zondag 10 mei 2015

prentje en de golven


We rijden bijtijds weg, Zoon en ik. Ik weet niet of er vriendjes zullen zijn aan zee, dus we pakken voor de zekerheid ook maar de iPad en zijn Nintendo DS in.
Snelle scan als we het terrein oplopen. We zien niemand. Maar er staat een tentje voor het huisje van zijn beste vriendje, dus we houden de moed er nog even in.
Ik ruim de boodschappen in en zet thee. De zon breekt door. Zoon blijft binnen zitten met zijn iPad.

Ik pak het prachtige boek dat ik aan het lezen ben ('Portret van een man' van Jens Christian Grøndahl, ik noemde het al eerder) als Zoon's beste vriendje arriveert. Hij blijkt een vriendje bij zich te hebben. Zoon trekt zich meteen weer terug achter zijn beeldscherm.
'Kom, we gaan naar het Zuiderzeemuseum' zeg ik tegen Zoon, en we stappen in de auto. 
Ik rij verkeerd. Het net geopende waterpark blijkt niet helemaal te zijn wat we ervan verwacht hadden. 
De nieuwe tentoonstelling is nog niet geopend. 
'Zullen we maar weer gaan?', vraag ik Zoon. 
Stilletjes rijden we terug naar de kust. 

'Het komt in golven', app ik Zus. 'Het ene moment gaat het wel ok, en het volgende moment voel ik me zo verdrietig en alleen. Ontneemt het missen me bijna de adem.'
'Laat maar komen', antwoordt Zus. 
'Het mooie van golven is namelijk dat ze zich ook weer terugtrekken.'

Ik kon een jaar lang bijna niets meer voelen. De scheiding, het in mijn eentje kopen van een huis, het co-ouderschap, de verhuizing, de reorganisatie op mijn werk, de ziekte van mijn vader, het plotselinge verlies van een dierbare: om het allemaal het hoofd te kunnen bieden, had mijn lichaam als een soort zelfverdedigingsmechanisme mijn gevoel uitgeschakeld. 
Ik moest door. 

Dat ik niets voelde, wilde niet zeggen dat het er niet was. Het water leek vlak, maar onder de oppervlakte borrelde het. 
Nu mag het komen, is het water in beweging gekomen. Dat zie ik als een goed teken. 

De vraag is alleen: hoe ga je er mee om? Druk je het opnieuw weg? Ga je de strijd aan? Vlucht je? Verdoof je het? Trek je je terug? Zwem je tegen de stroom in? Ga je weer langs de kant staan? 
Of mag het er gewoon zijn?  

Ik heb besloten mee te bewegen met de stroom, met de golven. 
'Word vrienden met je verdriet', heeft een lieve vriendin me afgelopen jaar verschillende keren voorgehouden. 
Ik hoef het niet alleen te doen. Er staan geweldige mensen langs de vloedlijn. Die trekken me omhoog als ik dreig te verdrinken, laten me even op adem komen. Ik hoef mijn hand maar uit te steken. Vrienden, familie, maar ook u.  
Met de liefste reacties, die me een zetje in de rug geven. Samen delen is mijn reddingsboei geworden.  

Misschien zal ik nooit antwoord krijgen op de vragen die ik heb. 
Maar ik heb de moed om los te laten. 

Zwemmen moet ieder mens uiteindelijk toch zelf.     

11 opmerkingen:

  1. Prachtig verwoord. Ook ik ben de afgelopen vier jaar regelmatig bijna 'verzopen', een zoon van tien die het niet meer op kan brengen om contact met me te hebben, twee chronische ziektes die ontdekt werden, baan verloren, maar al worstelend kwam ik dankzij een zetje of een helpende hand weer boven. Nu alweer twee jaar samen met een nieuwe liefde en sinds twee maand weer voorzichtig contact met zoonlief, probeer ik te leren leven met mijn ziektes. Dat is iets wat ík moet doen, blijven zwemmen om te overleven. Mooie beeldspraak, die houd ik erin! Blijf watertrappelen, lieve Prentje, of dobber even met de golven mee. Ook voor jou komt het goed! Dikke virtuele knuffel, X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi geschreven! Jouw stukjes geven me altijd kracht...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wijs en waar. Toen ik na mijn ontslag eindelijk toegaf huilde ik heel veel, een par keer per dag. Elke dag. Toen elke dag maar wat korter, toen sloeg ik vaak een dag over, toen zelfs eens twee :) En nu, meer dan een maand later, huil ik soms even, eens per week ofzo. Toelaten dus...Wat mij helpt is per dag een momentje rust en alleen zijn inbouwen, dan mag het komen. Soms komt het dan, soms ook niet. Maar dan is de druk er wat af, de rest van de dag....
    Enne: ik vind je heel goed bezig zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat heb je dat mooi verwoord, Het is allemaal niet niks zeg. Ik denk dat het inderdaad het beste is om het verdriet te laten komen. Zelf kan ik dat niet, ik krop op, het verdriet laten komen durf ik vaak niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Delen, van je af schrijven of op wat voor manier dan ook.
    'k denk dat dat al een hele stap is. Ik vind het knap hoor, de manier waarop je het doet.
    Heel veel sterkte in ieder geval. XxX

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi. En misschien moet je niet zwemmen, maar drijven...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Fijn dat delen helpt en stoer dat je dat durft. Veel sterkte en liefs gewenst.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. I am extremely impressed along with your writing abilities, Thanks for this great share.

    BeantwoordenVerwijderen