zondag 27 april 2014

prentje op het graphic design festival

'Schoonheid'. Dat is het kaartje dat ik pakte en bij me hield toen ik laatst een waardenspel deed. Het doel was om drie kaartjes te verzamelen met woorden die bij je passen.
Ik probeer overal schoonheid te ontdekken. In kunst, in films, in fotografie, in mode, in vormgeving, in interieur, in eten, in muziek, in natuur, in mensen, in teksten. Soms zit de schoonheid juist in de lelijkheid.

'Ik ben opgevoed met kunst. Als kind werd ik altijd meegenomen naar musea. Dan ga je dingen herkennen hè. Daar heb je je leven lang profijt van.'

Ik kijk naar de vrouw naast me in het MOTI, het museum voor grafische vormgeving. Haar gesprekspartner knikt eenstemmig.
Ik ben niet opgevoed met kunst. Maar dat is niet erg.
Want het gaat er om of je oog hebt voor die dingen waar je blij van wordt. Waar je energie van krijgt.      
Of je schoonheid kunt waarnemen.

Mijn lieve vriendinnetje T en ik waren vandaag naar het Graphic Design Festival in Breda. En boy, wat werd ik daar blij van. Omdat er zoveel schoonheid was te ontdekken.
Niet alleen in de musa, of in gallery Pepper, maar ook op straat. Juist op straat. Op een aftands parkeerterrein waar de gaafste  street art was te vinden. Met een doorgangetje naar een dertien-in-dozijn winkelstraat waar de kleuren van de wand afspatten, voor het project urban signpainting.

En de mensen gunden het amper een blik waardig. Liepen er snel doorheen, om zo snel mogelijk bij de winkels te zijn.

Op twee blije guppies na. Die niet konden stoppen met fotograferen.

Schoonheid zit vaak ook in verbinding.

maandag 21 april 2014

prentje en pasen

Opgelucht zwaai ik naar de moeder van een van de vriendjes van Zoon op de parkeerplaats van de supermarkt van het kleine kustplaatsje. Gelukkig, er is in ieder geval één vriendje voor Zoon die ook het weekend aan zee gaat doorbrengen. Kon ook bijna niet anders, zo in het paasweekende, maar je weet maar nooit.
Ik zet de boodschappentas naast de weekendtas op de achterbank, en rij de laatste etappe naar het huisje.
Kom maar door met die paasdagen. Ze zullen anders worden dan andere jaren, maar dat geeft niet.

'Mam, gaan we weer naar het strand?'
Een beetje verstrooid kijk ik op van Bonita Avenue. Ik ben al uren aan het lezen, iets wat me thuis nooit lukt.
We slenteren door de duinen naar onze favoriete strandtent. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat 'onze' plek bezet is. Er zitten andere mensen op de loungebank waar we gisteren uren doorbrachten samen, terwijl het avondlicht over Zoon's gezicht streek, om vervolgens zachtjes in zee te zakken.

Inmiddels is het eerste paasdag. Zoon ontdekt zijn beste vriendje op het terras en samen rennen ze het strand op.
Ik pak een stapel tijdschriften en bestel een biertje.
Een beetje spijtig kijk ik naar de loungeplek en dan nog eens. Zit daar nou mijn lieve collega M, die mijn onlangs een weekendje Drenthe cadeau gaf? Ongelovig knipper ik met mijn ogen. Het is haar echt. Ik loop haar toe en we proosten samen op dit toeval.
Als zij wat later het terras verlaat, neem ik haar plek over op de loungebank. Ik wenk Zoon en zijn vriendje, en vraag of ze honger hebben.

Terwijl ik wacht op onze bestelling, denk ik na over deze paasdagen. Ik ben een nieuwe weg ingeslagen, en misschien komt het door de Happinez die ik net heb doorgebladerd, maar er is één woord dat steeds in mijn hoofd rondzoemt: loslaten.
Durven loslaten.
Ok, dan heb ik deze paasdagen geen eieren gezocht, of verstopt, of gegeten. Ik had geen paasontbijt, of -brunch met de hele familie. Ons paasdiner bestaat uit pannenkoeken, die ik hier aan het strand met Zoon en zijn vriendje ga nuttigen, terwijl het zand tussen onze tenen kriebelt.

Loslaten zoals het Zou Moeten Zijn, maar omarmen Zoals Het Is.

Pannenkoekpaasdagen.
Een nieuwe weg vraagt tenslotte om nieuwe tradities.

zondag 13 april 2014

prentje alleen in het kabouterhuis

Stapel dvd's: check. Nieuwe Nicci French: check.

Ik ga dit weekend alleen naar het huisje, en voor de zekerheid neem ik een hele stapel kijk- en leesvoer mee.
Terwijl het misschien juist goed is om niet al te veel afleiding te zoeken.

Zoon zwaait me uit, en even slik ik. Maar dan geef ik gas en rij ik richting zee.

Mijn kabouterhuisje omarmt me meteen. Ik zet een pot koffie, en vind ergens nog een pak stroopwafels.
Dan trek ik de fiets uit het schuurtje, en rij richting Bergen.
Het is altijd weer even wennen, zo aan het begin van het seizoen. Alsof je alles weer moet aftasten, opnieuw moet ontdekken.

Ik koop een jurkje in een nieuwe boetiek, en zet koers naar mijn favoriete terras. Ik vind nog één leeg tafeltje, en net als ik zit en mijn bestelling heb doorgegeven, komt er een echtpaar, type Ibiza-vijfigers, naar mijn tafel. De man vraagt niets en gaat gewoon zitten. De vrouw mompelt nog iets over bezwaar hebben. De man steekt een sigaret op en blijft doorroken, ook als mijn broodje arriveert.
Het blijft wennen in je eentje. Sommige dingen vallen mee, en andere momenten is het vooral doorbijten.

Ik vertrek en loop langs de zee voor ik terug ga naar het kabouterhuis. Gelukkig heb ik mijn stapel dvd's.
Ik doe de eerste dvd van serie 2 van Borgen in het kleine combi-apparaat, en kijk verbaasd naar het scherm.
Het is een tijdje geleden dat ik serie 1 keek, maar ik herken heel weinig.
Als ik de dvd eruit haal, zie ik dat de V&D-meneer de verkeerde dvd's heeft toegevoegd.
Ik heb nu twee keer serie drie. Blijkbaar was hij teveel afgeleid door het Prijzencircus.
Dan maar een film.
La Grande Bellezza kan me nog niet zo pakken. Misschien ben ik zelf nog wat te onrustig.
Ik laat Het Diner nog even liggen, en pak de bonusdvd die ik mee gegrepen heb tijdens de 3-voor-de-prijs-van-2-actie: Mannenharten (ok, ook vanwege een kleine zwak voor Jeroen Spitzenberger).
Niet te veel nadenken, precies wat ik nodig heb.

En dan, bijna op het einde, zegt Daan Schuurmans of all people iets wat opeens binnenkomt.
'Ik moet eerst maar eens zien of ik het met mezelf uit kan houden'.
Ik kijk om me heen en laat de woorden tot me doordringen.

Dan stap ik van de bank. Ik ga het niet alleen uithouden met mezelf, ik ga ervoor zorgen dat ik het ook nog eens leuk heb.

Eén voor één steek ik alle kaarsen aan die ik kan vinden.

zaterdag 5 april 2014

prentje en de start van het seizoen

'Dag meisje, ben je de winter goed doorgekomen?' Vriendelijk kijkt de oude dame me aan.
Dat is het voordeel als je van kinds af aan op dezelfde camping komt, dan wordt je op je 42ste nog met meisje aangesproken. Maar misschien is 42 ook peanuts als je zelf al overgrootmoeder bent, wie zal het zeggen.

Eindelijk was het dan toch april geworden. De start van het seizoen van het kleine huisje aan zee.
En of het zo moet zijn, breekt de zon door als we richting kust rijden.
We kunnen de verleiding niet weerstaan, en landen voor we gaan schoonmaken op ons favoriete terras van de Zilte Zoen. Zoon vertelt boven zijn chocoladefondue honderduit over zijn kampavonturen. Toen ik hem gisteren ophaalde, was hij in de auto al in slaap gevallen, vandaar.
Hij had vegetarische kippensoep gegeten, en er passeren belangrijke cijfers de revue.
12 keer geschuifeld met Verloofde. 3 dagen dezelfde sokken aangehouden.

Wat spijtig verlaten we het terras. Er moet worden gewerkt om de winter uit het huisje te verdrijven.

Ik zet de radio aan en begin te boenen.