prentje en de jurk

Ik hou niet van winkelen.
Ik krijg er keuzestress van.
Dus heb ik mijn keuzes beperkt tot twee à drie winkels.

Daarnaast wil ik eigenlijk alleen nog maar natuurlijke materialen dragen; zeker als het zo heet is.
Een linnen jurk, slippers en een strooien hoed - zo kom ik graag de zomer door.

Anyway; laatst zag ik een mooie linnen jurk online.
Besteld - ontvangen - niets aan de hand.
Tot ik 'm ging passen.

Het linnen was wel erg dun en scheen behoorlijk door.
Spijtig legde ik 'm weer terug in de doos en stuurde 'm terug, wat nog niet mee viel.

Dat was dus een teken he.
Dat de jurk helemaal niet terug wilde.
Maar ik was op een missie.

De volgende dag op mijn werk zag ik een collega in een vergelijkbare jurk.
'Goeie jurk', zei ik bewonderd.
'Dank je', zei ze om vervolgens heel vrouw-eigen toe te voegen: uitverkoopje hoor'.
'Ik had een vergelijkbare, maar die scheen door', vertrouwde ik haar toe.
'O, dat heeft deze ook, maar ik draag er een onderjurk onder', antwoordde ze monter.

Een onderjurk!
Daar had ik helemaal niet aan gedacht.
Dat opende perspectieven.

'Ik fiets nog even naar de koopavond', riep ik naar Zoon.

Even later (ik kan snel fietsen als het moet) stapte ik een kolkende Zara binnen.
Zag ik daar nou de jurk liggen?
Snel de paskamer in - dit was een andere maat - en ja hoor, deze paste ook.
Linnen komt niet zo nauw.
Maar zat er nou een gat in?

Dan toch maar thuis opnieuw bestellen.
En toen deed ik iets stoms.
Omdat ik vijf cent te weinig had voor gratis verzending, ging ik er nog iets bij zoeken.

Na een eindeloze zoektocht vond ik wat en ging snel weer naar mijn winkelmandje om af te rekenen.
'Product uitverkocht' stond er opeens achter de jurk.
Ik verzin dit niet he.
Ik verzin helaas nooit iets.

Plan C zette ik in.
Ik ging proberen mijn pakketje proberen terug te laten zenden.
'Spijt Zara-retour' leverde geen enkele hit op.
Dan maar tweeten.
'Als je jouw ordernummer stuurt, sturen we 'm terug', las ik vervolgens.
Toch maar ook even bellen.
De jongen van de klantenservice barstte nog net niet in hoongelach uit.
'Dat kan helemaal niet; een verzending opnieuw verzenden', antwoordde hij.
'Maar ik heb een tweet ontvangen', zei ik nog dapper.

'Het beste kunt u het product gewoon opnieuw bestellen', zei hij monter.
Ik had niet meer de puf om te zeggen dat dát nou juist het probleem was.

Maar ik had al een plan D.
Als het moest, zou ik het hele alfabet afgaan.
Ik ging een bezoekje aan mijn moeder combineren met een bezoek aan het filiaal in mijn hometown; misschien hadden ze 'm daar nog.

En jawel, op de eerste etage zag ik 'm.
Toen ik naar de kassa liep, ontdekte ik ook in dit exemplaar een gaatje.
Dat heb je met die dunne, natuurlijke stof.

Murw liep ik naar beneden.
En daar zag ik er opeens nóg eentje hangen.
Een gaaf exemplaar.

Bij de kassa stond een enorme rij waar geen beweging in kwam.
Er was één caissière.
Af en toe leek het of er eentje bij kwam, maar die liep dan gewoon weer weg.

Ik dacht aan mijn 86-jarige moeder met wie ik over vijf minuten had afgesproken en die weliswaar wel een mobiel heeft, maar die nog nooit in haar leven heeft gebruikt.
Voor mij stonden twee dames die uit alle tassen die ze mee hadden kledingstukken bleven trekken om te ruilen, wat nog niet zo eenvoudig bleek te zijn.

Een kwartier te laat kwam ik rennend op de plek aan waar we hadden afgesproken.
Mijn moeder was nergens te bekennen.
Na drie keer de winkel rond te zijn geweest, vond ik 'r.

Blij trok ik de volgende dag mijn nieuwe jurk aan.
Het onderste knoopje ontbrak, maar dat deed me niet zoveel.
Trots showde ik mijn aankoop.

'Mooi! Er zit alleen een gaatje in de naad, heb je dat gezien?'

prentje en de langste dag

Ligt het aan mij of is het licht vandaag, op de langste dag van het jaar, het mooist?
(Overigens heb ik net gehoord van Zoon dat de langste dag 'natuurlijk helemaal niet bestaat, elke dag is even lang, het is gewoon lang licht').
Anyway: de laatste tijd had ik behoefte aan wit in huis.
Dus kocht ik tien liter witte verf en ging ik aan de slag.
Ik had geen angst dat het steriel zou worden; door mijn vintage meubelen wist ik dat het warm zou blijven.

Het komt vast door de leeftijd;  maar ik geniet steeds meer van de allersimpelste dingen in het leven.
De lichtinval.
Jarenlang droomde ik al van linnen gordijnen, en nu heb ik ze.
Alleen al van het spel van de wind en het licht in de gordijnen, het zachte briesje dat ze wat op laat bollen, kan ik gelukkig worden.

Het komt vast door de langste dag.
(of door de leeftijd).

prentje en de cursus, deel 6

Ze zijn er. 

Zes weken ben ik in de ban geweest van porselein, en deze liefde is nog niet over, integendeel. 

Ik ben gegrepen door het proces.

Gegrepen door het eindproduct. 

En zoals dat - bijna - altijd gaat in het leven: de dingen die ongepland ontstaan, zijn het mooist. 

De streep die ontstond uit uitgelopen verf die eigenlijk een stip had moeten vormen. 

De linker 'baby' die er is gekomen omdat ik de bovenkant eraf had gezaagd - vanwege een scheur. 

Het 'litteken' tussen de de twee malvormen dat ik expres heb laten zitten. 

Ik hou ervan dat je ziet dat ze met de hand zijn gemaakt - met liefde. 

Elk kopje vertelt zijn eigen verhaal. 

Ik ga hier zeker mee door. 

Mijn eigen stempel heb ik inmiddels al besteld - om ze nóg persoonlijker te maken.  

De variatie in mat en glans - hoe lang kun je het over porselein hebben? 

Het is altijd mijn droom geweest om mijn eigen product te hebben. 

Een product waar ik zelf verliefd op ben.  

Niet zozeer als 'carrière' - want ik hou ook van mijn baan. 

Maar als extraatje. 

De kers op de taart. 

prentje en de cursus, deel 5

Zit u er alweer klaar voor?
Het wekelijkse verslag van de porseleincursus - en alle andere levenslessen die ik er gratis bij krijg.

De kopjes van de eerste keer gieten zijn inmiddels biscuit gebakken en voelen heerlijk broos aan.
'Nu zijn er heel veel mogelijkheden om ze af te werken', zegt mijn juf.

Dat had ze beter niet kunnen zeggen.
Onmiddellijk krijg ik last van keuzestress.

Ik hou het leven graag zo simpel mogelijk.
De wereld is te groot voor mij.
Er zijn teveel mogelijkheden.
Ik word alleen al onrustig in de supermarkt als ik voor het broodbeleg sta.

Ooit is er een onderzoek uitgevoerd over keuzes met behulp van potjes jam.
Mensen mochten kiezen uit 23 potjes jam - of uit drie.
Degene die uit drie mochten kiezen, waren meer tevreden over hun keuze.

Als ik zulke artikelen lees, zit ik hard te knikken.
Ik kan me er alles bij voorstellen.

Hoe weet je nu of je het goede kiest als er teveel keuze is?
Ik denk dat dit een van de redenen is waarom ik zo dol ben op de Waddeneilanden.
De keuze wat te doen is daar bij voorbaat al gelimiteerd.

Toen het vorige week zeker was dat het weer afgelopen weekend geweldig zou worden, besloten we last minute om naar de Wadden te gaan.
Voordeel van op het laatste moment boeken vlak voor een zonovergoten Hemelvaartsweekend: de keuze is behoorlijk beperkt.
Er was nog maar één kamer op de eilanden; op Ameland:

De rust.
De ruimte.

Enfin, terug naar de cursus voor ik nog meer afdwaal.
Teveel keuze in afwerkmogelijkheden; daar waren we gebleven.

Ik trapte weer in de valkuil.
Ging als een razende aan de slag met verf.
En spikkelen, dat was nóg een mogelijkheid.

Ik kon er ook nog een stukje afzagen.
Opeens voelde ik stress, en dan gaat het mis hè.

Gelukkig moesten we toen glazuren:

Twee keuzes maar: de binnenkant moet sowieso worden geglazuurd, en de buitenkant kan helemaal of gedeeltelijk.

Volgende week is al de laatste les; dan glazuren we de rest.
Vervolgens gaan ze nog een keer de oven in, en is de cursus afgelopen.

Ik ben er emotioneel nog helemaal niet aan toe.
Heb nog zoveel te leren.

Ik denk dat ik me gewoon weer ga inschrijven.