prentje en Soul

 

Al heel wat maanden keek ik uit naar de nieuwe Disney/Pixar-film 'Soul'. 

Ik ben met name een groot fan van het eigenzinnige Pixar. Ik hield dan ook even mijn hart vast toen ze samengingen met het bravere Disney, maar gelukkig hebben ze hun eigen touch vast kunnen houden. 

Bijna alle Pixars zijn geweldig. Ok, er zijn er wat minder goed gelukt ('Onward', 'Cars') maar daar staan parels als 'Up', 'Inside Out' en 'Coco' tegenover. 

Het mooie van Pixar: ze maken de films niet specifiek voor kinderen. Ze maken wat ze zelf willen, en onderschatten kinderen niet. De Pixar-studio is op zijn best als ze filosofische thema's behandelt zoals 'is er leven na de dood en hoe zit dat er dan uit?' tot 'hoe komt iemand aan zijn karakter? Ligt dit al vast?' 

Dat laatste speelt een grote rol in Soul, wat voor een groot deel afspeelt in het 'hiervoormaals'. Joe Gardner is een muziekleraar die al zijn hele leven droomt van een carrière als jazz-musicus. Net als hij op het punt staat zijn droom te verwezenlijken, valt hij dood neer. Op weg naar het hiernamaals weet hij te vluchten en komt hij terecht in het 'hiervoormaals'. Hij krijgt een kans om terug te keren naar de aarde, als hij de passie kan vinden van '22'; een wezentje dat geen zin heeft in een aards bestaan. 

Helaas belanden ze in het verkeerde lichaam, 22 als Joe en Joe als kat. 22 ziet al snel de schoonheid van het 'gewone' leven, Joe blijft vasthouden aan zijn droom. De mooiste scène is als hij zijn droom heeft verwezenlijkt en zich vervolgens afvraagt: 'wat nu'? 'En morgen weer hetzelfde', antwoordt de zangeres van de band. Het euforische gevoel blijft uit. 'Ik had gedacht dat ik me nu heel anders zou voelen', zegt Joe peinzend. 

De boodschap van de film: het doel van het leven is iets anders dan je passie najagen. Een gedurfde boodschap voor zo'n grote studio: de meeste (Amerikaanse) films gaan meestal over 'follow your dreams'. 

Tel daarbij de visuele schoonheid van de film op (met deels ook een heel andere, Picasso-achtige stijl) en een fantastische jazz-soundtrack en je hebt een meesterwerk. 

Eigenlijk zou de film al deze zomer uitkomen, maar vanwege de omstandigheden was hij vanaf 1e kerstdag bij Disney-plus te zien (voor mij een reden om een abonnement te nemen). 

De boodschap hield me nog een tijdje bezig. Ik vind mijn baan heerlijk, maar droom op mijn beurt al mijn hele leven van een eigen winkeltje waar ik iets verkoop waar ik zelf verliefd op ben. Maar is dat wel zaligmakend? En biedt het leven ondertussen niet al vreselijk veel waar ik intens van kan genieten, zoals films als deze? 

Misschien is dat al wel voldoende. Wat zeg ik: misschien is dat al meer dan genoeg.