woensdag 5 september 2012

prentje en de muizen, deel 2

Met de auto of met de trein naar Carré voor de presentatie van deel 2 van het Muizenhuis? Met de trein zou het kielekiele worden, dus besloot ik om de auto te pakken. Snel toetste ik het adres in de Tomtom in.

Mijn Tomtom heeft de laatste val van het dashboard niet zo goed doorstaan. Of hij neemt gewoon wraak omdat ik er niet voorzichtig genoeg mee omga, dat zou me eerlijk gezegd ook niets verbazen. Feit is dat het geluid niet meer harder kan dan fluisterzacht, en dat de route min of meer of zijn kop wordt weergegeven, waar ik als vrouw (en dus geen kaartlezer) horendol van word.

Maar goed, we dwalen af, ik typte gehaast het adres in en we konden vertrekken. Toen ik volgens Tom op mijn bestemming stond (wat dus al een hele prestatie is, gezien de gemoedstoestand van de wegwijzer) en er in geen velden of wegen een Carré of wat daar ook maar op lijkt te bekennen viel, drong langzamerhand het besef door dat ik misschien het verkeerde adres in had getypt. We hadden nog 15 minuten tot de presentatie zou beginnen. 'Amsteldijk!, ik heb Amsteldijk in plaats van Amstel in getoetst', jammerde ik tegen Zoon, die razendsnel het goede adres had opgezocht.
Terwijl ik mezelf zachtjes zat uit te schelden achter het stuur, aaide Zoon liefdevol over mijn hoofd. 'Dat is gewoon een vergissing mama', zei hij zoet, 'dat kan iedereen overkomen.'

Ik zal u de details van de rest van de rit besparen, maar wonder boven wonder arriveerden we met twee wielen door de bocht drie minuten voor twee toch bij het theater. Als een mantra bleef ik het kenteken van de auto herhalen, want inmiddels wist ik dat je in een Amsterdamse parkeerautomaat je kenteken moet invoeren. Van schrik pinde ik zoveel dat we zo ongeveer tot eind 2012 kunnen blijven staan, daar aan de Amstel.

Hijgend renden we Carré binnen. 'Rij 7, waar is rij 7?', piepte ik nog een beetje hyper. Tot onze grote verrassing bleken we op de eerste rij plaats te kunnen nemen. Net toen ik me af wilde vragen waar rij 1 tot en met 6 waren gebleven, doofden de lichten en kwam Gijs Scholten van Aschat op. Ah, dat was opnieuw een fijne verrassing. Gijs ging met zijn fluwelen stem de Muizenboeken voorlezen, op nog geen meter afstand van me. Besmuikt maakte ik een fotootje, maar ik kreeg gelijk een visioen dat hij voor een uitverkocht Carré zou vragen of ik niet zo in zijn ogen wilde flitsen, dus legde ik die maar gauw weg.

Toen Gijs was uitgelezen en er nog een muzikaal intermezzo had plaatsgevonden, kreeg Karina het boek officieel uitgereikt. Ze bleek 6 stoelen verderop te zitten, maar ik had haar in mijn gehaaste paniek helemaal over het hoofd gezien.

'Ik storm vast naar de boeken toe', fluisterde Zoon. Want we moesten natuurlijk wel een gesigneerd exemplaar bemachtigen. Toen we die hadden (van te voren door haar gesigneerd), drong het pas tot me door dat ze ook had gezegd dat ze boven zelf zat te signeren. Verdorie.

Boven stond inmiddels een enorme rij. 'Wil je dat Karina je naam nog in je boek zet?', vroeg ik aan Zoon. Verbaasd keek hij me aan. 'Ik kan er toch zelf mijn naam in zetten?' Ik mompelde wat richting Amstel dat dit toch niet helemaal hetzelfde was.

We gingen maar even wat drinken in het cafeetje om de hoek, ik kon toch parkeren tot Sint Juttemis. Het boek was uiteraard weer prachtig. Toch bleef het aan me knagen, van die naam. Nadat we ons drankje op hadden, zei ik tegen Zoon dat ik toch nog even wilde kijken of ze er nog was. Inmiddels was de rij flink geslonken, en schoven we braaf als laatste in de rij aan. 'Jullie zijn dappere dodo's', zei Karina lachend, doelend op de enorme rij die er eerder stond. Ik zei maar niet dat we tussendoor even gepauzeerd hadden. Nog steeds vriendelijk hè terwijl ze net zesduizend boeken had gesigneerd, met al die namen van de Amsterdamse kindjes ('Nee, ik heet Fee met A IJ!'). Van de weeromstuit liet ik er mijn eigen naam ook maar inzetten.

Geen muizenissen in het hoofd van Karina dus, deel 3 en 4 van het Muizenhuis staan ook al op de rol.
Mochten deze weer worden gepresenteerd, dan zijn we graag weer van de partij.

En dan komen we met de trein.

4 opmerkingen:

  1. Oioi wat een avontuur weer!
    Ik mocht stiekem wel grinniken he?! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. en ik ben aan het gieren met dat parkeren tot eind 2012!:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik sluit me graag bij de woorden van Mars (hier boven) aan :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Kom, dan gaan we nog eens terug en dagenlang in een cafe zitten kletsen met al datparkeergeld!

    BeantwoordenVerwijderen