vrijdag 30 maart 2012

prentje in Berlijn, deel 3

Het is een koude ochtend in Berlijn. We zijn op weg naar de zondagochtendrommelmarkt in het park van 'onze' wijk. Ik hou van de sfeer die er hangt op de markt. Een beetje alternatief, rommelig en onaangeharkt.
Ik koop uiteindelijk een paar magneetjes (traditie op al onze reizen) en een Frida Kahlo-pop:
Om op te warmen, gaan we koffie drinken in een geweldig tentje:
'Wat zou jij nu willen doen vanmiddag?', vraag ik Man. Hij is voor het eerst in Berlijn. Ik ben er 100 jaar geleden geweest, met mijn vader, toen de Muur er nog stond. Niet dat dit eerdere bezoek veel uitmaakt, want ik ontmoet nu een heel ander Berlijn.
'Ik zou toch wel wat bezienswaardigheden willen zien', zegt Man. De zon is inmiddels weer gaan schijnen. We gaan met de metro naar de Zoo, om daar op stadsbus 100 te stappen. Volgens '100% Berlijn' rijdt deze dubbeldekker langs alle hoogtepunten. Als je bovenin vooraan zit, voelt het net als een klassieke tour, alleen dan zonder gids-in-vier-talen. Dat spreekt ons wel aan. We hebben een plaatsje voorin, net als twee andere toeristen, ook met een reisgids op schoot. Blijkbaar staat deze gouden tip in meer gidsjes. We knikken elkaar saamhorig toe.
We gaan lunchen in dit deel van Berlijn, 'Mitte' genaamd. Het spreekt ons minder aan, omdat je bijna alleen maar toeristen ziet.
We lopen nog over een zogenaamde kunstmarkt, maar het voelt heel anders dan de markt van vanochtend, hoewel er wel een paar mooie plekjes zijn.
'En nu?', vraag ik. 'Het Techniekmuseum', zegt Man. Dit zou eerlijk gezegd niet mijn eerste keuze zijn geweest uit de 200 musea die Berlijn kent, maar het blijkt een indrukwekkend en veelzijdig museum te zijn.
Met onder andere een geweldige textielafdeling.
Ik geef mijn camera aan Man, en ga verder met de Hipstamatic op de Iphone.
Er is ook een tentoonstelling over de werking van de wind, met gedichten over de hele wereld, vertaald door een vertaalprogramma, ben ik bang. 'Je kunt bouwen molens?' Maar het effect is prachtig.
Wat me dan wel weer een beetje verontrust: als ik het Techniekmuseum als zo leuk vind, hoe zit dat dan met die andere 199 musea?

Op weg weer naar onze wijk, voor een laatste wandeling en diner in Berlijn:
En dan zijn we de volgende dag weer thuis. Zoon eet nog een bij een vriendje, 200 meter verderop. Ik moet bijna op mijn handen gaan zitten om hem niet eerder op te gaan halen.
Maar de hereniging is uiteindelijk heerlijk. 'Ik vind je nu nog liever, nu je 40 bent', zegt hij.
'Trouwens, voor veertig zie je er best jong uit.'

Een beter thuiskomst kan ik me niet voorstellen.

woensdag 28 maart 2012

prentje in Berlijn, deel 2

'Ik ben jarig', zeg ik tegen mezelf als ik wakker word. 'Ik ben 40.' 'En ik ben in Berlijn.'

De zon schijnt uitbundig. We gaan buiten ontbijten, net als de rest van de Berlijners.
Vervolgens komen we als vanzelf op een heerlijk marktje terecht. Dit belooft een mooie dag te worden.
We lopen naar het Het Volkspark Friedrichshain voor de Märchenbrunnen (sprookjesfonteinen) uit 1913, gebaseerd op de sprookjes van de gebroeders Grimm. Ik ging eigenlijk voor Roodkapje, maar vind de andere beelden eigenlijk mooier. 
Dit ontroert me dan weer hevig:
We gaan een kop koffie drinken. Mijn telefoon gaat. 'Gefeliciteerd mama', hoor ik een lief stemmetje. Gelukkig gaan we snel weer verder de stad in.
We nemen de metro naar Kreuzberg. Een zeer gevarieerde wijk met leuke winkeltjes en terrassen. Op de stoep van een van de hippe winkeltjes komen we een paar Belgen tegen, ook met 100% Berlijn in hun handen. Gelaten gaan de mannen buiten op de stoep zitten, terwijl de vrouwen naar binnen gaan. Heel universeel, eigenlijk. 
De sfeer voelt een beetje zoals het Vondelpark, op een zonnige dag. 
Een straat verderop vallen we midden in een Turkse bruiloft. Begeleid door allerlei muziekinstrumenten, komt de bruid naar beneden. Ze danst met haar vader op straat. 'Dat is traditie', legt de eigenaar van een Turkse winkel ernaast, ons uit. 
Een straat verder, en een compleet andere wereld. Dat is wel typisch voor Berlijn.
Want even verderop zit de Kunstacademie, met een inpandige winkel waar wij van watertanden. Vier verdiepingen materialen. Met twee tassen vol verlaten we de winkel.
Eigenlijk zijn we nog steeds op zoek naar het 'Museum der Dinge' maar door de rare huisnummering (in hoefijzervorm) kunnen we deze niet vinden. 'It's not you, it's the numbers', zegt een aardige man die we de weg vragen.
Tot 18.55 uur blijven we zoeken, het museum sluit om 19.00 uur. Inmiddels zijn we in een straatje beland met restaurants uit alle windhoeken van de wereld.
We geven het op. Ik heb inmiddels een blaar op mijn linkervoet en we hebben flinke trek.
'Sorry dat ik geen cadeautje voor je heb', zegt Man. Ik geef hem een zoen. 'Je hebt tot vijf minuten voor sluitingstijd naar een museum lopen zoeken waar ik naar toe wilde', zeg ik. 'Dat vind ik al een cadeau op zich.
En daarnaast, ik heb een fantastische dag gehad. Hoeveel meer kan een mens wensen?'