zondag 15 maart 2015

prentje is boos

Als kind was ik een enorme driftkop.
Ik herinner me dat ik ooit een van mijn familieleden achterna heb gezeten met een vergulde kandelaar, minstens drie rondjes rond de tafel.
Daarna heb ik het afgeleerd. 'Als de sfeer maar goed blijft', hoorde ik regelmatig. Dus paste ik me aan. Hoe vaak ik mezelf niet heb horen zeggen: 'ik begrijp het', 'ik snap je gevoelens'. In eerste instantie dacht ik dat 'de ander' wel recht had om boos te zijn, maar nu ik er langer over nadenk, bekruipt me het gevoel dat 'de ander' dat ook niet mocht. Ik probeerde het te sussen. De sfeer weer goed te maken. Maar de sfeer werd daarmee niet goed. De sfeer werd onecht.

Boosheid transformeerde in een emotie die ik veel beter kende: angst. Angst dat de ander boos op me was.
'Wat jij moet leren is professioneel ruzie maken', zei mijn vorige manager van wie ik veel heb geleerd. 'Met je vuist op tafel slaan'. 'En het daarna weer afzoenen', voegde hij er met een grote knipoog aan toe.
Ik weet nog dat ik toen dacht: 'maar ik ben niet het type van vuist op tafel slaan'. Dat klopte niet. Dat ben ik wel.
Maar ik ben het kwijt geraakt.

En de reden dat ik dit met u deel, is omdat ik denk dat ik niet de enige ben die geconditioneerd is. Volgens mij hebben vooral vrouwen er last van.
Gisteren zat ik met Zoon in de bioscoop voor 'Jack bestelt een broertje'. Aanrader overigens.
We kregen eerst een voorfilmpje te zien van Cinderella, de live-action-uitvoering van Disney.
En wat krijgt Assepoester mee als boodschap van haar stervende familielid? 'Je moet aardig zijn'.
Waarop ze vervolgens enorm wordt uitgebuit door die krengen van stiefzussen en stiefmoeder.
En in plaats van dat as door de kamer te smijten, wordt ze Heel Verdrietig.
Huilt ze prachtige Disney-tranen en vlucht ze huilend het bos in.
En uiteindelijk wordt ze gered door de knappe prins, enfin, u kent het verhaal.
Maar ze wordt niet één keer kwaad. Ze komt geen enkele keer voor zichzelf op.
En dat is de boodschap die de kleine meisjes die de belangrijkste doelgroep vormen, mee krijgen.
Wat gebeurt er dan? De meisjes worden groot, worden wellicht onrechtvaardig behandeld, maar herkennen hun eigen boosheid niet meer. De boosheid verdwijnt echter niet; hij slaat naar binnen toe.
En komt er op een andere manier uit. Bijvoorbeeld met klagen. Of huilen. Of vluchten.

En doen we er zelf ook niet hard aan mee?
De grootste moeite die ik had met deze blogpost was een geschikte foto vinden.
Ik vond vooral lachende foto's, mooie plaatjes.
Leren we onze kinderen niet ook af of om boos te zijn, omdat dit een 'lelijke' emotie is?
Houden we het niet zelf in stand?

Gisteren was ik boos. De reden is hier niet belangrijk, het gaat me om de emotie. Want boosheid is een heel krachtig gevoel. En misschien is dat ook een van de redenen dat ik het heb weggestopt.
Was ik bang geworden voor mijn eigen temperament. Want ik ben een Ram, en heb een felle kant.
Ik ben een knokker, maar had de handdoek al bijna in de ring geworpen.

Robbertje vechten?      

7 opmerkingen:

  1. Bizar, ik had het hier toevallig ook over met een vriendin. Vroeger zei ik er altijd wat van als ik gekwetst, benadeeld of gewoon boos was. Waar is dat gebleven? Nu hou ik mijn mond en heb daar vaak nog dagen en soms weken last van, van de opgekropte woede en onmacht. Tegenwoordig heb ik weer steeds vaker de behoefte om te zeggen: luister...jij stapt nu over mijn grens heen en dat wil ik niet. Voelt goed ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja moeilijk hè. Durven te uiten dat je boos bent is niet altijd gemakkelijk. Iets waar ik ook absoluut niet goed in ben.
    Ik probeer het dan weg te stoppen maar mijn gezicht is volgens mij een open boek, mijn boosheid, teleurstelling is er meteen van af te lezen.
    Wat een mooie foto trouwens.
    De handdoek in de ring werpen lijkt me geen goed plan, maar nu weet ik absoluut niet waar je boos over was.
    Hoop in ieder geval voor je dat je een 'oplossing' hebt gevonden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lekker, ik ben ook een ram :)
    Heel herkenbaar, again...
    Ik heb vrijdag enorm moeten huilen, van woede. Voor het eerst was ik kwaad op mijn overvallers, super gigantisch boos. En dat na 4,5 jaar!? Raar he, komt door wat jij zegt, boos zijn past niet. Ik heb er altijd positief met willen omgaan, niet te veel een last zijn voor anderen ook. Ik ben nog steeds positief hoor maar nu positief en soms boos :)
    Als wat jij zegt ook voor mij geldt dan is er met die tranen misschien ook een stuk van mijn angst uitgekomen, zou fijn zijn...
    Wat zijn wij soms zo hetzelfde he... Ik vind dat mooi en troostend!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Helemaal mee eens, boos worden kan zo fijn voelen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ben een (vroege) Stier maar oh wat herken ik me in wat je schrijft !! Ik heb geleerd dat opgekropte boosheid zich tegen jou keert en dan vooral tegen je eigen lichaam... Beter is het om eens goed te ventileren, en het aan te pakken. Mensen zouden zachter met elkaar moeten omgaan, in plaats van als bulldozers door elkaars leven te rammen. Dat zou veel boosheid wegnemen. Hou je taai, Prentje, ik bewonder je vaak inzake inzicht en aanpak :-) Marie

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is.
      Pakkende titel van een boek die ik laatst tegenkwam tijdens mijn werk in de bibliotheek.

      Hieronder een link naar een youtube filmpje waar de schrijver uit het boek een stukje voorleest.
      https://www.youtube.com/watch?v=1HXBC1FyDew

      Verwijderen