zaterdag 30 april 2011

prentje en koninginnedag

Koninginnedag 2011 is nog in volle gang, maar wij zijn al binnengelopen.
Zoon ging dit jaar voor het eerst zelf verkopen. Ter inspiratie gingen we gisteravond nog even naar de vrijmarkt in Utrecht, waar ik een retro-uilensetje op de kop tikte. Tenminste, ik zie er uilen in.

En vanochtend moest Zoon zich al om 8 uur melden bij het organiserend comité van de kindermarkt. We hadden een superplek, in het zonnetje tegenover het terras. Zoon ontpopte zich als een ware verkoper, en zelfs Man bleek een commercieel talent te zijn. Zoon wilde niet rondlopen, en verliet zijn honk alleen maar om naar de wc te gaan: 'jij hebt nu de leiding, mam.' Dit alles leverde hem maar liefst 156 euro en 15 cent op.

En mij een lege zolder.

dinsdag 26 april 2011

prentje en het paasweekend

We zijn weer thuis. Na een onbeschrijfelijk heerlijk paasweekend in ons huisje. Als de dalen diep zijn, zijn de pieken heel hoog. Dat is dan weer een voordeel van een labiel niet zo stabiel karakter.

Wat was er fijn?
- met de nieuwe auto door de bollenvelden rijden;
- foto's maken van de bollenvelden;
- koffie drinken (met taart) op het terras aan het strand;
- vervolgens wijntjes drinken op hetzelfde terras;
- en daarna maar eten op nog steeds hetzelfde terras omdat Zoon zo heerlijk speelt aan de vloedlijn;
- achter Zoon en Man aan het fietsen en flarden van hun conversatie opvangen;
- douchen in onze buitendouche in de ochtendzon;
- met Zoon tientallen potjes Beachball spelen en hem steeds beter zien worden;
- familie en vrienden ontvangen (ongelofelijk hoe je populariteit stijgt met een huisje aan zee ;-))
- wandelen door de duinen waarbij Zoon elke uitgebloeide paardebloem uitblaast;
- Man die een opstapje voor het huisje maakt waarin mijn Rice-deurmat is verzonken;
- me omringen met mijn eigen fijne spulletjes;
- een mooie stoffen Maria-hanger op de kop tikken;
- mijn bakken met geraniums aan de nieuwe schutting;
- lunchen met een glas prosecco;
- Zoon die de hele dag in zijn zwembroek watergevechten houdt met z'n vriendjes;
- elke dag gewekt worden door de zonnestralen.

Wat was er niet zo fijn?
- Zoon die weer lag te pitten toen ik foto's van de bollenvelden ging maken.

In de auto naar huis had ik al heimwee naar het weekend dat achter ons lag.

woensdag 20 april 2011

prentje is zichzelf

Op het station sloeg de twijfel toe. Ik had die ochtend een overleg met enkele managers, en ik vroeg me af of het nu wel handig was dat ik mijn kersenjurk en mijn gehaakte aardbeienketting als outfit van de dag had uitgekozen. Ik probeerde onopvallend binnen te schuiven.
Dit lukte niet helemaal. Sterker nog, het bleek dat ze het net over me hadden. 'Hoe je eruit ziet, illustreert helemaal waarvoor we je willen vragen', zei mijn eigen manager.

En toen kreeg ik een leuke nieuwe opdracht, waarover ik nu nog niets kan zeggen. Maar die wel helemaal bij me past. Ze kozen voor mij, omdat ze onder andere onder de indruk waren van mijn blog, en van mijn authenticiteit.

En dat terwijl ik 's ochtends nog dacht dat ik mijn aardbeienketting maar een beetje onder mijn vestje moest verstoppen.

Het is zo fijn als je wordt 'gezien' op je werk. Dat je kunt uitdragen wie je bent, en dat je daar juist voor gewaardeerd wordt. Niet alleen op je werk natuurlijk, maar dat is toch vaak een plek waar je een rol speelt.
Ik hoef dat niet meer te doen. Ik kan vertellen over mijn paastak, en mijn paaskaarsjes.
En sommige mensen zullen me maar een rare pipo vinden, maar dat is dan maar zo. Ik doe me niet meer anders voor.
'Ik vind het ook wel eng, die nieuwe opdracht', zei ik tegen een andere collega. 'Dat zou iedereen vinden', zei hij geruststellend. 'Het verschil is dat jij het eerlijk zegt.' Kijk, zo gemakkelijk is dat dus.

Ik heb mijn vestje uitgedaan.
De rest van de dag heb ik mijn aardbeienketting met verve gedragen.   

zondag 17 april 2011

prentje en de bollenvelden

Elk jaar maak in een foto van Zoon in de bollenvelden, het liefst ook nog op dezelfde plek. Gisteren gingen we voor het eerst weer met z'n drietjes naar ons vakantiehuisje en maakten we een omweg, om de bewuste foto van Zoon te maken.
We reden langs een fuchsiaroze tulpenveld, uitermate geschikt voor het fotomoment. Enthousiast draaide ik me om naar de achterbank. Daar kwam alleen gesnurk vandaan. Nu weet ik uit ervaring dat het niet zo'n goed idee is om Zoon wakker te maken voor een fotoreportage, dus reden we maar weer verder. Volgens Man moesten we linksaf.

Toen we na een kwartiertje weer op de goede weg waren, werd Zoon net wakker. Helemaal gelukkig reed ik het paadje van 'ons' bollenveldje op. Daar stond nog niets in bloei. 'Ze hebben er nu een ander gewas neergezet', zei Man, kleinzoon van een bollenkweker. 'Zo houden ze de grond vitaal.'
Fijn voor de grond, maar ik had nog steeds niet mijn fotomoment gehad. Vervolgens stonden we in een soort van file. Er doemde een controlepost op. Ik heb het nu dus nog steeds over een b-weggetje tussen de bollenvelden waar nu dus een ander gewas, of hoe dat ook mag heten, op stond.
'Ik denk dat er een soort van rally aan de gang is', zei Man. 'Van de Lionsclub ofzo.' 'En inderdaad, voor ons stonden grote auto's met keurige mensen er in die een stempelkaart overhandigden aan de controlepost. In ruil daarvoor kregen ze een stempel en een gevulde koek. Eindelijk waren wij aan de beurt. 'Ik wil geen stempel, maar wel graag een gevulde koek', zei ik tegen de man van de controlepost. Naast mij zat Man zich zachtjes te schamen. Ja, hallo, de Lionsclub. Die kunnen wel een gevulde koek missen. En ik had al een half uur vijf minuten zitten wachten.
De stemming werd er sowieso al niet beter op, want ik had nog steeds geen foto. Eindelijk doemde er een geschikt veldje op. Van de andere kant naderde een tractor. Die ging uiteraard precies voor de ingang van het veldje staan.

Toen heb ik het maar opgeven. En zijn we naar ons huisje gereden. Dat nog niet in fotogenieke staat is, omdat we eerst aan de opruim en schoonmaak moesten.

Vandaar dus een foto van mijn gehaakte hanger/dromenvanger of hoe u het ook wilt noemen, uit mijn Grote Haakcadeaugeschenkenbox. Met paddestoelen, kersen, vlinders en een eigenwijze slak.

En het mooie is, er staat geen tractor voor.

maandag 11 april 2011

prentje en de trouwdag

'Stel dat jij vandaag je trouwdag had', vraag ik aan een mannelijke collega, 'wat zou jij dan leuk vinden om te krijgen van je vrouw?' Het duurt even voordat het tot hem doordringt dat ik dat vraag omdat ik zelf geen idee heb wat ik Man moet geven. En dat het vandaag onze trouwdag is. 'Sokken', roept een andere collega.  'Een fles wijn', stelt iemand voor. 'Een etentje', is een suggestie. Ha, nu komen we ergens. Hier vlakbij is onlangs een restaurant geopend. Alleen is het wel saai om op maandag uit eten te gaan.

Acht jaar geleden ben ik getrouwd. Voor Man hoefde het niet zo, zo'n hele dag in de belangstelling staan, dus trouwden we op een manier waarbij we ons allebei prettig voelden. Een klein groepje, alleen de naaste familie en een handjevol vrienden. Mijn jurk had ik samen met een kennis ontworpen, die kostuumontwerpster is. We trouwden in een klein kerkje vlakbij zee, in het plaatsje waar we nu ons vakantiehuisje hebben. Om 16.00 uur trouwden we, daarvoor maakte een vriendin foto's van ons aan het strand. Broer filmde, mijn kleine neefje overhandigde de ringen. Een bevriende dominee zegende ons huwelijk. En daarna dronken we champagne en aten we met ons groepje dierbaren in een gek restaurantje met pluchen dierenkoppen aan  de muur. 

Acht jaar later dub ik wat ik Man moet geven. 'Een dinerbon', bedenk ik me opeens. 'Dan kunnen we op een andere avond uit eten gaan in dat nieuwe restaurant.' Na mijn werk rij ik er naartoe om de bon te halen.

Restaurant dicht.

Helaas Gelukkig heeft Man ook niets voor mij. 'Zijn jullie echt al acht jaar getrouwd?', vraagt Zoon ongelovig. Ja Zoon, en dan kan het zijn dat je op maandagavond je trouwdag viert boven een stampot met een kaasschnitzel. En dan is het misschien niet altijd meer zo romantisch als de dag dat je champagne dronk aan het strand in je zelfontworpen trouwjurk, maar mooi dat je wel al acht jaar samen boven dezelfde stampot zit. (Nou ja, niet acht jaar lang dezelfde stamppot natuurlijk, maar u begrijpt vast wat ik bedoel.)

En die romantische avond komt vanzelf nog wel een keer.

zondag 10 april 2011

prentje en Zoon's eigen wil

Achteraf gezien was het een makkie. Zoon liet zich gewillig door mij aankleden. Ik zocht zijn shirts uit, zijn spijkerbroeken en zijn sokken. En niet alleen qua kleding was het een eitje, ook onze uitjes kon ik zelf uitstippelen. Wilde ik naar het Kinderboekenmuseum, dan gingen we naar het Kinderboekenmuseum.

Hoe anders is het nu. En natuurlijk net nu Man het hele weekend weg is, heeft Zoon ontdekt dat hij ook een Eigen Wil heeft. En zo staan we allebei op zaterdag te stampvoeten in een overvolle schoenenwinkel.

Zoon heeft zomerschoenen nodig. Voorheen was dit dus geen probleem. Ik zocht iets uit, Zoon paste het, en klaar waren we. Nu heeft Zoon zijn zinnen gezet op de lelijkste schoenen die ik ooit heb gezien. Zwarte, met fluoriserende kleuren. Er zitten lampjes in verwerkt. En misschien ook wel vreselijke geluiden. Dat laatste zou me niets verbazen. Dat je erop wegloopt, en dat ze dan heel hard 'Gna, gna' ofzoiets gaan roepen. 'Gna, gna, dat jij er in bent getrapt. Dat jouw kind op zulke lelijke schoenen loopt.'
Mijn keuze vindt hij natuurlijk ook niets, en zo staan we even later gefrustreerd buiten.

In een overvolle stad loopt mijn hoofd ook over. Ik hoor een stemmetje dat zegt dat hij zes jaar en zich neer moet leggen wat zijn moeder bepaalt, waarop een andere stem meteen zegt: 'jij vindt het toch zo belangrijk dat hij zijn eigen identiteit ontwikkelt?' Even later staan we weer voor een schoenenrek. Ik zie schoenen van Geox met doodshoofdjes waarvan de ogen oplichten. Wie heeft toch bedacht dat schoenen lichtjes moeten hebben? 'Die dan maar?', vraag ik Zoon. Ook zijn ogen lichten even op.

De tweede stem heeft gewonnen. Gelukkig helaas zijn ze er niet in zijn maat.

En die Kikkerfoto's dan? Dat was Dag 2 van Zoon's Eigen Wil Ontdekking. De dag dat ik Zoon alleen nog maar mee krijg naar het Kinderboekenmuseum voor de Kikkertentoonstelling als ik grof geld op tafel leg. Bij wijze van spreken dan hè, ik heb hem natuurlijk helemaal niet omgekocht met de belofte van een Legodoosje in Scheveningen. Zo ben ik natuurlijk helemaal niet.

Gelukkig scheen de zon in Scheveningen.
En bestelde ik een Witbiertje op een terras aan het strand terwijl Zoon met zijn Legodoosje dat hij natuurlijk niet gekregen had, zat te spelen.

woensdag 6 april 2011

prentje en de paasvoorbereiding

Het was 22 graden buiten en Zoon en ik gingen cakejes bakken. We hadden namelijk geweldige paddestoelencakejesmix gevonden, en die moesten we natuurlijk meteen uitproberen. Helaas had ik iets teveel water bij de glazuur gedaan, waardoor het nogal een natte aangelegenheid bleef. Gelukkig stond op de verpakking dat je in dat geval poedersuiker moest toevoegen. Afijn, een halve bus poedersuiker later leek het toch wel wat te worden met dat glazuur. Voor het paasgevoel deed ik ze op een paasbordje. Resultaat: prachtige, oneetbare cakejes.

En toen begon het dilemma van de paastak. Bij Albert Heijn had ik een bosje paastakken meegenomen die bij nader inzien toch niet de weelde van al onze paasversieringen te kunnen dragen. Ondertussen had ik bij de bloemist takken gespot die beter voor deze Belangrijke Taak uitgerust waren. En dan kon ik met die andere takken zo'n creatief boeket maken dat ik altijd in etalages van dure winkels zag staan, bedacht ik me halverwege. Ik kocht nog wat witte bloemen bij de bloemist, die ik dan zou gaan mengen met wat left-overs van mijn verjaardagsboeket. Ik zag het helemaal zitten.

Thuisgekomen bleken mijn nieuwe witte ranonkels vol met bruine vlekken te zitten. Daar ging mijn crea-boeket. In een assertieve bui besloot ik terug te gaan naar de bloemist. Natuurlijk stond de winkel nu helemaal vol. Voor mij rekende een mevrouw een paastak af. De bloemist rekende een beduidend lager bedrag dan ik had moeten betalen. Moest ik daar nu ook weer wat over zeggen? Ik voelde de assertiviteit weer in mijn schoenen zakken. Ik besloot het maar te laten bij de ranonkels-klacht. Assertief zijn is nu eenmaal niet mijn hobby.

Inmiddels was het al bijna vijf uur en besloot ik toch eindelijk de paastak te gaan versieren. Zoon kwam moe thuis van het buitenspelen en vond dat ik onmiddellijk zijn houten poppetjes eruit moest halen omdat hij daarmee wilde gaan spelen. Zucht.

Toen heb ik mezelf maar een glas wijn ingeschonken om toch nog even wat laatste zonnestralen mee te pikken van deze dag.

Niets niet alles is wat het lijkt.
[Gelukkig hebben we de foto's nog.] 

maandag 4 april 2011

prentje en het tuintje

Wij hebben een hele kleine tuin. En met klein bedoel ik ook echt klein. Postzegel. Plaatsje. Toen we het huis kochten, hebben we er ook nog eens 2,5 meter afgesnoept voor de woonkamer. Omdat je in Nederland vaker in de huiskamer zit, dan in de tuin.

Omdat de tuin zo klein is, leek het een beetje belachelijk om er gras in te leggen. Af en toe mis ik dat wel eens, het lopen op blote voeten in het gras. Maar waarschijnlijk is dat meer het romantische idee dan dat ik werkelijk met blote voeten in het gras ga lopen.

Enfin. De grootte (of eigenlijk het gebrek hieraan) weerhoudt me niet om de tuin vol te stoppen met alles waar ik van hou. Vogelhuisjes. Een Prunus die nu zo prachtig bloeit. Een Magnolia met volle knoppen die op uitbarsten staan. Viooltjes. Margrietjes. Sneeuwklokjes. Een roos. Een kersenboom, omdat ik de bloesem mooi vind. Tulpen. Zoon die zonnebloemen zaait. En tot mijn vreugde sinds afgelopen zaterdag ook weer geraniums. En bloempotten, in allerlei felle kleuren.

We hebben een hele kleine tuin. Maar dat maakt niets uit. Want ook in een kleine tuin kan heel veel bloeien.

Jammer alleen dat we er nu zelf niet meer bijpassen.

vrijdag 1 april 2011

prentje en het haakcadeau

Vorig jaar rondde ik een vrij grote schrijfopdracht af, en in dank daarvoor mocht ik voor een bepaald bedrag cadeaus uitzoeken in een van de webwinkels van mijn opdrachtgever.

Nou zijn dat allemaal winkels die spullen verkopen waar mijn hart sneller van gaat kloppen, dus ik zat avonden te speuren op zoek naar het Ideale Cadeaupakket. Het was ook nog eens een redelijk bedrag, dus dan is het fijn om echt iets moois uit te zoeken.

Eindelijk had ik mijn wensenlijstje klaar, vol Deense woonspulletjes. Blij mailde ik het naar mijn opdrachtgever. En vervolgens hoorde ik... niets. Ik wachtte en wachtte, en aan het eind van de maand besloot ik toch maar eens aan de bel te trekken. Helaas, het contact met de betreffende webwinkel verliep moeizaam, en mijn opdrachtgever raadde me aan om maar iets anders uit te zoeken.

Dus daar ging ik weer. Ik besloot om het over een andere boeg te gooien en ging nu voor een winkel vol gehaakte items. Trouwe bloglezers weten dat ik een passie heb voor gehaakte spullen. Helaas kan ik zelf nog steeds niet haken, dus zelf maken zit er niet in. Het opnieuw bestellen zag ik nog even als een soort Teken, Signaal of hoe je het ook wil noemen, om zelf een webwinkel vol kekke gehaakte dingen te beginnen. Maar dan moet ik dus wel iemand vinden die kan haken of breien en niet meer weet waar die naar toe moet met zijn spullen. [Mocht iemand zich dus geroepen voelen, schroom vooral niet om contact met me op te nemen.]

Goed, terug naar de nieuwe bestelling. Ook dit keer bleef het angstvallig stil aan de andere kant van de weblijn. Inmiddels waren we drie maanden verder en had ik nog steeds niets gehoord.

Tot vanavond. Toevallig net op een moment dat ik er vanwege allerlei omstandigheden helemaal doorheen zat (ja, lieve mensen, je kunt het je soms bijna niet voorstellen als je alle positieve blogs leest, maar ook zulke momenten komen voor, althans, wel bij mij) ging de bel. En daar stond een bezorgmeneer met een groot roze pakket. Vol gehaakte schatten.

Helemaal high begon ik gelijk te fotograferen om in een keer alles op mijn blog te plaatsen. Maar het is gewoon te veel. De prachtige spullen komen niet tot hun recht als ze allemaal bij elkaar gepropt in een collage zitten. Dus moet ik kiezen wat ik laat zien. We beginnen met het aardbeiendekentje, direct door Zoon ingepikt.

Een troostdekentje. Hoewel ik nergens zo van opknap als van een schatkist vol gehaakte parels.