donderdag 26 juni 2014

prentje in de Petteflet

Langzaam aan schuifelt hij naar binnen, voetje voor voetje. 
Na drie moeizame stappen moet hij steun zoeken bij de muur. 
Mijn vijfentachtigjarige vader. 
Eigenlijk kan hij niet meer lopen, maar hij heeft al zijn energie verzameld om toch nog mijn huisje te bewonderen. 
Hij heeft het gezien. 
En dat betekent meer voor me dan ik kan zeggen.

'Hoe gaat het in je huisje, al gewend?'
Ik weet nooit zo goed hoe ik die vraag moet beantwoorden. Aan de ene kant lijkt het of ik er al jaren woon, aan de andere kant voelt het nog vreemd.

Ik heb eigenlijk nog niet zo veel tijd gehad om lang bij mijn gevoel stil te staan. Bijna elke avond heb ik mensen over de vloer. Familie en vrienden die maandenlang stonden te trappelen van ongeduld, en het nu graag willen zien, die Petteflet. En dat is heerlijk, maar ook erg druk.

Bovendien is prioriteiten stellen nooit mijn grootste talent geweest. Ben ik een avond alleen, ga ik tussen de dozen-die-nog-moeten-uitgepakt de Hella Jongerius-vaas opnieuw borduren, omdat deze opeens en wel onmiddellijk een zwarte draad moet krijgen. En dat kan dan ab-so-luut niet wachten hè, dat moet dan meteen.
'Kenmerk van een creatieve geest', zegt vriendin T nuchter als ik het haar enigszins beschroomd vertel. 'Past bij jou.'

Nieuwe geluiden, nieuwe kleuren, nieuwe vormen. Langzaam aan vindt alles zijn plek.
Ik ben toch redelijk spaarzaam met kleur en wil het niet te vol zetten. Het is al druk genoeg in mijn hoofd.
Na drie weken wachten komen de rode keukenkastjes terug in hun nieuwe strakke witte jasjes. De balkontegels zijn eindelijk gearriveerd. Ik hang de lampjes van mijn banner op.
(En dank overigens voor alle lieve reacties op mijn vorige bericht, zo fijn! Excuses dat ik zelf zo hulpeloos achter loop qua blogs...)

De dagen krijgen hun eigen ritme. Ik geniet van Zoon die de halve week om heen fladdert en nieuwe vrienden maakt. We ontbijten samen op het balkon. Ik maak mijn eerste latte. Ik ben trots op ons, hoe we ons aanpassen. Hoe (ex-)Man en ik het co-ouderschap invullen.

Wat echter niet nog niet went, is om je kind tegen te komen bij de supermarkt als het niet 'jouw' dag is.

Maar misschien went dat zelfs op den duur.  

zaterdag 14 juni 2014

prentje en de preview

'Het voelt een beetje als een appartement in Parijs', zegt (ex-)Man terwijl hij door het raam tuurt.
'Zo met die schuine muren, en uitzicht over al die daken.'
Ik kijk hem dankbaar aan en dek ondertussen de tafel. Het voelt nog een beetje onwennig.
Maar de associatie met Parijs vind ik prettig.

We hebben er een inmiddels zeven dagen samen klussen op zitten. Want hij is dan misschien niet meer mijn echtgenoot, gelukkig is (ex-)Man nog steeds mijn allerbeste vriend en de meest onbaatzuchtige persoon die ik ken. Zonder er lang over na te denken, nam hij een week vakantie op om me te helpen in mijn nieuwe huisje.
Een week vol verf, paniekaanvallen, honderd keer op en neer van het 'Grote Huis' naar het 'Kleine Huis', urenlang meubels in elkaar zetten en veel koffie drinken uit mijn nieuwe espresso-apparaat.

Een week die niet meegevallen is, en waarin ik mezelf behoorlijk ben tegen gekomen.
Wat ik onder andere geleerd heb: ik blijf het moeilijk vinden om hulp te vragen.
'Geef het aan hè, als ik je kan helpen', zeiden zoveel lieve mensen om me heen.
Ik weet niet waarom, maar ik doe het gewoon niet.

Wat blijkbaar wél werkt: 'Ik kom dinsdagavond verven. Daarvoor schuif je bij ons om half 7 aan om mee te eten.' (Vriendin en buurvrouw M).
Of 'zaterdagochtend om half 9 sta ik bij je op de stoep en rijden we naar Ikea om je hele huisraad in één keer te kopen.' (Vriendin en buurvrouw N).

Nou, en dat is nog even een verhaal apart hoor, heeft u even? Ik had leuke grijze vlonders gezien voor mijn balkonnetje, en we zagen nog een klein stapeltje liggen toen we achterstevoren Ikea binnen kwamen (we moesten eerst nog even iets regelen bij de klantenservice, vandaar). 'We nemen ze zo wel mee', zei ik tegen vriendin N, en nadat we de hele winkel hadden leeg gekocht, stonden we weer beneden. Blij laadde ik de tegels in, tot ik even werd afgeleid. Toen ik weer bij mijn wagen kwam, zag ik net een man de laatste stapel vlonders uit mijn wagen overtillen en een spurt naar de kassa trekken. Ik was zo verbouwereerd dat ik er niet eens achteraan gegaan ben. 'Dan maar in een ander filiaal halen' zei ik tegen N, om er bij de servicebalie achter te komen dat de tegels in heel Nederland waren uitverkocht. 
Er is nog een kansje dat ik ze via de webwinkel kan bestellen, maar het duurt sowieso langer.

We zijn inmiddels nog een week verder, en het begint steeds meer op een echt huis te lijken. Ongelofelijk wat een mens allemaal nodig heeft als je weer vanaf 0 begint, op alle fronten.

Maar langzaam aan krijgt het vorm. De inrichting moet een combi worden van stoer industrieel en toch een tikje vrouwelijk. Maar niet teveel hè. Want ik woon tenslotte voor de helft van de tijd samen met een mannetje van negen jaar.
Het is nog niet af, maar hier alvast een kleine preview van de Petteflet, binnenkort meer.

Ik ben er. Bijna.