prentje en de zee

'Wat zullen we doen dit weekend?', vraagt mijn lief. 

'Naar zee?', opper ik.

'Jij wilt altijd naar zee', sputtert hij. 

Klopt.

Ik wil ALTIJD naar zee. 

Ik denk dat het door mijn jeugd komt. 

Elke zomer brachten we door aan zee. 

In mijn herinnering alle weekenden en elke vakantie. 

We hadden een oude stacaravan die mijn moeder van een kennis had gekregen. 

In de caravan zat een roze bad. 

Ik durf wel te stellen dat het de enige stacaravan in Nederland was met een (roze) bad. 

Maar als kind lijkt alles gewoon. 

Dankzij een kleine boiler duurde het een hele tijd voor deze vol was, maar boy, als die dan vol was.

Hoe heerlijk was het om na een lange stranddag het zand van je af te voelen glijden. 

Het strand waar je alleen met de fiets kon komen.

Nog voel ik de hand van mijn vader in mijn nek om me te duwen. 

In mijn herinnering aten we elke dag doperwtjes met gebakken aardappeltjes en satéstokjes. 

Maar herinneringen staan niet bekend om hun betrouwbaarheid. 

Er was een smal bed, met een kuil in het midden. 

Gedurende de nacht rolde je vanzelf naar elkaar toe. 

Op een gegeven moment heeft mijn moeder de caravan van de hand gedaan, impulsief als ze is. 

Maar ze miste de zee te erg. 

Dus er kwam een nieuwe caravan, dit keer nog dichter bij zee. 

We konden er nu naartoe lopen. 

Wel miste ik de hand van mijn vader in mijn nek.

Vorige week was ik bij mijn 87-jarige moeder.

Ik vertelde haar over mijn continue verlangen naar zee. 

En mijn droom van een kleine rond caravannetje om ergens daar in de buurt neer te zetten. 

'Het was de gelukkige tijd van mijn leven', zei mijn moeder en haar ogen vulden zich met tranen. 

'Dan haalden we amandelbroodjes bij de bakker en zette ik snel koffie.  

Papa zette de stoeltjes buiten en daar zaten we dan. Simpelweg gelukkig.' 

Het is dit simpele geluk waar ik elke dag naar verlang. 

prentje en de dark side

De laatste les Photoshop.
Al een week zie ik op tegen de 'pressure cooker' die we krijgen (en die gewonnen had met 4 tegen 3 stemmen - ik had gestemd voor 'gewoon les', veiligheidszoeker die ik ben).

De opdrachten worden uitgedeeld.
De één krijgt een modeopdracht.
De ander een interieurfoto.
'En van jou Monique, wil ik je donkerste kant in een design zien.'
Verbaasd kijk ik naar mijn scherm (ik volg de opleiding nu online).
'Waarom vraag je mij nu naar de donkerste kant?', probeer ik nog, maar ik krijg geen antwoord.

Misschien heeft het te maken met de food poster die ik deze week inleverde (overigens gebaseerd op een bestaand design):

Misschien vindt hij me wel een blij ei.

Hij moest eens weten.
De dark side of life is mij niet vreemd.
Vandaag hebben we nog samen geluncht.

Er zijn momenten dat het me overvalt.
Dan voel ik me somber, paniekerig en lijkt alles aan kleur te hebben verloren.
Slechtste wat ik kan doen op zulke momenten: rondkijken op social media; ik weet het, ik weet het, ik weet het.
Iedereen lijkt het zoveel beter voor elkaar te hebben.
De één schrijft een boek, de ander brengt weer een nieuw product op de markt.
Of post foto's van de happy family together.

Waar excelleer ik in?
Ik worstel met de technische kant van mijn opleiding.
Als we ter plekke iets moeten inleveren, verzin ik altijd een excuus.
Eigenlijk kunnen we wel stellen dat ik worstel met de technische kant van een heleboel dingen.
Ik mis vaak het geduld om iets onder de knie te krijgen.
Eigenlijk kunnen we wel stellen dat ik sowieso worstel met een heleboel dingen.

Maar deze keer valt alles op zijn plek.
Is het handig dat de dark side en ik in goed contact zijn samen.

Voor deze persoonlijke opdracht wil ik eigen foto's gebruiken.
Voor deze ene keer vind ik het niet eng om mijn werk te delen met de rest.

'Misschien moet je subsidie aanvragen', zegt mijn docent.

Ik hoop maar dat hij het als compliment bedoelt.