zaterdag 31 maart 2018

prentje in Voorlinden

Omdat ik niet zonder magie in mijn leven kan, ga ik regelmatig naar de speeltuin onder de musea: Voorlinden
Er is voor mij geen museum dat kunst zo toegankelijk maakt:
Daarnaast heeft dit museum iets wat andere musea vaak ontbeert: een prachtig jong publiek dat zorgt voor een geweldige interactie met de kunst:
En af en toe zit er dan een klassieker tussen die zorgt voor een interessant en complex geheel:
Een thema (gezicht) op diverse manieren abstract geschilderd:
Het fijnst is kunst als het verschillende emoties oproept. 
Van afgrijzen tot ontroering en alles er tussenin:
Tot slot: ik hou van de gave van een kunstenaar om één onderwerp terug te brengen tot de essentie en deze vervolgens tot uiting te laten komen in verschillende materialen. 
Ziehier; de valk van Martin Puryear:
Ik kan er weer even tegen. 

woensdag 21 maart 2018

prentje en de roze wand

En dan denk ik opeens: roze.
Ik weet niet of het met de lente te maken heeft die vandaag officieel is begonnen, maar opeens hangt er voor mij roze in de lucht.
Spiedend kijk ik rond in de Petteflat: wat kan er nog worden geverfd?
Ha, ik heb nog een wandje in de gang waar ik 'iets' mee wilde.

Enfin, het eerste het beste moment dat ik vrij ben (zaterdagochtend) wordt de wand oud/millennial roze/pink.
Hmm. Ik ben toch nog niet helemaal tevreden over de tint.
Of in dit geval ook wel ' teint'.
Roze kan soms ook wat koeltjes lijken.
Maar ik moet weg, dus veel tijd om er over na te denken, is er niet.

Als ik op zondag terug ben, merk ik dat ik niet het 'yes' gevoel heb als ik binnenkom.
Dus: opnieuw naar de bouwmarkt.
Het is inmiddels bijna sluitingstijd, dus er is weer geen mogelijkheid om lang te dubben.
Ik stop snel een proefmonstertje in mijn mandje van een wat donkere, warmere kleur roze.

's Avonds ga ik daar nog mee aan de gang in de gang.
Nou is verven zonder daglicht sowieso al geen aanrader.
Laat staan als je er nog niet helemaal uit bent.

Ik probeer de raarste technieken.
Gooi een hoop water bij de verf om een soort gemarmerd effect te krijgen.
Ga los met een spatel omdat ik ook houd van oude verweerde gestucte roze huizen.
Probeer wanhopig met een natte doek een mooi resultaat te krijgen (dit lukte in mijn keuken toen de moed me in de schoenen zakte).
Het effect is helaas een soort jaren ' 80 terracotta-wand.
Ik heb het inmiddels wel aardig gehad met de ververij en gooi alles in een vuilniszak. 

Op maandag moet ik haasten naar mijn werk.
Ik vergeet de vuilniszak buiten te zetten.
En daarna rennen naar yoga.

Het lukt me maar niet om mijn gedachten weg te laten drijven en me te concentreren op mijn ademhaling.
Ik adem: muurtje.

Opeens krijg ik tijdens de neerwaartse hond een idee.
De vuilniszak staat nog in mijn keuken.
Als ik nu zelf eens een kleur ga mengen met het proefmonstertje en een pot witte verf die ik nog heb staan en er dan nog één keer overheen rol?

Om 10 uur 's avonds sta ik voor de tweede avond op een rij mijn muur te verven.
En dit keer heb ik eindelijk het 'yes'-effect.

Niet te zoet, niet te koel, niet te strak dankzij de stuc-pogingen van de avond ervoor.
Het oude-gebouwen-effect zonder dat het er te dik bovenop ligt.

In prentjes-roze.

dinsdag 13 maart 2018

prentje en de kunst

Ik heb vaker geprobeerd te beschrijven wat kunst voor effect heeft op me.
Ik kan er maar niet de juiste woorden voor vinden.

Ik heb moeite om genoeg voldoening te halen uit het dagelijkse leven.
Werken - boodschappen - koken - opruimen - en vooruit, nog even onderuit voor de buis of computer voordat we ons bed opzoeken.
Morgen weer een dag.

In de weekenden laad ik op.
Kom ik tot leven. 
Zorgvuldig zoek ik een tentoonstelling uit die me aanspreekt.

Afgelopen weekend waren dat er zelfs twee - Michael Wolf's Life in Cities in het Fotomuseum en Morgan Betz's Flies on Milk, Green Eggs & Ham in mijn lievelingsmuseum: het Gemeentemuseum. Allebei in Den Haag.
Sterker nog: naast elkaar. 

De energie die ik voel als ik een gave tentoonstelling bezoek, heb ik wel eens vergeleken met een instant verliefdheid.
Ik voelde het bij Paris Roof Tops, een onderdeel van Life in Cities.
Michael Wolf heeft in veel steden in de wereld gefotografeerd en de ziel van de stad blootgelegd.
In Parijs fotografeerde hij alleen de daken.
Hij deed iets met de scherpte/diepte, waardoor de foto's als het ware 'platgeslagen' worden.
Wat overblijft, is een beeld dat nog het meest weg heeft van een schilderij.

Het tweede kunstwerk dat me raakte, is onderstaand werk van Morgan Betz (hieronder een uitsnede).
Morgan gebruikt een transfertechniek: hij smeert stukken karton in met verf en drukt dit vervolgens op het doek.
Als ik allebei de werken zo onder elkaar plaats, zie ik opeens de overeenkomsten. 
Beide kunstwerken zijn stilistische, grafisch sterke beelden die geen perspectief kennen. 
Het is exact wat me ook aantrekt in het werk van Fiep Westendorp. 
Een opeenstapeling van de onderwerpen, zonder schaduwwerking.  
Bijna klare lijnen. 
Teruggebracht tot de essentie. 
Een stijl die ook kenmerkend is voor mijn favoriete grafische ontwerper Saul Bass. 
Sterker nog, bladerend door mijn grafische vormgeving-bord op Pinterest zie ik dat elke afbeelding die ik heb bewaard voldoet aan deze voorwaarden.  
Ik ben stijlvaster dan ik dacht.  
Genoeg voor nu.  

Morgen weer een dag. 

vrijdag 9 maart 2018

prentje en het paashuis

Zelden heb ik zo verlangd naar de lente als dit jaar. 
Ik hou van alle jaargetijden, maar van de lente het meest. 
De belofte, de frisheid; het gevoel dat alles weer vernieuwd. 

Pasen verwelkom ik dan ook met open armen.
Daarnaast; ik heb een crush voor konijnen/hazen; alles met twee lange zachte oren.
Ik krijg er een Alice in Wonderland-gevoel van.
Eigenlijk is dat ook precies het lentegevoel, bedenk ik me nu.

Ik ben verliefd op mijn nieuwe konijnenstolp.
Ik denk dat ie het hele jaar mag blijven staan. 
En om het niet te zoet te maken, trakteerde ik mezelf ook nog op een skelettenhaaskaars.
Kan niet wachten om 'm op te branden.

Enfin.
Aangezien ik nooit betrapt kan worden op enige consequentie, ga ik het liefst weer over the top met mijn hazenliefde.
En kies ik voor hysterische kleuren.
Daar krijg ik dan weer een Jeff Koons-gevoel van. 
Daarnaast hou ik van paaseitjes.
Kleine delicate verwennerijen.
En die dan weer het liefst met rare vullingen als gember-limoen of aardbei-balsamico.
Ik verzin dit niet hè. 
Ze liggen nu voor me.

Maar ze passen qua kleur weer minder goed in mijn eerste eigen pottenbak-bakje:
Daarnaast ben ik blij met mijn reageerbuisvaasjes.
Over verwennerijen gesproken: zo fijn om, net als de paaseitjes, zorgvuldig losse bloemen uit te kiezen.
 De zon schijnt magisch in mijn huis.

Lentelichtheid.

donderdag 1 maart 2018

prentje en de maan

Ik was wat somber. 

Het leek wel alsof iedereen me links en rechts inhaalde. 
En ik stil bleef staan. 

Het regende succesverhalen op verschillende blogs. 
'Lees ze dan ook niet', denkt U nu misschien (en terecht overigens).
Maar het is net als met een pijnlijke kies; je gaat er tóch steeds even met je tong langs. 
Volgende week moet ik ook nog eens naar de tandarts voor een vervelende behandeling. 
(Ik ben bang voor de tandarts). 

Ik liep een promotie mis op mijn werk en ging maar weer eens ten rade bij mezelf Wat Ik Nu Echt Wil. 
Die zit voor mij in dezelfde categorie als Waar Mijn Hart Ligt. 
Moest ik niet nu eens werk gaan maken van mijn liefde voor vormgeving/illustratie/kunst/interieur/schrijven? 
Maar wát dan?  

Ik voelde me wat eenzaam. 
Zoon bij zijn vader deze vakantie; en leek het nou wel of niemand me meer appte? 
En zo kan ik nog wel even een blogje doorgaan, maar dat zal ik U besparen. 

Wat ik dan doe, is vooral niemand laten weten dat ik me zo voel.
Vinden ze me nog wel Leuk als ik zo ben? 
En maar wegdrukken, die negatieve emoties. 
Dat werkt niet. 

Ooit zag ik een geweldig filmpje over de black dog
Misschien kent U het wel. 
Ik moest er de afgelopen dagen regelmatig aan denken. 
Dus besloot ik de zwarte hond maar gewoon weer mee te nemen. 
Hij paste nog maar nét in mijn kleine auto.   

Ik vind het zo stoer als mensen openlijk praten over depressies. 
Van de week hoorde ik een dj op Q-music zijn verhaal doen. 
Robbie Williams in The Sun

Misschien moest ik ook maar eens openheid van zaken geven.
'Ik voel me down. Vooral deze week', appte ik vandaag schoorvoetend twee vriendinnen. 
En dan moet ik ook écht mijn best doen om er niet meteen dingen achteraan te appen als: 'valt wel mee hoor' of rare emoticons om de boel weer wat te verlichten. 

Het frappante is; ze begonnen allebei over de (volle) maan morgen. 
Ik ging gelijk wat rondgoogelen. 
En vond dit artikel

Misschien ben ik wel maangevoelig. 
Ik ben immers zo f* gevoelig dat de maan er ook nog wel bij kan. 

En op de een of andere manier vind ik het ook wel logisch klinken. 
Als die maan al zo'n effect heeft op eb en vloed, dan is het toch niet uitgesloten dat het op z'n minst een beetje gevolgen heeft voor de mens? 
We bestaan immers voor bijna tachtig procent uit water. 
En dan is de maancyclus immers ook nog eens dezelfde als die van de vrouw. 
En waar dacht je dat 'Lunatic' vandaan kwam? 

Ik knapte er zowaar weer wat van op. 
Kreeg gelijk zin om vorm te geven met de maan als inspiratie. 
En om eindelijk weer eens te schrijven. 
Was ik niet juist ooit begonnen om de blogzeepbel af en toe eens door te prikken?  
Als ik bewondering heb voor mensen die zich kwetsbaar open durven te stellen, moet ik zelf niet stil blijven. 

Of het nu genen zijn, externe omstandigheden of de invloed van de hemellichamen: deel depressieve gevoelens.   
Het geeft lucht. 
Brengt je op andere ideeën. 
En inspireert soms zelfs. 

Die maan zeg. 
Nou ja, ik heet dan ook niet voor niets Mo(o)nique ;-).