Plotseling klaart zijn gezicht op. Misschien kan hij ons met de boot afzetten. Hij begint driftig te bellen.
Zijn gezicht betrekt weer. Hij kan daar niet afmeren. We zullen een eindje moeten zwemmen.
Zoon werpt één blik op zijn mobiele telefoon en andere apparatuur en bedankt dan vriendelijk.
Het is ook verstandiger natuurlijk.
Even later sloffen we weer langs de stoffige weg in 37 graden.
Als we eindelijk de zee in kunnen, lijkt mijn lichaam wel te sissen.
Zes Franse steden bezoeken in twee weken tijd. Met de TGV. Parijs-Bordeaux-Toulouse-Montpellier-Marseille-Lyon. Interrail in Frankrijk. Enthousiast pakten we onze nieuwe rugzakken in.
In één keer dertig jaar jonger.
Wat hebben we genoten.
Van het Fondation Louis Vuitton (zowel van het geweldige gebouw van Frank Gehry - Bilbao! - als de tentoonstelling Basquiat x Warhol):
Van de tentoonstellingen van Dalí en Gaudí in de onderzeebootloods (Les bassins de Lumières) in Bordeaux.
De kunst is als zo adembenemend; het gebouw voegt (onder andere door de weerspiegeling in het water) een extra laag toe:
De fantastische eco-vrijplaats Darwin:
Ik werd verliefd op het licht van Toulouse. De lichtval in Le Couvent des Jacobins, als de zon door de glas in lood-ramen een schouwspel op de vloer veroorzaakt:
Het grootste vuurwerk op 'Quatorze Juillet':
De strepen en elegantie van Montpellier:
Palais Longchamp in Marseille tijdens het Golden Hour:
Nou was Marseille wel een verhaal apart. Wat een contrasten in één stad.
Aan de ene kant de rauwheid, anarchisme en drukte, aan de andere kant een prachtig bouwwerk als Palais Longchamp waar op het mooiste moment van de dag niemand te bekennen is.
Om eerlijk te zijn, was ik enigszins opgelucht toen we Marseille inruilden voor Lyon, wat dan weer meer de allure van Parijs heeft. Zo'n wereldreiziger blijk ik dan ook weer niet te zijn ;-).
En natuurlijk waren er ook momenten dat ik dacht: volgende keer boek ik een resort.
Of: ik word hier te oud voor. Als we bijvoorbeeld met de rugzakken op in de brandende zon stonden te priegelen bij het sleutelkastje van een Airbnb.
Tja, de Airbnb's.
Soms werden we aangenaam verrast. Door de sfeervolle inrichting, de centrale locatie.
Soms werden we onaangenaam verrast. Als onze Airbnb in een slechte buurt lag.
Als het bed zich ergens in de nok bleek te bevinden, dat we alleen kruipend konden bereiken.
Of we zaten juist ondergronds, terwijl we wakker werden gehouden door het geschreeuw op straat.
En achteraf is zes steden ook wel een beetje veel.
Het kostte vaak een halve dag met het OV om even wat verkoeling aan zee te vinden.
'Schilderachtige dorpjes' bleken dan vervolgens ontsierd te worden door grote bouwkranen, of het strand bleek nog een uur lopen van het station.
Maar overal was hulp. Als we het metrostation op Gare du Nord niet konden verlaten omdat ons metrokaartje was opgegeten door het toegangspoortje bij de ingang en onze trein elk moment kon vertrekken.
Bussen bleven wachten als we aan kwamen rennen.
Om naar maar te zwijgen over aangeboden boottochten als we overhit de weg kwijt waren.
 |
