prentje en de leegheid

Af en toe heb ik het idee dat ik wat a-cyclisch in het kerstgebeuren zit; ik schreef er al eerder over.
Deze dagen gaat er meer mijn huis uit dan in, qua decoratie enzo.
Ik Marie Kondo me drie slagen door het huis.
Voor de leken onder u: Marie Kondo is een Japanse opruimgoeroe die een boek heeft geschreven met de titel: Opgeruimd!  
Do I need to say more?
Volgens Marie Kondo kun je alles kwijt wat a) geen nut heeft of b) waar je niet blij van wordt.

Ik wil licht, rust, ruimte.
Dus verfde ik onlangs mijn groene wanden wit en nam de plinten ook gelijk mee.
Mijn donkergrijze kast kreeg een muisgrijze matte kleur.
Het bureau had ik onlangs al vervangen; nu sleepte ik ook mijn computer naar Zoon's kamer (heeft die ruimte ook nog eens nut).

Tijdens mijn lunchpauze (we zijn deze week verhuisd naar een kantoor naast de meubelboulevard - erg gevaarlijk voor een woonfreak als ik) liep ik tegen een lief fifties-roze stoeltje op.
'Die wil ik!', riep ik gelukzalig uit, want zo'n model zocht ik al een tijdje.
'Moet je er niet eerst even op zitten dan?', vroeg mijn lieve enorm-praktische collega.
Geweldig toch om te zien hoe iedereen weer zijn eigen criteria heeft.

Zo probeerde ik ook van de week iemand uit te leggen dat ik vorige week een theedoek van het Zweedse merk Isak had ingelijst.
Ik liep er tegenaan op een kerstmarktje hier in de buurt; hij is van een oudere collectie en was enorm afgeprijsd.
Dus welkom, Blossom & Bill, in de Petteflet.
Volgens mij passen jullie prima in mijn huisje.
Ik word er blij van, dus jullie zijn ook nog eens Kondo-proof.
Ik hou van deze cleane retro-stijl, en op de een of andere manier symboliseert het ook wel mijn huidige mood.
De ballast weg, tot je een 'uitgekleed' resultaat hebt.
Less is more.

Tja, en dat correspondeert niet helemaal met het overdadige kerstgevoel.
Dus kwam er dit keer geen hysterisch volle kerstboom, maar een simpele tak met papieren kerstballen die erg ruimte weinig innemen vanwege hun 'inklapbaarheid'.

En dit cadeaukaartje mocht daarom ook mee van dezelfde markt:

Ik heb namelijk ook geen opbergruimte, dus een doos vol kerstspullen zit er niet meer in.
Maar dat geeft helemaal niet, het past bij me.

Op de een of andere manier geeft het me een fijn gevoel dat ik binnen een halve dag alles kan inpakken hier en waar ook ter wereld opnieuw kan beginnen.
Het is in dezelfde lijn als een uitspraak die ik altijd heb onthouden van mijn unieke mama: 'vroeger wilde ik altijd met het circus mee'.
Het is een gevoel van vrijheid, van niet 'gegijzeld' zijn door spullen of wat dan ook, van beweging.

Als kind hield ik al van 'traveling light'; ik wilde een klein koffertje mee op vakantie met alleen het hoogstnoodzakelijke.
Ik herinner me nu ook opeens dat ik urenlang met mijn lievelingsspeelgoed op de grond kon spelen: dat was een simpel huifkarretje met een paardje ervoor.
In mijn hoofd werd de woonkamer de hele wereld, en beleefden de figuurtjes op de bok van de huifkar geweldige avonturen.
En als ze het zat waren ergens, trokken ze weer verder.
Het verklaart ook mijn liefde voor kleine caravannetjes, je eigen huisje op wielen.

Mijn moeder houdt er niet van om 'vast' te zitten; kan geen (bezoek)afspraken maken op lange termijn ('misschien heb ik er dan op dat moment helemaal geen zin in').
Moet altijd het gevoel hebben 'weg' te kunnen.
Is eigenlijk in haar hoofd een nomade.
Net als ik.
En ook al is de kans niet groot dat ik mijn boeltje inpak en verkas naar de andere kant van de wereld, het gevoel dat het mogelijk is, is al genoeg.

Kan het sneeuwpop-cadeaukaartje opeens fungeren als een reislabel aan een klein koffertje. 

Soms betrap ik mezelf erop dat ik meer op mijn moeder lijk dan ik in eerste instantie toe wil geven.