prentje en het weekend

De zon is al op, maar gunt ons nog niet al haar kracht. Het is dan ook nog vroeg, maar ik weiger een vestje aan te trekken. Ik wil de zon voelen op mijn blote huid. Na een goede nacht in ons huisje aan zee, fiets ik naar het dorp. Ik heb zin om met mijn handen los van het stuur te fietsen.
Ik voel me Meg Ryan in de film City of Angels, maar dan zonder de scène dat ze wordt geschept door een vrachtwagen, graag.

Ik haal croissants en lekkere broodjes bij de bakker, en vers fruit en eieren bij het buurtsupermarktje. Thuisgekomen dek ik de tafel. Als de eitjes klaar zijn, komt Man aangelopen. Hij heeft een lange wandeling in de duinen gemaakt.

Na het ontbijt, fiets ik naar de kofferbakmarkt langs de dijk aan zee. Ik speur naar schatten als gekke houten poppetjes, maar ik vind niet wat ik zoek. Daarom fiets ik maar weer terug naar het huisje.
De koffie pruttelt. Ik pak de cranberrymuffins en leg ze voorzichtig op de schoteltjes. Waarschijnlijk ben ik de enige op het veldje met een Oililyservies (aangevuld met bordjes van HEMA), maar ik omring me graag met dingen die ik mooi vind, ook, of misschien wel juist, als ik vrij ben.

Zoon en ik fietsen weer richting strand. Er staat te veel wind om in het zand te liggen. We gaan zitten op ons favoriete terras, en loeren op de enige loungeplek. Er zit een Frans gezin uitgebreid te lunchen met drie kinderen, maar we hebben de tijd. Als ze opstaan en weglopen, speert Zoon naar de banken (oké, eigenlijk trek ik vooral een spurtje).

We worden beloond door zachte banken waarin we wegzakken.
Mijn lievelingswoonkamer aan zee.

Als we terugkomen, kruipt Zoon in het huisje van de buren om met zijn vriendje te spelen. Man en ik fietsen een rondje door de duinen, en borrelen bij de Zilte Zoen.

De middag maakt langzaam plaats voor de avond. Man vertrekt na het avondeten, want hij heeft de volgende dag een workshop. Zoon speelt inmiddels op het veldje voor ons huisje en ik stop een dvd in de speler.

De volgende ochtend worden Zoon en ik gelijktijdig wakker. We kunnen weer buiten ontbijten. Dit keer is de kofferbakmarkt in het plaatsje verderop, en groter dan ooit tevoren. Ik vind verschillende houten poppetjes, en Zoon onderhandelt met mij met een verkoper over een spelletje.

 Als vanzelf belanden we weer bij de Zilte Zoen, waar de koffie overgaat in lunch. Zoon wordt nu wat ongeduldig, en wil terug naar zijn vriendjes. Ik vraag de buurvrouw een oogje in het zeil te houden, en fiets nog even naar het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer.
Er hangt een prachtig wandkleed met boommotief. Ik hou van het rustige lijnenspel en de ingetogen kleuren. Geïnspireerd fiets ik weer terug.

Man belt om te zeggen dat hij ons komt halen. Ik leg mijn boek weg en ruim het huisje op.

Weekenden als dit zijn onbetaalbaar.