prentje en serendipity

S, de moeder van een vriendje van Zoon, en ik delen de liefde voor kunst. Zij als docent beeldende vorming en ik als... ja, als wat? Als gepassioneerde liefhebber?

Weken geleden al hadden we al afgesproken om vandaag naar de Kunsthal te gaan.
Voor Keith Haring, en voor een tentoonstelling over Sovjet Design.
We waren net op tijd op het station van Utrecht om te ontdekken dat de trein naar Rotterdam niet meer reed.
Wat nu? Volgens de vriendelijke mevrouw van de informatiebalie konden we nog net de trein naar Den Haag nemen, en daar vervolgens met RandstadRail naar Rotterdam verder te reizen.

Nog nahijgend ploften we neer in de Haagse trein. 'RandstadRail doet er nog een half uur over', zei ik ietwat somber. Omdat ik 's ochtends nog moest werken, waren we al vrij laat vertrokken.
'We kunnen ook naar het Gemeentemuseum in Den Haag gaan', zei S monter. Al iets blijer keek ik op van mijn mobiel. 'Zouden ze de tentoonstelling over kleur nog hebben?, sprak ik hoopvol.
'Die staat ook nog op mijn verlanglijstje'.
 
Niet veel later werden we allebei compleet overdonderd door 'Kleur ontketend'.
Wat een waanzinnige tentoonstelling is dat.
Word ik al heel gelukkig van kunst in mijn eentje, samen met iemand die het 'snapt' is het nog veel fijner.
De tentoonstelling sluit overigens dit weekend, dus U moet opschieten.

Naast de passie voor de kunst werd ik ook blij van het gevoel om mee te durven bewegen met de verrassingen van het leven, om er op te vertrouwen dat het leven wel voor je zorgt als je er aan toe durft te geven.
Natuurlijk, we hadden heel gefrustreerd op het station kunnen staan vloeken dat de trein niet reed.
Maar ik prefereer het om te denken dat ik blijkbaar deze tentoonstelling niet mocht missen.
Een soort van cadeautje dus eigenlijk.
Met als grote surprise de expositie Sproken / Fairy Tales van Christie van der Haak.
Ik ben van de contrasten, dat weet U inmiddels.
Ik schiet van heel sereen naar keihard knallen, en dan ook helemaal over de top.
Was ik al overdonderd door 'Kleur ontketend', ik werd compleet weggeblazen door het waanzinnige decor van deze sprookjeswereld.

Misschien geloof ik daarom ook wel in serendipiteit.

Om het magische van het leven te blijven omarmen.

prentje en de kerstvakantie

Vakantie vieren met Zoon betekent compromissen sluiten.
Keihard onderhandelen.
Als ik niets organiseer, hangt Zoonlief de hele dag achter zijn iPad naar de Wijze Levenslessen van Enzo Knol te luisteren.
En omdat ik zelf ook vakantie heb, wil ik dingen doen die ik ook leuk vind.
Zoals de rondvaart tijdens het Amsterdam Light Festival, samen met vriendin A en haar dochter. 
('Mag mijn DS dan mee? Dan kan ik ook foto's maken.' Jaja.)
Geven en nemen, zoals in alle goede relaties, dus Zoon kijkt af en toe braaf naar buiten, en ik leef mee hoe hij De Meest Legendarische Pokemon vangt.

De laatste foto is 'officieel' mislukt, omdat de sluitertijd te lang is, maar geeft voor mij wel het beste weer wat ik voelde toen ik een draaimolen op het IJ zag staan. 

(En wat denkt u? Hij draaide ook nog. Nou, dan heb je me hoor.)  

En vanmorgen zaten we om 11.00 uur in de bioscoop.
Ook dit was het resultaat van een snoeiharde onderhandeling. (Alsjeblieft schat, niet Dummie de Mummie. Er draait een Frans-Deense animatiefilm, Reis naar het Noorden. Die vind jij vast ook leuk.')

Ik was verpletterd. Het leek net of ik mijn geliefde Russische jaren '30 illustraties tot leven zag komen. Geen omlijningen, en wat een fantastisch kleurenpalet.
Het liefst wilde ik elke scene stil zetten, om ademloos te kijken.

Zoon vond 'm ook leuk, overigens.

We besloten nog even te blijven lunchen in het Louis Hartlooper Complex, mijn favoriete bioscoop.
Zoon pakte een beschimmelde Scrabble van de plank, en we gingen los.

'Mahaaam, dat kan écht niet hoor.' 

Beschaamd plakt Zoon er tijdens zijn beurt gauw een A aan vast.

 

Zoals ik al zei, vakantie vieren met Zoon betekent compromissen sluiten. 

prentje en de leegheid

Af en toe heb ik het idee dat ik wat a-cyclisch in het kerstgebeuren zit; ik schreef er al eerder over.
Deze dagen gaat er meer mijn huis uit dan in, qua decoratie enzo.
Ik Marie Kondo me drie slagen door het huis.
Voor de leken onder u: Marie Kondo is een Japanse opruimgoeroe die een boek heeft geschreven met de titel: Opgeruimd!  
Do I need to say more?
Volgens Marie Kondo kun je alles kwijt wat a) geen nut heeft of b) waar je niet blij van wordt.

Ik wil licht, rust, ruimte.
Dus verfde ik onlangs mijn groene wanden wit en nam de plinten ook gelijk mee.
Mijn donkergrijze kast kreeg een muisgrijze matte kleur.
Het bureau had ik onlangs al vervangen; nu sleepte ik ook mijn computer naar Zoon's kamer (heeft die ruimte ook nog eens nut).

Tijdens mijn lunchpauze (we zijn deze week verhuisd naar een kantoor naast de meubelboulevard - erg gevaarlijk voor een woonfreak als ik) liep ik tegen een lief fifties-roze stoeltje op.
'Die wil ik!', riep ik gelukzalig uit, want zo'n model zocht ik al een tijdje.
'Moet je er niet eerst even op zitten dan?', vroeg mijn lieve enorm-praktische collega.
Geweldig toch om te zien hoe iedereen weer zijn eigen criteria heeft.

Zo probeerde ik ook van de week iemand uit te leggen dat ik vorige week een theedoek van het Zweedse merk Isak had ingelijst.
Ik liep er tegenaan op een kerstmarktje hier in de buurt; hij is van een oudere collectie en was enorm afgeprijsd.
Dus welkom, Blossom & Bill, in de Petteflet.
Volgens mij passen jullie prima in mijn huisje.
Ik word er blij van, dus jullie zijn ook nog eens Kondo-proof.
Ik hou van deze cleane retro-stijl, en op de een of andere manier symboliseert het ook wel mijn huidige mood.
De ballast weg, tot je een 'uitgekleed' resultaat hebt.
Less is more.

Tja, en dat correspondeert niet helemaal met het overdadige kerstgevoel.
Dus kwam er dit keer geen hysterisch volle kerstboom, maar een simpele tak met papieren kerstballen die erg ruimte weinig innemen vanwege hun 'inklapbaarheid'.

En dit cadeaukaartje mocht daarom ook mee van dezelfde markt:

Ik heb namelijk ook geen opbergruimte, dus een doos vol kerstspullen zit er niet meer in.
Maar dat geeft helemaal niet, het past bij me.

Op de een of andere manier geeft het me een fijn gevoel dat ik binnen een halve dag alles kan inpakken hier en waar ook ter wereld opnieuw kan beginnen.
Het is in dezelfde lijn als een uitspraak die ik altijd heb onthouden van mijn unieke mama: 'vroeger wilde ik altijd met het circus mee'.
Het is een gevoel van vrijheid, van niet 'gegijzeld' zijn door spullen of wat dan ook, van beweging.

Als kind hield ik al van 'traveling light'; ik wilde een klein koffertje mee op vakantie met alleen het hoogstnoodzakelijke.
Ik herinner me nu ook opeens dat ik urenlang met mijn lievelingsspeelgoed op de grond kon spelen: dat was een simpel huifkarretje met een paardje ervoor.
In mijn hoofd werd de woonkamer de hele wereld, en beleefden de figuurtjes op de bok van de huifkar geweldige avonturen.
En als ze het zat waren ergens, trokken ze weer verder.
Het verklaart ook mijn liefde voor kleine caravannetjes, je eigen huisje op wielen.

Mijn moeder houdt er niet van om 'vast' te zitten; kan geen (bezoek)afspraken maken op lange termijn ('misschien heb ik er dan op dat moment helemaal geen zin in').
Moet altijd het gevoel hebben 'weg' te kunnen.
Is eigenlijk in haar hoofd een nomade.
Net als ik.
En ook al is de kans niet groot dat ik mijn boeltje inpak en verkas naar de andere kant van de wereld, het gevoel dat het mogelijk is, is al genoeg.

Kan het sneeuwpop-cadeaukaartje opeens fungeren als een reislabel aan een klein koffertje. 

Soms betrap ik mezelf erop dat ik meer op mijn moeder lijk dan ik in eerste instantie toe wil geven.         

prentje en de middelbare school

Wat onwennig lopen ex-Man en ik door de grote hal. 

Het ziet er in ieder geval heel anders uit dan mijn oude middelbare school. Vriendelijker, toegankelijker. 

Nog steeds kan ik het me nauwelijks voorstellen dat ik een moeder ben, laat staan over een half jaar de moeder van een brugpieper.

Wat lijkt het groot allemaal. Wel gaaf overigens. Ik heb er een goed gevoel over, maar Zoon moet hier binnenkort zes jaar rondlopen. Nu is het de beurt aan de ouders.

Ik heb altijd het idee dat de andere ouders meer Echte Ouders zijn. Alsof ik een soort toneelstuk opvoer, dit keer met een middelbare school als decor en de rector als regisseur. 

Deze middelbare school is een 'cultuurprofielschool' en er wordt veel aandacht besteed aan creativiteit en kunst. 

Ik zou willen dat ik er zelf naartoe mocht.

Ik denk aan mijn kleine mannetje. Vanuit mijn raam in de Petteflet zie ik hem lopen, met een kerststukje in zijn hand. Het beeld ontroert me zeer. 

Door de intercom vertelt hij al dat hij veel complimentjes heeft gekregen voor zijn kerstversiering. 

Om het stukje goed over te brengen, had hij zelfs zijn fiets laten staan.   

'Ik was één van de weinigen die groen mee had naar school', zegt hij trots. 

Ik bewonder de houten retro-poppetjes. Komen die niet uit mijn vorige leven? 

'Pap heeft ze op een satéprikker gemonteerd', verduidelijkt hij.   

Een golf van dankbaarheid overspoelt me. Hoeveel gescheiden vaders zouden er aan denken om 'groen' mee te geven op 'kerststukjesdag', en dan vervolgens ook nog kerstfiguurtjes op een satéprikker te bevestigen?  

Dezelfde vader die het prima vindt als ik vraag of ik Zoon dit weekend 'extra' mag omdat ik door drukte hem de hele week niet heb gezien. 

Ik kijk naar Zoon op de bank. De Zoon die nog zo hard in Sinterklaas en de Kerstman gelooft en dit zo overtuigend brengt, dat de rest van de klas toch weer begint te twijfelen. 

Die zoveel kracht uitstraalt door zijn authenticiteit.   

Hij gaat het wel redden op de middelbare school, besluit ik.

prentje en december

Ik vind dit een ingewikkelde maand.
Zoals u weet, kan ik elk jaar niet wachten om mijn huis in kerststemming te brengen (zo begin september).
Maar dan is het bijna kerst en 'mag' het eindelijk; en dan heb ik er eigenlijk geen zin meer in.
Misschien 'piek' ik te vroeg.

Wat ook mee speelt: ik ben dit jaar voor het eerst alleen op eerste kerstdag.
Vorig jaar was ik ook een kerstdag 'vrij', maar toen was het tweede kerstdag, en dat geeft toch een ander gevoel. Eerste kerstdag is voor mij meer Echt Kerst.

Vroeger wilde ik graag dat alles was 'zoals het hoort'.
Dus: Kerstmis met de familie aan tafel, sneeuw uiteraard, en dan het liefst ook nog een puppy onder de kerstboom.

Mijn leven verloopt anders. En ik heb daar een ambivalent gevoel over.
Aan de ene kant: een 'gewoon' leven past ook niet bij me.
Aan de andere kant: hou ik mezelf niet af en toe voor de gek?
Ik vond het heerlijk om met (bijna) alle prentjes Sinterklaas te vieren op de traditionele manier.
(Vandaag vond ik deze kunstwerken onderin de tas van Zoon: ze zijn ook een beetje 'anders'):

Misschien moet ik het gewoon maar omarmen.
Nestel ik me op eerste kerstdag op de bank in mijn joggingbroek, de nieuwste dvd-boxen van the Bridge en Newsroom binnen handbereik (even als lekkere hapjes en een goede fles wijn).
Denkend aan de mensen die stiekem jaloers op me zijn, die geforceerd gezellig met de hele (schoon)familie aan tafel zitten, terwijl ze elkaar het liefst hadden (af)geserveerd.
En denkend aan de mensen die écht alleen zijn, en dan niet alleen met kerst, maar het hele jaar door.  

Het is niet erg om anders te zijn.

Maar het is ook niet erg dat het straks weer januari is.

prentje en de geschenken

De mooiste cadeaus kun je niet uitpakken.