zaterdag 27 april 2013

prentje en de Koningsspelen

Ik weet niet of u toevallig in Enschede woont (de enige plek waar gisteren de zon scheen en Willem-Alexander en Máxima de Koningsspelen opende) maar als dat niet zo is, zijn die van u ook in het water gevallen.
Had ik net als hulpmama mijn groep kinderen zonder al te veel noemenswaardige ongelukken bij elkaar op het sportveld, konden we gelijk weer naar binnen. Zoon liet zich niet kennen, en maakte een fijne tekening voor de aanstaande koning. En het bleef maar regenen hè.

Dan maar Koningskoekjes bakken, om toch een beetje Oranjegevoel te behouden.

vrijdag 26 april 2013

prentje en de theaterlessen

Van kleins af aan vindt Zoon het heerlijk om op het toneel te staan. Regelmatig worden op zijn Jenaplanschool 'Vieringen' gehouden waarin elke groep een eigen voorstelling geeft, en Zoon gaat daar helemaal in op. Als kleuter al zette hij een heel overtuigende Kindje Jezus neer tijdens de Kerstviering.

Elk seizoen krijgen wij van school een overzicht van buitenschoolse activiteiten mee op het gebied van sport en spel, zodat kinderen in tien lessen kunnen kijken wat bij ze past.
Zoon heeft zo al gefiguurzaagd, is inmiddels volleerd DJ en trapte een balletje weg tijdens zaalvoetbal.
Alleen theaterlessen, dat durfde hij niet aan.
Dit trimester hoorde ik toevallig van een moeder van een vriendje dat haar zoon theaterlessen wilde volgen, maar toch wat schroom had. "Misschien is het laatste zetje wel dat ze bij elkaar komen', bedachten wij als moeders. En zo geschiedde. Zoon stond op de lijst voor theaterlessen.

Deze week had hij zijn eerste les. Wildenthousiast kwam hij terug. 'Eerst deed ik het een beetje voor jou', bekende hij 's avonds toen ik hem naar bed bracht. 'Maar nu vind ik het zelf heel erg leuk'.
'Lieverd, ik ken je wel een beetje, maar je kent jezelf het beste', antwoordde ik. 'Je moet je eigen pad volgen, ik kan je alleen maar begeleiden. Ik kan een beetje inschatten wat ik denk dat bij je past, maar alleen jij kan zeggen of dat klopt. Ik kan niet bij je naar binnen kijken.'
'Maar ik kan dat zelf toch ook niet', kaatste hij terug. 'Ik heb toch geen ogen binnenin.'
'Daarom is het ook zo belangrijk om je gevoel te volgen', liet ik me niet uit het veld slaan. 'Voelt het goed? Dan past het bij je.'
'Theater is mijn ding', concludeerde hij tevreden. 'Net als illustraties jouw ding is.'

En daar kon ik niets tegenin brengen.

(Illustraties: Subway van Christoph Niemann).

zondag 21 april 2013

prentje en de boeken uit Barcelona, deel 2

'Wat heb je eigenlijk aan al die illustratieboeken?', vroeg iemand me een keer.
Ik wist eerlijk gezegd niet zo snel een antwoord.
Nu wel. Behalve dat ik er blij van word, haal ik er ook mijn inspiratie uit.
Inspiratie die ik gebruik voor mijn ontwerpen.

Vandaag een boek uit mijn Barcelona-schatten, waarvan zij zei (terwijl ik de stapel naast me steeds groter werd): 'als je er eentje zou kiezen, moet deze het worden'. En dit is dan ook mijn favoriet.
Ik hou van de kleuren, de vormen, de grafische illustraties.
Het heeft de goede combinatie tussen retro en fris.
Het boekje heet 'el Meu vei es un Gos' en is gemaakt door het duo Isabel Minhos Martins en Madalena Matoso voor Intermon Oxfam (zij maakten ook samen een van de boekjes die ik de vorige keer heb laten zien).

Genoeg inspiratie voor nu, lijkt me.

vrijdag 19 april 2013

prentje en de boeken uit Barcelona


U had nog wat van me tegoed hè. De kinderboeken die ik in Barcelona kocht. Een maandje te laat, excuses, het is nogal hectisch op het moment.
Ik heb er een aantal gekocht; elk om een eigen kwaliteit.
Ik begin vandaag met twee juweeltjes, allebei heel verschillend van karakter. Ik viel voor de typografie van het eerste boek, en bij de andere sprak de mystieke stijl me weer erg aan.

Ondertussen fantaseer ik nog even door over mijn ideale baan: de hele wereld af reizen op zoek naar de mooiste kinderboeken voor een leuke uitgeverij, en er tussendoor mijn eigen boek publiceren.

Zucht. Zolang het nog niet zover is, blader ik in mijn eigen Vinexwijk deze schatten door.
En denk met weemoed aan die geweldige stad, met de meest fantastische boekwinkel die ik ook heb gezien.


vrijdag 12 april 2013

prentje en Paul Rand

Weet u nog dat ik schreef over Couch to 5K, oftewel de transformatie in negen weken van een bankhanger naar een hardloopgodin? Ik was geïnspireerd door Aaf Brandt Corstius, die hier een artikel over had geschreven in het Volkskrant Magazine. Volgens Aaf werd je hier een beter mensch van: gelukkiger, fitter en rustiger in je hoofd.
Met gepaste trots kan ik u vertellen dat ik deze week de app helemaal 'uitgerend' heb, en nu dus vijf kilometer achter elkaar hardlopen.
Ongelofelijk.
Drie keer in de week trainen, betekent voor mij drie keer in de week de eerste vijf minuten denken 'hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik dit kon?', wat natuurlijk vrij stom is, zeker om dat elke keer weer opnieuw te denken. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik volgens mij de Pipo van de buurt ben, want ik word elke keer ingehaald door veel strakkere types, maar wat maakt het uit. In mijn enthousiasme heb ik hedenochtend de app 5K to 10K gedownload. Jaja.

Maar om nou te zeggen dat ik van het hardlopen nou echt gelukkiger word, betwijfel ik toch. Mijn ware geluksmomenten haal ik toch meer uit illustraties, zoals deze fantastische kinderboeken van Paul Rand.
Paul was een beroemde Amerikaanse grafische vormgever die samen met zijn vrouw Ann een serie kinderboeken maakte, waaronder Sparkle and Spin en I know a lot of things. De teksten hebben een prachtig ritme, maar het gaat mij natuurlijk om de illustraties.
De boeken komen respectievelijk uit 1957 en 1956 maar zijn opnieuw uitgebracht. Gelukkig maar.
Elke keer verbaas ik me er weer over dat kinderboeken die vijftig jaar geleden zijn bedacht zo fris en modern overkomen. Kinderboeken gemaakt door grafische vormgevers zijn daarbij mijn favoriet, omdat hierin mijn beide liefdes samensmelten. Zie alleen al zo'n hoorntje met in het hoekje geschreven: 'Voor alle kinderen die van ijs houden'.

Kijk, daar word ik dan gelukkig van.