woensdag 11 september 2013

prentje en papa

 'Ik wil een fotoboek voor papa maken', zei Zus. Onze vader werd afgelopen zondag 85 jaar.
'Want eigenlijk is hij vooral nog geïnteresseerd in zijn kinderen en kleinkinderen.'

Zou dat zo werken? Dat, als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt, in ziet wat werkelijk belangrijk is?
Dat je als het ware terugvalt op de essentie van het leven?

Ik ben een vaderskindje. Papa en ik gingen vroeger regelmatig met z'n tweetjes op vakantie. Hoe bijzonder dat is, realiseerde ik me pas later. Mijn moeder was niet zo reislustig, en mijn vader kon via zijn werk gebruik maken van goede reisaanbiedingen. Dus gingen we samen naar Londen, Parijs, en Berlijn. We zagen samen nog de Muur. In de zomer slenterden we met een ijsje door Venetië, en beklommen in de hitte de Akropolis in Athene. Onvergetelijke herinneringen.

Nu is hij 85 en kan alle ontwikkelingen in mijn leven niet meer helemaal bijhouden (maar daar heb ik zelf ook moeite mee).
En als ik zo afgelopen zondag naar hem keek, werd ik overstroomd door een gevoel van dankbaarheid. Van verschillende kanten hoorde ik deze week verhalen van mensen die hun vader plotseling moeten missen. Ik leef verschrikkelijk met ze mee. Want ik weet hoe diep de band tussen vader en dochter kan zijn. En ook Zoon en 'oude opa' hebben op hun beurt een hele sterke band.

Ik fotografeerde alle familieleden samen met hun vader, schoonvader, broer, zwager, echtgenoot en opa. Zoveel rollen, zoveel liefde.

Voorzichtig schuifelde hij terug naar het restaurant. Het lopen gaat hem niet meer zo goed af. Maar hij is er nog.

Hij is er nog.
En dat is het enige dat telt.   

15 opmerkingen:

  1. Wat een mooi idee om al die foto's te bundelen. Die met je zoon is prachtig. En wat een prachtige herinneringen die jullie hebben aan de reizen. Best speciaal om dat samen met je vader te hebben gedaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat prachtig! Je vader heeft een heel aardig, sprekend gezicht. Geniet van alle mooie momenten samen :-) het is inderdaad wat écht belangrijk is, de liefde! X

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Aaaah, nu kan ik het niet drooghouden..
    Wat je omschrijft had ik met mijn opa, mijn lieve fijne en soms knorrige opa (want iedereen is maar druk en moet zonodig van alles).. Ik zag hem oud worden en ook een beetje ongelukkig en zei dan ook tegen mezelf 'maar hij is er nog'. Tot hij aangaf dat het mooi was geweest en ik hem dat moest gunnen van mezelf maar eigenlijk heel hard wilde schreeuwen dat ik dat maar stom vond. Wat ik nog steeds vind. Het gemis is zo groot en toch ben ik ook zo trots dat hij het allemaal zelf mocht besluiten en de regie volledig in handen had, ik gunde het hem zo, de welverdiende rust. Toch zeg ik soms hardop dat het nu wel leuk is geweest en hij gewoon weer terug moet komen.. Werkte het maar zo.. Geniet van elkaar, zo fijn om dat later te kunnen koesteren..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Susanne,
      Nu was het mijn beurt om een traantje weg te pinken. Wat heb je dat ontzettend mooi beschreven. Reacties als deze zijn voor mij het grootste compliment.
      Ik kan me zo goed voorstellen dat je je opa erg mist, maar hou inderdaad de gedachte vast dat hij het op zijn manier mocht doen. Maar zo dubbel voor degenen die achterblijven. Die gevoelens kunnen volgens mij gewoon naast elkaar bestaan. Denk met liefde terug aan je opa, wat zal hij dol op je zijn geweest.

      Verwijderen
  4. Waw wat lijk jij op je vader zeg!!
    Mooi!!
    En ja over opa,s en kleinzoons pfff die van mij zijn ook 2 handen op een buik,daar komt niemand tussen!!
    Mooi om te zien!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een prachtige sprekende foto..De liefde straalt ervan af...Mooi

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een liefdevol verhaal, en wat heerlijk dat jullie deze bijzondere dag hebben gedeeld.
    xx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. wat lief zo..... Volgens mij lijk je ook op je papa.

    BeantwoordenVerwijderen