prentje en keramiek

Ik hou van keramiek. 

Toen ik vorig jaar in het eerste nummer van Scandinavian Living een reportage las over Tortus Copenhagen, was ik dan ook meer dan geïnteresseerd. 

Eric Landon, een Amerikaan, bezocht in de jaren '90 Kopenhagen en besloot daar te blijven.

Ooit had hij in zijn thuisland meegedaan aan een cursus pottenbakken en was daar laaiend enthousiast over. 

Hoewel hij absoluut niet uit een creatieve familie komt (zijn vader werkte in een fabriek) gaf zijn moeder hem daarna een draaischijf en oven, blij dat hij zijn 'draai' had gevonden. 

In Denemarken volgde hij een opleiding aan de Royal Danish Academy of Fine Arts en al tijdens zijn opleiding werd zijn talent voor keramiek ontdekt en regende het beurzen en opdrachten. 

Eric was klaar voor de volgende stap en begon samen met zijn broer het bedrijf Tortus Copenhagen. Dankzij een gewiekste inzet van social media (inmiddels heeft hij miljoenen volgers op onder andere You Tube en Instagram) wist niet alleen het grote publiek hem te vinden, maar ook ontwerpers zoals Paul Smith. Daarnaast geeft hij workhops, die altijd volgeboekt zijn en deelnemers van over de hele wereld trekken. 

Tot zover Eric. Terug naar prentje. 

+ Die in Utrecht ook een workshop pottenbakken volgde en meteen verkocht was. 

Ik hou van de eenvoud van het ambacht. 

Een draaischijf. Een homp klei. Fantasie. 

En dan het magische, bijna sensuele proces van het vormen van de klei.   

(Ik kwam daar onder andere de bovenste pot tegen. Hoezo is pottenbakken niet sexy?) 

+ En die altijd een lichte spijt had gevoeld dat ze tijdens haar studie (of daarna) nooit een poosje in het buitenland had gewoond.  

+ Die gek is op Kopenhagen. 

= En die opeens dacht: 'why not?' en een mail stuurde naar Tortus Copenhagen. 

(Wat nog enige voeten in de aarde had, aangezien de eerste paar mails onbeantwoord bleven, maar dat is een saai verhaal. De aanhouder wint). 

Lang verhaal kort: de workshop was inderdaad volgeboekt, maar de lieve assistente van Eric wist me te verklappen dat er in april een extra workshop komt die nog niet op de website staat. 

Hoe gaaf is het dat ik in april een week in Kopenhagen ga 'wonen' (via Airbnb heb ik een appartement gevonden in een leuke wijk) en 's ochtends op mijn fietsje stap om zes dagen bij Eric een workshop te mogen volgen?  

prentje en de spullen

Op mijn kerstverlanglijstje had ik maar één wens staan: het boek 'Vaarwel spullen'.
Dankzij een lieve kerstman ging deze wens in vervulling.

Vanaf dat ik een klein Prentje was, ben ik gefascineerd door het minimalisme.
Ik heb er wel eens eerder over verteld.
Als kind speelde ik het liefst met een huifkarretje.
De woonkamer was de wereld, en meer dan de bezittingen in de huifkar hadden de mensen op de bok niet nodig.
Mijn vurige verlangen was een Speelboom.
Daar woonde een kleine familie in die precies genoeg spullen had.

Als we op vakantie gingen, pakte ik het liefst mijn eigen koffertje in.
Eén spijkerbroek, een dikke trui, een korte broek, een t-shirt en wat ondergoed en toiletspullen.
En een fijn boek. 
Meer had ik niet nodig.

En meer heb ik nog steeds niet nodig.
Altijd heeft overdaad een overspoelende werking op me.

Het is een rode draad die altijd in mijn leven terugkomt.
De verlammende werking van 'teveel'.

Teveel keuzes. Teveel informatie. Teveel ruis.

Ik was dol op het programma ' Life Laundry', kent U dat nog?
De zichtbare opluchting van bewoners als hun huis vol spullen werd leeggehaald.
Alleen waar ze écht waarde aan hechtten, mocht terug het huis in.
De basisgedachte ook van Marie Kondo inderdaad; ik hoor het U denken.

Ik heb het boek 'Vaarwel spullen' verslonden.
De toename van geluk bij de afname van spullen.
Nog voor ik er aan begon, begon ik alweer te ruimen in mijn Petteflet.

Dozen vol gingen naar de Kringloop.
Er kwam steeds meer ruimte, die niet hoefde te worden opgevuld.

Het zorgt onmiddellijk voor ruimte in mijn hoofd.
Voor een nieuw avontuur, waarover binnenkort meer.
Voor alleen datgene wat echt belangrijk is. 

Opgeruimd vertrok ik vervolgens naar Hamburg.
Voorheen waren dit soort tripjes niet compleet zonder de nodige 'souvenirs'.
Nu kon ik genieten van de mooie dingen in de omgeving waarin ze thuishoorden. 

Ik kan nog meer in het heden te 'zijn'.
Het lukt me steeds beter de vergelijking met anderen los te laten.
Ik ga mee op de golven van het leven.
Dankbaar voor de immateriële rijkdom.

Allemaal zaken waar ik het verleden zoveel moeite had.
Ik kocht wel eens spullen vooral om aan anderen te kunnen tonen.
Ik kon niet wachten om ze hier op mijn blog te tonen.
Hunkerend naar schouderklopjes.

Een valkuil voor veel bloggers, denk ik.
Een reden voor mijn haat-liefde verhouding met social media an sich.
(Die ik op mijn blog na ook allemaal opnieuw de deur heb gewezen).

Voorlopig blijf ik bloggen.
Domweg omdat ik graag wil delen waar ik wel (of niet) gelukkig van word, in de (arrogante) waan dat ik anderen hiermee kan inspireren. 

En daarom gaat dat boek van me er ook ooit komen.
In Hamburg kon ik er een nacht niet van slapen omdat de ideeën zo hard aan mij deur klopten.

Een (Nederlands) boek over minimalisme.
Op alle fronten. 

De ruimte is er.

prentje in Hamburg

'Wat ga je in Hamburg doen dan?', vroeg Zus.
'Dat lijkt ons gewoon een leuke stad', antwoordde ik.

Ik hou van havensteden.
Van oudsher zijn ze progressiever dan binnenlandse plaatsen door de invloed van overzeese figuren, heb ik me laten vertellen door mijn collega.
En die weet dat soort dingen.

Hamburg dus.
Een appartementje ingericht met Deens design in een creatieve buurt vol restaurantjes en winkeltjes; hoe fijn klinkt dat?

En wat was het fijn.
Omdat we ons zo thuis voelden, hebben we ons verblijf zelfs verlengd.

Het luxe centrum was minder ons cookie.
Nee, dan St Pauli. 
Een rommelige wijk vol street art.
Ze hebben zelfs een skull als logo.

Do I need to say more?