zaterdag 12 september 2015

prentje en de passie

Ik hou van mensen met een passie.
Eigenlijk maakt het onderwerp me niet eens zo heel veel uit (of het moet een boekhouder zijn die helemaal losgaat over de ongekende mogelijkheden van Excelsheets), als mensen enthousiast ergens over kunnen praten, ga ik met liefde met ze mee.

Zo maakten Zus en ik laatst een prachtige wandeling in het natuurgebied het Zwanenwater.
De hei was op zijn mooist, het water klotste zachtjes, en overal zagen we vlinders.

Aan het einde van de wandeling stond een standje van Staatsbosbeheer.
Een vriendelijk meisje vroeg of we op een bord wilden schrijven wat we hadden gezien.
'Vlinders!', zeiden Zus en ik tegelijk.
'Welke?', vroeg het Bosmeisje belangstellend.
'Onder andere het Witje', antwoordde ik trots, blij dat ik er eentje bij naam kende.
'Was 't het Groot Koolwitje, het Klein Koolwitje of het Klein Geaderde Witje?', vroeg het Natuurmeisje enthousiast.

En voordat we het wisten, hadden we een geplastificeerd vel voor onze neus, vol vlindernamen.
En net toen we dachten dat dat ze allemaal waren, alle vlinders van Nederland, stond de achterkant ook nog helemaal vol.
En ze heeft ze allemaal besproken, het lieve Vlindermeisje.

Dus of u nu iets wil weten over de Gehakkelde Aurelia, of het Icarus Blauwtje; ik kan het u vertellen.
Net zoals ik nu ook weet dat de natuur zich aan kan passen aan het stedelijk gebied, en er zelfs probeert enig voordeel uit te halen.
Natuurlijk, het liefst vliegt en kruipt alles rond in een ongerepte wildernis, maar als die rare mensen wegen gaan aanleggen en flats neerzetten, probeert de natuur er maar het beste van te maken.
Zo wonen er heel veel vleermuizen in de Bijlmerflats, en gebruiken ze de snelweg om vliegensvlug van de ene kant naar de andere kant van de stad te komen.
Ik hoorde dit een enthousiaste boswachter vertellen op een congres waar ik van de week was, midden in Amsterdam, en het beeld ontroerde me.

Net als ik geraakt werd door deze kikker die de restanten van wat eens het 'Land van Ooit' gebruikte om even uit te rusten.
We waren daar op de verjaardag van Zoon en vonden het een magische plek.

Ik hou niet van gepolijst, van af, van perfect.
Een verlaten attractiepark dat langzamerhand weer door de natuur wordt ingenomen, vind ik vele malen interessanter dan Disneyland Parijs.

 
Het beste maken van dit geweldige, moeilijke, magische, pijnlijke, liefdevolle en bijzondere leven; dat is voor mij levenskunst.

En daar hoop ik altijd vol passie naar te kunnen kijken, over te schrijven; en met u te delen.

woensdag 9 september 2015

prentje en de troost

De zon piept door het gordijn vanmorgen.
Alsof ze me wil verleiden mijn bed uit te komen.
Mijn lichaam en geest zijn echter nog niet zover, en ik pak mijn mobiel van mijn nachtkastje om het moment nog even uit te stellen.

Het nieuws komt keihard binnen. Joost Zwagerman. Zelfmoord.
De wereld heeft opnieuw een levenskunstenaar verloren.
Het lijkt wel alsof de zon meteen haar kracht verliest.
Het voelt op de een of andere manier ook ongepast.
Hoe kan ze zo uitdagend schijnen, als er de vorige avond zo'n tragedie heeft plaatsgevonden?

Ik dacht dat je het tegengif had gevonden voor de soms onverdraaglijke lichtheid van het bestaan, Joost.
Dat je troost kon putten uit de schoonheid van de literatuur, van de kunst, van de muziek.
Je praatte er zo gepassioneerd over.
Of je nu wilde of niet, je werd vanzelf meegezogen in jouw enthousiasme.

Maar de vloek van je erfelijke belasting kon zelfs daar niet tegenop.
Je beklemtoonde dat je zwarte periode achter je lag. En dat je er daarom vrijuit over kon praten.
Over de zelfmoordpoging van je vader, je depressies, de sirene van de dood.
Je was zo'n troost voor vele mensen die zelf een geliefde hadden verloren aan suïcide.

Het breekt mijn hart om te bedenken hoe wanhopig je moet zijn geweest.
Dat zelfs de liefde voor je kinderen, de verbinding met je vrienden, de passie voor de kunst je niet aan het leven kon binden.
Had het geholpen als je (opnieuw) de noodklok had geluid?
Als je had gezegd dat het water je aan de lippen stond?

Er komt geen antwoord meer op deze vragen. De strijd is verloren.
Dag Joost. Liefs daarboven aan Siep.

donderdag 3 september 2015

prentje en de lens

Picture this: een week geleden; ik heb mijn moeder aan de telefoon.
Ze vraagt of we een leuke verjaardag hebben gehad met Zoon.
Ik vertel haar over ons leuke uitje (komt nog een keer), maar dat ik niet helemaal tevreden was over de foto's die ik had gemaakt.
Spijtig vertel ik over mijn favoriete lens, en dat ik die jaren geleden heb laten vallen.
Dat ik daarna wat aanrommel met objectieven, maar dat mijn foto's nooit meer zo fijn worden als voorheen.
Dat ik eigenlijk weer dezelfde lens wil als vroeger, maar dat deze best prijzig is.
'Dan dragen wij ook een gedeelte bij', zegt mijn lieve mam. 'Ik weet hoe belangrijk het voor je is.'
Ik zeg dat ik dat niet wil, dat ik er voor aan het sparen ben, maar mijn moeder kan behoorlijk resoluut zijn. 'Het is gewoon iets medisch', zegt ze. 'Koop die lens nou maar'.
Ontroerd leg ik de telefoon neer. Mijn moeder en ik begrijpen elkaar niet altijd, maar blijkbaar snapt ze hoeveel waarde ik hecht aan fotografie. Dat het bijna iets therapeutisch is.

Een week later. De vlaggetjes hangen nog. 'Als we je verjaardag dan toch zo verspreid vieren, wil ik in ieder geval dat ik een poosje tegen Leuke Slingers kan aankijken', had ik tegen Zoon gezegd.
Bij de Hema kocht ik schoolbordverfvlaggetjes, die hij ijverig samen met Verloofde de dag voor zijn verjaardag versierde (beetje jammer dat ze maar een kant hebben gedaan - op eentje na dan. Maar op mijn verzoek of ze ook de andere kant wilde doen, keken ze me wat verdwaasd aan. Ook aan creativiteit zit grenzen).
Inmiddels heb ik mijn nieuwe lens binnen, en geniet ik (weer) van het fotograferen van de Petteflet.

Wat hou ik toch van mijn huisje. Ik vertelde het u al eerder; was de stijl eerst zwart-wit, inmiddels heb ik een voorliefde voor mid century design, met name de Deense. Ik hou van de zachte kleuren, de ronde vormen, de warme sfeer. Dus toen ik zag dat het aapje van Kay Bajesen bij een webshop in de sale was, heb ik nog een keer mijn rekening geplunderd. Ik ben al jaren verliefd op deze aap (geboren in 1951), en hoopte dat ik 'm ooit nog eens op een vlooienmarkt voor een prikkie kon kopen (had ik ooit eens gelezen op een blog, maar dat bleek wishful thinking te zijn).

Enthousiast vertel ik een week later mijn mama-van-in-de-tachtig hoe blij ik ben met mijn nieuwe lens.
'Heb je ze nu in?', vraagt ze belangstellend.
Niet-begrijpend kijk ik haar aan.

'Je nieuwe lenzen', antwoordt ze.
'Kun je nu weer goed zien?'

Als eerbetoon aan mijn lieve, onnavolgbare, unieke, ietwat dove mamaatje een fotoreportage - met de nieuwe lens - van de Petteflet:

woensdag 2 september 2015

prentje en de zomergast

'Loop je even mee?', vraag ik aan collega E in de pauze.
'Ik zag vanmorgen vanuit de auto een tekst die ik graag wil fotograferen.'
Verbaasd kijkt E even later naar het muurtje. 'Ik ben hier net ook langs gereden maar heb deze helemaal niet gezien', zegt ze. 'Ik kon er niet omheen', antwoord ik.
'Het illustreert wat ik wil zeggen.'

Afgelopen zondagavond stond al lange tijd aangekruist in mijn agenda: psychiater en filosoof Damiaan Denys als Zomergast. Ik volg hem al een tijdje, en werd opnieuw niet teleurgesteld.
Damiaan is gespecialiseerd in angst en heeft daar een visie op ontwikkeld die me fascineert.
Ik wil er net een heel verhaal over hem typen, maar zie dat de VPRO een uitstekend profiel van hem heeft geplaatst. Vooruit, enkele oneliners die me aanspreken:

Over controle:
'Het verwerven van meer controle is vaak het verliezen ervan. Meer controle willen eindigt met controle kwijtraken. Door externe controle ontneem je de mens de kans om interne moraliteit te ontwikkelen. Hij ervaart zo niet zijn eigen remmingen. Zet geen hekjes om het water, maar leer mensen zwemmen.' 

Over zijn vakgebied:
'Als psychiater hoort het niet tot mijn arsenaal aan doelstellingen om mensen gelukkig te maken. Ik ben er voor mensen die een ziekelijk tekort hebben, dat ik met ze probeer op te heffen zodat ze een mensenlijk leven kunnen leiden. En bij het leven hoort ook lijden. Ik ben er niet om de "normale" mens te verbeteren. De mens is namelijk volmaakt in al zijn onvolmaaktheid. Juist het onvolmaakte maakt ons menselijk.'  

Over angst:
'Angst is een belangrijk signaal dat je een nieuwe wereld, een nieuwe dimensie betreedt. 
Gebruik je angst, het is je middel voor vrijheidsbeleving. Daag hem uit. Zolang je geen angst ervaart, ben je mogelijk nog niet in contact gekomen met wat je echt wilt, wat je echt vrij maakt.'

Over dankbaarheid:
'Fundamentele dankbaarheid is mijn drijfkracht om het leven te leiden, om het leven aan te kunnen. Leer dansen met de dood, lach hem uit. We zijn maar zo'n klein stukje van het geheel, alles is er al, we zijn slechts een klein schakeltje. Relativeer. Door op deze manier te kunnen kijken naar het leven, kun je veel meer vrijheid ervaren.'

Bent u er nog? Mooi. Uiteraard is dit slechts een greep uit de dingen die hij heeft gezegd; het programma duurt immers drie uur. Drie uur waarin ik aan de buis zat gekluisterd (wat zo zelden gebeurt, dat ik Zoon eerst moest bellen hoe ik de televisie aan kreeg).

Ik vind niets zo sexy als een erudiet persoon, iemand die me kan inspireren, waar ik van leer, niet pedant overkomt maar innerlijke rust en wijsheid uitstraalt.

'Wat sprak je het meest aan tijdens de uitzending?', vroeg vriendin T vandaag. Ik moest daar even over nadenken.
'Misschien wel wat hij zei over dankbaarheid', antwoordde ik na een tijdje.
Ik dacht aan een van mijn favoriete liedjes van Nina Simone "Ain't got no/I got live."

'We zijn als mensen vaak geneigd om te zeuren, om ons te focussen op wat er niet is.
Terwijl we hier zo verschrikkelijk veel hebben. Simpelweg het feit dat we er zijn, is al bijzonder.
Geloof me, ik vind het leven niet altijd makkelijk, maar zo de moeite waard.'

En op zo'n avond ben ik me daar weer extra van bewust.