prentje en de nieuwe start

Soms moet je weer opnieuw beginnen. De toekomst zoals je 'm voor je zag, is veranderd. De koers is verlegd. 

Dat valt niet mee. Want eigenlijk heb je niet zoveel zin om vooruit te kijken, en kijk je liever achteruit. Naar wat er was, zoveel jaar. En even stilstaan is ook goed. 

Wat had ik anders kunnen doen? Wat maakt mij dat ik doe wat ik doe? Wat zijn de krachten uit het verleden die me hebben gevormd? Wat kan ik hiervan leren? Wekenlang heb ik hierover boeken gelezen. Ik wilde het begrijpen. Duiden. Met mijn hoofd. 

Nu wordt het weer tijd om opnieuw mijn hart te volgen. Mijn hart is nog niet heel, er ontbreekt nog een stukje. Maar dat is niet erg, want het ligt op een mooie plek waar er goed voor wordt gezorgd. 

Hoe kan ik mijn leven opnieuw vormgeven? Wat kan ik behouden? Wat maakt mij en wat maakt me blij? Kleine stapjes zetten. Een glimlach om mijn mond als ik 's morgens mijn oordopje uitdoe (vanwege de herrie buiten) en deze perfect past op het bootje naast mijn bed. Haasjes gieten van porselein, en dat hun huidje dan bijna aaibaar lijkt door de zachte natuurtinten. 

Nieuwe mensen ontmoeten, mijn netwerk uitbreiden via Nieuwe Mensen Leren Kennen (letterlijk). En ontdekten dat er een 'schaduwwereld' bestaat vol leuke mensen die elkaar overal treffen om samen leuke dingen te ondernemen, zoals een sloeptocht op de Amsterdamse grachten. En dat je dan uren in gesprek bent met onbekenden, hun verhalen hoort en opnieuw ontdekt hoe veerkrachtig mensen zijn. En wat ik zelf voor anderen kan betekenen. Door te luisteren. Proberen te begrijpen. Samen te lachen en te relativeren waar mogelijk. Plezier maken. 

Reizen. De dromen vervullen die ik al jaren heb en de stappen die ik niet durfde te zetten, nu wel aangaan. Een ticket boeken naar Tokyo. Om in mijn eentje me in Japan onder te dompelen in de tegenstrijdige cultuur, tempels te bezoeken, kunst te bewonderen op prachtige eilanden en porseleinfabrieken te bezoeken. Een reis waarin ik mezelf tegen zal komen, maar die me ook sterker gaat maken. 

Schrijven. Dit is wat ik kan. Woorden geven aan de verbeelding en de verwondering. Delen. Vastleggen. Mijn zoektocht. Zonder muurtje, zonder masker. Niemand weet hoe de toekomst er uit ziet. Wat gaat, wat blijft, wat komt. Trust the timing of life. Geen stap kan worden overgeslagen; dit is allemaal nodig. Ook al doet het pijn. Vertrouwen hebben.  

Me omringen met de lieve mensen om me heen. Die keer op keer geduldig mijn verhaal aanhoren, mijn twijfels, mijn impulsiviteit en mijn emoties die alle kanten opvliegen waardoor ik soms tijdelijk minder toerekeningsvatbaar lijk. 

En even tot rust komen. Op vakantie met mijn jongen. Voelen wat ik voel, en dat het er allemaal mag zijn. Het verdriet, de boosheid, de frustratie, de liefde, de spijt, het grote gemis, en de dankbaarheid. 

Voor alles wat er was en nog gaat komen.