zondag 29 augustus 2010

prentje en de paddestoelen

'Heb je de zwemvesten mee?', vroeg Man toen we eindelijk in de auto zaten zaterdag. We hadden eindeloos zitten dubben of we wel of niet naar ons huisje zouden gaan, en het weer dubte mee. Dan weer zon, dan weer wat regen, het weer wist het ook niet zo goed.

Toen we op de A2 zaten, was het weer in ieder geval duidelijk: het kwam met bakken uit de hemel. Ik begon alweer een beetje te twijfelen of het wel zo'n goed idee was om te gaan. 'Anders kijken we gewoon of het gelekt heeft en dan gaan we weer terug', zei ik halfslachtig. Man zei niets.

Maar hoe dichter we bij de kust kwamen, hoe mooier het werd. Bij het huisje aangekomen, pakten we gauw onze fietsen, om vervolgens naar het Bezoekerscentrum in de duinen te fietsen. Daar vonden we een prachtige overzichtskaart met paddestoelen. Vervolgens hebben we elk rare zwam die we tegenkwamen, uitgebreid onderzocht. Van Man kreeg ik trouwens nog een uitholde boomstam met een uitgelaserd konijnentafereel, waar een waxinelichtje in past. Helemaal blij.

Zoon kon niet genoeg krijgen van de paddestoelenzoektocht, dus liepen we nog even naar zee. Zoveel moois om te fotograferen in de duinen. Hij begint inmiddels ook het fotovirus te pakken te krijgen, en maakte een hele serie van zijn mama. 'Misschien kun je wel fotograaf worden', probeerde ik weer eens hoopvol bij Zoon. Zoon zei niets.

En toen werd het zondag. En hadden we de zwemvesten hard nodig.  

donderdag 26 augustus 2010

prentje en Alice

Ik hou van Alice in Wonderland. Dus was ik helemaal gelukkig toen ik op de 'kleedjesmarkt' afgelopen zomervakantie een Alice-boek aantrof. 'Met acht gekleurde illustraties', stond er trots op de voorkant. De pagina's waren vergeeld en het boek lag half uit elkaar; toch kon ik het niet laten liggen. Nu kun je je ook niet zo'n buil vallen voor 50 cent.

Dus verruilde het boekje van eigenaar. Mijn schoonouders kwamen langs in het huisje, en ik liet ze mijn verworven schatten zien, waaronder Alice. Mijn schoonvader stopte het gelijk in zijn tas. 'Maar ik wilde er nog een foto van maken', protesteerde ik zachtjes. Geen effect.

Vorige week waren mijn schoonouders hier vanwege Zoon's verjaardag. Voor mij hadden ze ook nog een cadeautje. En daar kreeg ik mijn Alice terug, helemaal opnieuw ingebonden. Schoonpapa heeft als hobby boekbinden, en had op zijn vrije avonden mijn boek liefdevol onder handen genomen. Heel blij ben ik met mijn nieuwe oude boekje uit 1953, met maar liefst acht gekleurde illustraties.

Johnny Depp, eat your heart out. 

dinsdag 24 augustus 2010

prentje en aqua-aerobic


Van nature zijn Zus en ik niet zo sportief. De enige sport die we langer dan 3 weken vol hebben gehouden, is aqua-aerobics. Door omstandigheden hebben we dit een tijd niet kunnen uitoefenen, maar vanavond zouden we weer een nieuwe start maken.
Althans.
'Mijn goeie badpak ligt nog in het huisje', doe ik een laatste poging er onderuit te komen.
Tevergeefs.
Dus rij ik naar het dorpje waar ons kneuterige zwembad zich bevindt. Dat vinden wij wel prettig. Dat we lekker aqua-aerobics kunnen doen tussen allemaal dames op leeftijd. Dan valt het niet zo op dat wij niet zo eeeuh, sportief zijn.
Helaas hebben we geen rekening gehouden met de Feestweek in het betreffende dorp. De dorpsweg is afgesloten. Ik probeer eromheen te rijden, maar alle wegen lopen dood. Ik doe een poging Zus op haar mobiele telefoon te bellen om door te geven dat ik wat later ben, maar haar zoon neemt op. Dat betekent dus dat ze 'm weer eens is vergeten. Dan moet ik toch op de een of andere manier mijn doel zien te bereiken.
Bij de wegafzetting staat een Verkeersregelaar. Ik glimlach mijn liefste glimlach en zeg dat ik er echt langs moet. Dat Zus bij het zwembad ongerust staat te zijn, en ik haar niet kan bereiken.
'Vooruit dan maar', zegt de Verkeersregelaar en schuift de wegafzetting weg. Tussen alle feestgangers door rijd ik stapvoets richting zwembad. Daar aangekomen is Zus nergens te bekennen. Ik besluit dan maar in mijn eentje te gaan aqua-aerobicen.
Ik voel me onwennig zonder Zus. Meester Mark is ook al verdwenen. In plaats daarvan hebben we een juf in een rood pakje, die een beetje detoneert in het kneuterige zwembad.
We moeten een oefening met z'n tweeën doen.
Ik mis Zus nog meer.
Ik glimlach mijn liefste glimlach naar de dame op leeftijd tegenover me. Helaas werkt deze glimlach blijkbaar alleen bij mannen, of misschien alleen bij Verkeersregelaars. De dame op leeftijd kijkt in ieder geval stuurs terug.
Eindelijk is het tijd.
Na de les houden Zus en ik altijd een soort Keek op de Week in het bubbelbad. Ik heb geen zin om in mijn eentje in het bubbelbad te gaan zitten en zwem daarom nog maar even 10 baantjes. Ik ga het nog bijna lekker vinden.
Als ik me afgedroogd heb, luister ik mijn voicemail af. Zus. 'Ik weet niet of en hoe jij het zwembad hebt bereikt, maar ik was er helemaal klaar mee en ben terug naar huis gegaan.'
Ik denk nog even terug aan Verkeersregelaar, aan wie ik mijn sportieve avond te danken heb.

Op de terugweg giet het zo hard, dat ik geen hand voor ogen meer zie op de A2. De ruitenwissers kunnen de hoeveelheid regen niet meer aan. Opnieuw rij ik stapvoets, ditmaal op de snelweg.

Genoeg water voor 1 dag.

zondag 22 augustus 2010

prentje met een bootje op Sail


'Wat ga je eigenlijk doen morgen?', wilde ik Zus gister vragen. Maar toen was ze al weg.
's Avonds evalueren we telefonisch het partijtje. 'Mama vroeg wat we morgen gaan doen', zegt ze. 'Ik vertelde haar dat we met onze boot naar Sail gaan varen'. Verdorie. Dat hadden wij dus ook fantastisch gevonden. Maar nu is de boot vol. Even later belt ze terug. 'Zwager zegt dat jullie er nog wel bij kunnen hoor, schikken we allemaal wel een beetje in'.
Lieve Zus. Lieve Zwager. 

En zo zitten we een dag later met bijna alle prentjes op de boot. Rustig varen we naar Amsterdam.
So far, so good.
Dan slaan we de bocht om richting het IJ. Gekkenhuis. Alles wat kan varen, bevindt zich op dat moment op het IJ. Filevaren. We weten niet waar we moeten kijken. Naar de tall ships? Of naar alle bootjes naast ons die me moeten afhouden? En wat doet die boegspriet van de Twister opeens in onze Walrus? Gelukkig blijft Zwager uiterst kalm, en navigeert ons weer naar rustige wateren. Geen man overboord.

Ik realiseer me nu opeens hoeveel uitdrukkingen uit de scheepvaart komen. Ik heb het even voor u opgezocht. 321 stuks. Ik zal ze niet allemaal gaan gebruiken nu, hoewel de verleiding wel groot is.

Behouden vaart maar weer!  

zaterdag 21 augustus 2010

prentje en Oud Valkeveen


Tja, wat gingen we nu doen met het partijtje? Na het grote piratenavontuur van vorig jaar moesten we weer met iets nieuws komen. Even geen themafeestje meer. Hoe zou het zijn om met acht jongens op stap te gaan?

Super, maar ook best vermoeiend, weet ik nu. Oud Valkeveen moest het worden, ons favoriete speelpark. 'Een hele verantwoording', zei mijn moeder. Alsof ik dat niet wist. Ik had er nog net geen slapeloze nachten van. Ik deelde mijn zorgen met mijn collega's. 'Dat wordt hartstikke leuk', zei collega 1. 'Als je maar pleisters, telefoonnummers van ouders en extra pakjes drinken meeneemt.' 'En zonnebrand, extra broeken, reserve-onderbroeken en handdoeken', vulde collega 2 aan. Fijn, collega's die meedenken.

En dus gingen we vanmorgen op pad. Onvolprezen Zus mee, en drie auto's. Plus 3 tassen met pleisters, telefoonnummers etc. De kids konden er nog maar net bij.
En wat ging het goed. Wat vonden ze het leuk. Wat genoten ze.

En wat zijn we moe nu.

vrijdag 20 augustus 2010

prentje en het piratenfeestje

Hebben we net de verjaardag van Zoon achter de rug, staat zijn partijtje alweer voor de deur te trappelen. Vorig jaar hebben we voor het eerst kennis gemaakt met dit fenomeen en haalden we alles uit de kast.
Al maanden van te voren had Zoon zijn wens kenbaar gemaakt; hij wilde een piratenfeestje. Overal waar ik vervolgens kwam ging ik op zoek naar piratenattributen, zoals piratenuitnodigingen, piratenbordjes, piratenbalonnen, piratenbekers, piratencadeauzakjes, piratenspeeltjes en een piratentafelkleed. Ik droomde zelfs over piraten.

Op de dag zelf stonden Man, Zus en ik met geschminkte littekens al klaar voor de gasten. (We slaan soms wat door, ik weet het). Het eerste gedeelte bestond uit het testen van piratenvaardigheden zoals schatten verstoppen, kanonskogels gooien (waarvoor we nog speciaal een rubberen boot hebben aangeschaft, heb ik al gezegd dat we wel eens doorslaan?) haaien happen, vlaggenroof en piratenproeven.
Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar de Verborgen Schatkist (waar Man weken aan gewerkt had) en sloten we af met een piratenverhaal, waarna de kinderen een gepersonaliseerd en geplastificeerd piratendiploma kregen.

Ik kon geen piraat meer zien. Dit jaar gaan we het anders doen. Maar hoe?

dinsdag 17 augustus 2010

prentje en de pinguïns

'Mama, nu nog maar 1 nachtje slapen!' Met deze woorden werd ik gewekt vanochtend. Zoon is morgen jarig. Zes jaar wordt hij al.
Gemengde gevoelens heb ik erover. Tuurlijk, het is heerlijk dat het mannetje al zo groot is. En met de dag wijzer wordt. Maar ik mis af en toe ook zo het kleuterige. Gelukkig wil hij nog wel knuffelen met z'n mama. Maar er komt een dag dat hij zich daar ook te groot voor voelt. Daar wil ik nu nog maar even niet aan denken.
Goed. Hele organisatie altijd, zo'n verjaardag. We hadden bedacht dat het dit jaar leuk zou zijn om op pinguïns te trakteren. 'Maar hoe moet dat nou met die voetjes?', piekerde ik gisteravond laat tegen Man aan, die al half sliep. Geen goede timing.

Vanmiddag op mijn werk realiseerde ik me opeens dat ik de verkeerde drop had gekocht. Dropveters in plaats van trekdroppen. Vlug na werktijd nog de stad in.

Na het eten snel de tafel ontruimt. Het werd een gezamenlijke familie-activiteit. Zoon en ik maakten 24 pinguins, de een iets beter gelukt dan de ander, en Man maakte een ingewikkelde constructie van piepschuim en satéprikkers, zodat de heren (en dames) lekker kunnen staan. Ze hebben zelfs twee eilanden, de bofkonten.
Bekaf zijn we, alle drie.

Volgend jaar trakteert hij op een zakje chips.

zondag 15 augustus 2010

prentje zonder fototoestel

'We gaan maar een weekendje. En ik sjouw al zoveel mee', dacht ik vrijdag, terwijl ik mijn camera in mijn handen had. Dus bleef mijn fototoestel, zo ongeveer het verlengstuk van mijn lichaam, dit weekend thuis. En zaten wij in ons huisje.

Zondag was het een beetje druilerig weer. 'Zullen we naar het Zuiderzeemuseum gaan?', stelde Man voor.
De eerste gedachte die bij me opkwam: 'Dat kan niet want ik heb mijn fototoestel niet bij me.' Maar dat ging zelfs mij te ver. Dus zaten we even later in de auto.
En leuk dat het was. En natuurlijk dacht ik bij elke hoek: had ik mijn camera maar bij me. En ik kon ook genieten zonder camera. Hoewel het moment dat een vijfjarige volledig in klederdracht stampvoetend op de grond lag, wel smeekte om op de gevoelige plaat gelegd te worden. Uit pure armoede dan maar een kaart gekocht, eigenlijk mijn eer te na.
Zoon vermaakte zich ook opperbest. Samen met Man maakte hij een klompbootje, puffend tussen alle andere kinderen en overijverige ouders in. Hoewel hij het ook gauw wel weer gezien had. Het leuke van dit soort activiteiten is namelijk dat de kinderen enthousiast beginnen, en na twee spijkers het aan de ouders overlaten, die niet voor elkaar onder willen doen.

Ik was 'm eerlijk gezegd al gesmeerd, op zoek naar de exposities van Kiki van Eijk, Studio Job en Maarten Baas. Om niet alleen maar bejaarden te trekken, heeft het Zuiderzeemuseum samenwerking gezocht met moderne ontwerpers, en hun objecten geïntegreerd in het Museumpark. Superconcept.

Maar er waren ook ouderwets kneuterige dingen. Zoon molk een houten geit. Waar de uiers van waren gemaakt, kon ik niet zo snel zien, maar hij riep triomfantelijk dat hij aan de borsten van het beest had getrokken.

Omdat we het zo leuk vonden, bleven we veel te lang. Misten vervolgens de boot, moesten nog naar het vakantiehuisje terugrijden, eten, opruimen, enfin: vertrekstress. En ik had me nog zo voorgenomen dat Zoon de avond voor zijn eerste schooldag op tijd in bed zou liggen.

Toen we eindelijk in de auto zaten en ons dorp ver achter ons hadden gelaten, zei ik tussen neus en lippen tegen Man: 'jij hebt de koelkast toch leeggehaald?'

Enfin, toen we eindelijk weer op de snelweg zaten, dit keer in het gezelschap van een pak ham en een aangebroken geitenkaasje, hoorde ik op de achterbank: 'denk maar niet dat ik ga slapen'.

We beginnen weer lekker aan het nieuwe schooljaar.

donderdag 12 augustus 2010

prentje en het 100ste blogje

Dit is mijn 100ste blogbericht. Honderd! Ik weet nog goed hoe ik begon, op een koude zondagmiddag in november. De avond ervoor was ik samen met een vriendin naar de film 'Julie en Julia' geweest, over een jonge vrouw in New York die een blog begint over de recepten van Julia Child, die ze in 1 jaar nakookt. Een hele inspirerende film, ondanks het gekke accent van Meryl Streep.

Voor mijn gevoel kreeg ik die dag meerdere signalen uit de kosmos, dat ik nu ein-de-lijk ook eens moest starten met mijn blog. En dat heb ik dan ook gedaan. Zomaar, terwijl ik amper wist hoe ik een bericht moest plaatsen. En gaandeweg werd mijn blog steeds belangrijker voor me. Het is mijn eigen parkeerplekje op die grote digitale snelweg.
Had ik in het begin een handjevol lezers, later breidde zich dat steeds meer uit. Moest ik leren om schaamteloos reclame te maken voor mijn eigen 'parkeerplaats'. Zat ik vol verwondering te kijken naar de teller die af en toe boven de 100 lezers per dag uitschoot. En dan genadeloos weer terugzakte, mij in grote vertwijfeling achterlatend.
De afgelopen periode was voor mij een grote zoektocht. Waar ligt mijn talent? Begin ik die webwinkel? Vind ik het bij het 26e uiltje dat ik in elkaar naai nog steeds leuk? Waarin ben ik onderscheidend?
Gister kreeg ik een mailtje van mijn liefste collega-vriendin, die me bestraffend toesprak. Of ik nooit meer wilde schrijven dat ik nergens Heel Goed in ben. Volgens haar ben ik heel goed in het bedenken en uitvoeren van creatieve concepten. Heb meteen mijn Linked-in profiel aangepast. Dat klinkt toch wel goed he, Bedenker en Uitvoerder van Creatieve Concepten.
Vanavond mailde mijn beste vriendinnetje, dat mijn blog een snoepje is om tot je te nemen, al het goede van mij zit erin met de nodige zelfspot, volgens haar. Net na een ontzettende klotedag, die eindigde in een groot tranendal. Want ook mijn leven bestaat niet alleen uit roze taartjes. Toeval?

Dus ga ik hierna gewoon verder met blog 101, lieve lezer, wie u ook bent (reageer nou een keer, hoe makkelijk moet ik het nu nog maken, gewoon op die treurige 0 reacties klikken!)

Ik parkeer nog een keer in. De plek past precies.

maandag 9 augustus 2010

prentje blikt nog een keer terug

Omdat ik vandaag weer moest werken. 
Omdat De Telegraaf vanwege mijn vakantie al iemand anders had benaderd (mag waarschijnlijk wel in oktober bloggen). 
Omdat het touw van de boot van Zus vast zat in de schroef. 
Omdat Zoon weer niet zijn bed in te krijgen was. 
Omdat Man morgen weer moet werken. 
Omdat Photoshop weer een foutmelding gaf en zichzelf voor het gemak maar afsloot. 
Daarom kijk ik nog een keer terug op mijn heerlijke vakantie. 

Toen het allemaal vanzelf leek te gaan. 

zondag 8 augustus 2010

prentje is weer terug

We zijn er weer! Na een heerlijke kneuterige vakantie, vol fotografie (nieuwe 50 mm-objectief), hip handwerk (borduren uit een retroboekje, gevonden op de kofferbakmarkt) schrijven (vakantiedagboek uit de Flow) schilderen (met plakkaatverf aan zee) haken ('nee mevrouw, dat is een breinaald') en nog veel meer zijn we weer terug.

En nu wil ik alles weer tegelijk. Wat doet die gekke melding op mijn blog? Waarom kan ik mijn fotocollage niet afmaken ('Scratch disk is full???'). Wat doet het inladen van 522 foto's lang. Wat heb ik veel spam in mijn inbox. Bijna heb ik een berichtje van De Telegraaf gewist. Of ik een week lang voor de krant een blog wil bijhouden over teruggaan naar school na de vakantie (Zoon). Waarom heb ik mijn mail niet gecheckt op vakantie? Dit bericht is al een week geleden verstuurd! Snel mailtje teruggestuurd dat me dat heel leuk lijkt. Hopelijk ben ik nog op tijd en binnenkort in De Telegraaf te bewonderen!

Als u me nu wilt excuseren, ik moet de was eruit halen. Snel maar een vakantiecollage bewaard die niet af is. Geen tijd om de Scratch-melding uit te zoeken. U houdt de borduurwerken nog tegoed.

Waarom kan ik dat relaxte vakantiegevoel niet vasthouden?