prentje en de Dutch Design Week

Het is veel wat er te zien is op de DDW, en soms zit de verrassing niet in datgene dat op de beurs is te zien, maar iets wat normaal ook is te bezichtigen. 

Ik werd verliefd op deze room divider van vintage glas bij Piet Hein Eek. 

Gekleurd glas fascineert me op dit moment mateloos. Is dit dan niet een enorme beauty? 

prentje in Italië

Wat hou ik van dit land. Van de Wes Anderson-kerkjes aan de bergwand geplakt, tot de lekkere maaltijden; waar je ook maar gaat eten. De taal, de esthetiek, de dorpjes, de steden. Ik kom snel terug.

prentje en Fortunato Deporo

Misschien ligt het niet voor de hand om voor een museum naar Italië af te reizen, maar voor mij is er geen betere reden. Ik ben al een paar jaar gefascineerd door Fortunato Deporo, een futurist uit 1892 (!). Een visionair, op het gebied van grafische vormgeving, kunst, theater en illustratie. Een alleskunner dus, en ik vind zijn ontwerpen zo fris dat het lijkt alsof ze gisteren zijn bedacht.  

Deze zomer kreeg ik een voorproefje in het Kröller Müller ('Het Futurisme & Europa) en besloot ik met Zoon deze herfst naar Rovereto te gaan. Wat er dan gebeurt als ik in het museum sta, is lastig uit te leggen. Er komt een geluksstofje vrij dat er voor zorgt dat ik high door het museum zweef.

 

prentje en Het Grote Raam

Weinig dingen maken me blijer dan de reflectie van een glas-in-lood-raam op een ander oppervlakte. 

Ik weet niet zo goed waar dat vandaan komt. Het is niet zo dat ik een opa heb gehad die gekleurde glasscherven heeft meegenomen uit de Eerste Wereldoorlog van de verwoesting van de kerk in Reims, zoals de opa van Fiona Tan. Dit inspireerde haar tot het ontwerp van Het Grote Raam in de Grote Kerk in Alkmaar, en toen ik daarover las, wilde ik er onmiddellijk naartoe. 

Het resulteerde in een betoverend abstract mozaïek van caleidoscopische vormen; 45.000 met de hand gesneden glas dat samen het grootste kerkraam van Europa vormt. 

Ik kan er de hele dag naar kijken. De lichtval verandert met de minuut. 

Pure lichtmagie.  

prentje en het duwtje van God

Natuurlijk was het achteraf niet verstandig. 

Het was een heerlijke week. De Man en ik weer bij elkaar; gelukkig. Samen naar een dorpje in Portugal, aan de westkust van de Algarve. Een tip van een fotograaf dat ik blindelings had opgevolgd. Een prachtig surfdorpje met een relaxte sfeer. 1 visrestaurantje, 3 barretjes. Een dakterras dat uitkeek op zowel de rivier als de zee. Varen tussen de dolfijnen. Genieten van de tegeltjes, het weer, de natuur, het eten.   

De laatste dag. De Man had op mijn verzoek zijn snorkelmaskers mee. Geavanceerde, die je hele hoofd bedekte. Het was er nog niet van gekomen, maar ik stelde 's ochtends voor te gaan snorkelen. 

We gingen naar ons favoriete stille strandje. We liepen naar de rotsen aan de zijkant. 

Enthousiast deed ik het masker op en focuste me op de ademhaling. 

Een paar visjes, lastig te zien vanwege de continue deining. 

Ik ging wat verder tot ik mijn man hoorde schreeuwen: weg hier. NAAR HET MIDDEN. 

Ik dacht nog even: wat een drukte maakt hij en probeerde een paar slagen. 

Tot ik merkte dat ik niet meer terug kon zwemmen. Ik was in een onderstroom geraakt die rechtstreeks naar open zee leidde. Ik keek naar achteren en zag de golven die meer dan mensenhoog kunnen zijn aan de Atlantische kust. 

Wat er toen door me heen ging, is lastig te omschrijven. Ik dacht dat het hiermee was afgelopen. 

Er kwam een soort oerkracht over me. 

Dit ging niet gebeuren. 

Volgens mijn lief ben ik toen met bovenmenselijke krachten naar het midden van de baai gezwommen, daar waar het veilig was. Zelf kan ik daar niet zoveel meer van herinneren. 

Ik weet ook niet hoe lang het heeft geduurd.  

Misschien kreeg ik een duwtje in mijn rug. 

Ik weet alleen dat ik toen ik aan de kant stond, ik mijn partner niet meer zag. Mijn vent, die me met zijn instructies de goede kant op had geleid.  

Hij was zelf in de problemen geraakt door mij te coachen en al watertrappelend in dezelfde onderstroom beland. 

Een lang verhaal kort; ook hij heeft het uiteindelijk gered. 

De maskers zijn we kwijt.

Maar wat we samen hebben overwonnen, is onbetaalbaar. 

prentje en de Tour de France

De man in de haven kijkt bedenkelijk. Het strand? Dat is nog wel een eindje lopen. 

Plotseling klaart zijn gezicht op. Misschien kan hij ons met de boot afzetten. Hij begint driftig te bellen. 

Zijn gezicht betrekt weer. Hij kan daar niet afmeren. We zullen een eindje moeten zwemmen. 

Zoon werpt één blik op zijn mobiele telefoon en andere apparatuur en bedankt dan vriendelijk. 

Het is ook verstandiger natuurlijk. 

Even later sloffen we weer langs de stoffige weg in 37 graden. 

Als we eindelijk de zee in kunnen, lijkt mijn lichaam wel te sissen. 

Zes Franse steden bezoeken in twee weken tijd. Met de TGV. Parijs-Bordeaux-Toulouse-Montpellier-Marseille-Lyon. Interrail in Frankrijk. Enthousiast pakten we onze nieuwe rugzakken in. 

In één keer dertig jaar jonger. 

Wat hebben we genoten. 

Van het Fondation Louis Vuitton (zowel van het geweldige gebouw van Frank Gehry - Bilbao! - als de tentoonstelling Basquiat x Warhol):  

Van de tentoonstellingen van Dalí en Gaudí in de onderzeebootloods (Les bassins de Lumières) in Bordeaux. 

De kunst is als zo adembenemend; het gebouw voegt (onder andere door de weerspiegeling in het water) een extra laag toe:

De fantastische eco-vrijplaats Darwin:

Ik werd verliefd op het licht van Toulouse. De lichtval in Le Couvent des Jacobins, als de zon door de glas in lood-ramen een schouwspel op de vloer veroorzaakt: 

Het grootste vuurwerk op 'Quatorze Juillet':

De strepen en elegantie van Montpellier:

Palais Longchamp in Marseille tijdens het Golden Hour:

Nou was Marseille wel een verhaal apart. Wat een contrasten in één stad. 

Aan de ene kant de rauwheid, anarchisme en drukte, aan de andere kant een prachtig bouwwerk als Palais Longchamp waar op het mooiste moment van de dag niemand te bekennen is. 

Om eerlijk te zijn, was ik enigszins opgelucht toen we Marseille inruilden voor Lyon, wat dan weer meer de allure van Parijs heeft. Zo'n wereldreiziger blijk ik dan ook weer niet te zijn ;-). 

En natuurlijk waren er ook momenten dat ik dacht: volgende keer boek ik een resort. 

Of: ik word hier te oud voor. Als we bijvoorbeeld met de rugzakken op in de brandende zon stonden te priegelen bij het sleutelkastje van een Airbnb.  

Tja, de Airbnb's. 

Soms werden we aangenaam verrast. Door de sfeervolle inrichting, de centrale locatie. 

Soms werden we onaangenaam verrast. Als onze Airbnb in een slechte buurt lag.

Als het bed zich ergens in de nok bleek te bevinden, dat we alleen kruipend konden bereiken. 

Of we zaten juist ondergronds, terwijl we wakker werden gehouden door het geschreeuw op straat. 

En achteraf is zes steden ook wel een beetje veel. 

Het kostte vaak een halve dag met het OV om even wat verkoeling aan zee te vinden. 

'Schilderachtige dorpjes' bleken dan vervolgens ontsierd te worden door grote bouwkranen, of het strand bleek nog een uur lopen van het station.      

Maar overal was hulp. Als we het metrostation op Gare du Nord niet konden verlaten omdat ons metrokaartje was opgegeten door het toegangspoortje bij de ingang en onze trein elk moment kon vertrekken. 

Bussen bleven wachten als we aan kwamen rennen. 

Om naar maar te zwijgen over aangeboden boottochten als we overhit de weg kwijt waren. 

prentje in Roubaix

Ik zei het al eerder: ik heb een passie voor zwembadkunst. Geen idee waar dat vandaan komt. Maar ik ga graag naar musea in voormalige zwembaden. Nu zijn er daar niet zo heel veel van, dus je bent zo klaar. 

Roubaix stond al jaren bovenaan mijn lijstje. Afgelopen weekend waren we er; en hoe. 

Ik werd verpletterd. Door de schoonheid van het gebouw, door de kunst. 

Als je ergens naartoe gaat waar je al lang naar uitkijkt, loop je altijd het gevaar dat het tegenvalt. 

Niets van dit alles. De plek is magisch. Zeker als je heel vroeg bent, waardoor er nog heel weinig mensen zijn en de zon prachtig door het Artdeco-raam viel. Ik kan dan echt huilen van geluk. 

Een goddelijke ervaring.