woensdag 29 juni 2011

prentje en de Kunsthal

Eigenlijk ging ik voor de Hipstamatic-tentoonstelling naar de Kunsthal. Maar waar ik echt door uit mijn schoenen werd geblazen, was de expositie van Ayako Rokkaku, een Japanse kunstenaar. Ik wist dat ze daar 'live' aan het schilderen was, maar ik wist niet dat er vier hallen aan haar kunstwerken waren gewijd.

Om eerlijk te zijn, kende ik haar werk ook niet, voor ik naar Rotterdam afreiste. Maar wat was ik geraakt door haar kleuren en figuren. De hele expositie beleefde ik als een grote trip. Althans, ik denk dat dat zo voelt.

Haar eerste werk schilderde ze op stukken karton. Met haar handen. En zo werkt ze nog steeds.
Het leuke is; het ziet er allemaal heel liefelijk en onschuldig uit, tot je iets beter kijkt. Ik citeer nu even: Onder de lieflijke fantasie zitten tal van emoties, driften, angsten, onzekerheden en overtuigingen die Rokkaku op het doek overbrengt. Fantasie en fabel spelen een grote rol, al blijven de voorstellingen geloofwaardig en herkenbaar. Soms slaat de hoge aaibaarheidsfactor om en krijgen de meisjes in haar werk een boosaardige blik.  Kunst met een rafelrandje: ik hou daarvan.

En het werd beter en beter. Ayako heeft samen met nog een paar Japanse kunstenaars een animatiefilm gemaakt, die ook in Rotterdam werd vertoond (moooi!) In de volgende hal werd ik verrast door allerlei stills uit de film. Het huisje was zelfs compleet nagebouwd (om een duidelijker beeld te krijgen: klik maar even op de foto).

En net toen ik dacht dat het niet meer mooier kon, stond ik opeens oog in oog met Ayako. 'I love your work', stamelde ik. 'It makes me happy'. 'Thank you', zei ze heel beleefd, zoals Japanners dat alleen maar kunnen. Ze vroeg waar ik vandaan kwam. Aah, ze was twee keer in Utrecht geweest. Okee, geen hoogstaande conversatie, maar het is al zo leuk om met iemand te praten die je bewondert.

Helaas ging ze niet meteen aan het werk, want ze had familie over uit Japan. Ze is wel hier live te bewonderen, er hangt een webcam in het museum.

Maar voor mij was het zo wel voldoende. Genoeg getript voor een dag.

zondag 26 juni 2011

prentje en Kitch Kitchen

'Ik ga nog even naar de uitverkoop van Kitch Kitchen', zeg ik tegen Man. 'Niet teveel junk kopen hè, zegt Man. Nou ja, zeg. Ik koop nooit troep.

Even later loop ik door de bloemetjes, een heleboel Kitch Kitchen-bloemetjes. Ik heb nog nooit zoveel gebloemde tassen bij elkaar gezien. En dan zie ik hem in een hoekje staan. Een gebloemde parasol. Ik hou van gebloemde parasols. Ik ben ooit eens op vakantie geweest op Sicilië, in het kustplaatsje Cefalu, omdat er in de beschrijving stond dat er een ouderwets familiestrand was met gezinnen onder gebloemde parasols.

Ik moet die parasol hebben. Man zal wel niet zo blij zijn, want bij het huisje hebben we al een heleboel parasols. Die stonden er al. Onhandige grote parasols, die je met drie man moet opzetten. Nee, dan deze parasol. Lekker handzaam. Ik zie me al zitten onder mijn gebloemde parasol, met een glas ranja (ik hou ook van het woord ranja. Tja, sommige woorden roepen nou eenmaal bij mij een positief gevoel op. Ik hou ook erg van het woord bolderkar).

Man staat de partytent op te zetten voor de straatBBQ. 'Kijk', zeg ik blij. 'Een gebloemde parasol!' 'Kan mooi bij de rest van de verzameling', bromt Man.

Mijn Man begrijpt me niet.

woensdag 22 juni 2011

prentje en de appeltjes

'Die winkel die jij zo leuk vindt, zit nu ook in Nijmegen', zegt mijn collega. 'Ah, Tiger', zeg ik, want ik weet dat die onlangs een tweede vestiging in Nederland heeft geopend. Waarom die dan in Nijmegen zit, terwijl ze ook al een vestiging in Arnhem hebben, is me een raadsel. Open dan een winkel in Amsterdam, of nog beter: Utrecht.

We hebben lunchpauze en ik zoek de site van Tiger op. Tiger is de Deense Hema. ('Deens' en 'Hema' in een zin; je kunt me niet blijer maken). De website verschijnt op het scherm en mijn hart begint meteen harder te kloppen. De Deense ontwerpers zijn helemaal los gegaan met het retro-appeltjethema. Ik zie tafelkleden, borden, blikjes, dienbladen; nou ja, je kunt het zo gek niet noemen of er zit een appeltje op. 'Wat is mijn eerste mogelijkheid om naar Arnhem te gaan?', denk ik meteen. Ik ben namelijk een prentje. En als prentjes 1 ding gemeen hebben, dan is dat als ze iets in hun hoofd hebben, dit ook onmiddellijk aangeschaft of uitgevoerd moet worden.

'Ik ga morgenochtend naar Arnhem', zeg ik tegen Man. 'Maar je moet Zoon toch ophalen van school?', zegt Man verbaasd. 'Dan ben ik alweer terug', zeg ik. 'Het is 37 minuten met de trein van Utrecht naar Arnhem'. Man zegt niets. Hij kent zijn prentje.

En zo zit ik op woensdagochtend in de trein. In Arnhem aangekomen, trek ik een sprint naar Tiger. De winkel is nog niet eens open. Quasi-nonchalant wacht ik tot de deur opengaat. Vervolgens ren ik naar binnen, en laad mijn mandje vol met alles waar ik een appel op zie. De borden zijn helaas uitverkocht, zie ik. Maar de rest is nog aanwezig.
Het voordeel van Tiger: het is ook nog eens ontzettend goedkoop. Bijna alles kost 1 of 2 euro. Het duurste is het tafelkleed: 4 euro. Het appelkleed dat ik nu heb, koste het tienvoudige.

Helemaal blij zit ik weer in de trein naar huis. Ik ben ruimschoots op tijd om Zoon op te halen.

Maar het blijft jammer van die borden.

dinsdag 21 juni 2011

prentje en de juf

Het is 10 minuten-avond. Tien minuten om de voortgang van Zoon te bespreken. Het gaat goed met hem, vooral rekenen heeft zijn interesse (voor mij onvoorstelbaar). Hij volgt een aangepast programma, zodat hij voldoende wordt uitgedaagd.

Tien minuten waarin ik 1 onderwerp vermijd: het weggaan van de juf. Vorige week kregen we opeens out of the blue een brief waarin werd aangekondigd dat Zoon's juf had besloten om de school te verlaten. Ze vindt de school niet 'Jenaplan' genoeg. Ze voelt een afstand tot het bestuur. Voor ons een mokerslag.

Juf F is de liefste en meest toegewijde juf die ik ken. Ze 'ziet' mijn Zoon. Ze heeft hem geleerd weerbaarder te worden. Ze aaide hem over zijn bolletje zodat hij eindelijk in slaap kon vallen op kamp.
Ze houdt van haar kinderen en de kinderen houden van haar.

De tranen rollen over mijn wangen als ik er toch over begin. Ik had Zoon zo graag nog een jaar Juf F gegund. Om hem nog weerbaarder te maken. Om te genieten van alle liefde die ze uitstraalt.
Ik kan alleen maar hopen dat zijn nieuwe juf  ook zo toegewijd is, maar ergens weet ik wel dat dit niet mogelijk is. De lat ligt ongelofelijk hoog.

Dank je wel, lieve F. Zoon had zich geen betere juf kunnen wensen.

maandag 20 juni 2011

prentje en het kasteel

Kasteel de Haar heeft een zomerfestival. Nu is het weer alles behalve zomers afgelopen zondag, dus die zon moet je er maar bij denken. We zijn een beetje aan de late kant, het feest loopt eigenlijk ten einde.

Ik sta met een moeder van school te praten als ik haar in een flits in mijn ooghoek zie. Een vriendin van jaren geleden. Voor ik me realiseer dat zij het is, is ze al weg.
Wat is het toch jammer dat je in de loop van de jaren mensen kwijtraakt. Mensen, die ooit een belangrijke rol in je leven hebben gespeeld.
Soms is er iets voorgevallen, maar vaak ook helemaal niet. Je belt elkaar niet meer, en opeens heb je elkaar heel lang niet meer gesproken. Te lang. Terwijl je vroeger alles van elkaar wist.
De drempel wordt steeds hoger om contact op te nemen, tot het moment dat je elkaar helemaal kwijt bent. En soms spreek je zo'n herinnering van vroeger wel opeens, omdat je die tegenkomt en je elkaar wel meteen weer herkent. En dan lijken al die jaren in een keer weggevaagd.

Er komen ook wel weer nieuwe mensen bij, gelukkig. En daar bouw je dan ook een band mee op. Maar soms is het zo waardevol als er nog vrienden in je leven zijn die nog weten hoe je was toen je nog op de lagere of middelbare school zat. Of studeerde. Die je bejaarde ouders kennen.

Met een gevoel van spijt ga ik naar huis.

zondag 19 juni 2011

prentje en Vaderdag

Vanwege Vaderdag gingen we langs bij mijn oude vader, inmiddels 82. Ik ben een echt vaderskindje, onze band is heel hecht. Ik vind het fijn om te zien dat Zoon en mijn vader ook heel close zijn.

Pap vertelde tussen neus en lippen door dat ze allemaal oude spullen aan het ordenen zijn, zoals brieven en foto's. Mijn zintuigen stonden meteen op scherp. 'Mag ik ze eens zien, papa?', vroeg ik en toen ging me daar toch een schatkist open. Brieven, boeken, foto's; de een nog mooier dan de ander. Mijn moeder deed er nog een schepje bovenop met een Shirley Temple-verzamelalbum.

Helemaal blij reed ik weer terug. Blij dat ik mijn ouders nog heb, en blij dat ik zoveel moois had gezien.

vrijdag 17 juni 2011

prentje en de dieren

Zoon heeft nog steeeeds vrij dus weer moeten we wat verzinnen. Ah, Kung Fu Panda 2 verschijnt vandaag in de bioscoop. Zoon en ik delen een passie voor tekenfilms, dus op naar Utrecht. Geheel volgens traditie gaan we eerst even wat eten bij de McDonald's. Op weg daar naar toe passeren we een Albert Heijn To Go. Zoon ziet met een radaroog de verzamelmap van de Superdieren op de toonbank liggen. Dat is fijn, want die was  bij ons uitverkocht. En wat is ie leuk! Ik hou van de retrostijl waarin de dieren zijn afgebeeld.
Helemaal blij zitten we op het terras van de Mac op de Oude Gracht. Voor ons passeert een auto. We horen een soort van krak en zien vervolgens vlak voor onze neus een gehavende duif liggen. Zoon staart met grote ogen naar het beestje. 'Is hij dood, mama?', fluistert hij. 'Euh, ik denk het wel ja', zeg ik enigszins ontdaan. De auto is inmiddels gewoon doorgereden. Ik zie Zoon worstelen met zijn emoties. Aan de ene kant vindt hij het zielig, maar aan de andere kant toch ook wel fascinerend. 'Laten we maar gaan', zeg ik. De aanblik van de dode duif voor mijn neus is niet zo bevorderlijk voor mijn Mc Nuggets-trek.
'Ik zag net dat een duif werd doodgereden', vertelt hij aan de mensen naast ons. Die zagen het ook gebeuren, dus die zijn niet zo heel erg verrast.

Langzaam lopen we naar de bioscoop. Kung Fu Panda is leuk. We kunnen alleen naar de 3D-versie, hoewel ik zelf niet zo van het 3D-geweld ben. Ik geniet het meest van de oude tekenstijl waarin de flash-back van Po is uitgebeeld. En van de tekeningen bij de aftiteling, tot grote irritatie van Zoon. 'Maham kom nou! Iedereen is al weg!'


Blij dat de film de herinnering aan de dode duif heeft weggevaagd, lopen we terug naar de trein. Maar dan heb ik te snel gedacht. Als we een duif passeren die wat patatresten aan het oppikken is, buigt Zoon zich naar hem toe.
'Kijk maar uit, duifje. Straks wordt jij ook nog overreden.'

Ik vrees dat de dode duif niet zomaar is weggevaagd. Alle duiven in de buurt zijn gewaarschuwd.

dinsdag 14 juni 2011

prentje en het Openluchtmuseum

Zoon is weer opgeknapt en nog een paar dagen vrij. De muren komen inmiddels een tikkeltje op me af en ik word gek van het gepiep van de DS. Op internet typ ik 'Uit met kinderen' in. He, het Openluchtmuseum, had mijn collega het daar ook niet laatst over?

'In de auto!', brul ik naar Zoon. 'Waar gaan we dan naar toe, mama?', vraagt hij, nauwelijks opkijkend van zijn DS. 'Euh, naar iets leuks met bootjes', zeg ik vaag, inmiddels bewust van het effect wat het woord "museum" op Zoon heeft. En ze hebben een soort van pontje, zag ik. Dus ik vind dat dat de lading wel dekt.

Op de plaats van bestemming aangekomen, is Zoon nog niet helemaal in goede hum. 'Later ga ik dit leuk vinden', zegt hij filosofisch als hij een pannenkoek in de vorm van een paddestoel krijgt waar ik tamelijk hysterisch over doe.

En uitgerekend bij de wasplaats gaat hij los. Sterker nog, hij is er niet meer weg te slaan. Ik denk dat ik hem maar ga inzetten in mijn huishouden. Wat hard nodig is, want slootje springen haalt hij, eh, net niet helemaal.

In de auto op weg naar huis krijg ik een zwart voetje tegen mijn schouder. 'Ja, wat is er?', reageer ik korzelig. Ik kijk in het stralende gezicht van Zoon. 'Leuke dag, mam', zegt hij.

Kijk, en daar doe ik het dan allemaal weer voor. (Of heb ik dat al eens gezegd?)
En voor de foto's natuurlijk, zo ben ik dan ook wel weer.

maandag 13 juni 2011

prentje en Pinksteren

Het had allemaal zo leuk kunnen zijn. Vanwege Pinksteren waren we een lang weekend vrij. Man ging de Elfstedentocht fietsen, Zoon en ik zouden een paar dagen naar het huisje.
Eerst zaterdag naar een verjaardag. Vanwege de regen had ik besloten om niet gelijk door te rijden naar het huisje, maar zondag richting camping te gaan. Voor de verjaardag wilde ik nog even langs bij de Hippe markt in Utrecht. Daar was het opvallend stil. Sterker nog, er stond geen enkele kraam. 'Ik snap er niets van', zei ik tegen Man. 'Ik dacht toch echt dat het zaterdag en zondag zou zijn. Of was het toch zondag en maandag?'
Nou ja, dat laatste dus, maar dat had u vast al begrepen.

Toen ik terug naar huis reed van de verjaardag brak de zon door. Een beetje down keek ik naar buiten. Had ik nu dus lekker op het strand kunnen zitten.

En toen werd het zondag en deed ik een tweede poging voor de Hippe markt (ik ben niet voor een gat te vangen). Ik weet niet of het aan mijn bui lag of aan de overdosis van hippe spullen, maar het bekoorde me minder dan anders. Eigenlijk vind ik het leuker om een top-ontdekking te doen op een markt tussen allemaal foute spullen, dan dat iemand anders alle retro-stukken al heeft verzameld.

'Ik heb het warm en koud tegelijk', zei Zoon, toen we in de Super de Boer liepen vlakbij ons huisje. Toen we bij de kassa aankwamen, huilde hij inmiddels hartstochtelijk. Het enige wat hem op de been hield, was dat hij een knuffel mocht uitzoeken omdat we onze spaarkaart bijna vol hadden.
Kwam ik net een zegel te kort.
'Wil je me matsen met 1 zegel?' vroeg ik aan het kassameisje die inmiddels stoïcijns de andere kant op keek. 'Dat kan ik niet doen', zei ze verveeld. 'Maar de actie loopt vandaag af', zei ik bijna wanhopig, ondertussen Zoon troostend die brulde dat hij zo'n pijhijn had. Het leek bijna of we het in scène hadden gezet. Zuchtend schoof ze me een zegel toe. Zoon strompelend de winkel in om een knuffel uit te zoeken. 'Wilt u mijn zegels?', vroeg een vriendelijke oudere dame achter me. 'Dat is niet meer nodig, dank u wel', zei ik beleefd. Ik wilde er bijna nog aan toevoegen: 'dankzij deze hulpvaardige kassajuffrouw', maar ik hield me in.

Op de camping aangekomen was het goed mis met Zoon. De rest van de middag sliep hij. Tegen de avond kwam hij zijn bed uit, gloeiend als een verbrand BBQ-kooltje. En natuurlijk had ik alles in huis, behalve kinderparacetamol. Heel de camping afgeschuimd tot ik iemand vond die nog een zetpilletje had.
'Ik wil naar huis', snikte Zoon. 'We gaan morgenochtend', beloofde ik hem.

En nu is het dus maandag en zijn we weer thuis. Zoon op de bank.
Man belt, het regent en hij moet nog ruim 200 kilometer fietsen.

We hebben wel eens betere Pinksterdagen gehad.  

zaterdag 11 juni 2011

prentje en Dali

Al een paar dagen keek ik er naar uit: vrijdag zou de nieuwe Retro pack voor de Hipstamatic te downloaden zijn. Met hierin nog een keer de Dali-lens. Ooit eerder aangeboden vanwege de opening van het Dali-museum. Hipstamatic is zo slim om sommige pakketten voor een korte periode aan te bieden, om het unieke karakter nog meer te benadrukken. Ook commerciële bedrijven hebben de Hipsta inmiddels ontdekt: zo heb ik vorige week nog een gratis Nike-lens gedownload. Ontzettend slim om op deze manier deze moeilijk bereikbare doelgroep aan je te binden.

Terug naar het Retro Pack. Vanaf 10 uur 's ochtends keek ik op mijn iphone. Geen pakket te bekennen.
's Avonds logde ik in op de Hipstamatic Facebook pagina. Daar was het erg onrustig. 'No Retro in Japan', las ik. En ook nog niet in Denver, Denmark en Spain. Ik meldde maar even dat Holland ook in spanning zat te wachten.
Opeens kreeg ik een melding van Hipsta zelf. 'Pssst, het pakket is klaar maar nog niet voor iedereen beschikbaar', stond er. Ik kreeg het er warm van. Wist ik nu iets wat nog niemand wist? Ik kon niet op Facebook ontdekken dat andere Hipsta-fans ook deze boodschap hadden ontvangen. Snel naar itunes. No Retro. Inmiddels voelde het bijna als de maanlanding. Zou ik naar bed gaan en dit historische moment aan me voorbij laten gaan? Het kon nog wel drie uur duren, las ik ergens.

Na een onrustige nacht vol koortsachtige Dali-dromen snelde ik de volgende ochtend naar mijn smartphone. En ja hoor, daar was mijn pakket. Ik voelde me als een kind op kerstochtend. En mijn hoge verwachtingen werden volledig ingewilligd. De Dali-lens is net zo grillig als zijn kunstwerken. Het ene moment werkt ie als een Lomo-camera (met het rolletje niet goed doorgedraaid); het volgende moment verdubbelt ie het onderwerp. Of krijg je het fish-eye effect.

Snel mijn foto's op de Hipstamatic pagina van Facebook plaatsen. Ben benieuwd wat mijn nieuwe beste vrienden uit Japan en Denver ervan vinden.

vrijdag 10 juni 2011

prentje en de Managersdag

'Je bent er wel erg mee bezig, hè', zegt Man. Mistroostig prik ik in mijn tapas. Zoon is nu een middag op kamp en ik mis hem verschrikkelijk. Ter afleiding zijn Man en ik uit eten gegaan. Maar stiekem ook om dat stille huis te ontvluchten. 'Misschien is dat voor moeders toch anders', zeg ik, terwijl ik mijn bord van me af schuif. Nog twee dagen te gaan.

De volgende dag heb ik gelukkig volop afleiding. Herinnert u zich nog dat ik een tijdje geleden schreef over een nieuwe opdracht op mijn werk? Ik kon er niet eerder over vertellen, maar het ging over de Managersdag. Voor deze dag mocht ik het thema bedenken, en alle uitingen ontwerpen. Hierboven ziet u de uitnodiging, waarvan uiteindelijk ook posters zijn gedrukt. Het is een fantastisch gevoel om je eerste officiële ontwerp meteen op posterformaat te zien. In deze serie heb ik ook nog het programma en een evaluatieformulier ontworpen.

Op de dag zelf ben ik 'ingehuurd' om de hele dag te fotograferen en om een verslag te schrijven. De hele happening vindt plaats in een oud klooster, dus de ambiance is geweldig. Daarnaast zijn er een aantal inspirerende sprekers uitgenodigd, waaronder Olympisch kampioen Maarten van der Weijden en 'managersgoeroe' Leen Zevenbergen. In zijn wervende presentatie gaat Leen uitgebreid in op plezier hebben in je werk en gepassioneerd zijn. In zijn organisatie zetten zijn medewerkers vier passies op hun visitekaartje; een geweldige binnenkomer. Ik realiseer me dat ik vier passies kwijt kan in mijn baan: vormgeven, fotograferen, schrijven en bladen maken (vrijdag verschijnt het nieuwe nummer van het personeelsblad, het eerste nummer waarvoor ik de 'look & feel oftewel het beeldbeleid heb bepaald en uitgezet).
Dat geeft een rijk gevoel.

Tijdens de speech van Maarten moet ik helaas wegsluipen om op tijd op mijn cursus Grafische Vormgeving te zijn. Ik kan mijn aandacht er niet zo goed bijhouden. Thuisgekomen kruip ik snel mijn bed in.

En dan is het eindelijk vrijdag en kan ik mijn mannetje weer ophalen. De juf vertelt dat hij gisteren boven zijn frietjes in slaap is gevallen. Ik stop hem in bad (niet geheel overbodig) en trek hem zijn pyjamaatje aan. Met natte haartjes zit hij op de bank op zijn geliefde DS te spelen.
'Wat heb je nou het meest gemist?, vraag ik vanuit de keuken.
'Mama', zegt hij, terwijl hij niet opkijkt van zijn DS.

Volgend jaar gaat hij weer op kamp. Ik zie er nu al tegenop.

woensdag 8 juni 2011

prentje en het kamp

Hij is weg.
Ik heb hem net uitgezwaaid.
Drie dagen op kamp.
Wat is het stil hier in huis.
Stilte na de storm.

Het had wel weer wat voeten in de aarde, dat kamp van hem. Zo hebben we de brief gemist waarin stond wat hij mee moest nemen. Dat werd even spoorzoeken. Via mail en mobiel heb ik - zo goed en zo kwaad als het ging - alles min of meer kunnen achterhalen. Het was een lijst alsof hij drie weken wegging. Alleen al vier soorten schoenen (laarzen, slippers, sportschoenen en gewone schoenen). Een zaklamp - 'Schat, heb jij een zaklamp? En ook een slaapzak?' Dat de helft van de spullen nog bij ons huisje lag, bemoeilijkte de zaak een tikkeltje.

Gisteravond om 1 minuut voor 6 de Hema nog ingestormd, omdat ik me opeens realiseerde dat hij geen hoeslaken had. Hij slaapt hier nog steeds in een juniorbedje waar ik maar geen afstand van kan doen, ook al krullen zijn tenen inmiddels over de rand.


Ik heb een brok in mijn keel. Lachend loopt hij langs me, hand in hand met een vriendinnetje die anderhalve kop groter is. Wat is hij nog klein. Hij slaapt verdorie nog in een juniorbedje. Wie heeft bedacht dat zesjarigen ook drie dagen op kamp moeten? Nog een keer zwaaien, ik steel nog snel een kus. Dan joelend de bus in. Met zijn vrienden achterin. Luid toeterend verdwijnt de bus de hoek om. Hij gaat het vast heel leuk hebben.

Langzaam loop ik terug naar huis, de stilte tegemoet.

Was het maar alvast vrijdag.

zondag 5 juni 2011

prentje en het circus

Het circus is in het kleine kustplaatsje waar ons zomerhuisje staat. Ik krijg meteen allerlei vormgevingsassociaties. Raar is dat. Ik kan me voorstellen dat mensen denken: 'Ha, circus. Zouden de kinderen dat leuk vinden?' Ik denk: Hipstamatic. Retro. Lettertypes. Vintage illustraties. Nostalgie.

Op de fiets rijd ik er naar toe. Een kale man doemt uit het niets op. Hij vraagt of ik een foto van hem wil maken. Voor het circus. Braaf maak ik een foto. Ik zeg hem dat ik ook net een foto wilde maken. Hij biedt aan om van mij een foto te maken. Ik bedank hem vriendelijk en stamel dat ik zulke foto's niet bedoel.
Vragend kijkt hij me aan. Ik denk: Hipstamatic. Retro. Etcetera. Maar ik denk niet hij me zal begrijpen.
Hij stapt weer op zijn fiets en verdwijnt weer. Was hij hier nu net echt? Rond circussen hangt altijd een zweem van mysterie. Zijn foto zal het bewijs van zijn aanwezigheid zijn. Maar die foto zal ik nooit zien.

Dus maak ik mijn eigen foto's. En besluit om geen kaartjes te halen. Ik creëer mijn eigen circus.

(En bovendien was het veeeels te warm).

woensdag 1 juni 2011

prentje en de bosspeeltuin

Toen ik in deze nieuwbouwwijk kwam wonen, was er niets. Nou ja, huizen natuurlijk, maar dat was het dan wel zo'n beetje. Daar zat ik dan met mijn peuter best wel eenzaam en ongelukkig te zitten. In dat mooie nieuwbouwhuis. Zonder aanspraak, want speeltuintjes waren er niet. En Zoon ging nog niet naar school, dus ik kende ook nog niet zoveel mensen. En toevallig bleek onze straat nou net de enige straat waar geen kinderen woonden. Waarschijnlijk door de weg die ze er doorheen hadden gepland (die wij een beetje over het hoofd hadden gezien) waarvan ze later besloten dat het toch een fietspad moest worden.

Maar we hielden vol. We kregen eerst twee noodwinkels, een Albert Heijn en een Hema (toevallig net de twee winkels waar ik het meest behoefte aan had). Het schoolgebouw werd geopend, met hierin de NSO. Er kwam een bibliotheek. Een bouwspeeltuin (eindelijk!). Een zwembad. Een prachtig winkelcentrum. En dit weekend werd de nieuwste aanwinst geopend: een bosspeeltuin, met een leuk restaurant ernaast. In het park, dat ook steeds vastere vormen aanneemt. Toen ik het logo van de speeltuin zag, was ik om. Dit kon niet meer misgaan.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en zoek ik een plekje op het terras van het nieuwe restaurant. Zoon vermaakt zich in de bosspeeltuin. Naast mij ploft een moeder van een vriendje uit Zoon's klas neer.
Zoon en vriendje renden lachend achter elkaar aan.

Tevreden kijk ik rond. Soms moet je gewoon een lange adem hebben.