woensdag 9 maart 2016

prentje en de tegenstellingen

Het is de laatste tijd opvallend stil hier.
Ik ben er nog niet helemaal uit of dat een goed teken is, of niet.

Het is niet dat er niets gebeurt. Er gebeurt zelfs heel veel.
Laatst las ik ergens dat de winter niet een stille maar juist een heel actieve periode is.
Er ontkiemt van alles, alleen is het niet zichtbaar. Het gebeurt onder de grond.
Zo voelt het bij mij ook. Maar is het erg dat het niet zichtbaar is? Moet het altijd zo nadrukkelijk?
Dat is een vraag die ik me de laatste tijd veelvuldig stel.

Waarom blog ik? Is dat om bevestiging te krijgen? Kijk eens wat een leuk huis ik heb? Wat een slim kind? En scherpe inzichten? Of omdat ik u wil helpen? Omdat ik weet dat we allemaal worstelen?
Waarschijnlijk allemaal. En allemaal tegelijk. 

'Je hoeft niet altijd zo je best te doen', zei een vriendin afgelopen vrijdag.
Dat sloot mooi aan wat mijn coach vorige week aangaf.

'Je bent er, en dat is genoeg'.
Dat was een belangrijk inzicht en wil ik graag voelen, diep van binnen.

Dat stemmetje tot zwijgen brengen dat altijd zegt dat ik nét een stapje harder moet lopen dan anderen.
Continu aan de verwachtingen van 'de ander' willen te voldoen, vooral niet teleur willen stellen, niemand boos om me laten worden. Die eeuwige angst. Niet de afwijzing te willen voelen.
Ten koste van mezelf.  

'Laat het binnenkomen, kijk er naar en laat het dan weer los', zei mijn wijze coach over pijnlijke gevoelens.
'Dat is veel minder schadelijk op de lange termijn dan altijd alles wegstoppen'.

Dus nu experimenteer ik met 'nieuw gedrag'.
En durf ik steeds meer te zeggen wat ik vind, in plaats van wat ik denk dat de ander wil horen.
Ben ik eerlijker over wat me dwarszit.

En ontdek ik dat de wereld niet vergaat.
Dus probeer ik zo onbevreesd mogelijk per dag te leven.
En schiet ik misschien af en toe door, om mijn grenzen te ervaren. 

Als een individu, maar wél in verbinding met de omgeving.

3 opmerkingen:

  1. Ik begrijp je wel. En om op je vraag te antwoorden; nee natuurlijk hoeft en moet het niet zo zichtbaar en nadrukkelijk.
    Best lastig maar een goed streven; jezelf zijn en eerlijk te durven zeggen wat je vindt. De verwachtingen van een ander aan je laarzen lappen. Uiteindelijk ervaren dat de mensen die van de houden; je toch wel nemen zoals je bent. Mij help je in zekere zin; wat je schrijft en hoe je schrijft zet me aan het denken. Maar ik denk dat je het bloggen in eerste instantie voor jezelf moet doen en niet voor een ander. Dat neemt niet weg dat ik het erg zou missen om je niet meer te lezen!
    PS; Geweldig! Ik zie die poes-skelet-kaars in je kamer staan. XxX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gisteravond je bericht gelezen en gehoopt op meer reacties die antwoord gaven op je vraag; waarom blog ik eigenlijk?

    Nu ik het antwoord van Alet lees, bloggen doe je voor jezelf, voel ik mij ineens bevrijd.

    Ik heb geen behoefte meer om te bloggen, het is klaar.
    Deze week heb ik bijna alle assesiores uit de woning weggehaald. De cactussen, de glazen apothekerspotten.
    Een leeg canvas.
    Geen verplichting meer, zal wel zien wat er komt. Het zal vast en zeker goed zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Alvast een sprietrige mooie lente!

    BeantwoordenVerwijderen