zondag 27 oktober 2013

prentje op de vlooienmarkt

In de stromende regen parkeer ik voor dag en dauw mijn overvolle autootje voor de Homeboxx in Nieuwegein.
Twee vriendinnenmama's en ik gaan vandaag verkopen op de vlooienmarkt.

Vriendinmama 1 is al vooruit gerend, vriendinmama 2 + dochter en ik proberen haar in de wirwar van kraampjes te vinden. Na drie keer de hele hal doorgecrosst te hebben, vinden we haar in verhitte discussie met een Utrechtse oma met vermoedelijk Siciliaans bloed, haar dochter en een besnorde man van de organisatie. Van de twee kramen voor onze neus staat er al één vol spullen.

'En ik ga dus echt niet weer mijn hele kraam ontruimen', krijst de dochter. 'Jij zei dat we deze kraam mochten hebben!'. Bij die laatste woorden wijst ze priemend naar de organisator, die het steeds benauwder krijgt.

'Het zijn onze kramen!', roept vriendinmama 1 terug. 'En ik vind het vervelend dat ze jou de verkeerde kraam hebben toegewezen, maar ik ga hier dus staan met mijn vriendinnen!'.

Vol respect kijken vriendinmoeder 2 en ik naar het tafereeltje.
'Kijk, dat is nou opkomen voor jezelf', mompel ik tegen vriendinmama 2 + dochter. 'Daar kunnen wij nog wat van leren!'. Watje dat ik ben.

Even later komt de organisator weer aanbenen. Hij kijkt al iets opgeluchter; hij heeft een andere dubbele kraam voor ons gevonden. Weliswaar achter in de zaal, maar we zijn de beroerdste niet (en ik vermoed dat de Utrechtse dochter ons anders had bekogeld met haar spullen).

We hebben niet zo lang meer om de kraam op te tuigen. Ik skate op een wagentje met wieltjes van vriendin 1 richting auto (waarom heb ik daar nou niet aan gedacht? Ik vond het al heel voorbereid van mezelf dat ik een flesje water had meegenomen) en ga vervolgens bijna onderuit.
Niet zo stoer doen, prentje.
Iets rustiger haal ik mijn spullen. Helaas had ik geen rekening gehouden met de gladde drempel en 7631 piepkleine kraaltjes vinden hun weg over de vloer.
Even rustig ademhalen. (Lijkt of het regent als altijd).

Uiteindelijk heb ik mijn gedeelte ingericht en ben helemaal in mijn nopjes met mijn eigen winkeltje.
En gelukkig maar, want ik ben de enige.
Ik ben een beetje een vreemde eend in de bijt, blijkt al snel. Het publiek bestaat vooral uit koopjesjagers die mijn kleurrijke shop hard voorbij lopen. En ik heb nog wel zoveel spulletjes dat het bij lange na niet op de kraam past. Ik blokkeer de weg een beetje door alle dozen op de grond, maar zelfs dat stopt het publiek niet.
Vriendinnenmama's en ik blijken elkaars beste klanten te zijn.
De rest van het Nieuwegeinse publiek zit blijkbaar niet te wachten op de zelfgemaakte prentje-schilderijtjes en -hangers; en bakken vol roodkapjebandjes en knoopjes in de vorm van pinguïns, koffiekopjes en appeltjes.
Als we weer inpakken, lijkt het of ik op wonderbaarlijke wijze meer spullen heb dan toen ik begon.

Misschien toch eindelijk maar eens die webshop openen.

woensdag 23 oktober 2013

prentje en de kapper

Ik hou van kort haar. Ik vind dat het vaak iets extra's geeft, iets pittigs. What you see is what you get.
Ik hou ook van films waarin vrouwen hun haar afknippen. Denk Barbra Streisand in Yentl (maar dat was in haar geval niet omdat ze het zelf zo graag wilde) of, een van mijn favoriete films: Sliding Doors.
Voor wie de film niet kent, even een korte synopsis: we volgen Gwyneth Paltrow in twee verhaallijnen: eentje waarin ze de metro mist, in haar ongelukkige relatie blijft hangen, en een stomme baan heeft.
En een verhaallijn waarin ze de metro wél haalt, haar foute vriend betrapt, heur haar afknipt en blond kleurt en een eigen PR-bureau opent.
Als toetje krijgt ze dan ook nog een lieve nieuwe vriend (die ook in Four Weddings and a Funeral speelde. Kom, die leuke die een relatie had met die man met die baard, en door een gedicht dat hij op de Funeral voorleest, blijkt dat ze partners waren. U weet wel, ik heb even geen zin om het op te zoeken, en bovendien dwaal ik nu veel te ver van mijn verhaallijn af.)

Nu ben ik geen Gwyneth Paltrow en lijkt de film niet op mijn leven, maar u begrijpt de boodschap.
Kort moest het dus worden. Ware het niet dat mijn kapster ook een vriendin van mij is, en ik kreeg het er maar niet doorheen hè, bij haar. Want ik kon wel zeggen dat ik het haar van Angela Schijf zo leuk vond; het moest ook bij mijn gezicht passen enzo. En ze dacht misschien dat het ook een gril was, dat korte haar.
Maar afgelopen maandagavond liet ik me niet meer ompraten. 'Wat ga we doen?', vroeg ze en ik antwoordde resoluut: 'kort. Angela Schijf-kort'.

Nu zijn er zoveel veranderingen in mijn leven, dat het eigenlijk ook niet meer te vermijden was. Vrouwen schijnen dan vaker hun haar af te knippen, wat dat betreft ben ik natuurlijk ook weer een wandelend cliché. En hé, inmiddels door alle stress waarmee dat gepaard gaat bijna tien kilo lichter, dus mijn gezichtsvorm is ook veranderd.
Goed, mijn lieve kapster zag dat het ernst was en zette de schaar in mijn haar. En terwijl ze knipte, zag ik mezelf weer tevoorschijn komen. Bij elke stuk dat eraf ging, herkende ik me terug.

Om 11 uur 's avonds kwam ik blij thuis. Ik maakte met mijn mobiel een louzy foto in de badkamerspiegel, en kon het niet nalaten deze op Facebook te zetten. Daar kreeg ik zulke enthousiaste reacties op dat ik me helemaal gesterkt voelde. Ik had het dus goed gezien, kort haar past bij me.
Zeker nu.

Vanmorgen had ik een belangrijke afspraak op mijn werk, en omdat ik nu toch al opgetut was, vroeg ik Zoon om even een foto te maken. Want de oude foto bij mijn blog paste ook niet meer, voor mijn gevoel. Bij deze dus.

Het nieuwe prentje.

dinsdag 22 oktober 2013

prentje op de DDW

Eyecandy waar je kijkt, Berlijngevoel. Zomer in oktober.
Ik ga er niet te veel woorden aan wijden: de Dutch Design Week in 50 foto's.

Wanneer kan ik terug?