vrijdag 31 oktober 2014

prentje en de winnaar

Wat is smaak toch iets raars. Trouwe bloglezers weten dat ik nogal een kerstfetish heb.
En dan niet zozeer wat de dagen zelf, maar meer de toeloop er naartoe. Want uit ervaring weet ik inmiddels dat De Dagen vaak een desillusie zijn, vol Opgekropte Verwachtingen, Zware Teleurstellingen (weer geen sneeuw) en Familie Botsingen.
Een paar jaar geleden nam ik een besluit: ik koppelde de Kerstdagen los van de Voorbereiding.
Dus ik geniet van de aanloop er naar toe, en neem de kerstdagen zelf voor lief.

Inmiddels is deze gedachte ook tot de prentjes doorgedrongen.
'Misschien moeten we het dit jaar maar helemaal niet met elkaar vieren', zei Zus laatst somber.

Kijk, dat is nou ook weer niet helemaal de bedoeling. Een lichte paniek maakte zich van mij meester.
Ik zag een visioen, van twee dagen eenzaamheid in de Petteflet, nou ja, één dag dan met Zoon.
All by myself van Celine Dion op de repeat. Tranende ogen van 4,5 uur All you Need is Love kijken op kerstavond (waarom gebeurt dat nou nooit eens bij mijhij?). Hoofdpijn van een fles wijn die ik in mijn eentje moet opdrinken.

'We zien nog wel', antwoordde ik Zus. 'Anders komen jullie gewoon naar mij'.
Neem ik de Familie Botsingen wel op de koop toe.  

En waarom dit hele verhaal terwijl ik alleen maar de winnaar van de Super Give Away bekend wil maken?
Tja, dat is dan mijn associatievermogen dat met me op de loop gaat. Ik dacht van spullen aan kerstspullen-die-ik-bij-exMan-heb-achtergelaten (ik ga nu van hysterische kerstboom tot ingetogen kerstversiering, ja, ik ben al weer voor de bijl gegaan, ondanks de beperkte ruimte in de Petteflet maar dit jaar wordt het dus Heel Anders), zag het kaartje dat aan de nieuwe decoratie hing, vond 'm wel toepasselijk nu, nou en zo is de cirkel weer rond.

Zou ik nog bijna vergeten de winnaar bekend te maken. Nog één laatste opmerking: dank voor alle lieve reacties.
Ik denk vaak aan wat andere mensen voor mij betekenen, maar vergeet daarbij regelmatig wat mijn betekenis voor anderen is.
Blijkbaar bereik ik met mijn blog precies wat onbewust mijn doel is: mensen een hart onder de riem steken.
Dat we allemaal ons best doen om er maar wat van te maken, met alle moeilijkheden die erbij horen.
Dat juist in de kwetsbaarheid onze kracht schuilt.

Hoe dan ook: de winnaar is Familie in den vreemde geworden (mail je me even je adres?).
Omdat ze mij vanaf de andere kant van de wereld al zo lang support geeft.
Omdat ze zo prachtig schrijft, en dit combineert met andere creatieve uitingen.

Omdat het mijn feestje is en ik zelf de slingers heb opgehangen.

dinsdag 28 oktober 2014

prentje in de Eemhof

'Eigenlijk heb je stiekem twee kinderen', zegt vriendin T lachend als ik vertel dat ik met Zoon en zijn Verloofde een weekendje naar Center Parcs ga. Het klopt ook wel een beetje, Verloofde is na ruim twee jaar verkering inmiddels zo vertrouwd, dat ik 'r mis als ik haar een week niet zie.
'Het is dus een soort van huwelijksreis', straalt Zoon als ik hem vertel dat ik erover denk om Verloofde mee te vragen. 'Ja, maar je moeder gaat ook mee', mompel ik.

Om heel eerlijk te zijn, had ik er niet zo zin in. Ik hou niet van kant-en-klaar-vermaak, daar komt het op neer. Ik hou dus niet van all inclusive vakanties, pretparken (behalve de Efteling), animatie-campings, overdekte winkelcentra, badplaatsen, commerciële televisie, all-you-can-eat restaurants, dierentuinen, blockbusters, speeltuinen, circussen (behalve Cirque du Soleil), of subtropische zwemparadijzen.
 Ik vind het te makkelijk, het wordt voor mijn gevoel teveel op een presenteerblaadje aangeboden, ik doe graag wat meer moeite.

Maar ik wist ook nog dat ik als kind nergens zo blij van werd als van een weekend Center Parcs, dat toen nog Sporthuis Centrum heette. Ik vond het een paradijs op aarde. En aangezien Zoon van alles houdt wat ik net heb opgenoemd, vermoedde ik dat ik hem hier ook een groot plezier mee zou doen.

En zo reden we met z'n drietjes afgelopen weekend richting Zeewolde.
En nu verwacht u waarschijnlijk een licht-ironisch verhaal hoe verschrikkelijk het allemaal was. Zal ik eerlijk zijn? Het viel erg mee. Sterker nog, het was heerlijk.
Het huisje was gerenoveerd en niet meer zo vreselijk ingericht als ik me herinnerde, dat het toilet nog een kwartier met een enorm kabaal doorliep, was binnen een half uur door de technische dienst opgelost, en dat de televisie het niet deed, vond ik wel zo rustig.

Daarnaast had ik veel plezier van de open haard, het bad, de natuur voor de deur, mijn dikke boek, en de sauna waar bijna niemand was.

Maar het meest genoot ik van mijn twee kindjes.
Die het inderdaad, net als ik vroeger, het paradijs op aarde vonden.

donderdag 23 oktober 2014

prentje en the Art of the Brick

'Ik had jou hier al veel eerder verwacht', zegt vriendin N die ik toevallig tegenkom in het cafeetje van Amsterdam Expo. 'Of kom je voor de tweede keer?'
'De tentoonstelling stond wel heel hoog op mijn lijstje', antwoord ik. 'Maar het kwam er steeds niet van.'

Inderdaad is the Art of the Brick typisch een tentoonstelling voor Zoon en mij. En dus een ideaal dagje uit tijdens de herfstvakantie. Mijn uitdaging zit er vaak in om tijdens onze gezamenlijke uitjes iets te vinden dat we allebei leuk vinden. Het lukt nu al twee dagen achter elkaar. Bezochten we gisteren de Tim Burton-achtige animatiefilm 'Boxtrollen' van studio Leika; vandaag zijn we in Amsterdam voor de tentoonstelling waarin kunst en Lego samengaan.

Nathan Sawaya had het lef om zijn carrière als advocaat vaarwel te zeggen om zich te richten op zijn echte passie: kunstwerken maken van Lego. Hij probeert de essentie van het oorspronkelijk kunstwerk over te brengen in zijn interpretatie, zoals hier het clair obscur van Rembrandt:
Hoewel sommige bezoekers ook weer verbluffend goed zijn in hun eigen imitatie van de interpretatie van de kunst:
Op de een of andere manier stimuleerde deze tentoonstelling bezoekers om hun eigen toevoeging achter te laten, zoals ik hier zag bij een reuze-potlood:
En misschien is dat wel precies wat Nathan Sawaya wilde uitdrukken.


(Meedoen met de Super Give Away kan nog tot en met dit weekend!) 

dinsdag 21 oktober 2014

prentje en de Super Give Away

'Er liggen trouwens nog wat spullen hier van jou', zei ex-Man toen we elkaar van de week aan de telefoon hadden.
'O, die haal ik deze week wel even op', antwoordde ik nonchalant. 'Ik heb nu toch herfstvakantie'.
En zo reed ik gisteren naar mijn oude huis, en liep met bakken vol spullen, een oude koffer en mijn trouwjurk over mijn arm weer naar buiten.
En een brok in mijn keel. Want het greep me toch meer aan dan ik van te voren had gedacht.

Anyway, zoals u waarschijnlijk inmiddels wel weet, is de Petteflet een soort minihuisje van 67 m2, gebouwd op een appartementencomplex. En dat is het dan ook hè, dus er is geen berging of wat dan ook. En ik heb maar één kast. Dus daar zat ik met tig bakken, tassen en dozen.
En paste ik er zelf niet meer bij.

Dus wat heb ik vandaag gedaan: de spullen gesorteerd, de auto volgeladen, en bijna alles naar de kringloop gebracht. Bijna alles, zeg ik bewust, want er waren een aantal dingen, waarvan het me niet lukte ze bij de kringloop af te geven.

En opeens kreeg ik een idee, een Super-idee, al zeg ik het zelf. Omdat u me al jaren trouw volgt, en regelmatig bemoedigende en lieve reacties achterlaat die me vaak helpen, dacht ik: ik geef het aan u.
En dan ook alles in één keer. U ontvangt van mij een verzamelbox met alle spullen die ik op tafel heb uitgestald.
Dus niet zeggen: 'ik wil graag die Story Parade uit 1949', of 'die Limited Edition van Chocolat', of 'het jaren 70-spel met houten poppetjes' of 'het schilderijtje van geborduurde retro-hertjes': alles wat u zelf niet leuk vindt, mag u op uw beurt weer weggeven. Het enige dat u hoeft te doen, is een reactie hieronder achterlaten waarom mijn verzameling juist bij u terecht moet komen. Reageren kan tot en met dit weekend. Volgende week maak ik de winnaar bekend.

Ik betaal overigens ook de verzendkosten. Gewoon, omdat ik blij met u ben en deze combinatie zo'n mooie afspiegeling is van al mijn verzamelingen van de afgelopen jaren.

En ik dan zelf weer in mijn huisje pas.  

zondag 19 oktober 2014

prentje en het weekend

Het begon zo: tijdens de zomervakantie ontmoette ik vorig jaar aan de andere kant van het land P. in een klimbos. We dronken een borrel samen, en werden vriendinnen. Dat kon ook bijna niet anders, we bleken niet alleen 1 kilometer van elkaar te wonen, maar ook 500 meter van elkaar te werken. We kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer, maar er was nog een ding wat we graag samen wilde doen: dansen. Want niet alleen onze woon- en werkplekken kwamen overeen; we hadden ook nog een gezamenlijke hobby. 'We gaan naar 40up!', riep P. enthousiast. 'Dan kunnen we op een beetje nette tijd uit, en staan we niet tussen de twintigers!'

Maar ja, hoe gaat dat met allebei een druk leven vol werk, kinderen en alles wat erbij komt kijken: het kwam er steeds niet van. 'We gaan in oktober!', zei P. een tijdje geleden blij. 'Ik heb al kaartjes besteld. Is het ok wat jou betreft als ik nog een vriendin mee neem?' 'Prima', antwoordde ik. 'Dan vraag ik ook nog vriendin A. mee.' En uiteindelijk werd het een soort zwaan-kleef-aan, want A. had nog een vriendin uitgenodigd, die weer een vriendin meenam, die op haar beurt…
Vriendin A. kwam van te voren gezellig bij mij langs in de Petteflet, waar we gezellig gingen omkleden en tutten samen onder begeleiding van jaren tachtig muziek, alsof we weer twintig waren.
En terwijl Queen door het huis galmde, hoorde ik opeens: 'O nee, ik ben mijn kaartje vergeten uit te printen!' vanaf de bank. We hadden nog een half uur voor de trein vertrok. En natuurlijk deed op dat moment de printer het niet meer, en moesten we wel heul snel schakelen. Dankzij hulp en de printer van lieve ex-Man, en een ruzie met de conducteur - mevrouw-haalt-u-onmiddelijk-uw-voet-tussen-de-deur-vandaan! Ja-maar-mijn-vriendin-komt-nog-aanrennen!', arriveerden we op tijd in Utrecht.
En zo zaten we met een grote groep vrouwen aan de tapas, die elkaar niet kenden, maar wonderwel bleken te klikken. En toen moesten we nog gaan dansen, onder dj-begeleiding van Harry de Winter himself. Uiteindelijk stonden we de halve nacht op de dansvloer.

En moest ik de hele zaterdag bijkomen, want hé, we zijn geen twintig meer.
En waar dan die foto's zijn gemaakt? Op die Dutch Design Week waar ik vandaag was (en, moet ik eerlijk toegeven, voornamelijk geshopt heb want er was ook nog eens de Feel Good Market), en in de Petteflet met de meegenomen schatten. Zo krijgt u dus tekst over het een, en foto's over het ander.
Dat krijg je als je zowel van dansen, schrijven, fotograferen als van vormgeving houdt.

En inmiddels was ik namelijk weer een beetje bijgetrokken na het dansfeest, en kon dus weer vandaag de deur uit.
Want hé, we zijn ook nog geen zestig hè.