donderdag 14 augustus 2014

prentje en Nichtje

Ik heb een prachtig Nichtje. Ze is geestig, lief, koppig, mooi, eigenwijs en ze heeft Downsyndroom.
Of zoals wij het altijd zeggen: 'ons downtje'.

Ze is een verrijking van onze familie. Heel puur, zonder masker, zondere dubbele bodem, zonder sociaal wenselijk gedrag.
Haar emoties komen recht uit haar hart. Als ze boos is, is ze boos. Als ze blij is, is ze blij.
En gelukkig is ze heel vaak blij.
Daarnaast: niemand kan zo goed troosten als zij.
En je kunt goede gesprekken met haar voeren, omdat ze vaak vraagt: 'hoezo?'.
Op die manier kom je tot de essentie van dingen.
Gelukkig is ze mijn buurvrouw van het huisje aan zee, waardoor ik haar regelmatig zie.

Nichtje heeft ook een geweldig gevoel voor humor.
Toen vriendin A wegging met haar dochter waar ze zo fijn mee had gespeeld bij het huisje aan zee, verzuchtte ze: 'pfff, eindelijk…'
Het is niet duidelijk wie dan het hardst lacht, Nichtje of wij.

Toen Broer met haar naar een pretpark ging waar ze ieder jaar naar toe gaan en ze bijna op hun bestemming waren, zat ze te huilen in de auto.
Geschrokken keek Broer haar aan. 'Wat is er, lieverd, waarom heb je tranen?'
'Dit zijn tranen van de geluk', antwoordde ze.

Aan het eind van mijn vakantie was ze wat stilletjes. 'Ik ga je missen', zei ze zachtjes.
'Het wordt stillig zonder jou.'

Het is ook stillig zonder jou, lief Nichtje. Ik kom gauw weer naar het huisje aan zee.

4 opmerkingen: