zondag 31 oktober 2010

prentje en Halloween, part 2

Omdat we inmiddels helemaal into Halloween waren, besloten Zoon en ik zaterdag naar onze favoriete hang-out Oud-Valkeveen te gaan. Die zou ook helemaal in Halloween-sfeer zijn, was ons beloofd.

Allereerst stonden we 7 kilometer in de file. En of dat al niet spooky genoeg was, bleek het park bijna helemaal leeg te zijn. Dus zat Zoon als enige in de achtbaan (en moest ik dus met hem mee voor het volgende rondje - verschrikkelijk) en bijna alleen in de botsauto's (en moest ik dus ook weer mee - nog verschrikkelijker.) Het enige voordeel was dat er niet zoveel auto's waren die tegen je aan konden botsen.
Zoon kreeg alle aandacht van het begeleidende meisje tijdens het pompoen uithollen omdat hij - u voelt hem al aankomen - de enige was die hier aan meedeed. Het leek mij nogal saai, maar Zoon vond het geweldig. Blij stortte hij zich op het brood bakken.

En wat is er nu mooier dan op een open vuur met een stok je eigen broodje te bakken? Ik kreeg er een soort oergevoel van. Helaas werd deze emotie niet helemaal gedeeld. Want tijdens het opeten van het baksel (dan wel gewoon eten hè, we laten Zoon voortaan maar zelf koken) hoorde ik opeens enthousiast:

'Mam! Ik heb een Albert Heijn-broodje gebakken!'

zaterdag 30 oktober 2010

prentje en Halloween, part 1

'Wij vieren vanavond al Halloween', vertelde een vriendin vrijdagmiddag. 'Kom je ook met Zoon?'
Nou, dat laten wij ons geen twee keer zeggen. We hadden alleen nog geen kostuum. Vorig jaar zijn we ook last-minute Halloween gaan vieren, en heb ik Zoon het eerste het beste kostuum aangetrokken dat ik kon vinden. Dat van Sinterklaas.
'Dan ben je een soort Sint from Hell', deed ik een poging om het goed te praten. 'Je zult zien, daar maken ze vast nog een keer een film over.' Nee hoor, dat laatste zei ik niet. Maar het is zo lekker actueel.

De vroege Sint was helaas geen succes. 'Ze lachten me uit, mama', zei hij hartverscheurend. 'Welnee joh', probeerde ik nog. 'Ze moesten gewoon lachen omdat je er zo grappig uitzag'. 'Nee hoor', zei hij vastberaden. 'Ze wezen naar me met hun vinger, en moesten toen lachen. Dat is uitlachen, zei de juf.'
En bedankt juf.

De lat om nu een goed kostuum te vinden, lag dus nogal hoog. Gelukkig hebben wij sinds kort een brandnew winkelcentrum, dus er was hoop. Xenos had alleen maar prullaria om je huis mee te ontsieren, dus we gingen maar weer naar de HEMA. Daar viel Zoon voor een vleermuiskostuum. Het was van 4 tot 6 jaar, dus op het randje, maar met het drama van vorig jaar nog op mijn netvlies, haalde ik toch maar mijn portemonnee tevoorschijn.

Zoon trok thuis meteen trots zijn pak aan. En aiaiai, wat zag hij er lief uit. Ik kon het niet laten om nog een paar snorharen te tekenen met mijn oogpotlood. Geen idee of een vleermuis dat heeft, maar het was te verleidelijk.
En weer was onze missie om een eng Halloweenkostuum te vinden, volledig mislukt.

We hadden een superavond, dat dan weer wel. Iedereen vond Zoon zogenaamd heel eng, we gingen langs de deuren, en er was zelfs een heus Halloweenfeest georganiseerd in onze bouwspeeltuin. Met scary monsters en kampvuren waarboven we marshmallows konden roosteren, en warme chocolademelk en heksenlimonade.

Het bleef nog lang onrustig in de nieuwbouwwijk.

dinsdag 26 oktober 2010

prentje en het weekendje weg

'Ga je nog over je Thomas-weekend schrijven?', vraagt mijn collega. 'Ik weet het nog niet', twijfel ik.

Omdat Zoon nog steeds een aanhanger is van Thomas de Stoomlocomotief had ik bedacht dat het leuk zou zijn om naar een groot Thomas-evenement te gaan. Uit Engeland komt dan 'de echte Thomas' over, die rijdt dan over het zogenaamde miljoenenlijntje in Simpelveld. Nou is geografie niet mijn sterkste kant, dus ik wist niet dat Simpelveld diep in Zuid-Limburg lag. 'Geen probleem', dacht ik nog, 'dan combineren we het met een overnachting in Maastricht.'

Inmiddels ben ik er wel achter dat stedentrips en zesjarigen geen goede combinatie vormen. Na een lange reis (file en vervolgens was de halve A2 afgezet) kwamen we ein-de-lijk aan in ons hotel in Maastricht. He, dat was grappig, ze hadden hier ook Disney XD op de tv. Zoon wilde daarom eigenlijk de hotelkamer niet meer verlaten. Vervolgens met een mokkende Zoon door een druilerig Maastricht gestiefeld. Die alleen maar naar de Intertoys (voorheen "de olifantenwinkel") wilde. En toen die dicht bleek te zijn, terug wilde naar "de flat" zoals hij het Novotel had gedoopt. Uit boosheid weigerde hij zijn pizza in de pizzeria waar we speciaal voor hem naar toe gingen. Zucht.
Met de taxi om 19.00 uur maar weer terug naar de flat, waar Zoon gelukzalig als avondmaaltijd een zak chips naar binnen werkte. En vervolgens volslagen hyper van het ene bed naar het andere sprong.

De volgende dag was alles een beetje opgeknapt. Zowel het weer als de stemming. Door een prachtig glooiend landschap reden we naar Simpelveld. De hele dag zaten we in stoomtreinen met gezichtjes, konden we Thomas-menu's eten en onderhandelden we over Thomastreintjes.

'Ik schrijf maar niet over het Thomas-weekend', zeg ik tegen mijn collega.

Maar ja, dan zie ik de foto's en ga ik toch overstag.

maandag 25 oktober 2010

prentje en de herfstvakantie

Het was een lange herfstvakantie. Letterlijk ook. Zoon had de dag voor en de dag na de oorspronkelijke herfstvakantie ook nog vrij in verband met studiedagen van de juffen en meesters. Jenaplan he, die studeren wat af.
Omdat Zoon ab-so-luut niet naar de NSO wilde en ik een slappe hap-moeder ben, moesten we het mannetje omstebeurt vermaken. Man maandag en dinsdag, ik de rest van de week. Helaas ben ik geen moeder die urenlang met Zoon op de grond ligt om de Eiffeltoren na te bouwen van Lego, dus gingen we er vooral op uit. Noem het, en ik ben er geweest. Museum? Zuiderzeemuseum. Bioscoop? De verschrikkelijke ikke. Weekendje weg? Maastricht gecombineerd met Thomas de Stoomlocomotief in Simpelveld.
Omdat ik me inmiddels wel herfstvakantie-expert kan noemen en uw kinderen wellicht nog vrij zijn, krijgt u van mij ongevraagd De Herfstvakantietip. Komt ie: de Gouden Boekjes-tentoonstelling in Kasteel Groeneveld in Baarn. Vijf boekjes zijn 'open gevallen' waaruit verschillende hoofdstukken zijn nagebouwd. Met veel liefde en oog voor details. Bezoek ook de Frankrijk-tentoonstelling in het kasteel. Ik was helemaal in mijn element, en Zoon ook, gelukkig.
Maar toen hadden we nog acht dagen vakantie te gaan.

Ik kan niet wachten tot het kerstvakantie is.

vrijdag 22 oktober 2010

prentje gaat weer naar huis

Mijn koffer staat klaar: de laatste blog vandaag op de Telegraaf-site (www.telegraaf.nl/vrouw/vrouwblog en dan blog van de week). Vanaf volgende week weer op mijn vertrouwde plek: hier dus.

dinsdag 19 oktober 2010

prentje heeft nog geen heimwee


De logeerpartij bij de Telegraaf bevalt goed! 
Ik denk dat ik daar maar blijf wonen.
www.telegraaf.nl/vrouw
Kijk onder blog en daarna blog van de week.

maandag 18 oktober 2010

prentje logeert bij de Telegraaf

Yes! Mijn blog staat op de site van de Telegraaf. En dan ook gelijk die van zaterdag en van vandaag.
Hoop dat ik niet al te mutsig overkom (combinatie koekjes bakken en voorleesmoeder).

Ik ben de hele herfstvakantie te volgen via www.telegraaf.nl/vrouw
Kijk onder blog, en dan blog van de week. 
En elke woensdag bij http://www.flavourites.nl/ 
(Dat is wel even voldoende, dacht ik zo, heb inmiddels nachtmerries droom over blogs).

dinsdag 12 oktober 2010

prentje en de trein

Soms heb je van die dagen die vanaf het begin niet goed lopen. Dat je meteen weet: 'dit gaat 'm niet worden'. Vandaag was zo'n dag.

Samen met een andere mama zit ik in de boemeltrein naar Utrecht CS. We moeten om de beurt ademen, want voor ons is een trein uitgevallen, horen we iemand omroepen. We zitten (staan eigenlijk) met een mannetje of 300 in het korte treintje. 'Fijn hè, dat de kinderen aanstaande vrijdag al herfstvakantie krijgen', zegt ze opgeruimd. 'Herfstvakantie, deze vrijdag al?', schrik ik. In mijn hoofd was dat een week later. Dat wordt even omschakelen.

Terwijl ik nog over de herfstvakantie loop na te denken, stap ik op Utrecht CS in mijn volgende trein. Nadat ik de drie gratis krantjes uitheb, verbaas ik me erover dat we nog steeds niet bij mijn stationnetje zijn. Ik kijk maar eens naar buiten. En zie een omgeving die ik helemaal niet ken. Vaag herinner ik me iets over een vertraagde trein voor deze trein. Het duurt even voor de waarheid doordringt. Ik ben domweg in de verkeerde trein gestapt. En wat duurt het dan lang voor er weer een station is. Terwijl ik op het koude perron stap, leg ik mijn probleem uit aan de conducteur. 'Stap maar weer in', is zijn advies, 'en ga er bij het volgende station maar weer uit. Dan is het handiger overstappen.'

Als ik dan ein-de-lijk bij het volgende station ben, staat er aan de andere kant een trein. Helaas zijn ze aan het verbouwen, en is er nergens een bord waarop staat waar die naar toe gaat. Een vriendelijke jongen die ik aanspreek, 'denkt het wel, maar weet het niet zeker'. Ik neem de gok en slinger mezelf tijdens het fluitsignaal de trein in.

En hij stopt op het goede station. Dat dan weer wel.

Op mijn werk is iedereen chagrijnig. Ik luister naar een collega die haar hart moet luchten, en mis daarom net mijn trein weer naar Utrecht. En het is mijn beurt om Zoon te halen van de NSO.

De volgende trein wacht lang voor Utrecht CS. Als die dan eindelijk CS bereikt heeft, stuif ik de trein uit, en ren onder het station door naar mijn perron. Helaas. Ook dit station zijn ze aan het verbouwen, en ik kan mijn perron niet bereiken via de ondergrondse gangen. Ik stuif vervolgens dwars door de menigte heen, ren naar mijn trein - gelukkig gelukkig hij staat er nog - druk wanhopig op het knopje, maar de deur gaat niet meer open. Hijgend bel ik Man (heb ik weleens verteld dat ik geen conditie heb?) die me eerst niet verstaat, maar dan monter vertelt dat hij in de file staat.
Moedeloos ga ik zitten wachten op mijn volgende trein. Als ik uitstap, belt Man - hij heeft het net gehaald.

En nu moet ik zo nog gaan aqua-aerobicen waar ik helemaal geen zin in heb waar ik erg naar uitkijk.

Als ik maar niet verzuip.

zaterdag 9 oktober 2010

prentje en de Alice-tentoonstelling

Mooi weer heeft vaak iets dwingends. Althans, zo ervaar ik het (de rest van Nederland niet waarschijnlijk. De meeste mensen denken gewoon: 'Ha lekker, de zon schijnt'.)

Ik heb echter meteen het gevoel dat ik Leuke Dingen moet Doen. Bij voorbaat Buiten.
Terwijl ik me net had voorgenomen eindelijk naar de Alice in Wonderland-tentoonstelling te gaan. In Barneveld, of all places. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik ken Barneveld vooral van de kippen. En als Biblebelt.

Maar goed, gelukkig ging het museum pas 's middags open, dus kon ik 's ochtends uitgebreid de krant lezen op mijn bankje voor het huis, waardoor ik toch het idee had dat ik Iets met het Mooie Weer had Gedaan.

Zoon had er echt zin in, maar niet heus. Landerig hing hij voor de kassa. Totdat de lieve mevrouw achter de kassa vroeg of hij mee wilde doen aan een speurtocht, daar knapt ie altijd reuze van op.

En o, wat was het leuk. Trouwe bloglezers weten dat ik een Alice-fan ben, dus ik kwam helemaal aan mijn trekken daar in Barneveld (het andere museum is trouwens het pluimveemuseum - do I need to say more?)

Nooit geweten dat Alice vertaald is in (even uit mijn hoofd) 122 talen, waaronder het Fries. Tientallen boeken waren er tentoongesteld, met heel verschillende illustraties. Blijkbaar spreekt het raadselachtige verhaal van Alice veel mensen aan.

Toen we uiteindelijk op een terrasje toch nog even in de zon zaten (ik kon het niet laten) vroeg ik aan Zoon wat hij nu het leukst had gevonden op de tentoonstelling.

Zoon's antwoord: 'de kleurplaat inkleuren'.

Fijn. Ga nog eens naar de Biblebelt. Op de terugweg zien we vier stenen kippen op een kruispunt.
Lijkt het nu maar zo of grijnst er een heel kwaadaardig?

donderdag 7 oktober 2010

prentje en de oppas

Een beetje verlegen zit ze op de bank: de nieuwe oppas van Zoon. Nou ja, nieuw, ik moet eerlijk toegeven dat we - buiten de familie - nog nooit eerder een oppas hebben gehad. We hadden er laatst bijna eentje, maar die vergat tot twee keer toe het kennismakingsgesprek. Toen hebben we er maar helemaal van afgezien. Stel dat je een belangrijke afspraak hebt, en de oppas vergeet dat ze moet oppassen.

Ze zegt niet zo veel. Ze is vijftien en zit op het VMBO. Zoon gedraagt zich voorbeeldig. 'Wilt u een bonbonnetje?', vraagt hij beleefd. Uit zichzelf haalt hij zijn neusspray. Ik zeg maar niet dat dit gisteren nog een enorme worstelpartij heeft opgeleverd.

Ze heeft haar thee en haar bonbon op en heeft geen vragen. Zoon ook niet. Uit zichzelf geeft hij haar een dikke knuffel. Ik ben zelf nog het meest ontroerd, geloof ik.

Zal je zien dat hij bij haar wel lief gaat slapen.

woensdag 6 oktober 2010

prentje en het nieuwe winkelcentrum

'Hoera voor de winkels', schreef ik van de week in mijn column voor het buurtblaadje (dat trouwens nog opvallend goed gelezen wordt - van de week zei een vriendin dat haar man het heel informatief had gevonden. Huh? Leuk wellicht, maar informatief? Bleek dat hij dacht dat ik het stuk ernaast had geschreven - over bedplassen. Fijn.)

Maar goed, het winkelcentrum in onze nieuwbouwwijk werd dan vandaag ein-de-lijk geopend. Samen met een vriendin waren we bij de opening - we wilden niets missen deze heuglijke dag. We vingen flarden van een toespraak op - het geluid was niet zo geweldig. Een paar mannen in pak pompten een grote gouden kroon op, een kanon schoot loten - helaas de andere kant op: kortom, een onvergetelijke ervaring. Bij verschillende winkels stond al een enorme rij, omdat ze spijkerbroeken weggaven, of een minuut gratis winkelen. Maar daar begonnen we maar niet aan.
We dreutelden wat rond, scoorden een glas champagne, pasten een bloesje en gingen toen maar boodschappen doen.
Het was tenslotte alweer tijd om de kinderen uit school te halen.

's Middags nog even met Zoon naar het winkelcentrum. Je kan inmiddels over de hoofden lopen. De rij bij Bart Smit is opgelopen tot 50 minuten. Ik kijk om me heen. Wie zijn al deze mensen en waar komen ze vandaan? Ik had het nooit verwacht, maar eigenlijk mis ik mijn nood-HEMA en nood-Albert Heijn. Het was zo lekker overzichtelijk. Natuurlijk, de keuze is nu veel groter maar is dat ook altijd beter? En eigenlijk vind ik het ook jammer dat het vooral de grote winkelketens zijn die hier voet aan de grond krijgen.

Thuisgekomen zet ik de bloemen in het water. Ze kleuren mooi bij mijn tafelkleed met retro-appeltjes van de Sunday Market. De postcode brengt een pakketje: een vestje voor Zoon met paddenstoelen van een nieuw Zweeds merk. Ik zet mijn computer aan en zie dat mijn blog over het winkeltje met de papieren cadeautjes in Arnhem is geplaatst op www.flavourites.nl.

Die laatste alinea weerspiegelt goed waar ik van hou: originele, creatieve, kleinschalige producten.

Ik weet niet of het echt wat gaat worden tussen mij en het nieuwe winkelcentrum.

zondag 3 oktober 2010

prentje en het junkfood


Van de grafisch vormgever uit Arnhem had ik gehoord dat er op de eerste zondag van de maand een leuke markt was in Amsterdam, de Sunday Market. En dus ging ik opnieuw naar Amsterdam, dit keer naar het terrein van de Westergasfabriek. Zoon had niet zoveel zin, maar omdat het tijd werd voor een familie-uitje, moest ik hem toch zien mee te krijgen.

'Dan gaan we ook naar de McDonalds.' 'Maar ik heb alle speeltjes al die ze nu hebben.' (Ok, dit is erg, ik weet het). 'Dan gaan we naar de Burger King.' (Dit is nog erger, dat weet ik ook).

 Om half 12 kwamen we aan op station Utrecht. Daar zit een Burger King.

'Mam, zullen we nu gaan?' 'Nee joh, het is nog een beetje vroeg voor patatjes'.

12 uur, aankomst Amsterdam CS.

"Mama, nu kan het wel, toch?' 'OK, schat, we gaan op zoek naar een Burger King. Het station wordt verbouwd, laten we buiten maar gaan zoeken.' 

Normaal struikel je erover, nu nergens te vinden natuurlijk. Voor de zekerheid nog even de Mac gecheckt. Zoon zag het doosje en beende gelijk naar buiten. Batman. Heeft ie alles al van (ja, erg, ik weet het).

'Lieverd, laten we dan alvast een croissantje bij Albert Heijn kopen, dan heb je in ieder geval iets binnen.' 'Gaan we dan later op zoek naar een Burger King?' 'Ja schat.'

Nu komt het leuke gedeelte: de Sunday Market waar het allemaal mee begon en die iets verder lopen was dan ingeschat. Vooral met een zeurende zesjarige aan je arm. Wat hadden ze leuke spullen! En wat was het zonnetje fijn. Met een nieuw tafelkleed onder mijn arm (exit Kitch Kitchen) knapte mijn humeur aardig op. Zoon speelde lekker in de speeltuin tussen alle correct geklede Amsterdamse kindjes en alles leek goed, fijn, mooi. Zo moest de zondagmiddag zijn.

'Mam, nu gaan we weer op zoek naar een Burger King, toch? Ja hoor, mop, dat had mama beloofd hè.'
Hele damrak af. Wat een treurnis. Overal Mac, nergens BK.

Nu komt er nog 1 leuk deel: een bezoekje aan de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Op zich al een attractie, nu nog mooier met een overzicht van de inzendingen voor de ontwerpwedstrijd van de HEMA.

'Liefje, zullen we maar naar de Burger King op Utrecht CS gaan?' He, jammer dat we net de trein missen. Ja mama is ook een beetje moe nu.

Utrecht CS.

'Een kindermenu graag', zegt Zoon netjes tegen het meisje achter de toonbank. 'Dat is goed knul, maar ik moet er wel even bij zeggen dat de speeltjes op zijn.' 


Met een brullende Zoon dwars door Hoog Catharijne. Dan toch maar naar de McDonalds.

Tergend langzaam zakken de rolluiken van de vervloekte fastfoodketen in HC. Ach, de trein hebben we nu toch gemist. Dan maar weer naar buiten. 

De Mac naast de Bijenkorf is gelukkig nog open.

'Een Happy Meal graag', zegt Zoon opgewekt. 

'He kijk mam, ze hebben de oude doosjes, maar wel met een nieuw speeltje. Deze heb ik nog niet'.

'Mam? Waarom zeg je niks meer?'

vrijdag 1 oktober 2010

prentje en het fotografenfeestje


Omdat collega M en ik ook beeldredacteuren zijn, hebben we een uitnodiging gekregen voor het jubileumfeestje van Hollandse Hoogte. Het fotostockbureau bestaat 25 jaar en organiseert een dag vol lezingen, workshops en presentaties in Amsterdam.
Helaas zitten de workshops meteen vol. We moeten het daarom doen met de presentaties. Na vijf presentaties zijn collega M en ik redelijk gaar, en houden we even pauze. Ik kijk uit het raam van Pakhuis de Zwijger en zie een prachtig lijnenspel onder me. Gelukkig heb ik mijn camera bij me.

Fotograferen leent zich niet zo voor presentaties.
Dat moet je gewoon doen.