vrijdag 30 juli 2021

prentje en de vakantie


'Wat maakte deze vakantie zo heerlijk?', vroeg een goede vriend vanmorgen. 

Ik denk even na. 'Het was de eerste vakantie waarbij ik heel dicht bij mezelf bleef', antwoord ik. Andere jaren deed ik concessies, ging ik naar campings die qua sfeer niet helemaal bij me pasten. Dit jaar stond ik op een natuurcamping waar ik al jaren langsrijd, en waarvan ik al jaren dacht: "als ik mijn eigen caravannetje heb, wordt dit de eerste plek waar ik vakantie houd".' 

En wat was het fijn. De vos die doodgemoedelijk over de camping liep. 

De avondzon die op het caravannetje scheen. 

Alles wat ik nodig had, was in de buurt. Had ik vlak voor de vakantie nog spullen aangeschaft waarvan ik dacht het nodig te hebben, nog tijdens de vakantie heb ik er weer afstand van gedaan. 

Gelukkig had ik weinig kleding bij me, zodat ik voornamelijk in mijn linnen jurk en op blote voeten kon lopen. Want het weer was ook zo geweldig. 

De mensen waar ik van houd, had ik om me heen; Zoon en zijn vriendinnetje (de eerste week), de lief die een weekendje kwam. 

Ik hoef niet zoveel nieuwe avonturen te beleven. In de tweede week gingen Zoon en ik net als alle jaren naar Texel, waar we hetzelfde rondje fietsen en op dezelfde plaats ieder jaar een foto nemen. 
Ik heb een hele verzameling inmiddels, waar hij op staat als klein manneke met een pet, als puber met lang haar en een bandana, en nu als de jonge man die hij elke dag meer wordt. En ieder jaar word ik ouder en hij knapper. 

We eindigen onze dag altijd aan zee, ik met een Texels biertje en hij (nu nog) met een Fanta. 
Zomergeluk.

maandag 12 juli 2021

prentje en de rijkdom

Het leek nevelig, maar dat was het niet. Het was helder; maar het strand had de kleur van de Noord-Franse kust, prachtig verbeeld in de animatie 'Louis en Hiver':

Zo voelde het plaatsje ook, fijn Frans:
Dit werd de laatste keer 'proefkamperen voor de grote vakantie': twee nachtjes maar liefst. 
Binnenkort moet ik het alleen doen en is de lief niet in de buurt om het gas aan te sluiten, of de caravan te ontkoppelen. 

Het caravannetje wordt steeds meer 'eigen'. Door het retro wasrekje via Marktplaats dat ik 'het huisje aan zee' ook al had. De lampjes die mooi passen bij de gordijntjes. De stoeltjes, waarvan ik er nu eindelijk twee heb. Het klassieke opstapje. 
En ook door alles dat er niet meer is: de stickers, de blauwe sierbiezen. Het plastic opstapje. 

Alles wat ik nodig heb, zit in dit kleine wagentje. De emaille bekers. De melamine bakjes (de lief: 'hier ga je alles uit eten. Eigenlijk heb je geen bordjes meer nodig.'). 
En dingen die ik thuis niet leuk vind (zoals koken), vind ik hier fantastisch. Twee kleine gaspitjes, het kabouterpannensetje. 
Ik wil nog een heksenbezem waarmee ik 's ochtends de vloer kan aanvegen.   
Het liefst zit in de deuropgang, met mijn voeten op het opstapje, te kijken naar het campingleven. 
Een familie die aankomt bij hun seizoensplek in een busje waar een complete huisraad uitkomt, gevolgd door drie zonen en evenveel honden. De vader die niet stil kan zitten en begint met grasmaaien om vervolgens de bus te gaan wassen (inclusief stofzuigen). De twintiger ernaast die twee dagen in zijn eentje stil zit te lezen, tot zijn vriendin op zaterdagavond zich bij hem voegt en hij opleeft. 
Het zijn geen grote verhalen, maar kleine observaties.

Maar het mooiste vind ik als 's avonds de lampjes op zonne-energie gaan branden. 
Dan voelt het caravannetje een circuswagentje.
Klein geluk. 

woensdag 7 juli 2021

prentje en de schoonheid

'Maar je hébt toch al heel veel espressokopjes?', vraagt de lief vertwijfeld. 

Ja, ik héb heel veel espressokopjes. Maar ik word nu eenmaal als een magneet naar porselein getrokken. En dan koop ik vaak een espressokopje, omdat dat dan het goedkoopst is. Een rare soort zuinigheid.

Ik werd weggeblazen door het porselein van Ineke van der Werff. Niet alleen gebruikt ze een bijzonder soort porselein (dat een fantastische romige kleur heeft) ook 'rolt' ze het porselein door het glazuur, waardoor je een geweldig effect krijgt. Ik zie in mijn kopje een stoned cavia maar dat kan ook door mijn iets te grote fantasie komen. 

Een ander materiaal dat altijd mijn aandacht trekt, is hout. 

Ik viel als een blok voor deze duikboot. Ik heb iets met duikboten. En het gave is: het ontwerp bestaat uit 4 onderdelen, maar toch ziet iedereen meteen wat het is. Daar houd ik ook enorm van: minimalistische ontwerpen (maar dat wist U vast al). 

Wat ik trouwens ook zo leuk vind van hout: het 'vloekt' nooit. Je kunt alle soorten door elkaar gebruiken: eiken, beuken, gelakt en ongelakt, nieuw en zeventig jaar uit en het totaalplaatje is altijd harmonieus. 

Natuurlijk.   

zondag 4 juli 2021

prentje @Object

Soms weet je pas wat je hebt gemist, als je het weer beleeft. 

Ik dacht dat het wel mee viel met mijn kunst- en designhonger in de coronatijd, maar nu ik opnieuw bij Object ben geweest, weet ik weer hoe ik kan worden opgetild van esthetiek. 

Oject is mijn favoriete 'beurs'; de laatste jaren in een van de mooiste gebouwen van Nederland: het HAKA-gebouw in Rotterdam:

Niet alleen de locaties (eerder bijvoorbeeld op de SS) zijn fantastisch; het is ook zo heerlijk overzichtelijk. 
Ik vind de Dutch Design Week ook leuk, maar té overweldigend.  

Nee, dan dan 'Object'; fijn design op één locatie (overigens onderdeel van ART Rotterdam, maar ook daarvoor geldt voor mij: te groot). 

Niet alleen heb ik de visuele streling gemist, ik voel me ook gewoon weer 'thuis'; onder gelijkgestemden zeg maar. 

In het dagelijkse leven voel ik me af en toe een vreemde eend in de bijt. Ik vind het soms lastig uitleggen wat kunst en design met me doet. Op kantoor en in mijn familie- en vriendenkring ben ik vaak de enige voor wie dit zó belangrijk is. Als ik foto's maak, word ik soms wat vragend aangekeken voor mijn onderwerpkeuze. Of voor de hoek waaruit ik het fotografeer. Nét die ene lichtval, of die rare graffiti van een haan op een elektriciteitshuisje. Mijn oog valt op andere dingen. 

Bij 'Object' is alles één feest der herkenning. De schoonheid van het imperfecte gebouw. De minimalistische kledingstijl van de bezoekers. En bovenal natuurlijk: de fantastische objecten. In glas. In hout. In staal. In textiel. In porselein (en natuurlijk nog in een heleboel andere materialen, maar dit zijn toevallig mijn lievelings).

Ik heb misschien weer iets teveel gekocht (in het kader van: onafhankelijk ontwerpers ondersteunen, who am I kidding?) maar daarover lieve mensen, een volgende keer. 

Doseren is óók een kunst.