prentje in Aarhus

Eerst zag ik het meisje. Ze liep in een dun zomerjurkje op straat. Daarna de ietwat gezette jongen die haar hard achterna liep. Ik bleef even staan. Het duurde niet lang voor hij haar had ingehaald. Het meisje keek verbaasd op toen hij haar aantikte. Vervolgens overhandigde hij haar de knuffel, die ze blijkbaar had laten liggen. Het meisje drukte de knuffel extra stevig tegen haar magere lijfje. Daarna liep de jongen terug naar de supermarkt waar hij werkte. Mij in ontroering achterlatend. Sprookjes bestaan ook in real life. 

Dáárvoor hoef je dus niet naar het Hans Christian Andersen Museum in Odense. Wel voor het geweldige gebouw van de Japanse architect Kengo Kuma. En eigenlijk ook wel voor de prachtige expositie over het leven van de Deense sprookjesverteller. 

De reden dat ik in Denemarken was, had alles te maken met Zoon die een half jaar in Aarhus studeert. Wat was het heerlijk om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten na zo ongeveer de langste maand van mijn leven. 

En wat doet hij het goed. Voor het eerst op zichzelf, voor het eerst lange tijd alleen in het buitenland. Hij heeft zijn draai gevonden. Ik maakte kennis met zijn vrienden, nam hem en zijn Indiase huisgenoot mee uit eten. Kreeg een prachtig boekje als dank (de huisgenoot vertelde dat hij zijn moeder belde om te zeggen dat ik hem trakteerde. Het eerste wat zijn moeder zei: wat geef je haar?). 

Nou een prachtig Indiaas boekje dus met als opdracht om er elke avond voor het slapen gaan drie dingen in op te schrijven waar ik dankbaar voor ben. 

Voor nu ben ik dankbaar dat ze het samen zo leuk hebben (ook al moest ik Zoon wel even vertellen dat hij de badkamer een keer moet schoonmaken. Waarop hij zei: dat hoeft toch niet? Ik ben er toch maar een half jaar?. So much voor de huishoudelijke kwaliteiten die ik hem heb bijgebracht. Laten we het er op houden dat ik het accent op andere dingen heb gelegd.)  

Waar ben ik nog meer dankbaar voor? Voor hoe ik stukje bij beetje opkrabbel, hoewel ik nog steeds verdrietig ben (en dit toe durf te laten). 

En tot slot voor het feit dat ik ondanks deze lastige periode de moed heb gevonden in mijn eentje een week naar Denemarken te gaan. Het viel niet altijd mee, juist omdat Zoon zijn draai goed heeft gevonden, had hij niet altijd tijd voor zijn 'mor' en ben ik veel alleen op pad geweest. Ik heb genoten van de prachtige natuur, de gemoedelijke sfeer en de hoge kwaliteit van leven in deze Deense stad.

En voor altijd blijf ik in sprookjes geloven. 

prentje en de golven

Drie weken geleden moest ik de relatie verbreken met iemand van wie ik veel houd. 

In eerste instantie schakelde ik mijn afweermechanisme in. Hij moest weg, weg, weg. Weg uit mijn leven. 

Ik blokkeerde hem. Op mijn telefoon, In mijn gedachten. Het hoofdstuk, nee, het hele bóek moest worden afgesloten. Ik moest door, en wel zo snel mogelijk. 

Al snel bleek dat dit geen zin had. Als je acht jaar af en aan je leven met iemand deelt, bouw je een energetische band op die behoorlijk stevig is. Ontkennen heeft geen zin. Iemand buitensluiten ook niet, de liefde verdwijnt niet zomaar. Je kunt hard proberen de ander geen toegang meer te geven tot je leven en je hart, maar die weerstand kost zoveel energie. Het was het gekwetste kind in me dat reageerde. De verbinding kunstmatig proberen te ontkoppelen met maar één doel: jij mag mij geen pijn meer doen. 

Dus deblokkeerde ik hem. Letterlijk en figuurlijk. Ging het gesprek aan. Dat was al helpend. 

In eerste instantie was ik bang. Bang voor de eenzaamheid, bang voor het gemis. De week ervoor was mijn jongen vertrokken voor een half jaar naar Denemarken voor zijn studie. Daarnaast ben ik nog steeds aan het worstelen met mijn mentale gezondheid. 

Dat is best veel. De eenzaamheid greep me af en toe naar de keel. Ik betrapte mezelf erop dat dacht: 'als er nu wat met me gebeurt, wie moeten ze dan bellen?' Ik heb geen partner meer, geen ouders, kind in het buitenland. 

Never waste a good crisis. Ik had professionele hulp nodig. Want hoe goed bedoeld het advies van familie en vrienden ook; ze reflecteren toch vaak vanuit hun eigen referentiekader. Gelukkig was die professionele hulp al voorhanden. Ik vind het daarbij cruciaal om te kijken naar mijn eigen aandeel; het is niet eerlijk om alleen naar de ander te wijzen (een ander bekend afweermechanisme: de zogenoemde 'Valse Macht'). Systeemtherapie maakt voor mij veel duidelijk: de relatie met je ouders is een blauwdruk voor je latere romantische relaties. Met een moeder die dan weer wel, dan weer niet beschikbaar was, heb ik een gedesorganiseerde hechtingsstijl ontwikkeld die voor veel verwarring kan zorgen in een relatie. Inzicht in je eigen handelen is de eerste stap naar verandering. Je kunt een patroon namelijk alleen doorbreken als je de dynamiek erachter begrijpt. En soms maakt dat ook verdrietig. Het boek dat ik nu lees, heeft de toepasselijke titel: 'Wat ik eerder had willen weten'.    

Daarnaast merkte ik dat alleen praten me onvoldoende zou helpen. Dat was óók nodig, maar ik moest daarnaast uit mijn hoofd, in mijn lichaam. Weten is niet alleen denken, weten is vooral ook voelen. Ik nam daarom contact op met een rebalancing therapeut. Tijdens mijn eerste afspraak kon ik alleen maar huilen. Dat was helemaal niet erg. Ik leerde opnieuw dat alle gevoelens in golven komen. Ook het verdriet. Meebewegen, niet verzetten. Niet om te zien in wrok en frustratie. Ik vind liefdesverdriet zo ongeveer de kutste pijn die er is. En mán, wat doet het pijn. En het gemis; ja, dat is heel groot. Want er was ook zoveel wél.  

En af en toe is de zee ook kalm. Je kunt de dingen niet loslaten, dingen laten jou los als het tijd is.

'Kwetsbaarheid is meest accurate manier om moed te meten', citeerde Merel van Vroonhoven Brené Brown in de Volkskrant. Daar geloof ik in. En in delen. Wezenlijke gesprekken voeren met mensen die er al voor je waren, en op je pad komen. En soms zijn woorden overbodig en is alleen een knuffel al genoeg.   

Het is deze week ook zeven jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik vind het fijn om herinneringen op te halen, over hem te praten. In verbinding te blijven. Niet door het boek te sluiten dat ik kind-af ben. Hij is nog bij me, in mijn hoofd en in mijn hart. Net als mijn moeder, net als mijn voormalige lief. 

Wat ik voel, mag er zijn. Ik ga het niet meer uit de weg. Stilstaan bij alles wat er was, met dankbaarheid. Voor alle steun die ik van hem heb ontvangen, ook tijdens het overlijden van mijn ouders. Ze hebben gedaan wat ze konden; ik draag ze niets na. Dit is een periode van rouw, maar dat is niet erg. Ik kan het aan.

We zijn complexe figuren met zoveel lagen en we worden door mensen geraakt en gevormd. We hebben allemaal een rol en zijn hier vooral om van elkaar te leren. Daar bewust van zijn. En niet proberen krampachtig te vergeten door continu afleiding te zoeken of bevestiging door een ander. 

Niet de energie steken in zoeken, maar het (laten) vinden. 

prentje en Dichterbij

De voorstelling is uitverkocht; het kaartje al maanden geleden besteld. 

‘Dichterbij’ van Psychologie in Theater is uniek in zijn vorm. 

In het eerste deel word je het leven ingetrokken van Eva en Simon; een relatie die op het punt van breken staat. 

Ze zijn allebei hondsmoe. Ze zijn dol op elkaar, maar weten elkaar ook steeds te raken op hun pijnpunten. 

Na de pauze is het tijd voor psycholoog David Blom. 

Stap voor stap legt hij uit waar de pijn vandaan komt; en waarom Eva en Simon reageren zoals ze reageren. 

Onveilig en vermijdend gehecht; en allebei zoeken ze in hun partner dat wat ze in hun jeugd tekort zijn gekomen. 

Dit bindt ze maar zorgt gelijkertijd voor verwijdering. 

Want als het uitdagend wordt, reageren ze nog steeds zoals ze als kind al deden. 

En dit afweermechanisme zorgt ervoor dat ze elkaar niet meer weten te vinden. 

Hoe hiermee om te gaan? 

Ook dit komt ter tonele; als Eva en Simon aansluiten bij David, vertellen ze over hun angsten en behoeftes. 

En met hulp van David wordt het achterliggende patroon steeds zichtbaarder. 

Het vergt veel moed van allebei maar uiteindelijk levert het ze ook veel op. 

Wat een avond. Wat een prachtige vorm is hier gekozen om dit uit te beelden. 

Ga dit zien; het is een verrijking voor je (liefdes)leven.