zaterdag 17 juni 2017

prentje en de verschillen

Omdat ik de grootste kneus van de groep ben grootste afstand heb te overbruggen, mag ik van Joost nu ook in het weekend oefenen met houtdraaien
Het zit zo: houtdraaien is niet mijn natural talent, maar ik word er wel ontzettend blij van.

'Alsjeblieft', zegt Joost als hij me een enorme houtstronk overhandigd. 'Ik zou even de draaibank op een lager toerental zetten als ik jou was om de schors eraf te halen.'
Onmiddellijk slaat de paniek toe. Joost heeft me namelijk eerder tijdens een oefensessie uitgelegd hoe ik het toerental kan aanpassen, maar daar is niets van blijven hangen.
De vorige keer tijdens de groepsles werkten we ook met grote boomstronken, maar koos ik expres de kleinste uit zodat ik niet aan het toerental hoefde te zitten. Joost deed het toen één keer voor aan mijn groepsgenoten, die allemaal knikten en vervolgens meteen hun draaibank aanpasten.
'Ehm, ik weet niet meer zo goed hoe het moet', zeg ik schoorvoetend.
'Dan leg ik het je nog een keer uit', zegt Joost vriendelijk, nog-niet-wetende-hoe-weinig-ik-ervan begreep.
Hij draait aan een grote knop, schuift de band over het onderste radertje naar een grotere draaischijf en herhaalt deze beweging in omgekeerde richting bij de bovenste schijven.
'Zo, en nu jij.'
Het zweet breekt me uit. Welke kant draaide hij ook alweer op beneden? En boven?
'Ik snap het nog niet', zeg ik.
'Geeft niets', zegt hij opgeruimd, 'daarom overweeg ik ook een damesklas te vormen met houtdraaien. Mannen zíen het meteen, bij vrouwen werkt dat vaak anders. En mannen worden dan nogal eens ongeduldig, denken: dat zíe je toch? Maar ik weet inmiddels dat je met dit soort kwesties bij vrouwen de deur heel wijd moet openzetten.'
'Dus ik moet naar voren draaien aan de knop als ik beneden naar rechts wil, en bovenin andersom?'
'Je probeert het in taal te vangen', zegt Joost. 'Volgens mij ben je erg talig.'
'Ja, zo probeer ik de wereld om me heen te snappen. En ik ben behoorlijk visueel ingesteld', knik ik.
'Met als gevolg dat ik op het gebied van simpele dingen begrijpen nogal achterloop.'

Joost doet het nog een keer voor. Dankzij zijn rust en houding voel ik de ruimte om het te leren begrijpen.
'Dus het bandje wordt niet groter of kleiner door aan de wieltjes te draaien?'
Getroffen kijkt het me aan.
'Dank je wel voor dit kijkje in de keuken', zegt hij. 'Ik had nooit zelf kunnen bedenken dat een vrouw deze gedachte zou kunnen hebben. Om elkaar te begrijpen, moet je dus elkaar blijven vertellen wat er in je hoofd om gaat. Pas dan kun je een stap vooruit doen. Mannen en vrouwen denken vaak compleet anders.'
'Klopt', zeg ik. 'En waar het om emoties gaat, moeten vrouwen bij mannen vaak de deur heel wijd openzetten, uitzonderingen daar gelaten. Wij denken op onze beurt dan: maar dat zíe je toch? Je zíet toch wat dit met me doet?'
'Eigenlijk moet je dus allebei op je eigen manier de weg vinden in een gebied waar je blind bent', zegt Joost.
'En dat gebied kan heel groot zijn. Juist mannen die wat minder thuis zijn in hun eigen emoties kunnen heel stabiel overkomen en hebben een grote aantrekkingskracht op vrouwen die ehm, minder stabiel zijn. En andersom.'
'Dus eigenlijk zeg je dat de ultieme vrouw valt voor de ultieme man en vice versa, maar dat ze elkaar elkaar niet begrijpen? Dat is dan leuk bedacht hierboven', zeg ik lachend. 'En vervolgens ben je dus je bijna je hele leven bezig om inzicht te krijgen in elkaar.'
'Ja, maar dat kan ook een verrijkende zoektocht zijn', knikt Joost. 'Laat ik op mijn beurt jou een kijkje in de keuken geven. De ultieme man is vaak een eenzame jager, die zijn hoofd gewoon ten ruste wil leggen bij een vrouw. En begrepen wil worden en erkenning wil. Daar gaat het vaak mis.
Als een man een hele lijst van klussen heeft afgewerkt en denkt "zó, we zijn klaar", denkt de vrouw "zó, we kunnen beginnen".
Mannen uiten hun liefde vaak door te dóen, waar vrouwen willen práten. En dat is voor mannen het moeras. Allebei uiten ze hun liefde dus op hun eigen manier, alleen herkennen ze dat niet van elkaar en voelen ze zich onbegrepen.'
Nog één keer kijk ik naar de radartjes. Mooi om te zien hoe zoiets technisch zo'n gesprek heeft opgeleverd.
Joost verplaatst de band nogmaals, zet er nu met een stift een streepje op en vraagt me welke kant hij moet opdraaien.

En opeens zíe ik het. 'Je moet naar het radarwiel tóedraaien.'
Wat leer ik toch veel in deze werkplaats.

4 opmerkingen: