laatste keer vond het voelritueel plaats. En dit keer in de roos. 'Ik heb de pinguïn!', hoorde ik naast me juichen. Inmiddels werd het wel eens tijd om de buurtsuper te verlaten. Dank, lieve kassamevrouw, u heeft er twee fans bij.

Nog zes te gaan. Iemand in het bezit van Buzz Lightyear? Ruilen voor Bull's Eye?

zondag 31 oktober 2010

prentje en Halloween, part 2

Omdat we inmiddels helemaal into Halloween waren, besloten Zoon en ik zaterdag naar onze favoriete hang-out Oud-Valkeveen te gaan. Die zou ook helemaal in Halloween-sfeer zijn, was ons beloofd.

Allereerst stonden we 7 kilometer in de file. En of dat al niet spooky genoeg was, bleek het park bijna helemaal leeg te zijn. Dus zat Zoon als enige in de achtbaan (en moest ik dus met hem mee voor het volgende rondje - verschrikkelijk) en bijna alleen in de botsauto's (en moest ik dus ook weer mee - nog verschrikkelijker.) Het enige voordeel was dat er niet zoveel auto's waren die tegen je aan konden botsen.
Zoon kreeg alle aandacht van het begeleidende meisje tijdens het pompoen uithollen omdat hij - u voelt hem al aankomen - de enige was die hier aan meedeed. Het leek mij nogal saai, maar Zoon vond het geweldig. Blij stortte hij zich op het brood bakken.

En wat is er nu mooier dan op een open vuur met een stok je eigen broodje te bakken? Ik kreeg er een soort oergevoel van. Helaas werd deze emotie niet helemaal gedeeld. Want tijdens het opeten van het baksel (dan wel gewoon eten hè, we laten Zoon voortaan maar zelf koken) hoorde ik opeens enthousiast:

'Mam! Ik heb een Albert Heijn-broodje gebakken!'

zaterdag 30 oktober 2010

prentje en Halloween, part 1

'Wij vieren vanavond al Halloween', vertelde een vriendin vrijdagmiddag. 'Kom je ook met Zoon?'
Nou, dat laten wij ons geen twee keer zeggen. We hadden alleen nog geen kostuum. Vorig jaar zijn we ook last-minute Halloween gaan vieren, en heb ik Zoon het eerste het beste kostuum aangetrokken dat ik kon vinden. Dat van Sinterklaas.
'Dan ben je een soort Sint from Hell', deed ik een poging om het goed te praten. 'Je zult zien, daar maken ze vast nog een keer een film over.' Nee hoor, dat laatste zei ik niet. Maar het is zo lekker actueel.

De vroege Sint was helaas geen succes. 'Ze lachten me uit, mama', zei hij hartverscheurend. 'Welnee joh', probeerde ik nog. 'Ze moesten gewoon lachen omdat je er zo grappig uitzag'. 'Nee hoor', zei hij vastberaden. 'Ze wezen naar me met hun vinger, en moesten toen lachen. Dat is uitlachen, zei de juf.'
En bedankt juf.

De lat om nu een goed kostuum te vinden, lag dus nogal hoog. Gelukkig hebben wij sinds kort een brandnew winkelcentrum, dus er was hoop. Xenos had alleen maar prullaria om je huis mee te ontsieren, dus we gingen maar weer naar de HEMA. Daar viel Zoon voor een vleermuiskostuum. Het was van 4 tot 6 jaar, dus op het randje, maar met het drama van vorig jaar nog op mijn netvlies, haalde ik toch maar mijn portemonnee tevoorschijn.

Zoon trok thuis meteen trots zijn pak aan. En aiaiai, wat zag hij er lief uit. Ik kon het niet laten om nog een paar snorharen te tekenen met mijn oogpotlood. Geen idee of een vleermuis dat heeft, maar het was te verleidelijk.
En weer was onze missie om een eng Halloweenkostuum te vinden, volledig mislukt.

We hadden een superavond, dat dan weer wel. Iedereen vond Zoon zogenaamd heel eng, we gingen langs de deuren, en er was zelfs een heus Halloweenfeest georganiseerd in onze bouwspeeltuin. Met scary monsters en kampvuren waarboven we marshmallows konden roosteren, en warme chocolademelk en heksenlimonade.

Het bleef nog lang onrustig in de nieuwbouwwijk.

dinsdag 26 oktober 2010

prentje en het weekendje weg

'Ga je nog over je Thomas-weekend schrijven?', vraagt mijn collega. 'Ik weet het nog niet', twijfel ik.

Omdat Zoon nog steeds een aanhanger is van Thomas de Stoomlocomotief had ik bedacht dat het leuk zou zijn om naar een groot Thomas-evenement te gaan. Uit Engeland komt dan 'de echte Thomas' over, die rijdt dan over het zogenaamde miljoenenlijntje in Simpelveld. Nou is geografie niet mijn sterkste kant, dus ik wist niet dat Simpelveld diep in Zuid-Limburg lag. 'Geen probleem', dacht ik nog, 'dan combineren we het met een overnachting in Maastricht.'

Inmiddels ben ik er wel achter dat stedentrips en zesjarigen geen goede combinatie vormen. Na een lange reis (file en vervolgens was de halve A2 afgezet) kwamen we ein-de-lijk aan in ons hotel in Maastricht. He, dat was grappig, ze hadden hier ook Disney XD op de tv. Zoon wilde daarom eigenlijk de hotelkamer niet meer verlaten. Vervolgens met een mokkende Zoon door een druilerig Maastricht gestiefeld. Die alleen maar naar de Intertoys (voorheen "de olifantenwinkel") wilde. En toen die dicht bleek te zijn, terug wilde naar "de flat" zoals hij het Novotel had gedoopt. Uit boosheid weigerde hij zijn pizza in de pizzeria waar we speciaal voor hem naar toe gingen. Zucht.
Met de taxi om 19.00 uur maar weer terug naar de flat, waar Zoon gelukzalig als avondmaaltijd een zak chips naar binnen werkte. En vervolgens volslagen hyper van het ene bed naar het andere sprong.

De volgende dag was alles een beetje opgeknapt. Zowel het weer als de stemming. Door een prachtig glooiend landschap reden we naar Simpelveld. De hele dag zaten we in stoomtreinen met gezichtjes, konden we Thomas-menu's eten en onderhandelden we over Thomastreintjes.

'Ik schrijf maar niet over het Thomas-weekend', zeg ik tegen mijn collega.

Maar ja, dan zie ik de foto's en ga ik toch overstag.

maandag 25 oktober 2010

prentje en de herfstvakantie

Het was een lange herfstvakantie. Letterlijk ook. Zoon had de dag voor en de dag na de oorspronkelijke herfstvakantie ook nog vrij in verband met studiedagen van de juffen en meesters. Jenaplan he, die studeren wat af.
Omdat Zoon ab-so-luut niet naar de NSO wilde en ik een slappe hap-moeder ben, moesten we het mannetje omstebeurt vermaken. Man maandag en dinsdag, ik de rest van de week. Helaas ben ik geen moeder die urenlang met Zoon op de grond ligt om de Eiffeltoren na te bouwen van Lego, dus gingen we er vooral op uit. Noem het, en ik ben er geweest. Museum? Zuiderzeemuseum. Bioscoop? De verschrikkelijke ikke. Weekendje weg? Maastricht gecombineerd met Thomas de Stoomlocomotief in Simpelveld.
Omdat ik me inmiddels wel herfstvakantie-expert kan noemen en uw kinderen wellicht nog vrij zijn, krijgt u van mij ongevraagd De Herfstvakantietip. Komt ie: de Gouden Boekjes-tentoonstelling in Kasteel Groeneveld in Baarn. Vijf boekjes zijn 'open gevallen' waaruit verschillende hoofdstukken zijn nagebouwd. Met veel liefde en oog voor details. Bezoek ook de Frankrijk-tentoonstelling in het kasteel. Ik was helemaal in mijn element, en Zoon ook, gelukkig.
Maar toen hadden we nog acht dagen vakantie te gaan.

Ik kan niet wachten tot het kerstvakantie is.

vrijdag 22 oktober 2010

prentje gaat weer naar huis

Mijn koffer staat klaar: de laatste blog vandaag op de Telegraaf-site (www.telegraaf.nl/vrouw/vrouwblog en dan blog van de week). Vanaf volgende week weer op mijn vertrouwde plek: hier dus.

dinsdag 19 oktober 2010

prentje heeft nog geen heimwee


De logeerpartij bij de Telegraaf bevalt goed! 
Ik denk dat ik daar maar blijf wonen.
www.telegraaf.nl/vrouw
Kijk onder blog en daarna blog van de week.

maandag 18 oktober 2010

prentje logeert bij de Telegraaf

Yes! Mijn blog staat op de site van de Telegraaf. En dan ook gelijk die van zaterdag en van vandaag.
Hoop dat ik niet al te mutsig overkom (combinatie koekjes bakken en voorleesmoeder).

Ik ben de hele herfstvakantie te volgen via www.telegraaf.nl/vrouw
Kijk onder blog, en dan blog van de week. 
En elke woensdag bij http://www.flavourites.nl/ 
(Dat is wel even voldoende, dacht ik zo, heb inmiddels nachtmerries droom over blogs).

dinsdag 12 oktober 2010

prentje en de trein

Soms heb je van die dagen die vanaf het begin niet goed lopen. Dat je meteen weet: 'dit gaat 'm niet worden'. Vandaag was zo'n dag.

Samen met een andere mama zit ik in de boemeltrein naar Utrecht CS. We moeten om de beurt ademen, want voor ons is een trein uitgevallen, horen we iemand omroepen. We zitten (staan eigenlijk) met een mannetje of 300 in het korte treintje. 'Fijn hè, dat de kinderen aanstaande vrijdag al herfstvakantie krijgen', zegt ze opgeruimd. 'Herfstvakantie, deze vrijdag al?', schrik ik. In mijn hoofd was dat een week later. Dat wordt even omschakelen.

Terwijl ik nog over de herfstvakantie loop na te denken, stap ik op Utrecht CS in mijn volgende trein. Nadat ik de drie gratis krantjes uitheb, verbaas ik me erover dat we nog steeds niet bij mijn stationnetje zijn. Ik kijk maar eens naar buiten. En zie een omgeving die ik helemaal niet ken. Vaag herinner ik me iets over een vertraagde trein voor deze trein. Het duurt even voor de waarheid doordringt. Ik ben domweg in de verkeerde trein gestapt. En wat duurt het dan lang voor er weer een station is. Terwijl ik op het koude perron stap, leg ik mijn probleem uit aan de conducteur. 'Stap maar weer in', is zijn advies, 'en ga er bij het volgende station maar weer uit. Dan is het handiger overstappen.'

Als ik dan ein-de-lijk bij het volgende station ben, staat er aan de andere kant een trein. Helaas zijn ze aan het verbouwen, en is er nergens een bord waarop staat waar die naar toe gaat. Een vriendelijke jongen die ik aanspreek, 'denkt het wel, maar weet het niet zeker'. Ik neem de gok en slinger mezelf tijdens het fluitsignaal de trein in.

En hij stopt op het goede station. Dat dan weer wel.

Op mijn werk is iedereen chagrijnig. Ik luister naar een collega die haar hart moet luchten, en mis daarom net mijn trein weer naar Utrecht. En het is mijn beurt om Zoon te halen van de NSO.

De volgende trein wacht lang voor Utrecht CS. Als die dan eindelijk CS bereikt heeft, stuif ik de trein uit, en ren onder het station door naar mijn perron. Helaas. Ook dit station zijn ze aan het verbouwen, en ik kan mijn perron niet bereiken via de ondergrondse gangen. Ik stuif vervolgens dwars door de menigte heen, ren naar mijn trein - gelukkig gelukkig hij staat er nog - druk wanhopig op het knopje, maar de deur gaat niet meer open. Hijgend bel ik Man (heb ik weleens verteld dat ik geen conditie heb?) die me eerst niet verstaat, maar dan monter vertelt dat hij in de file staat.
Moedeloos ga ik zitten wachten op mijn volgende trein. Als ik uitstap, belt Man - hij heeft het net gehaald.

En nu moet ik zo nog gaan aqua-aerobicen waar ik helemaal geen zin in heb waar ik erg naar uitkijk.

Als ik maar niet verzuip.

zaterdag 9 oktober 2010

prentje en de Alice-tentoonstelling

Mooi weer heeft vaak iets dwingends. Althans, zo ervaar ik het (de rest van Nederland niet waarschijnlijk. De meeste mensen denken gewoon: 'Ha lekker, de zon schijnt'.)

Ik heb echter meteen het gevoel dat ik Leuke Dingen moet Doen. Bij voorbaat Buiten.
Terwijl ik me net had voorgenomen eindelijk naar de Alice in Wonderland-tentoonstelling te gaan. In Barneveld, of all places. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik ken Barneveld vooral van de kippen. En als Biblebelt.

Maar goed, gelukkig ging het museum pas 's middags open, dus kon ik 's ochtends uitgebreid de krant lezen op mijn bankje voor het huis, waardoor ik toch het idee had dat ik Iets met het Mooie Weer had Gedaan.

Zoon had er echt zin in, maar niet heus. Landerig hing hij voor de kassa. Totdat de lieve mevrouw achter de kassa vroeg of hij mee wilde doen aan een speurtocht, daar knapt ie altijd reuze van op.

En o, wat was het leuk. Trouwe bloglezers weten dat ik een Alice-fan ben, dus ik kwam helemaal aan mijn trekken daar in Barneveld (het andere museum is trouwens het pluimveemuseum - do I need to say more?)

Nooit geweten dat Alice vertaald is in (even uit mijn hoofd) 122 talen, waaronder het Fries. Tientallen boeken waren er tentoongesteld, met heel verschillende illustraties. Blijkbaar spreekt het raadselachtige verhaal van Alice veel mensen aan.

Toen we uiteindelijk op een terrasje toch nog even in de zon zaten (ik kon het niet laten) vroeg ik aan Zoon wat hij nu het leukst had gevonden op de tentoonstelling.

Zoon's antwoord: 'de kleurplaat inkleuren'.

Fijn. Ga nog eens naar de Biblebelt. Op de terugweg zien we vier stenen kippen op een kruispunt.
Lijkt het nu maar zo of grijnst er een heel kwaadaardig?

donderdag 7 oktober 2010

prentje en de oppas

Een beetje verlegen zit ze op de bank: de nieuwe oppas van Zoon. Nou ja, nieuw, ik moet eerlijk toegeven dat we - buiten de familie - nog nooit eerder een oppas hebben gehad. We hadden er laatst bijna eentje, maar die vergat tot twee keer toe het kennismakingsgesprek. Toen hebben we er maar helemaal van afgezien. Stel dat je een belangrijke afspraak hebt, en de oppas vergeet dat ze moet oppassen.

Ze zegt niet zo veel. Ze is vijftien en zit op het VMBO. Zoon gedraagt zich voorbeeldig. 'Wilt u een bonbonnetje?', vraagt hij beleefd. Uit zichzelf haalt hij zijn neusspray. Ik zeg maar niet dat dit gisteren nog een enorme worstelpartij heeft opgeleverd.

Ze heeft haar thee en haar bonbon op en heeft geen vragen. Zoon ook niet. Uit zichzelf geeft hij haar een dikke knuffel. Ik ben zelf nog het meest ontroerd, geloof ik.

Zal je zien dat hij bij haar wel lief gaat slapen.

woensdag 6 oktober 2010

prentje en het nieuwe winkelcentrum

'Hoera voor de winkels', schreef ik van de week in mijn column voor het buurtblaadje (dat trouwens nog opvallend goed gelezen wordt - van de week zei een vriendin dat haar man het heel informatief had gevonden. Huh? Leuk wellicht, maar informatief? Bleek dat hij dacht dat ik het stuk ernaast had geschreven - over bedplassen. Fijn.)

Maar goed, het winkelcentrum in onze nieuwbouwwijk werd dan vandaag ein-de-lijk geopend. Samen met een vriendin waren we bij de opening - we wilden niets missen deze heuglijke dag. We vingen flarden van een toespraak op - het geluid was niet zo geweldig. Een paar mannen in pak pompten een grote gouden kroon op, een kanon schoot loten - helaas de andere kant op: kortom, een onvergetelijke ervaring. Bij verschillende winkels stond al een enorme rij, omdat ze spijkerbroeken weggaven, of een minuut gratis winkelen. Maar daar begonnen we maar niet aan.
We dreutelden wat rond, scoorden een glas champagne, pasten een bloesje en gingen toen maar boodschappen doen.
Het was tenslotte alweer tijd om de kinderen uit school te halen.

's Middags nog even met Zoon naar het winkelcentrum. Je kan inmiddels over de hoofden lopen. De rij bij Bart Smit is opgelopen tot 50 minuten. Ik kijk om me heen. Wie zijn al deze mensen en waar komen ze vandaan? Ik had het nooit verwacht, maar eigenlijk mis ik mijn nood-HEMA en nood-Albert Heijn. Het was zo lekker overzichtelijk. Natuurlijk, de keuze is nu veel groter maar is dat ook altijd beter? En eigenlijk vind ik het ook jammer dat het vooral de grote winkelketens zijn die hier voet aan de grond krijgen.

Thuisgekomen zet ik de bloemen in het water. Ze kleuren mooi bij mijn tafelkleed met retro-appeltjes van de Sunday Market. De postcode brengt een pakketje: een vestje voor Zoon met paddenstoelen van een nieuw Zweeds merk. Ik zet mijn computer aan en zie dat mijn blog over het winkeltje met de papieren cadeautjes in Arnhem is geplaatst op www.flavourites.nl.

Die laatste alinea weerspiegelt goed waar ik van hou: originele, creatieve, kleinschalige producten.

Ik weet niet of het echt wat gaat worden tussen mij en het nieuwe winkelcentrum.

zondag 3 oktober 2010

prentje en het junkfood


Van de grafisch vormgever uit Arnhem had ik gehoord dat er op de eerste zondag van de maand een leuke markt was in Amsterdam, de Sunday Market. En dus ging ik opnieuw naar Amsterdam, dit keer naar het terrein van de Westergasfabriek. Zoon had niet zoveel zin, maar omdat het tijd werd voor een familie-uitje, moest ik hem toch zien mee te krijgen.

'Dan gaan we ook naar de McDonalds.' 'Maar ik heb alle speeltjes al die ze nu hebben.' (Ok, dit is erg, ik weet het). 'Dan gaan we naar de Burger King.' (Dit is nog erger, dat weet ik ook).

 Om half 12 kwamen we aan op station Utrecht. Daar zit een Burger King.

'Mam, zullen we nu gaan?' 'Nee joh, het is nog een beetje vroeg voor patatjes'.

12 uur, aankomst Amsterdam CS.

"Mama, nu kan het wel, toch?' 'OK, schat, we gaan op zoek naar een Burger King. Het station wordt verbouwd, laten we buiten maar gaan zoeken.' 

Normaal struikel je erover, nu nergens te vinden natuurlijk. Voor de zekerheid nog even de Mac gecheckt. Zoon zag het doosje en beende gelijk naar buiten. Batman. Heeft ie alles al van (ja, erg, ik weet het).

'Lieverd, laten we dan alvast een croissantje bij Albert Heijn kopen, dan heb je in ieder geval iets binnen.' 'Gaan we dan later op zoek naar een Burger King?' 'Ja schat.'

Nu komt het leuke gedeelte: de Sunday Market waar het allemaal mee begon en die iets verder lopen was dan ingeschat. Vooral met een zeurende zesjarige aan je arm. Wat hadden ze leuke spullen! En wat was het zonnetje fijn. Met een nieuw tafelkleed onder mijn arm (exit Kitch Kitchen) knapte mijn humeur aardig op. Zoon speelde lekker in de speeltuin tussen alle correct geklede Amsterdamse kindjes en alles leek goed, fijn, mooi. Zo moest de zondagmiddag zijn.

'Mam, nu gaan we weer op zoek naar een Burger King, toch? Ja hoor, mop, dat had mama beloofd hè.'
Hele damrak af. Wat een treurnis. Overal Mac, nergens BK.

Nu komt er nog 1 leuk deel: een bezoekje aan de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Op zich al een attractie, nu nog mooier met een overzicht van de inzendingen voor de ontwerpwedstrijd van de HEMA.

'Liefje, zullen we maar naar de Burger King op Utrecht CS gaan?' He, jammer dat we net de trein missen. Ja mama is ook een beetje moe nu.

Utrecht CS.

'Een kindermenu graag', zegt Zoon netjes tegen het meisje achter de toonbank. 'Dat is goed knul, maar ik moet er wel even bij zeggen dat de speeltjes op zijn.' 


Met een brullende Zoon dwars door Hoog Catharijne. Dan toch maar naar de McDonalds.

Tergend langzaam zakken de rolluiken van de vervloekte fastfoodketen in HC. Ach, de trein hebben we nu toch gemist. Dan maar weer naar buiten. 

De Mac naast de Bijenkorf is gelukkig nog open.

'Een Happy Meal graag', zegt Zoon opgewekt. 

'He kijk mam, ze hebben de oude doosjes, maar wel met een nieuw speeltje. Deze heb ik nog niet'.

'Mam? Waarom zeg je niks meer?'

vrijdag 1 oktober 2010

prentje en het fotografenfeestje


Omdat collega M en ik ook beeldredacteuren zijn, hebben we een uitnodiging gekregen voor het jubileumfeestje van Hollandse Hoogte. Het fotostockbureau bestaat 25 jaar en organiseert een dag vol lezingen, workshops en presentaties in Amsterdam.
Helaas zitten de workshops meteen vol. We moeten het daarom doen met de presentaties. Na vijf presentaties zijn collega M en ik redelijk gaar, en houden we even pauze. Ik kijk uit het raam van Pakhuis de Zwijger en zie een prachtig lijnenspel onder me. Gelukkig heb ik mijn camera bij me.

Fotograferen leent zich niet zo voor presentaties.
Dat moet je gewoon doen.

woensdag 29 september 2010

prentje en de uilen

'Zullen we een andere dag naar de film gaan?', vraag ik Zoon.
Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik ben zo stom geweest om in mijn enthousiasme over de uilenfilm Zoon te beloven vanmiddag naar de bioscoop te gaan. Argumenten als 'hoofdpijn' en 'het is zo mooi weer' hebben nu dan ook geen enkel effect meer.
En dus lopen we even later de altijd even sfeervolle Catharijnebioscoop binnen. In het sfeervolle Hoog Catharijne ja, het hoogtepunt van de winkelarchitectuur.
'
3D-brilletjes liggen bij de ingang', zegt het uitbundig getatoeëerde kassameisje vreugdeloos. '3D-brilletjes?' echo ik onnozel. 'Is het een 3D-film dan?' Tot nu toe heb ik 3D altijd kunnen voorkomen. Ik vind films in de bioscoop vaak al heftig genoeg, is het niet voor Zoon dan wel voor mezelf. Bovendien leek het me gewoon niks om met zo'n brilletje op een hele film uit te zitten. Ben al blij dat ik contactlenzen heb.

Maar dit keer was er geen ontkomen aan. 'Heel fijn, zit ik al met hoofdpijn in de bioscoop, moet ik ook nog naar een 3D-film', mopper ik in mezelf. Maar eerlijk gezegd ben ik mijn vooroordelen na 5 minuten vergeten. Vanwege mijn voorliefde voor uiltjes (zie mijn eigen ontworpen uilen) en Zoon's voorliefde voor alles wat beweegt op het witte doek was de keuze gevallen op Legends of the Guardians, een titel die ik maar niet kan onthouden en nu ook weer moest opzoeken. De Nederlandse vertaling is al niet veel beter. Een film over uilen dus, het verhaal over een ingewikkelde strijd tussen goed en kwaad haalt het niet bij de prachtige natuurbeelden. De uiltjes waren om te knuffelen en de bomen zagen er schilderachtig uit. De heftige gevechten hoefden niet zo van mij, ik had al genoeg aan tochtjes over zee, maar ik ben dan ook een watje op filmgebied. Het feit dat ik nog nooit een 3D-film had gezien, op Bob de Bouwer in Legoland na dan, spreekt voor zich. Ha, en die was ook nog 4D, want toen begon het te sneeuwen in de bioscoop toen Bob aan het skiën was.

Af en toe kijk ik even op zij. 'Vind je het niet eng?, vraag ik aan mijn eigen Woody Allen (vanwege de bril dan hè). Die driftig van nee schudt.

Kind van zijn vader.

dinsdag 28 september 2010

prentje en het afscheid van de collega's

Drie collega's moesten er weg. Vandaag hebben we een afscheidsborrel in een café. Ik weet niet of het door de biertjes of de vermoeidheid komt, maar ik word altijd een tikkie emotioneel van dit soort bijeenkomsten.
Nog een keer zijn we met de oude garde bij elkaar. Ik kijk het kringetje rond. De afscheidsspeeches beginnen. Voor elke collega een lief woordje.
Nadat we rond zijn, spreek ik een van mijn inmiddels ex-collega's. We hebben het over mijn vormgevingsambities, en mijn blog. Ik vertel dat ik vanaf 16 oktober voor de Telegraaf een week ga bloggen (als alles goed gaat sta ik 16 oktober in het magazine, koopt allen de Telegraaf, al is het maar voor 1 keer!). En vanaf aanstaande woensdag schrijf ik elke woensdag een blog voor www.flavourites.nl als shopaholic. En daarnaast nog mijn column in het wijkkrantje.
Oef.
Ik vertel haar dat ik het leuk vind, maar ook wel spannend. Maak ik wel genoeg leuke dingen mee om over te schrijven? Zou je net zien dat er in mijn Telegraafweek niets gebeurt.

'Het gaat niet om wat je meemaakt, maar hoe je erover schrijft', zegt mijn (ex)collega wijs. En zo krijg ik op de valreep nog een wijze les van haar mee. En een bloemetje met een kaartje eraan.

'Blijf je dromen najagen', staat er op.

maandag 27 september 2010

prentje en het winterklare huisje

'Waarom doet de weerman bij ons geen mooi weer?', vraagt Zoon terwijl hij zorgelijk naar het weerbericht kijkt.
We moeten namelijk het huisje winterklaar maken, en het zou wel fijn zijn als we daar mooi weer bij hebben. Maar de weerman weet het ook niet zo goed. Afwachten dan maar. Hoe zou het zijn daar? Zou de vislucht (zie vorig weekend) inmiddels een beetje weg zijn?
De koelkast hoef ik in ieder geval niet meer schoon te maken.

Eigenlijk heeft het ook wel wat, dat we niet het hele jaar door in het huisje kunnen. Zes maanden op, zes maanden af. Op die manier leef je er ook wel weer naar toe. En heb ik lekker veel tijd om bomen te ontwerpen met mijn gezin in het bos te lopen.

Ik fantaseer over een nieuw keukentje.

In ieder geval een nieuwe koelkast.

vrijdag 24 september 2010

prentje, de stofjes en het papier

Nu ik mezelf het (grafisch) ontwerpen aanleer, ben ik niet meer te houden. Uren zit ik achter de computer. Een leuk bijkomend effect is dat ik nu eindelijk een goed doel heb gevonden voor mijn stofjes. Tientallen stofjes heb ik, verzameld op stoffenmarkten en via internet. Ik kan geen markt overlopen zonder iets te kopen. Met in mijn achterhoofd altijd de hoop dat ik ooit een virtuoos achter de naaimachine zou worden.

Ik geloof niet dat dit er nog inzit.

Maar, niet getreurd, zoals gezegd heb ik een nieuw doel gevonden voordat de boel gaat verstoffen (sorry, ik kon het niet laten). Ik fotografeer ze en verwerk ze in photoshop. Zo is de appel uit bovenstaand ontwerp  eigenlijk een stofpatroontje (jaaah, uit mijn banner! Wat leuk dat u er ook oog voor heeft!)

Binnenkort ga ik los op de peren.

Naast mijn stoffenverzameling heb ik ook een enorme verzameling (inpak)papier. Ik denk dat er weinig mensen meer papier hebben dan ik. Het sneue is dat als er iemand jarig is, ik het cadeau eigenlijk niet wil inpakken met mijn mooie papier. Ik heb namelijk een paar keer meegemaakt dat het papier er zo rats-rats afging, zonder dat er veel aandacht aan werd besteed. En om nou te roepen: 'hé, let op het papier!', dat gaat me ook een beetje ver.
Ik moet nog wel wat vrienden overhouden.

En daarom scan ik het papier in, en gebruik dat ook weer voor mijn ontwerpen.

Ik hou mezelf lekker bezig, ik weet het.

woensdag 22 september 2010

prentje en de buien


Zoon en ik lopen naar school. 'Gisteren heeft Pepijn voorgelezen in onze klas', vertelt Zoon trots. Pepijn zit een paar groepen hoger en het is heel erg des Jenaplans om de kinderen elkaar te laten helpen. 'Wat leuk', zeg ik, ondertussen op mijn horloge kijkend want we zijn al weer aardig laat. 'Het ging over tijgerspinnen', griezelt Zoon nog na. 'En je mocht ook vragen stellen. Ik vroeg of tijgerspinnen ook kunnen brullen'. 'Wat een goede vraag', zeg ik, me ondertussen afvragend of ik ooit wel eens over tijgerspinnen heb gehoord. 'Iedereen lachte me uit', zeg Zoon verdrietig. 'Behalve de juf en Pepijn. Die ging het opzoeken in het boek.' 'En?' vroeg ik, mijn boosheid onderdrukkend over alle stomme kinderen die Zoon uitlachten. 'Nee. Tijgerspinnen kunnen niet brullen', antwoordt Zoon.

Zelf ben ik een beetje somber de afgelopen dagen. Gelukkig weet ik waar het van komt. Ik koester me in de warmte van mijn gezin (ik vind deze zin op het randje, maar ik kan het niet anders uitdrukken).
Man komt met oplossingen ('Nee schat, ik wil alleen maar dat je naar me luihuistert!'), Zoon met extra knuffels. Het is zo fijn om te kunnen zijn wie je bent, thuis. Dat je wordt gewaardeerd om je eigen persoonlijkheid, zonder dat je wordt vergeleken met anderen.
Zoon kruipt tegen me aan. 'Mam, je moet morgen even mee de klas in. Ik heb een tekening voor je gemaakt.'

De volgende dag krijg ik een hele blije tekening. 'Dit ben jij', zegt Zoon trots. Ik vergeet maar even dat ik een varkensneus heb op deze tekening. Het zal de fase wel zijn. 'En dit is ons huis, dit is een regenboog, en dit is vuurwerk.' Ik kijk nog eens goed naar de tekening. Ik heb een bloem in mijn hand, zie ik nu.

Het is tijd om de spinnenwebben op te ruimen.

zondag 19 september 2010

prentje en het weekend

Het weekend zit er weer bijna op. Ik weet niet hoe u er op terug kijkt, maar bij mij was het nogal eeuh, wisselend. Vrijdagavond zat ik helemaal uit mijn dak te gaan achter mijn computer. Door gewoon maar wat te proberen, had ik opeens ontdekt hoe ik zelf patronen kan maken. Man, er ging een wereld voor me open. Stel, ik fröbel een boom van vilt, die fotografeer ik, bewerk ik in photoshop als stempel en daar kan ik dan een soort van behang van maken. Wow.

Nog helemaal blij vertrok ik zaterdag naar het huisje. De zon scheen, Man en Zoon zette ik af bij een of ander evenement in Heerhugowaard, bij de bakker zocht ik prachtige herfstbonbons uit en opgetogen stak ik de sleutel in het slot van ons huisje, me verheugend op een kop koffie in het najaarzonnetje.

'Wat ruikt het raar', dacht ik nog toen ik in het halletje stond. Voorzichtig keek ik om het hoekje. Mijn prachtige witte vloer was bedekt met een groen-roze smurrie, op sommige hoeken grijs uitslaand, en er hing een penetrante rotte vislucht. Het duurde even voor ik me realiseerde wat er gebeurd kon zijn.
Vorig weekend waren mijn ouders een weekend in ons huisje en mijn moeder had blijkbaar de stekker uit de volle koelkast getrokken. De koolvis uit de diepvries was ontdooid, de waterijsjes ook en die hadden gezorgd voor een kleurrijk effect op mijn vloer. Waar de lucht vandaan kwam, laat zich raden.

Weg kopje koffie in het najaarszonnetje. Ik moest vol aan de bak. De hele middag ben ik aan het poetsen geweest en toen was de stank nog niet weg. Toen Man en Zoon arriveerden, zijn we dan ook maar gauw de duinen in gelopen. Zoon brullen, want die had geen zin om te wandelen, die luie donder. Maar dat zie je gelukkig niet op de foto. Misschien ben ik daarom zo gek op foto's, ze geven vaak een net iets rooskleuriger beeld van de werkelijkheid. Ook Zoon heeft de fotografie helemaal ontdekt en roept bij elke goede foto die hij maakt: 'die kan op je blog mama'. Vooruit dan maar.

En zo werd het zondag. En regende het pijpenstelen. Nou ja, bij ons aan de kust dan. Na een middag kneuteren (Zoon nog steeds in zijn flanellen pyjamaatje - ik ben dol op kinderen in flanellen pyjama's, ben benieuwd hoe lang Zoon die nog aan wil) besloten we toch maar richting huis te gaan. Om achteraan te kunnen sluiten bij de file vanwege de Beverwijkse Bazaar.

Het weekend zit er weer bijna op. Voorlopig maar even geen vis op het menu.

woensdag 15 september 2010

prentje in Arnhem

Omdat ik inspiratie nodig had. Omdat Zoon meteen uit school tot zes uur (!) naar een verjaardagspartijtje ging. Omdat ik...
Nou ja, heb je eigenlijk redenen nodig om af en toe gewoon eens even lekker een dagje voor jezelf te hebben? Als werkende mama komt dat er sowieso niet zoveel van, dus als die mogelijkheid zich aandient, moet je er ook maar meteen gebruik van maken. Arnhem werd vandaag mijn bestemming.

Daar zit een Tiger (zeg maar de Deense Hema) waar ik altijd blij van word. En nu ook, want ik liep meteen tegen een uilenbeker aan. En een lantaarn met gelaserde vogels. En twee kekke fotolijsten. En een linnen olifant. Kortom, spullen waar ik prima zonder kan leven, maar die toch net even je dag kunnen kleuren.

En dit was nog maar het begin. Want in 'Van mij', een superleuk cadeauwinkeltje, vond ik een 'tingelding' een waxinelichtjeshouder met daarboven een constructie die gaat draaien door de warme lucht van het waxinelichtje. Iedereen kent deze nog uit zijn jeugd, alleen dan in de variatie met engeltjes. Ik vond er een met boompjes.

En toen waren we er nog niet, want toen liep ik langs een klein winkeltje met alleen maar papieren schatten, BL-IJ. Een kleine hemel op aarde. Het is de winkel van een grafisch vormgever, die afgelopen zaterdag haar eigen winkel en studio heeft geopend. Ze leeft een beetje mijn droom, zeg maar. Ik was er dan ook niet meer weg te slaan en hing aan haar lippen om te horen hoe ze dat allemaal heeft aangepakt. Wie weet, ooit...

Helemaal BLIJ liep ik Arnhem uit. Ik was net te laat voor de trein naar Utrecht, maar die had vertraging, dus ik kon nog mee. Mijn aansluiting op Utrecht CS verliep vlekkeloos. Ik zat me daar toch in een positieve flow, het moest niet gekker worden.

Enthousiast start ik thuis mijn computer op om mijn nieuwe aanwinsten in te scannen. Foutmelding. Scan overleden.
Door weer en wind haal ik Zoon op van zijn partijtje. De feestgangers zijn nog niet gearriveerd. Ik grap tegen de andere wachtende ouders dat hij zo direct door naar bed kan. En vertel er vervolgens eerlijk bij dat me dat nooit lukt voor minimaal kwart over negen. Fout! Waarom zeg ik dat soort dingen toch weer? De aanwezige vaders hebben namelijk nooit last om hun kind in bed te krijgen. Hun kinderen gaan keurig slapen tussen zeven en half acht. Mijn flow glipt zo langzamerhand weer door mijn vingers. Met een kind met een blauw oog (botsing boven de glijbaan) verlaat ik de ouders van de ideale kinderen.

'Je vriendjes liggen allang netjes in bed!', snauw ik tegen het kind met het blauwe oog dat zich met twee handjes aan de trapleuning klemt. Tussen zijn tanden houdt hij een pakje Yogho, een ijsje en zakje snoep. Ik ben al blij dat ik niet tegen de andere ouders over het avondeten ben begonnen. Want hun kinderen...

Enfin.
Iedereen heeft het af en toe nodig om een lekker dagje voor zichzelf te hebben.
Al was het maar om daarna de beslommeringen van alle dag weer beter het hoofd te kunnen bieden.

zondag 12 september 2010

prentje als ondernemer (nou ja, bijna dan)

Vrijdagavond. Met twee vriendinnen zit ik op een van de Utrechtse werven tapas te eten. Eigenlijk is het een beetje te koud, maar omdat ik degene was die buiten wilde zitten, hou ik mijn mond.
We wachten op onze drankjes. Ik vertel over Zoon's retroshirts, en dat ik er stiekem nog 1 heb besteld via internet. Met groene appeltjes. 'Tja', verzucht ik, 'die Scandinaviërs zijn gewoon veel beter in design'.

We beginnen aan ons voorgerecht. Ik heb het over de aanbiedingen van een luchtvaartprijsvechter die ik wekelijks in mijn mailbox krijg. En dat ik er elke week over droom om naar Denemarken of Zweden te vliegen. Voor 6 euri naar Stockholm, dat soort werk. Ik weet niet meer wie er mee kwam. Maar plotseling is het idee geboren dat ik af en toe naar Stockholm of Kopenhagen vlieg, daar flink inkoop, en deze schatten vervolgens via mijn site ga verkopen.

Het hoofdgerecht laat lang op zich wachten. Maar ik zit allang niet meer op het iets te koude terras. Ik zie mezelf als Vrouw van de Wereld 's ochtends naar Zweden vliegen, daar hevig winkelen (voor mijn werk! voor mijn werk!) en 's avonds weer bij Man en Zoon aan de dis aanschuiven. Prentje als zelfstandig ondernemer.

Het toetje is gearriveerd. Ik overweeg of ik straks nog achter de computer ga zitten om een vlucht te boeken. Maar het is al half twaalf. En inmiddels ben ik redelijk verkleumd.
Dus schuif ik bij thuiskomst Man en Zoon een tikkie aan de kant en kruip in een voorverwarmd bed. En droom over koude landen.

Zaterdagochtend. Verwachtingsvol kruip ik achter mijn computer. Ik zoek de luchtvaartaanbieding van 6 euro. Dat is er welgeteld 1, die op zondagmiddag om 14.40 uur vanuit Stockholm vertrekt. De rest is een stuk duurder, en de tijden zijn allemaal ongunstig. Niks 's morgens vertrekken en 's middags terug.

Ik sluit de computer.
Samen met de prijsvechter (ver)vliegt ook mijn droom. Voor dit moment dan, want ik laat me niet kisten.  Ik laat deze carrière niet zomaar de lucht in gaan (ok, ik hou op nu).

woensdag 8 september 2010

prentje en papa

Mijn vader is vandaag 82 jaar geworden.
We vieren het met de familie bij Zus, dan hebben mijn ouders er geen omkijken naar.
Man heeft via internet een boekje op de kop getikt over de krant waar papa jarenlang bij gewerkt heeft. Hij staat er zelf ook in met een interview. Ik dacht dat mijn vader dat boekje had, maar hij is blij verrast. Misschien is dat ook wel een voordeel van zo'n hoge leeftijd.

Ik kruip naast hem op de bank. 'Ik vind het niet erg om jarig te zijn, maar wel om ouder te worden', zegt hij als we klaar zijn met Lang zal hij leven. Ik knik.

Ik ben een vaderskindje, al vanaf mijn geboorte. Als mijn ouders vroeger op bezoek gingen, zei mijn moeder van tevoren dat hij niet zo over me moest opscheppen. Dat hoorde ik jaren later, en ontroert me nog steeds.

Via de krant kon hij goedkoop reizen en omdat mijn moeder niet zo reislustig was, nam hij mij mee. Later vergezelde ik hem naar het ziekenhuis, toen hij ernstig ziek werd. We hebben een onbreekbare band samen. Ik vind het mooi om te zien dat hij die band nu ook met Zoon heeft.
Ook Zoon kruipt graag tegen 'Oude opa' aan. Ik zie mijn vader de kring rondkijken, ons goed in zich opnemend. Meer heeft hij niet meer nodig op deze leeftijd. Zijn kinderen zijn er allemaal, en zijn kleinkinderen. Dat is genoeg.

'Wat wil je eigenlijk worden later?', vraagt een tante aan Zoon. 'Burgemeester', zegt hij, zonder met zijn ogen te knipperen. Ik vertel het aan mijn vader, die door zijn hardhorendheid niet alles de eerste keer meekrijgt. Hij knikt trots.

Mijn vader is vandaag 82 jaar geworden. Lang zal hij leven.

maandag 6 september 2010

prentje en de hippe markt

'Voordat we naar het huisje gaan, gaan we even naar de hippe markt', zei ik zaterdag tegen Zoon. 'Dat is leuk joh, daar verkopen ze hele gave dingen. En er is een vette speeltuin naast'. 'Krijg ik dan een cadeautje?', probeerde Zoon uiteraard. 'Dat zien we daar wel', wuifde ik vaag. Niet slim natuurlijk, ik weet het. Ik ben me altijd erg bewust van mijn eigen fouten.

De hippe markt vindt een paar keer per jaar plaats in Utrecht. Het is een initiatief van de Utrechtse Fabriek, een collectief van vijf creatieve bedrijven. Hippe markt ja, zo heet het echt. Dat u niet denkt dat ik zelf de markt hip vind ofzo (wat ik wel vind hoor).
Afgelopen zaterdag was het (hoera!) weer zover. De vorige edities had ik gemist, maar dit keer moest en zou ik er bij zijn. Dus nog voor Zoon en ik naar het huisje reden, gingen we eerst naar de markt. Helaas moesten we dwars door de stad met de auto. Ik weet niet of u wel eens op zaterdag door het centrum van Utrecht heeft gereden, maar ik vind het geen pretje. Tot mijn eigen schaamte schreeuw ik hard tegen de tomtom dat ik 'natuurlijk helemaal niet hier links kan omdat het eenrichtingsverkeer is'. Gelukkig gaat deze niet met me in discussie, en bereik ik dankzij tom's kalmte alsnog de bestemming.

Vijfenvijftig ontwerpers en webwinkels die hun producten presenteren. Dat veroorzaakt tegenstrijdige gevoelens bij mij. Aan de ene kant voel ik me net een kind in een snoepwinkel, aan de andere kant word ik een tikkie ontmoedigd. Dit is mijn wereldje maar is er nog wel ruimte voor mij in deze wereld? Want alles wat ik leuk vind om me op te richten (ontwerpen, werken met stofjes) is hier al te vinden.

Veel tijd om hier over te piekeren wordt me niet gegund, want Zoon hangt natuurlijk aan mijn arm te jengelen: 'Mama, ik mocht toch een Cadeautje, dat had je me Beloofd!'
Alles komt altijd als een boemerang terug in de opvoeding, daar ben ik inmiddels wel achter.
Gelukkig wil hij wel heel even in de aanpalende speeltuin spelen; deze locatie is werkelijk perfect gevonden. En kan ik me te buiten gaan aan Scandinavische retroprint-shirtjes voor Zoon. Wat een fijne kraam. Gelijk gaat mijn fantasie met me te loop. Dat zou toch super zijn, een webwinkel met leuke Deense spullen. En dan af en toe op zo'n fijne markt staan?
Zucht.
Dat is mijn probleem dus. Ik vind teveel leuk. Laat ik me nu eerst eens focussen op het ontwerpen. In deze afbeelding komt namelijk het een en ander samen. Eigenhandig gephotoshopt roodkapjebehang. De Deense retroshirtjes. En een zelf getekende kast. Want eindelijk heb ik ook deze schroom van me af geworpen en heb ik besloten om af en toe weer te gaan tekenen, zodat mijn collages nog meer 'eigen' voelen.

Zoon is inmiddels uitgespeeld. Ik laat hem de shirtjes zien. 'Leuk, maar kleren zijn geen echte cadeautjes', zegt hij bijdehand.

Als een boemerang, ik zeg het je.