vrijdag 26 februari 2010

prentje en Roodkapje


En liep ik er toch weer tegen aan hè, gister. De Roodkapje-pyjama. 'Koop mij, koop mij', riep ze. Niet te vertrouwen hoor, die sprookjesfiguren. En opeens stond ik ermee bij de kassa.
Maar ja, wat doe je met een Roodkapje-pyjama maat 74 zonder babydochter? Daar zet je de schaar in. En nu heb ik dus een leuk schilderijtje. Dat helemaal in het interieur past.
Voor de liefhebbers: ik zal binnenkort een uitgebreide beschrijving geven van het prentjeshuis. Van het hertjesbehang in de gang, tot de vogelhuisstickers boven.
En jazeker, Man woont er ook, in alle tevredenheid, mocht u zich dat afvragen.
Hij heeft de zolder gekregen. Die hij helemaal als mannenruimte heeft ingericht.
Als tegenwicht voor alle Roodkapjes, denk ik.

donderdag 25 februari 2010

prentje en de vragen



Zoon heeft een gave om moeilijke vragen op het verkeerde moment te stellen. Echt, een gave.
Voorbeelden wilt u? Vooruit, hier komt onze top drie.

Met stip op drie. Picture this. Een zwembad in een nieuwbouwwijk. Een overvolle kleedkamer, nog twee minuten te gaan voordat het belletje gaat. En het belletje, dat betekent uitgekleed onder de douche staan. En dat is een stadium dat nog lang niet bereikt is. Muts, winterjas: alles zit nog in de weg voor dat moment. Terwijl ik aan een mouw sjor, hoor ik opeens een stemmetje, luid en duidelijk: 'mama, geloof jij in God?'
Het is opeens heel stil in de kleedkamer.

Op nummer twee. Een lange rij bij de pinautomaat op Utrecht Centraal. Nog drie minuten voordat de trein gaat. (Terwijl ik dit tik, realiseer ik me dat mijn leven voor een groot deel uit haasten bestaat. Helaas). Zoon kijkt belangstellend naar de briefjes die uit het apparaat rollen. En dan hoor ik naast me: mam, als jij er later niet meer bent, krijg ik dan al je geld?' Ik negeer de lachsalvo's achter me en ren naar de trein, Scrooge meetrekkend.

En daar is ie hoor. Mijn nummer een van lastige vragen op ingewikkelde momenten.
Een lange rij bij Albert Heijn. Eindelijk zijn we bij de kassa. Ik laad alle boodschappen op de band, me ondertussen afvragend hoe ik dit allemaal mee krijg op de fiets. Zoon helpt mee. En dan opeens, tussen de pindakaas en de andijvie, uit het niets: 'mama, heb jij een baby in je buik?' En op mijn ontkennende antwoord: 'waarom dan niet?'
Ik heb nog nooit zo snel mijn boodschappen ingeladen.

dinsdag 23 februari 2010

prentje viert een feestje

Natuurlijk schrijf ik deze blog in eerste instantie voor mijn plezier. En moet ik me niet zozeer laten leiden door het aantal bezoekers. Maar wat vind ik het leuk dat ik gister voor het eerst meer dan 100 bezoekers op een dag had. Met verbazing zie ik het tellertje stijgen. 56, 77 en dan heel lang 98. Natuurlijk heb ik allang geprobeerd of ik het bezoekersaantal kan opkrikken door zelf de pagina aan te klikken, maar dat werkt niet. Smokkelen komt uiteraard niet bij me op. Kom op nou, ik wil naar bed. En dan schiet ie opeens door de 100, om te eindigen bij 107. Yes!
Toch een soort erkenning, zeg maar. Ik vier een klein feestje in mijn eentje achter de computer. Even vergeet ik mijn blaren (schoenen toch te klein?). Denk ik niet aan mijn spierpijn (veroorzaakt door de je-weet-wel-zooltjes). Is de lekke band (nog steeds niet geplakt!) heel ver weg.

Toen ik op die zaterdag in november de knoop doorhakte dat ik nu toch echt ging beginnen, had ik niet kunnen dromen dat ik er zoveel lezers een plezier mee zou doen. En met het risico dat ik nu op Mies Bouwman lijk: bedankt lieve mensen. Dankzij mijn blog heb ik de liefde voor het schrijven weer teruggevonden. Als er iets niet helemaal loopt zoals ik wil (vaak!) kan ik me troosten met de gedachte dat ik er altijd nog een blog over kan schrijven. En het helpt me om (nog meer) oog te hebben voor de kleine dingen die er echt toe doen. De cadeautjes, waar ik al eerder over schreef. Het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.
Ik heb mijn plekje gevonden.

maandag 22 februari 2010

prentje en de kapper



Zoon heeft al een tijdje lang haar. Dat staat hem goed, vind ik. Er is echter een probleem: hij wordt soms aangezien voor een meisje. Vooral door wat oudere mensen. Die vinden lang haar + grote blauwe ogen = meisje. En dat vinden stoere jongens van vijf niet leuk. Althans, niet die van mij.
Dus toen we onlangs bij de kapper waren, deed hij zijn beklag. 'Ze denken dat ik een meisje ben', deelde hij de kapper mee. 'Alleen oma's, hoor', probeerde ik nog halfslachtig. Maar het was al te laat. 'Dan gaan we toch een stoer jongenskapsel knippen', zei onze lieve kapper, die zelf ook een zoon van deze leeftijd heeft. En tja, wat moet je dan hè, als ijdele mama. Je wilt natuurlijk ook dat je kind zich lekker voelt.
En nu is het haar van Zoon dus een stuk korter. En mis ik zijn lange manen, waar ik deze zomer zo lekker doorheen kon kroelen.
We gaan het weer laten groeien, als het aan mij ligt. Maar ik heb natuurlijk steeds minder in te brengen.
Dus alvast een oproep aan alle oma's en opa's in het midden van het land: komt u Zoon deze zomer tegen, mondje dicht hoor. Het is gewoon een stoere vent.
Straks wil hij zijn kettingen ook al niet meer om.

zaterdag 20 februari 2010

prentje en de Verstandige Schoenen


En ondertussen zat ik nog steeds met die doorgezakte voet. Die geen doorgezakte voet bleek te zijn, volgens de geraadpleegde podotherapeut. 'Dat zeggen die huisartsen allemaal', zei ze snerend. 'Als er iets is op voetengebied, roepen ze allemaal: "doorgezakte voet". Nee, hoor, het is een geïrriteerde zenuw.' Ondertussen maakte het me allemaal niet meer zoveel uit, ik had er vooral flink last van. Ik wilde gewoon een oplossing. En wel zo snel mogelijk. En toen zei ze het hè, het S-woord. Steunzolen.

Steunzolen. Mijn dagen als yummy-mummy (als ik dat al was natuurlijk, maar dat wens ik graag te geloven) zijn nu toch echt voorbij. What's next? Steunkousen? Een rollator?
En dat was nog niet eens alles. Ik moest ook Verstandige Schoenen aanschaffen. Ik kreeg een hele lijst mee, waar de Verstandige Schoenen aan moesten voldoen. Plus een lijst met Verantwoordelijke Schoenenwinkels. En zo liep ik vandaag bedeesd een van de goedgekeurde winkels binnen. En man, ik heb al zo'n hekel aan schoenen kopen. Laat staan ook nog eens Verstandige. Maar goed, ik had me inmiddels verzoend met het idee, en had een soort Dr. Martens-meets-Pippi Langkous-schoenen in mijn hoofd. En in de eerste winkel zag ik ze meteen staan. Dit was too good to be true.
En dat was het natuurlijk ook, want ze waren niet in mijn maat. 'Maar', zei de aardige verkoopster, nadat ik haar in vertrouwen had genomen over de je-weet-wel-zolen, 'met zooltjes kan het zijn dat je een andere maat nodig hebt.' En dat bleek ook zo te zijn. Tenminste, in de winkel konden mijn voeten opeens in een maat kleiner.
En nu maar sparen voor een gehoorapparaat.

donderdag 18 februari 2010

prentje en de tomtom

Sinds kort hebben wij een tomtom. Onmisbaar voor iemand die zo dyslectisch is als ik op de weg. Ik vind het bijna een wonder dat ik elke dag mijn huis weer vind. Echt, de enige keren dat het prentjeshuwelijk een beetje wankelde, was als we ergens verdwaald waren en niet wisten of we links of rechts moesten. Maar dat schijnt in de beste families voor te komen.

Tomtom dus. Zoon noemt het Walkietalkie. Ik moet er nog een beetje aan eeh, wennen. Het klinkt misschien wat stom, maar ach, we zijn toch onder ons: ik heb het idee dat er gewoon iemand in dat kastje zit. Iemand met wie ik kan praten. In mijn geval Bram. In Man's geval Eva. Zo zijn we dan ook wel weer.

Gister gingen Bram en ik voor het eerst op stap samen.
'Bij de volgende afslag links', zegt Bram. 'Echt niet', zeg ik terug. 'Ik ga hier rechtdoor hoor, Bram.' Het maakt zo'n rit gelijk een stuk minder eenzaam. Maar dan voel ik me toch een beetje schuldig, naar Bram toe. Hij zegt even niets, als ik heel eigenwijs, rechtdoor ga. Ik zie dat hij zich even moet aanpassen. Verbeeld ik het me, of klinkt hij nu een beetje gepikeerd als hij zegt bij de rotonde de eerste afslag rechts moet nemen?
Nog een laatste bekentenis. Zelfs met Bram als gids presteer ik het fout te rijden. Zelf dacht ik dat ik op de A1 richting Amsterdam moest. Maar Bram's pijl stond richting Amersfoort. Het kostte me tien minuten extra voor ik weer de goede kant op reed.
Ik denk dat het Bram's wraak was.
Omdat ik bij de eerste afslag niet geluisterd had.

woensdag 17 februari 2010

prentje en de combinatie

Werk en kinderen zijn prima te combineren. Zolang alles maar loopt zoals het moet lopen. Een kind met buikgriep is niet zoals het moet lopen. 'Ik kan niet vrij nemen, ik heb een presentatie', roep ik tegen Man. 'Ik ook niet, ik heb mijn beoordeling', roept Man terug. Familie woont te ver, een goede oppas is nog steeds niet voorhanden. En dus bedenken we een ingewikkelde constructie. Man gaat eerst naar beoordeling, ik werk thuis, Man komt gauw terug, ik race naar mijn werk voor de presentatie. En zo redden we het weer net.
Zoon merkt niets van dit geregel. Die is gewoon Ziek & Zielig. 'Ik wou dat ik weer lekker was, dan kon ik een broodje nemen', zegt hij met een klein stemmetje.
Word maar weer snel lekker Zoon.
En blijf ondertussen zoet dromen van lieve knuffels.

maandag 15 februari 2010

prentje en de jongenskleren


Ongeveer vanaf het moment dat Zoon in mijn buik zat, voelde ik dat het een jongetje zou worden. En tja, da's een gevoel hè, dat kan ik niet rationeel verklaren.
Tijdens een controle bij de verloskundige ging mijn buik zo hard van links naar rechts, dat de verloskundige de stagiaire erbij haalde. Vol verbazing keken ze naar die buik, waarin Zoon alvast met zijn voetbaltraining was begonnen.
Ik zei altijd: 'ik val van mijn baarkruk als het een meisje blijkt te zijn'. En ik bleek voorspellende gaven te hebben. Want het was niet alleen een manneke, ik beviel ook op een baarkruk. Waar ik gelukkig dus niet vanaf viel.

Ik ben gewoon een stoere jongensmama. Ik vind de moeder-dochterrelatie nogal euh, gecompliceerd. En ben dus blij met mijn ventje.
Er is maar een ding dat ik lastig vind: er zijn geen leuke jongenskleren. Nu ben ik zelf nogal van de bloemetjes, polkadots, streepjes, applicaties en felle kleuren (ik geef toe: ook voor mezelf) en dan moet je echt in de meisjeshoek zijn.
Kom ik een winkel binnen, zie ik de meest leuke jurkjes (helaas niet in mijn maat) en kijk ik dan vervolgens naar de jongenshoek, word ik lichtelijk depressief. Wie heeft bedacht dat jongens in het donkerblauw, groen, donkerrood en bruin gekleed moeten gaan? Ik niet in ieder geval. Het is voor mij daarom een sport om leuke, betaalbare jongenskleren te scoren. Helaas slaag ik vooral in het buitenland (dit klinkt decadent, ik weet het, maar het is nu eenmaal zo). In Frankrijk en Denemarken heb ik superleuke shirtjes gekocht. Oilily-kleren voor H&M-prijzen.

Nu heb ik daarnaast een Roodkapje-passie. Dit lijkt uit de lucht te komen vallen, maar er is een verband. Want ik zag nou toch weer zo'n schattige Roodkapje-pyjama. Voor meisjes dus (ook helaas niet in mijn maat).
Ok, het gaat wellicht wat ver om Zoon in een Roodkapje-pyjama te hijsen, maar de boze wolf moet toch kunnen?

donderdag 11 februari 2010

prentje in de aanbieding

Zoon is dol op spelletjes doen. En wij ook, dus dat komt goed uit. Er zijn dan ook maar twee problemen op het spelletjesvlak. De eerste ontstaat als Zoon op het punt staat om te verliezen. 'Ooh, die wilde ik toch niet hebben', roept hij als wij per ongeluk twee goede Memorykaartjes omdraaien. Of: 'ik wou toch niet winnen'.
Het tweede probleem doet zich voor als Zoon heeft gewonnen. Want dan wil hij namelijk nog een keertje. Ook als we hebben afgesproken dat dit de Super-Aller-Laatste keer was.

Van de week was het weer zo ver. Ik besloot tot een nieuwe opvoedtechniek, en ging gewoon doen wat ik van plan was, namelijk de was ophangen (de schone sokken waren weer op). Ik ging niet op op keiharde chantagetechnieken en negeerde dreigementen als 'dan ben je mijn beste vriendin niet meer'. Tot grote woede van zoon. Worstelend met het dekbedovertrek hoorde ik opeens: JE BENT ONTSLAGEN!

Hierbij bied ik mij dus aan - Zoon heeft ook al een portret van me getekend, dan weet u een beetje wat u kunt verwachten. Mama, 37 jaar, niet zo goed in opvoeden, geen huishoudtalent, maar wel een ster in knuffelen.
Met vijfjarige boze zoontjes.

woensdag 10 februari 2010

prentje en het vuurvliegje

'Maar het sneeuwt'. Geen argument. 'Ik heb last van mijn voet'. Niets mee te maken. 'Mijn band is lek'. Niet belangrijk. 'Het is glad'. Pech gehad. Zoon is niet over te halen. Mama heeft beloofd dat we naar 'Prinses en de kikker' gaan, dan gaan we ook naar 'Prinses en de kikker'.
Stiekem vind ik het ook wel leuk hoor, er is eerlijk gezegd geen Disneyfilm waar ik niet naar toe ben geweest. En als je een kind hebt, kun je je daar helemaal lekker achter verschuilen. Tekenfilms, pretparken: alles voor het kind. Maar ondertussen.

En deze is ook weer leuk. Wie anders dan Disney kan de dood van een vuurvliegje zo ontroerend weergeven, dat zelfs volwassenen een traantje wegpinken ontroerd raken. Nou ja, ik dan weer hè, waarschijnlijk niet helemaal representatief voor de doorsnee volwassene. Want ik huil al bij de Merci-reclame.
Het kostte even wat moeite, maar ik heb hem gevonden hoor, het vuurvliegje. Op een obscure filmposter van waarschijnlijk een Oostblokland, dat dan weer wel. Want die Amerikanen willen alleen de mooie prinses op hun poster. Maar ik wil het vuurvliegje.
Als postuum eerbetoon.

maandag 8 februari 2010

prentje en de doorgezakte voet

'Tja', zegt de dokter, terwijl hij peinzend naar mijn voet kijkt. 'Je voet is doorgezakt. Ik zou maar rustig aan doen dit weekend'. 'Maar dat kan ik niet', jammer ik. 'Ik heb dit weekend schoonfamilieweekend in Drenthe. Ik moet naar de dierentuin!'. 'Dan ga je maar in een rolstoel', zegt hij laconiek. 'Of je trekt je stevigste schoenen aan. Niet deze in ieder geval.' Ik kijk naar mijn All Stars. Eigenlijk zijn dit mijn stevigste schoenen. Daarnaast heb ik vooral laarzen. Dat is ook geen goed plan, heb ik deze week op mijn werk gemerkt.
En zo arriveren we na een file van drie uur in het Hof van Saksen. Een soort luxe Center Parcs, zeg maar. Gelukkig heeft schoonvader zijn bergschoenen meegenomen. Ze zijn wel een maat te groot, maar dat maakt me niets uit. Dolgelukkig ben ik dat ik überhaupt kan staan. En een beetje kan lopen. De volgende dag kunnen we dus gewoon naar de dierentuin in Emmen. Waar ze het 'China, festival of lights' hebben. Een primeur voor Europa. Tientallen Chinese kunstenaars hebben prachtige lichtsculpturen gemaakt. Een sprookje, ongelofelijk.
's Avonds kan ik niet meer op mijn benen staan.
Maar soms moet je dat er voor over hebben.

donderdag 4 februari 2010

prentje en de voetbalplaatjes

Ja hoor, we zijn er weer ingetrapt. We zitten opnieuw midden in de voetbalplaatjeshausse van Albert Heijn.
Dit keer, dacht ik naïef, doen we een keer niet mee. Ik dacht verkeerd. Als AH een spaaractie heeft, gebeurt er iets vreemds in het huis van prentje. We rusten niet voordat we de hele verzameling compleet hebben. Zo hebben we al:

a) alle Junglebookfiguren
b) het complete smurfendorp
c) het huisje van Sneeuwwitje inclusief alle dwergen
d) de Doornroosjeverzameling (zelfs die enge heks)
e) voetbalboek 2009 met alle plaatjes

En dat zijn dan alleen nog maar de verzamelingen die me nu te binnen schieten. En alles verdwijnt naar zolder, als het spul binnen is. Nooit wordt er meer een blik op geworpen. Het lot van de complete verzameling.

Ondertussen zitten we twaalf pakken waspoeder van het verkeerde merk, toastjes die niemand lust en hondenvoer terwijl we geen hond hebben (ok, dat laatste is niet helemaal waar. Van dat hondenvoer. Niet van die hond, want die hebben we echt niet). Want bij Bepaalde Producten krijgen we extra zegels/plaatsjes/smurfen. En dan gaat het extra snel. En de hele omgeving wordt ingeschakeld. Collega's, oma's - iedereen spaart mee. Tot de rust weer terugkeert in huize prentje.
Als de verzameling compleet is.
En weer naar zolder kan.
ps: iemand 103 ruilen tegen 76?

dinsdag 2 februari 2010

prentje en de ochtendspits

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ben niet bepaald een ochtendmens. Ik blijf altijd zolang mogelijk liggen, wat tot gevolg heeft dat we ons ontzettend moeten haasten. En met ons bedoel ik dan Zoon en mezelf, want Man zit al op zijn werk als ik me nog eens omdraai.

Vanmorgen was het weer zover. Een minuut voor de bel zit Zoon in de klas, een haastige kus en dan heb ik nog precies 13 minuten om naar het station te komen. Ik wil mijn fiets uit het schuurtje trekken, die in liefdevolle omhelzing staat met een klein fietsje. Ik geef een flinke ruk en kan nog net dekking zoeken voor de parasol en vervolgens de wasmolen die naar beneden flikkeren. In de zomer vind ik het een uitvinding, wasgoed dat lekker wapperend buiten droogt, maar in de winter staat dat ding nogal in de weg in een heel klein schuurtje.

Vervolgens draai ik het fietspad op en ga bijna onderuit, want fietspaden strooien, daar doen ze hier niet aan. Half steppend kom ik bij de stoplichten aan. Nog 1 etappe  en 5 minuten te gaan. Ik wil net de laatste sprint inzetten, als ik de lucht in sneltreinvaart uit mijn band voel leeglopen. Lekke band. Niet verzonnen. Verzon ik het maar allemaal. Maar ik moet en zal die trein halen, dus hobbelend op een platte band (ik weet het, heeeel slecht voor de band) haal ik net de finish. Wat een stress. En dat in 13 minuten. 'Zo kan het leven toch niet bedoeld zijn', zegt mijn collega meelevend. Dat helpt een beetje.

En nu nog terug. Natuurlijk regent het pijpenstelen. Met mijn fiets aan de hand loop ik naar huis. Naast me stopt een man. 'Ik heb een pomp, wil je die lenen?', vraagt hij vriendelijk terwijl de regen ook van zijn hoofd gutst. Ik vertel hem dat ik vermoed dat het geen zin heeft, omdat mijn band erg lek is. Maar gewoon het feit hè, dat iemand dan stopt en zijn hulp aanbiedt. Ook dat helpt.
Een beetje.

maandag 1 februari 2010

prentje en Valentijnsdag

Yes, de lange januarimaand is voorbij. Ik vond 'm langer dan andere jaren, u ook?
Fijn, februari! Dan gaan we weer richting lente. Dacht ik. Tot ik vanmorgen werd verrast door een enorme sneeuwbui. Ik ben er wel klaar mee nu, met die sneeuw. In het begin denk je: ha, sneeuw! Uniek! Pak de camera! En nu is het toch een beetje van: o, nee hè, weer sneeuw.

Maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Februari is ook de maand van Valentijnsdag.
En dat vind ik zo'n commerciële Amerikaanse uitvinding!
Ha, betrapt. Dat zeggen namelijk alle mensen die nog nooit een Valentijnskaart hebben gekregen. Like me. En om me heen zie ik ze hoor, de romantische acties. Een jeugdvriendin, die bloemen kreeg op Valentijnsdag van een klasgenoot. Een paar jaar later waren ze getrouwd. Mijn zwager, niet echt de meest romantische persoon op aarde, die hartjes tekende in het laagje sneeuw op de auto van zus. En ik? Nop. Nada. Niente. Terwijl ik zelf best romantisch ben. Ik zie bijvoorbeeld overal hartjes in. Zoals op de foto: de score van een weekje Curaçao. En dat waren ze nog niet eens allemaal.

Het zal wel behelpen blijven met Valentijn. Geen stille aanbidders te bekennen.
Ik denk dat ik mezelf maar een kaartje stuur dit jaar.