We gingen naar Groningen, voor de Mendini-tentoonstelling.
Ik had me er al een tijdje op verheugd: ik ben gek op Mendini.
Wat me aanspreekt, is het speelse karakter.
Kunst betekent voor mij vaak spelen voor volwassenen.
Ik word blij van een draaimolen van keukengerei:
Of een dansje van kurkentrekkers:
You love it or you hate it.
Het heeft te maken met op een bepaalde manier naar de wereld kijken, denk ik.
Ik begrijp Mendini.
Ik snap zijn inspiratiebronnen.
Sterker nog, ze hebben mij ook geïnspireerd.
Het leuke van deze tentoonstelling: Mendini heeft zelf de opstelling gekozen toen hij nog in leven was.
En dat betekent geen chronologische volgorde, maar per zaal enkele van zijn ontwerpen en de inspiratiebronnen hiervoor.
Zoals deze:
En deze:
Het leuke van de twee laatste voorbeelden: toen ik thuis nog eens goed keek, zag ik dat het ontwerpen van Fortunato Depero zijn.
Ik ben eerder door hem geïnspireerd geraakt, en heb toen ontdekt dat hij een eigen museum heeft in Italië.
Daar zou ik dolgraag een keer naar toen gaan.
Goed, terug naar Mendini; de alleskunner.
Naast kunstenaar en vormgever was hij ook auteur en architect.
Zijn favoriete ontwerp is altijd het Groninger Museum gebleven, las ik later.
Een briljante zet overigens van de stad Groningen om hem te vragen voor dit gebouw.
Als in 'zijn' museum dan ook zijn tentoonstelling is te zien, is de cirkel rond.
Vanaf het allereerste moment heb ik genoten van zijn 'pretpark'.
Van het eigenzinnige kerkje dat je begroet in de hal:
Tot het Mendini-servies:
Het heeft zijn signatuur, zijn eigen handtekening.
Zijn opgeruimde karakter.
Nogmaals: een bepaalde manier van naar de wereld kijken, dat ik herken, maar waar ik me ook wel eens voor heb geschaamd.
Speels, vol verwondering.
Voorwerpen uit hun context trekken door ze bijvoorbeeld te vergroten of te verkleinen.
Het alledaagse exclusief maken:
Het is precies wat ik ook zo heerlijk vind om te doen.
Of het nu de porseleinen M0-toetjes zijn, of de miniatuurwereld:
En vooral nooit vergeten om de magie te blijven zien:
