woensdag 29 september 2010

prentje en de uilen

'Zullen we een andere dag naar de film gaan?', vraag ik Zoon.
Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik ben zo stom geweest om in mijn enthousiasme over de uilenfilm Zoon te beloven vanmiddag naar de bioscoop te gaan. Argumenten als 'hoofdpijn' en 'het is zo mooi weer' hebben nu dan ook geen enkel effect meer.
En dus lopen we even later de altijd even sfeervolle Catharijnebioscoop binnen. In het sfeervolle Hoog Catharijne ja, het hoogtepunt van de winkelarchitectuur.
'
3D-brilletjes liggen bij de ingang', zegt het uitbundig getatoeëerde kassameisje vreugdeloos. '3D-brilletjes?' echo ik onnozel. 'Is het een 3D-film dan?' Tot nu toe heb ik 3D altijd kunnen voorkomen. Ik vind films in de bioscoop vaak al heftig genoeg, is het niet voor Zoon dan wel voor mezelf. Bovendien leek het me gewoon niks om met zo'n brilletje op een hele film uit te zitten. Ben al blij dat ik contactlenzen heb.

Maar dit keer was er geen ontkomen aan. 'Heel fijn, zit ik al met hoofdpijn in de bioscoop, moet ik ook nog naar een 3D-film', mopper ik in mezelf. Maar eerlijk gezegd ben ik mijn vooroordelen na 5 minuten vergeten. Vanwege mijn voorliefde voor uiltjes (zie mijn eigen ontworpen uilen) en Zoon's voorliefde voor alles wat beweegt op het witte doek was de keuze gevallen op Legends of the Guardians, een titel die ik maar niet kan onthouden en nu ook weer moest opzoeken. De Nederlandse vertaling is al niet veel beter. Een film over uilen dus, het verhaal over een ingewikkelde strijd tussen goed en kwaad haalt het niet bij de prachtige natuurbeelden. De uiltjes waren om te knuffelen en de bomen zagen er schilderachtig uit. De heftige gevechten hoefden niet zo van mij, ik had al genoeg aan tochtjes over zee, maar ik ben dan ook een watje op filmgebied. Het feit dat ik nog nooit een 3D-film had gezien, op Bob de Bouwer in Legoland na dan, spreekt voor zich. Ha, en die was ook nog 4D, want toen begon het te sneeuwen in de bioscoop toen Bob aan het skiën was.

Af en toe kijk ik even op zij. 'Vind je het niet eng?, vraag ik aan mijn eigen Woody Allen (vanwege de bril dan hè). Die driftig van nee schudt.

Kind van zijn vader.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten