zaterdag 30 augustus 2014

prentje en de Single-Run

Wat aarzelend schuif ik naar de balie om mijn rugnummer op te halen. Waarom, waarom, heb ik mezelf hiervoor opgegeven? Waarom moet ik dit soort dingen toch altijd van mezelf? Ik had nu ook lekker op de bank kunnen zitten met een kopje thee.

Een jaar geleden. Ik word wakker van Edwin Evers, die de organisator van de Single-Run interviewt. Een hardloopavond voor sportieve singles, die vijf of tien kilometer willen rennen, om daarna te gaan swingen. 'Leuk initiatief', denk ik nog wat slaperig.

Een week geleden. Ik ren mijn vaste rondje door het park. 'Doe mee hier volgende week met de Single-Run' lees ik op het bord, dat normaal de rondetijden aangeeft. Zonder er al te veel gedachten aan te wijden, geef ik me op.

En daar sta ik nu dus, in het sportcentrum. Ik kreeg ook niemand mee, dus ik moet het ook echt in mijn eentje gaan doen. 
Omdat ik me niet zo goed een houding weet te geven, hou ik mijn oortjes in en luister alvast naar mijn hardloopmuziek. 'Goed bezig, prentje', zeg ik streng tegen mezelf. Fijn communicatief ook. 

Opeens stapt er een vrouw met een grote bos wilde krullen op me af. 'Jij bent je lekker aan het afzonderen?', lacht ze, dwars door mijn beschermmuur heen. Ik haal mijn oortjes uit mijn oren en ben er weer. 

Achter de fanfare aan lopen we naar het park voor de warming-up, als een bonte, ongemakkelijke stoet.  
Terwijl we oefeningen doen, ben ik mijn renmaatje alweer kwijt. Die vrouw straalt zoveel energie uit dat ze met iedereen contact kan maken. Ik zie de mannenharten smelten om me heen. 
Ik voel de onzekerheid van het begin van de avond weer een beetje terugkomen en begin maar met rennen. 'Wat heb ik te verliezen?', zeg ik tegen mezelf. 'Ik loop een rondje hard en dan ga ik gewoon weer naar huis.' Onder het rennen luister ik naar de gesprekken van de deelnemers om me heen. Ook wel lekker om even niet te hoeven praten. 

Bij de tussenstop duikt de blonde krullenbos weer op. We hebben elkaar opnieuw gevonden.  
Een vrouw met een opschrijfboekje staat opeens voor onze neus. Of ze ons mag interviewen voor de Telegraaf? Ik aarzel even. 'Natuurlijk', roept mijn nieuwe vriendin. 'Vraag maar raak, hoor.' 
Wat moet dat heerlijk zijn als je zo spontaan bent. 
De journalist roept de fotograaf er bij, en voor ik het weet, staan we op de foto. O my, misschien sta ik wel in de krant maandag. Dat zien we dan wel weer, besluit ik dapper. 

Inmiddels zijn we de hele groep kwijt, en dwalen we giechelend samen rond in het park. Dat ik vlakbij het park woon, zegt niet zoveel, want zoals u inmiddels wel weet, raak ik overal de weg kwijt. We wisselen ervaringen uit alsof we elkaar al jaren kennen. 

Uiteindelijk vinden we de sportschool weer. Opeens realiseer ik me dat ik helemaal geen andere kleren bij me heb. Snel race ik naar huis om onder de douche te springen. Ik trek het eerste jurkje aan dat ik tegenkom in mijn kast en fiets weer snel terug. Nu wil ik dansen ook.

En dat doen we. We dansen, en dansen de hele avond door. Wat heb ik dit gemist. Ik voel me stralen als een straalkacheltje. Ik heb leuke gesprekken met heel uiteenlopende mensen en we blijven met een klein groepje over tot de lichten onbarmhartig aangaan. Uiteindelijk nemen we buiten bij de fietsen afscheid, maar niet voor we hebben afgesproken om nog een keer uit te gaan. 
Fijn om er een stap-vriendinnetje bij te hebben met het charisma van de zon. Wat extra stralen zijn altijd mooi meegenomen. 

Blij fiets ik naar huis. Ik had inderdaad ook op de bank kunnen blijven zitten.
Maar dan had ik wel een geweldige avond gemist. 

3 opmerkingen:

  1. Wat stoer dat je je daar voor hebt opgegeven. En dan zo'n leuke avond, het klinkt enorm geslaagd!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik lees je blog graag omdat je zo mooi en beeldend schrijft. Dit stukje is een goede reminder om soms uit je comfortzone te stappen.

    BeantwoordenVerwijderen