prentje en de herfstvakantie

Hoera, het is Herfstvakantie!
Dat betekent hier van de Drukte van de Dutch Design Week naar de Weldadige rust van de Wadden.

Maar ook: (pompoen)glasblazen met Zoon.
De eerste kopjes halen die gebakken zijn.

En bovenal: genieten van de warme gouden gloed die alles aanraakt.

prentje en de vervolgcursus, deel 5

Weet U, ik dácht altijd al van de wabi sabi (de schoonheid van het imperfecte) te zijn, maar nu heb ik het ook ondervonden.
De ontwerpen van vorige week zijn biscuit gebakken.
De voorwerpen die uit de mal van de juf kwamen, waren perfect.
Maar het waren geen prentjes.
Eigenlijk had ik niet zo'n zin om ze af te werken.

Gelukkig had ik ook nog steeds mijn mal van de eerste cursus.
Niet perfect, wel van mij.
En net als vorige week, was ik in the mood om met kleur te werken.
'Als je twee kleuren tegelijk toevoegt, krijg je een marmereffect', zei de juf.
Ze hoefde niets meer te zeggen.

O boy, het ziet er zo lekker uit.
Als Duo Penotti.
Talloze kleurmogelijkheden schoten door mijn hoofd.
Ik ga hiermee door.

Of misschien moet ik eerst even wachten hoe het uit de oven komt.

prentje en de vervolgcursus, deel 4

'Je beker is uit de mal gekomen, hij staat daar', zegt mijn juf.
Hoopvol loop ik er op af.
Hmm.
Ik weet toch niet of het helemaal is gelukt, met de schubben.
Soms heb ik iets in mijn hoofd, maar pakt het toch anders uit.
Dat is dan even slikken, maar uit ervaring weet ik dat ik daar niet te lang in moet blijven 'hangen'.

Over ervaring gesproken; het is de dag dat ik 12,5 jaar in dienst ben bij mijn werkgever. 
Ik krijg een lunch aangeboden met lieve speeches. 
Een prachtig boek over visuele 'branding'.
Ik had nooit verwacht dat ik 12,5 jaar bij één organisatie zou werken. 
Maar het voelt nog zo goed. 
Het is de organisatie waar ik mijn hart heb leren durven volgen. 
Waar ik heb geleerd dat ik mezelf mag zijn, en dat dit wordt gewaardeerd. 
Na een aantal minder positieve werkervaringen, was dit wat ik nodig had.  

Mijn andere juf heeft een nieuwe mal voor me gemaakt.
Wellicht zag ze de bui al hangen.
Ik focus me op de kleur die ik mag kiezen, en ga voor een warme camel-tint.
Door zelf het pigment door de klei te roeren, zie ik de kleur voor mijn ogen ontstaan.
Dat vind ik zo fijn aan het werken met je handen.
Het is tastbaar en tegelijkertijd magisch.
Het is de tegenstelling die me altijd weer aantrekt en fascineert.
Net als werken met porselein: kwetsbaar en tegelijk krachtig.

Misschien dat het daarom zo goed bij me past.