vrijdag 31 mei 2013

prentje en de foto's

Ik heb net bij de Hema mijn nieuwe fototoestel opgehaald.
Voor het eerst van mijn leven heb ik een instant camera.
Of eigenlijk vind ik fototoestel beter bij hem passen dan camera.
Het lijkt ook echt of hij een oog heeft, vindt u niet?
Die je zo een beetje lodderig aankijkt.

Hij heeft vier standen.
Eentje voor foto's binnen, en drie voor buiten, variërend van bewolkt naar heel zonnig.
Ik heb er ook een doosje bij met instant films; bij elkaar twintig raampjes.

Dat betekent dat ik heel zorgvuldig foto's moet gaan maken.
En dat is precies wat ik wil.
Mijn computer loopt namelijk vast omdat er 17 duizend foto's op staan.
Ik blijf maar schieten, want het maakt toch niets uit.
En dat wil ik niet meer.
Ik wil weer heel goed gaan kijken, overwegen of iets een foto waard is, en er dan 1 maken, die - o, zo magisch - meteen uit het toestel komt.
In een raampje, zodat ik er onder nog iets kan schrijven.
Zoon's negende verjaardag bijvoorbeeld, of Zomervakantie 2013.
Een gebeurtenis echt koesteren, en niet meemaken terwijl ik door de lens van mijn spiegelreflex kijk.

En die foto's ga ik weer ouderwets inplakken.
En af en toe pak ik dan dat album, en blader het voorzichtig door.

Om weer even terug te denken aan die momenten die het waard zijn om herinnerd te worden. 

maandag 27 mei 2013

prentje in de Efteling

Omdat we donateur zijn van het Wereldnatuurfonds, mochten we met fikse korting naar de Efteling voor de Grote Donateurs Dag.
Dat was een voordeel.
Het nadeel was dat deze gisteren plaatsvond, terwijl de ijspegels nog nét niet aan de neus van Langnek hingen.

Nog een voordeel: omdat niemand vrijwillig naar de Efteling gaat als je rondjes kan schaatsen op de vijver voor de Vliegende Fakir (tenzij het de Winter Efteling betreft, maar hé, dan kies je ervoor en kun je na afloop erwtensoep bestellen om weer warm te worden) hoef je bijna nergens in de rij te staan.

Goed, wij dus op weg naar de Efteling. In de auto op weg ernaar toe zette Zoon al meteen de toon. De aanleiding weet ik niet meer, maar opeens kregen we het over Engelse les op de kleuterschool. 'Ik denk dat het een goed idee is', klonk het vanaf de achterbank, 'want kleuters hebben een heel leeg brein. Dus die kunnen dat makkelijk in zich opnemen'.

Ik was daar nog over aan het nadenken terwijl we stonden te wachten op André Kuipers, die namens het Wereldnatuurfonds ons welkom heette. Zijn toespraak ontging me daarom een beetje.

Wat kun je toch veel leren op zo'n dag in de Efteling.

Bijvoorbeeld dat het geen zin heeft om 246 foto's met mijn grote camera te nemen, omdat ik uiteindelijk toch kies voor 4 snapshots die ik met mijn mobiel heb genomen.
Dat ik sommige moeders in het Spookslot enger vind dan de figuren die daar thuis horen (maar dat de Danse Macabre prachtig blijft).
Dat het niet uitmaakt waar je gaat zitten in de Piraña, omdat je er toch zeiknat uitkomt.
Dat ik het meest van het Sprookjesbos houd.

En als je dan in datzelfde bos ook nog een eekhoorntje ziet lopen, weet je dat sprookjes inderdaad bestaan.

Je moet er alleen in geloven.

zaterdag 25 mei 2013

prentje en de oefeningen

Ooit zag ik op school een illustratie van een onderzeeër. Ik hou van de vorm van onderzeeërs, ik kan niet zo goed uitleggen waarom. 
Ik gebruikte deze basisvorm om te oefenen met Illustrator en Photoshop; hoe maak ik het mooi 'oud' en blijft het daarnaast 'strak' maar toch ook niet helemaal perfect? Enfin, u begrijpt inmiddels wat ik bedoel.

Tja, en als het toch blijft regenen...

vrijdag 24 mei 2013

prentje en de ode aan imperfectie

Mijn eerste studiejaar van mijn opleiding Grafische Vormgeving loopt ten einde.
Gisteren had ik de laatste les fotografie van dit jaar.
'Wat is een goede foto?', vroeg mijn docent nog maar eens een keer.
'Als het schuurt', antwoordde ik, zonder er eigenlijk over na te denken.
'Maar een foto die esthetisch heel mooi is, is toch ook goed?', vroeg een van mijn klasgenoten.
'Die is saai', flapte ik er uit. (Misschien moet ik wat meer mijn mond houden in de les).

Het onderwerp loopt eigenlijk als een rode draad door mijn leven.
Ik realiseerde me weer eens ten volle dat het zinloos is perfectie na te streven.
Schoonheid zit niet in perfectie, maar in imperfectie.
Mensen met een vlekje, een verhaal, een kwetsbaarheid, zijn in mijn ogen veel interessanter om naar te luisteren en te kijken dan mensen die alleen maar aan de buitenwereld het perfecte plaatje laten zien.
'Hoe gaat het?' 'Goed, en met jou?' 'Ook goed'. Einde gesprek.
Hoe veel waardevoller is het om eens toe te geven dat het allemaal niet zo lekker loopt? En dat er dan een echt gesprek ontspint, waarin we open kunnen zijn over onze strubbelingen en elkaar kunnen steunen?
Maken we elkaar allemaal niet een beetje gek met onze foto's op Facebook van geslaagde feestjes, onze blogs vol perfecte huizen en kinderen? En ja, ik weet het, ik doe daar zelf ook aan mee. Ik presenteer mijn leven online ook net iets mooier dan de werkelijkheid.
Maar nogmaals, is het niet veel boeiender om de maskers een klein beetje te laten zakken en elkaar recht in de ogen te kijken? En samen te lachen om de struggle die het leven soms is?
De schoonheid te zien in de dingen die anders gaan dan je had gepland?

Als kind had ik een foto uit de krant geknipt van een echtpaar die ergens in een hoekje de geplande compositie ongelofelijk staan te verpesten met hun komische koppies. De foto heb ik jarenlang bewaard, om me er aan te herinneren dat de foto juist waardevol is geworden door dat onverwachte moment.
Toen ik zelf net door mijn eigen foto's bladerde, kwam ik bovenstaande foto tegen.
Ik had met mijn telefoon foto's gemaakt op het strand - blij kindje in de bolderkar - en opeens zit deze meneer ertussen, waarvan ik geen idee heb wie het is. Misschien heeft er iets op de telefoon gelegen, of heeft Zoon op het knopje gedrukt; ik zou het niet weten.

En elke keer als ik de foto zie, moet ik weer even glimlachen.
En leert het me om de imperfectie te koesteren.

maandag 20 mei 2013

prentje en het Pinksterweekend

Zoon en ik vertrokken samen naar de kust om het Pinksterweekend in ons kabouterhuis door te brengen. 
Hoe dichter we bij zee kwamen, hoe bewolkter het werd.  
Maar op de een of andere manier vond ik dat niet zo erg.

Gelukkig hadden de vriendjes van Zoon zich ook niet laten afschrikken door het weer.
Met als gevolg dat Zoon niet meer van het terrein was af te slaan.
Ik fietste daarom alleen naar het dorpje verderop.
Langs de houten huizen aan de duinenrand.
Voorbij het kraampje waar je zelf geld in een kluisje mag stoppen als je een bosje bloemen meeneemt.
Ik slenterde over de kofferbakmarkt, maar vond niets dat me kon bekoren.
In de dorpssupermarkt verzamelde ik de ingrediënten voor Zoon's favoriete weekendmaaltje; pannenkoeken met aardbeien.
Met mijn fietstassen vol boodschappen reed ik terug over het schelpenpad.    

Ik kreeg de jongens zover om mee te gaan maar het strand.
Ze bouwden een fort en ik keek naar de zee.
Altijd dezelfde zee, en toch elke keer weer anders.

Onze strandtent was ondanks het weer redelijk vol.
Ik bestelde warme chocolademelk met slagroom.
Had ik dat ooit eerder besteld in mei?

Zoon ontdekte een automaat vol kauwgomballen en echte gouden ringen.
Stond die er altijd al?
Ik gaf Zoon een euro die hij inwisselde voor twee muntjes van 50 cent.
Hij trok een ring uit de automaat en liet hem ons zien.
Voor zijn Verloofde, sprak hij trots, zijn ogen glanzend van voorpret.
En nu een voor jou, mama.
Het apparaat maakte hetzelfde geluid als ik me nog kon herinneren toen ik acht jaar was.
Sommige geluiden vergeet je nooit.
Ik schoof de ring om mijn vinger.

We liepen langzaam terug, het begon steeds harder te waaien.
Ik zette de kachel wat hoger in het huisje en pakte mijn boek.

Het leven in het huisje aan zee kent een eigen ritme.
Alles is hetzelfde.

En toch is alles anders.

zaterdag 18 mei 2013

prentje viert immer Urlaub

Ellen Vesters en ik zaten bij elkaar in de klas bij 'juf' Kim Welling die ons onderwees in de wereld van illustratie en digitale technieken. Ellen en ik hadden wel wat overeenkomsten, allebei ooit psychologie gestudeerd (nou moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat zij het ook daadwerkelijk heeft afgemaakt en ik naar de journalistiek ben uitgeweken) en ook onze liefde voor illustratie hadden we gemeen.
Dat schept een band, hè.

Hoe dan ook, we verloren elkaar niet uit het oog en daarom wist ik ook dat Ellen de afgelopen maanden bezig was om haar grote droom te verwezenlijken: haar eigen 'illustratie en concept store' Immer Urlaub. Gisteren was de officiële opening.

Mensen die ondanks tegenslagen en economische ellende toch hun grote droom najagen, zijn voor mij Helden. En helemaal als ze dan ook nog zoiets gaafs starten als een 'illustratie en concept store'.
Ellen beschrijft het heel mooi in een interview: 'Als psycholoog raadde ik altijd mensen aan hun droom te volgen. Het werd tijd dat ik dat zelf ook eens ging doen'.

Enfin, de opening dus. Ik vond het een tikkie spannend omdat ik er alleen naar toe ging, maar kwam gelukkig de halve blogwereld tegen. Dus dat was weer even fijn bij praten met onder andere Anki (Zilverblauw) en Iris (Enigheid).

En de winkel zelf oogt als een snoepwinkel met alleen maar fijne spullen. En daarnaast is het ook nog gewoon een werkplek voor Ellen en haar creatieve collega's.

Just follow your dream.

Volgens mij wordt het eens tijd dat ik dat zelf ook ga doen.
 
 
De creatieve werkplaatsen op de foto's hierboven zijn van: 
Webontwerp Bas Verweij  -  www.thisafternoon.nl
Object ontwerp Harmke Koning  - www.harmkekoning.nl
Interieur ontwerp Marieke van Proosdij  -  www.pimpelwitstyling.blogspot.nl
Illustratie Renée Gubbels  -  www.reneegubbels.nl
Illustratie Rosa van der Kamp  -  www.rosavanderkamp.nl
Illustratie Femke Veltkamp  -  www.femkeveltkamp.nl
Illustratief ontwerp Welmoet de Graaf  -  www.welmoet.nl
Grafisch ontwerp Roy Verhaag  - www.roverhoofdman.nl
Grafisch ontwerp Leentje van Wirdum  - www.lenaleen.nl
Conceptstore Urlaub Ellen Vesters  -  www.immerurlaub.nl

woensdag 15 mei 2013

prentje en het work in progress

... bezig met het ontwerpen van een kaartje. Druk zoekend naar mijn eigen 'handschrift'.

Binnenkort meer!

dinsdag 14 mei 2013

prentje en de stadsgeluiden

Ik was onlangs met Zoon in de bieb, en terwijl hij op zoek was naar Mees Kees, viel mijn oog op het boek Echo van Stan van Steendam. Stan is een Belgische vormgever en heeft een fantastisch grafisch boek afgeleverd.
Het boek verbeeldt op een mooie manier alle geluiden die het jongetje Tuur tegenkomt in de stad.
Eigenlijk is Echo een typografisch feestje in kinderboekvorm.

En net toen ik over dit boek wilde schrijven, zag ik toevallig dit filmpje op Facebook.

Nou, hoe toevallig is dat?
(Soms is het zo jammer om een biebboek weer in te moeten leveren.)

zondag 12 mei 2013

prentje en Moederdag

Ik hoorde ze al rommelen in de keuken, maar bleef braaf in bed liggen.
Het is immers Moederdag, en daar heeft Zoon uitgesproken ideeën over.
Zoals ontbijt op brengen.

Daar kwamen ze aan hoor. 'Ik heb wel vijf cadeautjes voor je', brulde Zoon.
Het eerste cadeau waakte over ons ontbijt, een mama van piepschuim met hele lange vingers.
'Zelf verzonnen en gemaakt in de Uitvinderij van de Spelerij', zei Zoon trots.
Vervolgens rommelde hij wat in zijn schooltas, die al sinds het begin van de meivakantie werkeloos beneden staat.
'Je broodtrommeltje?', vroeg ik verbaasd, 'heb je soms weer koekjes gebakken?'
Maar nee, daar zaten alleen nog de korstjes in van twee weken geleden.
Foutje van het Moederdagcomité.

Zoon herpakte zich snel met het cadeau dat hij op school had geknutseld.
(Duidelijk gemaakt door een jongetje; die gaat natuurlijk geen vlinders en bloemen inkleuren). 

'Ik heb ook een tekening van je gemaakt', zei Zoon.
Hij haalde er een tekening uit van Sponge Bob in vol ornaat.
'O, die zat zeker ook nog in mijn tas', mompelde hij verlegen.

Al snel had hij de goede tekening te pakken:
 'En dan heb ik ook nog deze'. Ik kreeg een klein armbandje in mijn handen gedrukt.
'Heb je die voor mij gekocht?', vroeg ik opnieuw verbaasd.
'Eigenlijk gevonden op het schoolplein', antwoordde Zoon schoorvoetend.
'Maar moet je die dan niet naar Gevonden Voorwerpen brengen?'
'Daar kijkt toch nooit iemand!', sprak Zoon verontwaardigd.
'Ik heb ook nog een schilderij voor je gemaakt, maar die is nog niet droog.'
'Lieverd, ik vind het nu al een fantastische Moederdag', zei ik snel.

Mocht iemand nu een armband met poesjes kwijt zijn, laat het ons weten.