zondag 29 januari 2012

prentje en het Gemeentemuseum

Dat ze het nou nog niet begrijpt, hè. Minstens 1 keer in de maand word ik meegesleept naar zo'n stom museum. Wat doe ik nou weer in Den Haag? Omdat zij vroeger nooit naar een museum ging, hoef ik toch niet steeds te gaan? Als ze maar weet dat ik alleen maar mee ben omdat we hierna naar de McDonalds gaan. Kijk, nou probeert ze me aan het lachen te krijgen. Ik doe gewoon mijn handen voor mijn ogen.

En dan al die stomme poppenhuizen, een hele tentoonstelling hebben ze er mee ingericht. Ik snap echt niet wat ze daar aan vindt. Ze is toch al bijna 40? Andere moeders hoor ik nooit over poppenhuizen.
En een foto's die ze maakt, niet te geloven. Wel meer dan 100, volgens mij. Op deze manier staat ze er zelf nooit op. Maar dat vindt ze niet zo erg. O, nu staat ze er toch op. En ook weer niet.
Trouwens, ik weet helemaal niet wie prinses Mabel is. Wat maakt het me dan uit dat dit haar trouwjurk is?
Ik ben er nu echt klaar mee. Als ze me zoekt; ik zit in de museumwinkel. Daar hadden ze volgens mij een kinderhoekje.
Hmm. Ik weet opeens hoe ik haar duidelijk kan maken dat ik er geen bal aan vind.
Dan weten jullie wel mijn naam, maar die moeten jullie meteen weer vergeten, ok? Komt ze er aan?'

zaterdag 28 januari 2012

prentje en de date

Omdat Zoon al om 9.30 uur op een partijtje werd verwacht, hadden Man en ik opeens een halve zaterdag om samen in te vullen. 'Zullen we daten?', stelde ik voor. Want ook al ben je bijna veertig en al tig jaar bij elkaar, je moet de romantiek er een beetje in houden, toch? 

Trouwens, nog even over dat bijna 40: dank voor alle bemoedigde woorden. Het helpt echt, moet ik zeggen. En ik heb zelf ook het gevoel dat ik beter in mijn vel zit dan op mijn 20ste. Ik heb ook meer sjans dan toen ik 20 was, maar dat kan ook zijn omdat mijn haar langer is. 
Soms moet je er niet teveel achter zoeken.

Anyway, terug naar de date. In onze eigen stad Utrecht, want zoveel tijd hadden we nu ook weer niet. Tip voor alle Utrechtbezoekers die met de trein aankomen: probeer zo snel mogelijk Hoog Catharijne te verlaten. Daar wordt niemand blij van. Sla bij de eerste mogelijkheid rechts af, en betreed het centrum via de Zadelstraat.
Wij liepen vervolgens richting de Dom voor onze favoriete kleine boekwinkel, waar ik het boek 'Wallpaper' in de ramsj scoorde voor nog geen 8 euri.
Daarna volgde een bezoek aan de Dille & Kamille, want dat is tegenwoordig het adres om mooie kaarten te vinden, deze zijn van Sukie:
Ga vervolgens de hele Oude Gracht af, voor onder andere fantastische kringloopwinkels (helaas nog niet open op het tijdstip dat wij er waren).

Als vanzelf staat u dan voor de Katoenfabriek, waar ik een vestje en t-shirt in de uitverkoop kocht (en eigenlijk wel de hele winkel wilde kopen) :
Toen werd het tijd voor koffie en taart, bij een fijn tentje in de Twijnstraat, een van de leukste straatjes van Utrecht. Vroeger woonde ik hier achter, op de Tolsteegsingel om precies te zijn, maar toen was de Twijnstraat nog niet zo leuk als nu.

En zo naderde we ons einddoel van onze date: de bioscoop in het Louis Hartlooper Complex voor de prachtige film 'A week with Marilyn':
En voordat u nu denkt dat mijn leven een Grote-Pannenkoek-Met-Suiker is: op de terugweg in de trein botsten we tegen het complete verjaardagspartijtje op; hing Zoon natuurlijk als enige aan de stangen, en moest ik op de parkeerplaats een brullend mannetje troosten dat met zijn hand tussen de autodeur was gekomen. 

All magic gone. 

vrijdag 27 januari 2012

prentje en het poppenhuis

'Onze dochter speelt liever met auto's', lees ik op Marktplaats. Kijk, alleen al om zo'n zin ben ik bereid om iemand van zijn poppenhuis af te helpen.

En als het dan ook nog eens een seventiesachtig design poppenhuis is, is dat mooi meegenomen. Plus het feit dat het heel goed past in ons huis met die frisse, neon-achtige kleuren. En het bovendien naadloos aansluit bij mijn Hema-spullen, zowel de grote (vloerkleden) als de kleine (poppenhuismeubeltjes). Ze  zouden het volgens mij zo in hun collectie op kunnen nemen.
En dan had ik nog bedacht dat Zoon het heel misschien ook leuk zou vinden. Als ik de trap afloop, zie ik dat hij inderdaad voor het poppenhuis zit. 'Wat fijn; je speelt met het poppenhuis!', roep ik enthousiast. 'Ja mam, ik heb er een geweldige skatebaan van gemaakt', zegt hij blij.
En ik zie een Legopoppetje op een skateboard met een noodgang via mijn eettafelstoel zo door het open raampje het designpoppenhuis invliegen.
Ok, misschien speelt hij er niet helemaal mee zoals ik het gedacht had.

Maar we hebben er in ieder geval elk op ons eigen manier veel plezier van.

woensdag 25 januari 2012

prentje en het cadeau

Over 2 maanden word ik 40 (24 maart om precies te zijn). Dat vind ik nogal een eh, Ding. Veertig is wel heel erg volwassen. Dan word je toch wel geacht de zaken flink op een rijtje te hebben.
Ga ik werk maken van mijn creativiteit? En hoe ga ik dat aanpakken? Beleef ik er dan nog net zoveel plezier aan? Kan ik nog steeds in een rood-met-witte-stippen jurk met blauwe wolkenkniekousen de straat op? Moet ik me niet eens een volwassenere kledingstijl aanmeten?
Aan de andere kant: ik ben toch ook wel heel volwassen? Ik heb een kind, een huis, een auto en elkaar.

Gelukkig zitten dit soort Belangrijke Levensvragen mijn creativiteit niet in de weg. Sterker nog, ik heb meer ideeën dan ooit tevoren.
De bel gaat als Zoon en ik in onze gezamenlijke 'fotobattle' zitten.
'Nou, die mevrouw van Marktplaats heeft mijn bestelling mooi ingepakt', zeg ik tegen Zoon als hij binnen komt met een rood pak. 'Pak maar uit', zeg ik, terwijl ik achter de camera ga staan. Uiterst beheerst pakt Zoon het cadeau uit. Als ik de kaart zie, bedenk ik me dat er maar 1 is die mijn smaak zo goed kent.
Zij heeft me een prachtige, zelfgemaakte sjaal gestuurd. Alvast voor mijn 40ste verjaardag.
'Een blije, kleurige sjaal voor het kind in jezelf', leest Zoon hardop voor van de prachtige kaart en doet de sjaal om. Even word ik overstroomd door een intens geluksgevoel. Zo blij met zulke lieve mensen in mijn omgeving. Met mijn prachtige Zoon. Met alle creatieve plannen. Wat zeur ik dan toch om zo'n getal?
Nou, en nu dacht ik zo hè, u stuurt me leuke verjaardagscadeaus de komende tijd, en ik besteed er aandacht aan op mijn blog. 
Nee hoor, dat laatste is een grapje. Echt.

prentje en de uitdaging

'Wanneer beginnen we nou een aan mijn blog?', vraagt Zoon als er weer een Marktplaatsbestelling binnen komt. 'Misschien kun je eerst gastblogger worden', antwoord ik (ideetje van juf Kim).

Tevreden kijk ik naar mijn jaren '60 meubeltjes. Wat hou ik toch van die sfeer. Ik loop naar de keuken om een glas water te halen, en kom nog nagenietend de kamer weer in.
Opeens zitten er twee konijnen op mijn designstoeltjes, taart te eten met een soort hamster. Zoon staat er schaterlachend naast.

'Dit is een uitdaging', zeg ik tegen hem. 'Morgenochtend fotografeer ik de meubeltjes in mijn stijl, en 's middags mag jij ze neerzetten. Met zoveel Gomu-gummetjes als je maar wilt. En dan fotografeer je ze zelf ook, en ik zet de foto die jij uitkiest op mijn blog.'

Strijdlustig kijkt Zoon me aan. We gaan de battle aan, wij twee, met u als publiek.

Dit was dus mijn bijdrage, de gastblogger gaat vanmiddag los (tenzij hij opeens vanmiddag toch met een vriendje wil spelen, ze zijn zo wispelturig hè, die kunstenaars).

....


En dit is Zoon's foto. Ja, mensen, ik weet dat ik ben verslagen. Hij is nu bezig om een lijst met thema's te maken. Bovenstaande foto heeft als onderwerp "eten" mee gekregen.
'Mam, hoe vaak schrijf je eigenlijk op je blog?'

Ik denk dat ik wel kan inpakken.

zondag 22 januari 2012

prentje en de kaarten

Tja, en nu wilt u natuurlijk weten hoe het bezoek aan de Swan Market in Rotterdam gisteren is verlopen. Eerlijk gezegd viel de markt zelf een beetje tegen. Gelukkig hadden Vriendin en ik het erg gezellig samen, maar de markt zelf was niet zo - hoe zeg ik dat aardig - vernieuwend, op een paar kramen na. Tenzij u een pakketje Figuurzaag-je-eigen-Winnie-de-Poe het toppunt van hip vindt.
Even stond ik te twijfelen bij een wolk-ring, maar toen toeterde Vriendin 'We-Zouden-Toch-Niets-Kopen' in mijn oor. O ja, dat was ook zo. 

Gelukkig had ik de week ervoor bij Feito Com Amor mijn slag kunnen slaan. Want naast de befaamde letterbak heb ik ook fantastische kaarten gekocht. Bovenstaande bijvoorbeeld, van de talentvolle Lieke van der Vorst (Liekeland). De echte kaart is een stuk langer, trouwens. Ze heeft ook de huidige etalage van Feito Com Amor ingericht. 

En wat dacht u van deze?
Deze prachtige kaart is van Lisa Manuels, notabene uit Rotterdam zelf. 

Even doorgaan nog? Nou vooruit, nog eentje dan.
Deze beauty is van http://www.franjedesign.nl/. Ik heb er ook nog een met Roodkapje. Het leuke van deze kaarten is dat ze achterop ook nog een gimmick hebben. Zo zit Roodkapje op de achterkant in de buik van de wolf. De kaart van Lieke heeft overigens ook nog een paar potjes op de achterzijde. 

Fijne inspiratie dus, meer dan op de markt.

Hoewel ik toch nog een beetje spijt heb van de wolk-ring.


prentje op weg naar de Swan Market

Sorry, even geen tijd om te schrijven. Ik ga zo naar de Swan Market met haar.
Goede voornemen: ik ga niet zoveel kopen, ik ga niet zoveel kopen, ik ga...

vrijdag 20 januari 2012

prentje en Zoon's interesses

Het leek me altijd zo leuk als je dezelfde hobby's deelt met je kind. Nu houdt Zoon van Pokemon, tv kijken, DS spelen en nog meer tv kijken. Nou ja, en waar ik van houd is inmiddels wel duidelijk voor u (als u met enige regelmaat mijn blog leest).

Weinig overeenkomsten dus, op dat vlak. Tot vorige week. Opeens kroop Zoon achter de camera om zijn Lego te fotograferen. Opeens vielen er termen als "mooi licht".
Ik wist niet wat ik hoorde.

En mijn letterbak had hij ook al in beslag genomen, zoals ik u al eerder melde.
'Het lijkt me handiger als ik al jouw spulletjes eruit haal, zodat ik mijn Gomu-gummetjes een beetje mooi bij elkaar kan zetten', zei hij. En begon ze ijverig te sorteren.

Nu wil hij een eigen blog beginnen.

Het moet niet gekker worden.

donderdag 19 januari 2012

prentje en Thé Tjong-Khing

'Wat ga jij eigenlijk doen als de leerkrachten studiedag hebben?', vroeg de moeder van een vriendje van Zoon van de week.  'Ik heb vrij genomen en ga naar het Kinderboekenmuseum in Den Haag', antwoordde ik haar. 'Ga je mee?'

Het Kinderboekenmuseum verdiende een herkansing nadat ik vorig jaar niet zo enthousiast was over de 'Slurper', een soort 'armband' die je voor verschillende scanners kunt houden om spelletjes te activeren.
Nu is Zoon bijna een jaar ouder, en was hij iets vatbaarder voor de Slurper. Daarnaast waren we met vier kinderen, en was het dus leuker om de spelletjes te spelen. Bovendien hadden we de luxe van een privé-museum, want er was verder niemand. We hoefden dus nergens te wachten.

'Natuurlijk is het leuk als een museum iets toe kan voegen, door bijvoorbeeld bepaalde onderdelen van een verhaal levensgroot uit te beelden', lees ik in mijn 'recensie' van vorig jaar.
Nou, ik werd op mijn wenken bediend. Boven het eigenlijke Kinderboekenmuseum is een geweldige tentoonstelling ingericht van Thé Tjong-Khing. Ik was al eerder naar een tentoonstelling van deze illustrator (in het Zuiderzeemuseum) en dat was toen een beetje statisch.

De tentoonstelling 'Thé Tjong-Khing: van strip tot sprookje' maakt alles goed. Deze tentoonstelling klopt van A tot Z. Een inspirerende film over zijn leven (prachtig vormgegeven), een speurtocht voor kinderen, nagebouwde elementen uit zijn bekendste boeken (waardoor je in verschillende werelden loopt) en creatieve vondsten (vloerbedekking in de stijl van de illustraties) maken van deze tentoonstelling een fantastische belevenis.

De enige teleurstelling had ik zelf veroorzaakt: ik had mijn fijne camera niet mee. En met de mobiele telefoon komt deze tentoonstelling niet voldoende uit de verf.

Dus ik ga nog een keer terug, heb ik besloten. Zie ik u daar?

woensdag 18 januari 2012

prentje en het pakje


'Heb je een grote brievenbus?', vraagt de mevrouw bij wie ik net op Marktplaats retro meubeltjes heb besteld. Ik voer tegenwoordig de raarste conversaties via Marktplaats.
'Geen idee', antwoord ik, 'ik woon in een nieuwbouwhuis.' 'Het komt in orde', zegt mevrouw Marktplaats.

Twee dagen later. Ik ben op zoek naar het afhaalbewijs van mijn bestelling. De postbode stond gisteren voor niets op de stoep. Ik bel Man maar eens. Die is volgens zijn collega koffie halen. Ik bel Man ongeduldig op zijn mobiel. 'Dat afhaalbewijs heb ik al bij het oud papier gegooid', zegt Man. 'Ik zag een envelop op tafel liggen, dus ik dacht dat je het al opgehaald had'. Ik beken Man maar niet dat dit een andere Marktplaatsbestelling is, die wel door de brievenbus kon.

Ik spit de hele bak oud papier door en vind van alles, maar geen afhaalbewijs. Ik bel Man maar weer. 'Heb je het niet toevallig in de vuilnisbak gegooid?', vraag ik Man nog ongeduldiger. 'O ja', zegt Man.

'Nee hoor, mevrouw', zegt de meneer van het postkantoor annex boekhandel aan de telefoon. 'U hoeft van mij niet de hele vuilnisbak te doorzoeken. U heeft vast wel iets leukers te doen. Neem uw legitimatiebewijs maar mee, dan komt het helemaal in orde.'

Het is druk bij het postkantoor. Het meisje achter de balie staat met een rood hoofd te bellen met de technische dienst. Het scanapparaat doet het niet, en opgehaalde bestellingen moeten ook worden gescand, volgens haar. 'Ik ga wel eerst boodschappen doen', zeg ik tegen het meisje met het rode hoofd.

Als ik terugkom, is ze nog steeds aan de telefoon met de technische dienst. Ze ziet inmiddels een beetje paars. 'Nee, dat is hier helemaal ingebouwd', hoor ik haar zeggen. Vervolgens verdwijnt ze bijna volledig in een laag kastje. 'Die stekker zit er niet in', hoor ik haar zeggen. Ik zie het apparaat  op de toonbank oplichten. 'Het duurt een minuut of vijf voor ie opgewarmd is', zegt ze.

Ik blader door wat roddelbladen tot het apparaat is opgewarmd. De tijd begint inmiddels te dringen, want ik moet Zoon van school ophalen. Ik loop terug naar het meisje. Het apparaat is weer bij de tijd. Ik geef mijn naam en adres aan het meisje. Ze loopt naar achteren.  'O, dit pakje hoefde niet te worden gescand', zegt ze. 'Maar er zit trouwens wel flinke strafport op.'

En nu gáááááát u allemaal die foto hierboven leuk vinden.
(inmiddels ook een beetje aangepast). (O, en nu alweer. Kan niet meer ophouden.)

zondag 15 januari 2012

prentje en kleine uil

'Niet alles dat je op je blog schrijft, gebeurt toch echt?', vraagt Zus. 'Je was toch niet werkelijk het boek "Mama kwijt", werkelijk kwijt? Dat klinkt te mooi, met die titel.'

Helaas zus, mijn blog is een weergave van mijn werkelijke leven. Niet mijn hele leven. Want hoe interessant is het voor u om te lezen dat ik keelpijn/hoofdpijn/teenpijn heb? Niet dat ik dat heb nu, maar voor het idee dan, hè. En dus was ik "Mama kwijt", echt kwijt. Maar nu heb ik het boek weer gevonden (na 2 dagen zoeken). Ik had het gewoon te goed opgeruimd, dan gaat het mis.

Elk jaar maken Zus en ik er een soort wedstrijdje van wie als eerste het Prentenboek van het Jaar heeft, met vingerpoppetje. Inmiddels hebben we "Anton kan toveren", "Fiet wil rennen" en "Kleine muis zoekt een huis" in de kast staan. Deze vingerpoppetjes zijn inmiddels euh, kwijt, hoewel ik wel de muts van "Anton kan toveren" net vond.
Inmiddels kan ik zevenjarige Zoon niet meer als excuus gebruiken voor de aanschaf van deze kinderboeken, dus kom ik er rond voor uit: ik koop ze voor mezelf. En een beetje voor u. Zodat ik het met u kan delen.
Dit jaar is het de beurt aan "Mama kwijt" van de Ierse illustrator Chris Haughton. Dit fantastische kinderboek is terecht gekroond tot Prentenboek van het jaar 2012. Het verhaaltje is vrij simpel, kleine uil valt uit de boom en is mama kwijt. Eekhoorn helpt hem ijverig zoeken, en komt met allerlei "moeders" aanzetten. Uiteindelijk worden mama uil en kleine uil verenigd, en valt kleine uil prompt op de laatste pagina weer uit de boom, zodat het verhaal min of meer weer opnieuw kan beginnen.

De kleuren zijn een beetje seventies, met veel oranje, groene en paarse kleurvlakken. Ook het gekozen lettertype past goed bij de uitstraling van het boek. Kortom, opnieuw een aanrader.

Zus heeft overigens dit jaar gewonnen (en ook dat is echt waar).

prentje en de nichtjesdag

Met 5 nichtjes (waaronder 1 aangetrouwde) 1 tante, 1 moeder en 1 Zus vierde ik nichtjesdag. Ik heb dus een heleboel nichtjes, die ik eigenlijk nooit zie. Reden voor Zus om een nichtjesdag te organiseren.

'Waar komen toch al die mannen vandaan?', vroeg ik verbaasd aan Zus terwijl we van het strand liepen, na een prachtige strandwandeling in de zon. 'Tja', zei Zus laconiek, 'ik heb op Facebook gezet dat we vandaag een nichtendag organiseren. Dus die komen daar allemaal op af.'

En wat was het leuk om al die nichtjes (allemaal zussen, behalve de aangetrouwde dus) weer eens een keer te ontmoeten. Wat een hartelijke en sociale vrouwen. En wat zijn ze lief voor hun moeder. De moeder-dochterrelatie is vaak wat euh, ingewikkeld (ik ben bijvoorbeeld een echt vaderskindje) maar daar hadden deze dames geen last van.

Allemaal familie, allemaal dezelfde genen.
Met de een deel ik enkele neurotische karaktertrekjes, met de ander de liefde voor rommelmarkten.

Bij de Zilte Zoen genoten we van een heerlijke High Tea, die opgesplitst was in een hartige en een zoete ronde. Tussendoor konden we even het dorp in. Een ging op zoek naar een tafelkleed, de ander dook de boekwinkel in. Eentje rende de klimduin af, een ander speurde naar een bloemenzaak.

Allemaal familie, allemaal dezelfde genen.
En allemaal verschillend.

vrijdag 13 januari 2012

prentje en het kleine Mexicaanse huis




prentje en Marktplaats

Eigenlijk wilde ik vandaag een heel ander logje schrijven. En wel over het kinderboek 'Mama kwijt.'
Maar dat kon ik nergens vinden. Ik heb het van de week aan Zoon voorgelezen, en sindsdien is het verdwenen. Verzwolgen in de enorme berg boeken. Dus vandaag niet mama kwijt, maar boek kwijt. Of eigenlijk beter gezegd: spullen kwijt.

We hebben namelijk te veel spullen. We zijn alledrie verzamelaars, met als gevolg dat het huis van onder tot boven vol met Dingen staat. En terwijl ik overal liep te zoeken naar Mama kwijt, dacht ik: 'dit moet anders'. In plaats van spullen van Marktplaats kopen, gaan wij eens spullen op Marktplaats zetten. Dat waren we al een tijdje van plan, maar tot nu toe waren we steeds te lamlendig druk om dit te doen.

Ik begon met de nieuwe winterjas van Zoon van Sissy Boy. In een impuls gekocht, maar het bleek een meisjesjas te zijn. Ik maakte wat foto's van de jas met het label er nog aan en plaatste de jas.
Na een kwartiertje ging ik eens kijken. Ik droomde ondertussen van verhitte hippe mama's die over elkaar heen buitelden met biedingen. Ach, wat zou ik rijk gaan worden van Marktplaats. In elke kamer waar ik was, spiedde ik om me heen of ik nog iets kon verkopen.

"0 biedingen en inmiddels op pagina vier". Wat was dit nou? Wie kijkt er nou op pagina vier? 'Waarschijnlijk wordt kinderkleding zoveel aangeboden dat je in no-time naar de vierde pagina zakt', zei ik mistroostig tegen mezelf.

Ik moest het maar eens met eens met een ander product proberen. Sinds wij hier wonen, hebben we behang over. Mooi behang: het lijstjesbehang van Eijffinger en kinderkamerbehang van Onszelf. Nog in het plastic. Kleine misrekening gemaakt met het meten van de oppervlakte, niet onze sterkste kant.
Ik maakte wat foto's van de rollen in het plastic en van hoe het hier op de muur zit, en raakte weer wat enthousiaster. Misschien moest ik ook eens op de Zolderjungle kijken.

Ik trok mijn survivalpak aan, zocht mijn kapmes en baande me een weg door de jungle op zolder. Wat stond daar nu? Ik zag twee lijsten, meeverhuisd van ons vorige huis, en helemaal nog in het bubbeltjesplastic. Voorzichtig trok ik het plastic eraf. En vond twee schitterende etsen/lino's/zeefdrukken (even vragen aan juf Kim) van een circus en twee cabines op het strand.
Opeens herinnerde ik me weer dat Man deze jaren geleden tijdens een Open Atelierroute van een kunstenaar had gekocht. Ze zijn trouwens gesigneerd, maar ik kan de handtekening niet goed ontcijferen.
Wat een vondst! En wat kent Man me toch goed, want deze stammen uit de tijd voor mijn circus- en strandhuisjesliefde.
Alleen de lijsten pasten niet zo goed.

Hmm. Laat ik maar eens op Marktplaats kijken of ik mooie lijsten kan vinden.

Blijkbaar ben ik toch een betere koper dan een verkoper.

woensdag 11 januari 2012

prentje in Breda

Met haar had ik een heerlijke dag in Breda. De bedoeling was dat we het 'voorheen Grafisch museum' zouden bezoeken, maar dat hebben we niet gehaald. De koffie ging over in de lunch, de lunch ging over in winkelen en toen was het zo maar vijf uur, sluitingstijd van het museum.
Onze gesprekken gaan van elementaire levensvragen over in de nieuwe collectie van Ferm Living.
Wat ben ik blij met haar.

Samen winkelen kunnen we ook heel goed. We kennen elkaars smaak, en hebben aan een half woord genoeg.
Naast het museum hadden we een ander doel (wel gehaald): de fantastische winkel Feito com amor. En daar zag ik 'm: de ideale letterbak.
Thuisgekomen werd deze meteen vol gezet door Zoon en zijn vriendje, waardoor het geheel wat minder euh.. stylish werd dan ik in mijn hoofd had.

Maar dat maakt ook niks uit. Zelfs vol Gomu-gummetjes blijft ie leuk.

dinsdag 10 januari 2012

prentje en Teddy

Zoon heeft een knuffelbeer, Teddy. En zoals het een jongen van zeven betaamt, vindt hij het en af en toe heel leuk om met Teddy te gooien. En op andere momenten is hij heel zorgzaam, omdat Teddy bijvoorbeeld verkouden is. Dan krijgt hij een dekentje over zich heen.

'Vindt Teddy het wel leuk dat hij soms dwars door de kamer vliegt?', vraag ik Zoon, helemaal in mijn beren-oma-rol. 'Daar voelt Teddy niets van', zegt Zoon resoluut. 'Want dan zet ik hem gewoon "uit".'

En om te demonstreren hoe dat gaat, drukt Zoon op Teddy's neus. Zo gaat Teddy dus uit.
'En als ik weer met hem wil knuffelen, zet ik hem weer "aan", gaat Zoon verder.

Dat moet toch heerlijk zijn, dat je soms op "uit" staat, en op andere momenten op "aan".

Ik heb vaak het gevoel dat ik meer van Zoon leer, dan andersom.

zondag 8 januari 2012

prentje en het behang

Dacht u even dat er alleen in het kleine huis werd geklust, hè. Ik kan u vertellen dat er ook in het grote huis niet wordt stilgezeten.

Toen wij hier een jaar of vijf geleden kwamen wonen, werd het ons afgeraden om te stucen. Omdat het een nieuwbouwhuis was, zouden de muren nog kunnen uitzetten. De keuze viel op behang, maar dan ook wel hip behang. Ik ben fan van het merk Onszelf, dus bijna alle muren kregen behang van dit merk.

Mijn lieve schoonvader trok bijna een week bij ons in om al het behang op de muur te krijgen. Dit had twee redenen: 1) de meeste behangetjes hadden een patroontje en 2) schoonvader is erg precies. Dus het was een enorme klus.

Zo was ik voor Zoon's kamer geïnspireerd door deze foto van Onszelf:
En dit idee hebben we zelf uitgevoerd. (Oké, schoonvader heeft de helikopters netjes naast elkaar geplakt, zodat de grijze en de witte nu op dezelfde hoogte vliegen, en de band met magnetische verf is niet helemaal goed uit de verf gekomen, met als gevolg er geen speldenknop aan blijft hangen, maar het resultaat is nog steeds leuk.) Ik had zelfs de blauwe zak van Gewoon aangeschaft.

Ik ga nog even verder met de rondleiding: we hebben hertjes van Eijffinger in de hal en we hadden hippe delftsblauwe figuurtjes in de keuken (jazeker, vijf jaar geleden was delftsblauw nog hip. Inmiddels is het zelfs bij Blokker in de uitverkoop).

De muren in de woonkamer kregen drie soorten behang van Onszelf: een met een soort metalickleurige bloemen (die je alleen zag als het licht er op een bepaalde manier op viel) een met gestreept banen in twee kleuren wit, en een soort aaibaar, fluweelachtig behang. Omdat er bij de trap in de kamer al lijstjesbehang hing en het zelfs mij te ver ging om dit te combineren met de metalic bloemen, kreeg deze muur het aaibare witte behang. Helaas hadden we hierbij geen rekening gehouden met Zoon, die bijna gedachteloos zijn nageltjes zette in het behang als hij op de bank zat. Dit was dus niet zo'n geweldig idee. (De metalicbloemen zijn overigens ook al verdwenen als gevolg van een flinke lekkage, net als de delfsblauwe figuren).

Maar goed, omdat binnenkort onze nieuwe bank arriveert (een blogbericht op zichzelf), leek het ons een goed idee om nu de aaimuur nu aan te pakken.

Maar wat zou er op moeten komen? Mij leek dit een goed plan (foto ook van Onszelf):
Maar ik woon hier niet alleen hè. En ik krijg altijd al opmerkingen als 'vindt Man dat allemaal goed?', dus ik dacht, laten we 'm maar gewoon wit verven.

Het behang bleek uit twee lagen te bestaan. De toplaag ging er easy peasy vanaf. Dan zou ik zeggen: prima, witte verf erop en klaar. Maar zo zit Man niet in elkaar (die lijkt op zijn vader). Dus nu heeft Man vanmiddag de onderste laag er ook afgehaald, gaat het vervolgens opnieuw behangen, en daarna nog een keer verven (hij heeft nog een paar vrije dagen). De schat.

En waar Zoon en ik ondertussen waren? Wij waren gevlucht naar kasteel de Haar, waar we een geweldige sprookjesrondleiding volgden met vriendin N en haar zoontjes (helaas mochten we niet fotograferen in het kasteel).
Verschillende acteurs voerden in de overdonderde (behangen) kamers in prachtige kostuums korte toneelstukjes op, die betrekking hadden op sprookjes.

En nadat we afsluitend gezellig geborreld hadden, stuitte ik buiten op een hertenkampje.

Hmm. Misschien is het hertjesbehang van Onszelf toch leuk voor in de keuken?

vrijdag 6 januari 2012

prentje en Muis Mus

Weer een illustratieboek? Ja, mensen, weer een illustratieboek.
En wat voor een.

Toen ik vorige week in mijn favoriete boekhandel was, viel mijn oog op dit boek: 'Een nieuw huis voor Muis Mus. Avonturen in Huis Sonneveld'. In 2008 bestond het Huis Sonneveld in Rotterdam 75 jaar (een monument van het Nieuwe Bouwen). Voor een aantal organisaties, waaronder het Nederlands Architectuurinstituut, een reden om een fantastisch boek uit te geven, in samenwerking met De Designpolitie en Hanne Hagenaars. En omdat het inmiddels 2012 is (vorige week nog 2011) lag dit boek inmiddels in de ramsj. Vandaar de prachtige oranje sticker, die ik er op heb laten zitten omdat het ook wel past bij dit boek.

Deze parel combineert een hoop liefdes van mij: (binnenhuis)architectuur, fotografie, retro en illustraties. Schoonheid zit in het verval, las ik vanmorgen in de krant, en hoewel het huis heel goed is onderhouden, zie je wel dat het om een oud huis gaat. Wat het voor mij (als Vinex-bewoner) alleen maar mooier maakt.

Nog heel kort het verhaal (of eerlijk gezegd een citaat van de achterflap, want ik moet bekennen dat ik het boek nog niet gelezen heb, ik ben vooral van de plaatjes, hè): 'In mei 1933 gaat de familie Sonneveld in haar nieuwe stadsvilla wonen. De familie neemt een radicaal besluit, ze laat al haar spullen achter in het oude huis en richt de villa totaal nieuw en modern in.'
En blijkbaar is het huis grotendeels in tact gehouden, en wordt het nu onder andere bevolkt door Muis Mus en Rots de Leeuw.

Ik zeg nu even niets meer, en laat de beelden spreken. Veel plezier.