prentje en de maan

Ik was wat somber. 

Het leek wel alsof iedereen me links en rechts inhaalde. 

En ik stil bleef staan. 

Het regende succesverhalen op verschillende blogs. 

'Lees ze dan ook niet', denkt U nu misschien (en terecht overigens).

Maar het is net als met een pijnlijke kies; je gaat er tóch steeds even met je tong langs. 

Volgende week moet ik ook nog eens naar de tandarts voor een vervelende behandeling. 

(Ik ben bang voor de tandarts). 

Ik liep een promotie mis op mijn werk en ging maar weer eens ten rade bij mezelf Wat Ik Nu Echt Wil. 

Die zit voor mij in dezelfde categorie als Waar Mijn Hart Ligt. 

Moest ik niet nu eens werk gaan maken van mijn liefde voor vormgeving/illustratie/kunst/interieur/schrijven? 

Maar wát dan?  

Ik voelde me wat eenzaam. 

Zoon bij zijn vader deze vakantie; en leek het nou wel of niemand me meer appte? 

En zo kan ik nog wel even een blogje doorgaan, maar dat zal ik U besparen. 

Wat ik dan doe, is vooral niemand laten weten dat ik me zo voel.

Vinden ze me nog wel Leuk als ik zo ben? 

En maar wegdrukken, die negatieve emoties. 

Dat werkt niet. 

Ooit zag ik een geweldig filmpje over de black dog. 

Misschien kent U het wel. 

Ik moest er de afgelopen dagen regelmatig aan denken. 

Dus besloot ik de zwarte hond maar gewoon weer mee te nemen. 

Hij paste nog maar nét in mijn kleine auto.   

Ik vind het zo stoer als mensen openlijk praten over depressies. 

Van de week hoorde ik een dj op Q-music zijn verhaal doen. 

Robbie Williams in The Sun. 

Misschien moest ik ook maar eens openheid van zaken geven.

'Ik voel me down. Vooral deze week', appte ik vandaag schoorvoetend twee vriendinnen. 

En dan moet ik ook écht mijn best doen om er niet meteen dingen achteraan te appen als: 'valt wel mee hoor' of rare emoticons om de boel weer wat te verlichten. 

Het frappante is; ze begonnen allebei over de (volle) maan morgen. 

Ik ging gelijk wat rondgoogelen. 

En vond dit artikel. 

Misschien ben ik wel maangevoelig. 

Ik ben immers zo f* gevoelig dat de maan er ook nog wel bij kan. 

En op de een of andere manier vind ik het ook wel logisch klinken. 

Als die maan al zo'n effect heeft op eb en vloed, dan is het toch niet uitgesloten dat het op z'n minst een beetje gevolgen heeft voor de mens? 

We bestaan immers voor bijna tachtig procent uit water. 

En dan is de maancyclus immers ook nog eens dezelfde als die van de vrouw. 

En waar dacht je dat 'Lunatic' vandaan kwam? 

Ik knapte er zowaar weer wat van op. 

Kreeg gelijk zin om vorm te geven met de maan als inspiratie. 

En om eindelijk weer eens te schrijven. 

Was ik niet juist ooit begonnen om de blogzeepbel af en toe eens door te prikken?  

Als ik bewondering heb voor mensen die zich kwetsbaar open durven te stellen, moet ik zelf niet stil blijven. 

Of het nu genen zijn, externe omstandigheden of de invloed van de hemellichamen: deel depressieve gevoelens.   

Het geeft lucht. 

Brengt je op andere ideeën. 

En inspireert soms zelfs. 

Die maan zeg. 

Nou ja, ik heet dan ook niet voor niets Mo(o)nique ;-).