zaterdag 30 april 2016

prentje en Jeroen Bosch

Als ik écht iets graag wil zien, ga ik er voor.
Ook al betekent dit dat ik op vrijdagavond om 23.00 uur in Den Bosch moet zijn voor de Jeroen Bosch-tentoonstelling in het Noordbrabants museum. Als dit nog de enige kaartjes zijn; prima.

Dan gaan we gewoon wat eerder om heerlijk te kunnen eten in deze Bourgondische stad.
En eigenlijk heeft het ook wel iets, om 's avonds laat tussen de mystieke schilderijen van Bosch te kunnen dwalen.
Het past er wel bij.

Jeroen Bosch was een creatieve visionair. Ongelofelijk dat dit schilderijen uit de vijftiende eeuw zijn.
De kleuren zijn zo levendig, de figuren kunnen elk moment van hun doek stappen.

Ik werd verliefd op zijn fabeldieren, die tussen de mensen in de schilderijen wonen alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Nogmaals; de beste man komt uit de duistere Middeleeuwen!

Overigens vind ik het ook fascinerend hoe een stad als Den Bosch meesterlijk gebruik maakt van zo'n wereldtentoonstelling. Boven ons Jeroen Bosch-bordje vertelde de serveerster smakelijk anekdotes over gehaaste Fransen, ongeduldige Russen en popelende Amerikanen die snel-snel willen lunchen in het fijne restaurantje.

De hele stad ademt Jeroen Bosch. Zijn beelden zijn te bewonderen vanaf boottochtjes, tijdens beklimmingen van de St Janskathedraal, en ook als je gewoon vanaf de parkeergarage de stad in loopt.
Ik kom zeker nog een keer terug; deze activiteiten zijn er nog tot de herfst.
De tentoonstelling zelf eindigt volgende week en reist dan door naar het Prado in Madrid.

In de tweede zaal werd ik overigens discreet op mijn schouder getikt dat ik geen foto's mocht maken, wat me ook wel weer een soort van rust gaf.
Er gebeurt namelijk zo verschrikkelijk veel op de schilderijen dat je wel aan de gang kunt blijven.
Ik mocht mijn camera wel weer tevoren halen op de bescheiden foto-tentoonstelling geïnspireerd op werken van Bosch:
En ik kreeg een Nimus-poster uit het Jeroen Bosch-winkeltje cadeau, ontwikkeld om ook kinderen (nog) meer bij de tentoonstelling te betrekken.

Ook heel leuk voor enthousiaste 44-jarigen met een grafisch hart.

zondag 24 april 2016

prentje en de bloggersmarkt

Het was zondag, en zon en hagelbuien wisselden elkaar af.
'Kom, we gaan naar de bloggersmarkt', zei ik tegen Zoon.
'Verkopen ze daar ook Pokemon-kaarten?', vroeg Zoon, zijn blik niet afwendend van You Tube.
'Ehm, dat denk ik niet, maar vast wel speelgoed', antwoordde ik naar waarheid.

De hagel striemde tegen de voorruit, terwijl we een tikkie wanhopig Utrecht voor de derde keer rondreden.
'Geen goed idee', hoorde ik in mijn hoofd.
'Hij is tenminste bij die computer vandaan', hoorde ik een andere stem bovenin zeggen.

En toen plotsklaps, hield de hagel op en begon de zon te schijnen als ze nooit anders had gedaan.
Opeens bleek het molenterrein dichtbij, vond ik een plek om te parkeren, en liepen we weer enigszins goedgemutst het veld op.

Om eerlijk te zijn, zit ik niet meer zo in het 'bloggerswereldje'.
Misschien ben ik te oud, is Zoon te groot, of voelt het te 'perfect'.
Maar het is praktisch onmogelijk om niet blij te worden van een kindercircusje, een lief marktje, leuke eettentjes en vrolijke gezinnetjes in de schaduw van een prachtige molen.
Laat die styling maar aan Uitgeverij Snor over, die een aantal nieuwe titels lanceerde.

Zoon en ik dompelde ons gewoon helemaal onder.
Fijn om oude bekenden zoals Anki weer eens te spreken, heerlijk om Zoon te zien genieten met de circusatributen, gezellig om weer even langs leuke kraampjes te scharrelen.
Het voelde weer helemaal als vanouds.
Van pure blijheid kocht ik een gehaakte cactus en een poster van onze designaap.
Zoon had bij de ingang al een tattoo gekregen.

Het leven was even helemaal goed.
En toen begon het weer te hagelen.

zaterdag 23 april 2016

prentje en de straatkunst

Ik ben dol op straatkunst. Gefascineerd door Banksy.
Ik kon dus niet wachten om een bezoek te brengen aan Moco, het nieuwe Amsterdamse (particuliere) museum.

Banksy en Warhol. Je zou voor minder naar de hoofdstad afreizen.
Vol bewondering drentelden vriendin A en ik rond in het geweldige gebouw, met uitzicht op het Museumplein.

Ik was wel benieuwd of Banksy zijn kracht zou behouden als hij in een museum te zien was.

Dat was wel het geval, maar dat komt met name ook door de dialoog die hij aangaat met het droompand.
Dat zorgt voor de juiste spanning.
Bij Warhol is dat minder het geval.
Niet alleen zijn die werken in de kelder te vinden (het minder statige gedeelte), ze 'bijten' ook minder met de omgeving.
Of misschien heb ik al te vaak de (re)producties gezien.

Al jaren kom ik langs een illustratie als ik naar vriendin A rijd.
Het ontroert me.
De tekening is alleen onder een viaduct te vinden, waar ik niet kan stoppen.

Nu heb ik toch mijn auto met alarmlichten in de berm aan de kant gezet (met een schamende Zoon naast me) om 'm te fotograferen.

Toch een straatkunst-moment.

dinsdag 19 april 2016

prentje en de ontmoeting

'Ik ben best wel een beetje zenuwachtig', zegt T.
'Het is toch één van de belangrijkste mannen in je leven.'

Zaterdagmorgen. T en ik komen terug van de Vanilia Sample Sale. Ik heb haar gevraagd of ze het goed vond om op de terugweg bij mijn vader langs te gaan.
T heeft mijn vader nooit ontmoet, onze vriendschap is van de laatste jaren.

Hij zit in de eetkamer. Zijn overhemd zit vol vlekken. Zijn blik is helder.
'Pap, ik heb iemand meegenomen', zeg ik rustig. Hij kijkt geïnteresseerd blij als ze kennismaken.

'Mijn dochter is een lieve schat', zegt hij tegen T. Zij beaamt dit van harte, de lieverd.
'Ik heb drie kinderen', vertelt hij.
'En hoeveel kleinkinderen heeft u?'
Hij kijkt vragend naar mij, steunzoekend. 'Vijf pap', zeg ik, en noem de namen.
'O ja', zegt hij gelukzalig.

We kletsen wat. Over van alles. En over niets.
Hij wijst op een man verderop die gevoerd wordt.
'Gelukkig kan ik zelf eten', zegt hij trots boven zijn bijna lege bord.
Blijkbaar is er ook in een verpleeghuis hiërarchie. 
En zit de behoefte om ons te vergelijken met andere mensen diep ingebakken.

'We gaan zo weer, papa', zeg ik. Hij knikt. Hij is blij met bezoek, maar het vermoeit hem ook.

'Wat vond je van hem?', vraag ik T als we beneden zijn.
'Je kan merken dat het een slimme man is', zegt ze. 'Hij legt goed verbanden.'

Ik knik. Dankbaar en trots.

Trots op die man met zijn verwarde haren en overhemd vol vlekken.
Trots op de man die hij ooit geweest is en nu (bij vlagen) nog is.
 
Als ik thuiskom, is de foto van mijn vader en Johan Cruijff gearriveerd.
Ik heb hem op aluminium laten drukken, als eerbetoon aan twee iconen. 

Reservetijd.  

zondag 17 april 2016

prentje en Klimt

De kunsthonger sloeg weer toe. Het nestelde zich in mijn hoofd, en in mijn hart. 
Een onrustig gevoel, de behoefte om weer gevoed te worden door schoonheid.

Gelukkig is daar altijd het Gemeentemuseum in Den Haag. 
Mijn lievelingsmuseum. 
Niet alleen vanwege hun tentoonstellingen, maar ook vanwege hun presentatie. 
En het gebouw, niet te vergeten. 

Klimt, Toorop, Appel. Drie heren die smeekten om een bezoek. 

Klimt betoverde me het meest. Maar misschien ook vanwege de opbouw van de tentoonstelling. Klimt vs Schiele. 
De deugdzame Edith tegenover de uitdagende Judith. 
Puur genieten. 
Het liefst (ver)dwaal ik wat (rond) in het museum. 
Sluip rond door de 'Wonderkamers', de geweldige interactieve kelder, bestemd voor de jeugd (hoewel ik er opvallend veel volwassenen zonder kroost zag).
Tot slot alleskunner Jan Toorop (Appel kon me dit keer minder bekoren).
Het Gemeentemuseum lijkt gemaakt voor de sierlijke lijnen en kleuren van Toorop.
Ik werd vooral geraakt door zijn indringende portretten. 
Honger gestild.

maandag 11 april 2016

prentje en de tafeltennistafel

Mijn koninkrijk voor iets dat Zoon en ik allebei leuk vinden.
Het valt niet mee namelijk om 'm van de computer weg te houden.
Fietsen naar de stad? Neh. Museum? Echt niet. Those days are over.

Nou vond ik het als kind heel leuk om te pingpongen.
We hadden zelf een tafeltennistafel, die buiten op het pleintje stond. Tot de buurman 'm overreed. Die werd gek van het geluid. Echt gebeurd.

Niet dat ik vaak mocht hoor. De prijs die je betaalt als nakomertje.
Broer is tien jaar ouder, en vocht hele competities uit met zijn vrienden.
Ik mocht soms even, in de pauze. Van de stress kon ik er dan niets van.

Laatst zag ik bij de Tiger een tafeltennissetje om op je tafel te bevestigen. Dacht ik.
Het bleek een soort minisetje te zijn, inclusief piepklein blad.
Nu wil ik best improviseren, maar dit was wel erg klein (dus die mocht mee naar ex-Man).

Tweede poging. Netje, batjes en bal bij Bol voor vijf euro.
Het kwam net binnen, en ik had het geluk Zoon een avondje extra te hebben.
Enthousiast wilde ik meteen het netje op mijn tafel bevestigen.
Te klein.

Ik zag 'm alweer verhuizen (het setje dan) tot ik mijn bureautje van Ikea in het vizier kreeg.
Nu heeft de LISABO net de Red Dot Design gewonnen, maar dat is bijzaak.

Met een beetje improvisatie (en wat plakband) namelijk prima te gebruiken als tafeltennistafel.

En ik kan mijn koninkrijk houden.

zondag 10 april 2016

prentje en de zondag

Ik had nog wel eens de neiging mijn weekenden helemaal vol te proppen.
Deels omdat er zoveel leuke dingen op de wereld zijn; maar deels ook om weg te vluchten van mijn gevoel.

Nu probeer, probeer en probeer nog een keer om gewoon te voelen wat ik voel, en dat dat ok is.
Net als mijn tijdens mijn yoga-lessen gebruiken we het laatste kwartiertje om niets te doen, de oefeningen in te laten werken in je lichaam.

Dus bleven we vandaag thuis.
Las ik de krant in mijn schommelstoel op het balkon, en genoot ik van het lichtspel in de Petteflet.
En van mijn nieuwe eetkamerstoelen.
Elke keer sta ik weer versteld over het veranderen van mijn smaak.
Had je me een jaar geleden gezegd dat ik mijn oudroze en -groene stoelen zou vervangen voor vier verschillende industriële donkerhouten stoelen, had ik je niet geloofd.
Maar het geeft mijn huis karakter.
Het hoeft allemaal niet meer zo schattig, zoet, meisjesachtig en 'kloppend; ik zei het al eerder.
Het mag een edgy-randje hebben; graag zelfs.

'Ga je vandaag nog meer tits-pompoms maken?', vraagt Zoon belangstellend.
Afgelopen vrijdagavond zaten we samen aan dezelfde eettafel, Zoon lezend (voor de verandering) en ik pompoms makend. Dit idee had ik in mijn hoofd en liet me niet meer los.
En natuurlijk komt er ooit een moment dat Zoon bedenkt dat hij niet een doorsnee-moeder heeft, waarschijnlijk net op het (puber)moment dat hij er naar snakt dat alles 'normaal' is.

Maar nu is dat nog niet zo.
En staat hij er voor open waarom dit voor mij een belichaming is van een prettig contrast; het 'tuttige' materiaal gebruikt voor een uitdagend onderwerp.
Dat ik het leuk vind dat elke pompom er weer anders uitkomt. Net als elk lichaam anders is.

Soms overweeg ik bijna een carrièreverandering. Maar daarvoor vind ik mijn baan nog te leuk.
En is dit een prima balans.

Nou ja. Zo'n zondag dus.