prentje in Keulen

 

Ik slalom door de mensenmassa in de Hohe Straße. Over een uur vertrekt mijn trein, terug naar Nederland. Ik ben op weg naar het dansende skelet van de de Zwitserse graffitikunstenaar Harald Nägeli op de Romaanse St. Cäcilienkerk. Binnensmonds scheldend op de winkelende meute maar vooral ook op mezelf, vraag ik me af waarom ik niet net als andere mensen vlak voor vertrek gewoon nog even een kop koffie drink op het station. 

Twee dagen eerder. Vriendin A en ik komen aan in Keulen. We verheugen ons op een weekendje shoppen, kerstmarkten bezoeken en relaxen.

Keulen is niet een uitgesproken mooie stad, maar heel geschikt voor een vriendinnenweekendje vlak voor Kerst. We drinken biertjes in een traditionele bierlokaal, klinken met onze glazen wijn in een Italiaanse restaurantje, nippen aan cocktails in de hotelbar en proosten met onze witte biologische glühwein op een alternatieve kerstmarkt. Daartussen winkelen we in het Belgische Kwartier, vergapen we ons aan de Picasso's in het Ludwig Museum, puffen we in de sauna van het hotel, praten over de de zin en onzin van het leven, lachen we tot we dubbelvouwen, en pinken we af en toe een traantje weg. En rennen we voor een graffiti van een skelet dwars door de stad, vlak voor vertrek.

O nee, dat deed er maar eentje. De andere vriendin bleef gewoon verstandig op het station, rustig nog wat laatste inkopen door voor de terugreis. Maar die kon zo die ene weer opvangen, die met rode wangen voldaan naast haar neerplofte in de coupé.

Alles uit het weekend gehaald.