prentje en zeevonk

'Ik ga naar Petten', app ik Zoon rond half vier vrijdagmiddag.
'Yoshua van de Sandbar acht de kans op zeevonk vanavond 100 procent. Ga je mee?'

'Wat is zeevonk?' appt Zoon terug.
Google maar even, reply ik.
'O, dat is wel vet, ja', krijg ik even later.
'Ik ga mee.'

Ik wil al jaren zo graag zeevonk zien.
Zus weet dat en vertelde vorige week dat er dit seizoen veel zeevonk in Petten gesignaleerd is.
Nu appt ze Yoshua's voorspelling.
Ik bedenk me niet en app terug dat we eraan komen.

Probleem met zeevonk is: je kunt niet voorspellen wanneer het verschijnt.
Het minuscuul lichtgevend diertje licht alleen op onder de perfecte omstandigheden.
Vaak als het een paar dagen warm is geweest zonder veel wind.

'Ik vind dat ik wel een coole moeder heb in vergelijking met anderen', zegt Zoon.
Ik kijk hem vragend aan.
'Dat je gewoon denkt op vrijdagmiddag: we stappen in de auto en rijden naar zee voor een kans op zeevonk. Dat vind ik wel cool.'
We staan in de file, maar de missie voelt nu al geslaagd: zeevonk of niet.

Het voelt een beetje als oudejaarsavond.
Zeevonk is alleen te zien als het echt donker is, en dat is op het moment pas rond half 12.
De avond duurt lang, maar is aangenaam.

De verwachtingen hangen in de lucht.
Rond een uur of 10 houden we het niet langer en vertrekken alvast richting zee. 

Ondanks het late tijdstip is het een drukte van belang op het strand.
Fotografen staan klaar met camera's op statieven alsof het een premiere betreft.

'Ik heb het vanmiddag al gezien', zegt een van de fotografen.
'Overdag ziet het er rozekleurig uit.'
Ik vraag me af of het nu de bruinige alg is waar ik tussen zwom en dat op mijn lichaam bleef plakken. Er werden al grappen gemaakt dat ik zelf licht ging geven.

'Maar als het nu gaat regenen?', vraagt Zus bezorgd.
Er hangt onweer in de lucht.
'Dan zie je het alleen nog maar beter door het gespetter', zegt de fotograaf resoluut.
Opgelucht kijken we elkaar aan.

Hoe later het wordt, hoe saamhoriger de sfeer.
We zijn allemaal op het strand met hetzelfde doel.
Af en toe beweegt iemand zijn hand of voet door het water.

'It started here yesterday. At this time', zegt het meisje naast me.
Alsof ze een soort talisman is, wijk ik niet van haar zijde.
En opeens lijkt het of ik een vonkje zie.

'Het gaat beginnen!', brul ik naar Zus.
De schuimkoppen lijken langzaamaan fluoriserend wit te worden.
De zee verandert in een Tim Burton-decor.

Pure magie van de natuur.
'Ik voel me een beetje Elsa uit Frozen', lacht Zoon.
'Maar dan met vuur.'
Het lijkt alsof er vonken spatten op de plek waar je je voeten zet.
Kleine lichtballetjes lichten op op je huid.
Een hond rent door de zee, een lichtgevende strook achter hem aan.

Ik doe verschillende pogingen om al het wonderbaarlijke vast te leggen, maar het lukt niet.
Niet meer dan een halfslachtig filmpje krijg ik uit mijn camera:

Sommige dingen moet je gewoon live beleven', zegt Zoon naast me.

'Die kun je niet vastleggen of overbrengen met een toestel.' 

Gelijk heeft hij. 

prentje en keramiek

'Ik denk niet dat er veel mensen zijn die hun vaatwastabletten pakken uit een pot met konijnenoren', zegt mijn vriend.
Glimlachend kijk ik 'm aan.
Ik voeg graag een beetje 'Alice' toe aan het leven van alledag.
Vandaar ook de Alice in Wonderland-illustraties op de konijnenorenpot.
Ik verheugde me enorm op de grote 'In Wonderland'-tentoonstelling in de Kunsthal, maar die gaat helaas niet door.
Dan maar thuis wat magie.

Met keramiek kan ik mijn leven een beetje kleuren.
Ik hou van het ambacht.
Ik vind mijn opleiding Grafische Vormgeving leuk, maar het is zo veelomvattend.
Als er in Photoshop miljoenen mogelijkheden zijn, raak ik de weg kwijt.
Dan verlang ik naar de eenvoud van het ouderwetse maakproces.
Ik ben er niet heel goed in; daarvoor ben ik niet nauwkeurig en geduldig genoeg.
'Ik probeerde ook van die onregelmatige randjes te krijgen', verzucht mijn keramiekjuf.
Blijkbaar is niet-perfectionistisch zijn ook een gave.

Maar wat ik het allerfijnste vind, is vorm geven aan mijn ideeën.

Een art-deco beeldje vinden op Markplaats en versieren met tattoos.

Spelen met vorm.
Ik denk dat ik dan het gelukkigst ben.

prentje en de inspiratie

Creativiteit is een raar fenomeen.
De afgelopen tijd zat ik behoorlijk op slot.
De wereld was een rare plek geworden.
Een plek waar ik moeilijk mijn draai kon vinden.

Ik word ongelukkig van rijden in een trein met een mondkapje op.
Ik word er triest van als we elkaar moeten vermijden in de supermarkt.
Natuurlijk snap ik de noodzaak.
En conformeer ik me.

Ik heb geen recht op klagen.
Ik heb een vaste baan.
Geen mensen in mijn directe omgeving die ziek zijn.
En ik heb niet zoveel externe prikkels nodig.

Maar ook mijn binnenwereld moet worden gevoed.
Ik mis het ronddwalen in musea.
Ik wil weer naar de bios.

Maar nu gaat de wereld weer een beetje open.
Wordt mijn fantasie weer geprikkeld.

Gisteren zat ik voor het eerst weer in mijn favoriete filmcafé.
Las ik over een animatie gebaseerd op kinderboeken.
En langzamerhand begon het weer te tintelen.

Vandaag ging ik wandelen met een vriendin.
Ik stond te wachten op de verkeerde parkeerplaats.
Maar dat was niet erg.
Want voor mij zag ik het ultieme 'accidentally Wes Anderson bushokje'.

Het is er nog.
De creativiteit gaat weer stromen.
De echte wereld voelt nog wat kil.
Maar in mijn fantasie vloeien de beelden weer in elkaar over.

Ik ben er weer.