vrijdag 1 december 2017

prentje en C0c0

Anderhalf jaar geleden zag ik voor het eerst een aankondiging. 
De nieuwe Pixar/Disney kerstfilm zou als thema 'Día de los Muertos' krijgen. 
De Dag der Doden. 
Het uitbundige kleurrijke Mexicaanse volksfeest waar families bij elkaar komen om samen de herinneringen aan hun overleden familieleden levend te houden. 
Een feest dat me al jarenlang mateloos fascineert. 
Zomer 2016 las ik het bericht. 
En vorige week zaten Zoon en ik in de bios voor de voorpremière. 

Het duurde wel erg lang voordat ie van start ging. 
De zaal werd wat onrustig. 
Na twintig minuten kwam er een medewerker de zaal in, zonder microfoon. 
Maar de boodschap was duidelijk. 
Technische problemen. 
Ze deden hun uiterste best de film zo snel mogelijk te starten. 
Een half uur later stonden we weer buiten. 
Na anderhalf jaar wachten kwam er nog een week bij. 

De eerstvolgende mogelijkheid die ze voordeed (lees:vandaag) zaten we er weer. 
Dit keer startte die wel. 
En wat was ie fantastisch. 

Het jongetje Miguel is een geboren muzikant. 
Alleen: in zijn familie is muziek een taboe.  
Sinds zijn over-overgrootvader vrouw en kind heeft verlaten om de wereld in te trekken als muzikant, staat muziek op de zwarte lijst. 
Miguel belandt per ongeluk in het land der doden, waar ze nog nooit een levende hebben gezien.   
En wat is het daar een vrolijke boel. 
Met neongekleurde fabeldieren, felgekleurde huisjes en overal lichtjes.
Maar ook daar loopt niet alles op rolletjes. 

Meer ga ik niet verklappen, want U gaat er natuurlijk zelf nog heen.  
Ik geef alleen even wat sfeerimpressies: 
Prachtig vormgegeven, met zoveel liefde voor details zoals alleen Pixar het kan. 
Fantastische art-deco gebouwen en doodshoofden in alle soorten en maten.  

Het verhaal is ontroerend, troostend, en voor veel kinderen misschien de eerste kennismaking met de Dood. 
Maar dan wel één waar ze de rest van hun leven plezier van gaan beleven. 
De boodschappen zijn talrijk: iemand is pas écht dood als wij 'm zijn vergeten, volg je dromen, ook al moet je er een soms een hoge prijs voor betalen, en wat/wie goed lijkt is niet altijd goed, en andersom. 
Grote thema's zoals dementie en knellende familiebanden passeren haast laconiek de revue. 

Nog nagenietend keek ik op mijn horloge. 
18.05 uur. 
Om 18.30 moest Zoon verzamelen om een invalwedstrijd volleybal te spelen. 
Niet alleen de doden hebben hun issues, ook het leven kent zo zijn uitdagingen. 

'We nemen een taxi', besloot ik razendsnel. 
Ook al hoefde Zoon alleen in te vallen, de mannen konden toch moeilijk met één man minder het veld op.
Zoon keek zijn ogen uit in zijn eerste taxirit. 
En ik moet zeggen; zo rijdend over de brug waar normaal alleen de bus mag rijden, zag de stad er bijna net zo betoverend uit als het hiernamaals. 
Het opgegeven adres bleek niet een sporthal te zijn, maar een verzamelpunt van waaruit verder gereden zou worden. 
Als een koning kwam Zoon aan, de blitsmakend bij zijn vriendjes die met grote ogen naar de taxi keken. 

Soms is het leven ook zo gek nog niet. 

4 opmerkingen:

  1. De beelden zijn, hoe kan het haast ook anders, prachtig!!!
    Een mooie beloning voor het lange wachten :-)
    Ik had je zoon wel even willen zien bij het uitstappen van de taxi..........
    En graag gedaan wat betreft de kaart, blij dat die goed is aangekomen :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. J hebt er lang op moeten wachten, maar gelukkig was het dat waard wat jou betreft. Ik denk dat het aan mij niet besteed is. Heb niks met tekenfilms. De boodschappen die je beschrijft, zijn wel mooi. Het is inderdaad waar, als iemand is vergeten, is hij echt weg, anders niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Geweldig, mooie lessen (taxi en film). Goesting!

    BeantwoordenVerwijderen