prentje en de hokjes

Wat ik zo fijn vind aan de jeugd van tegenwoordig, is dat ze minder in hokjes denken. 

Zo was ik vorige week jarig. Van Zoon kreeg ik een LEGO-camper ('Ik zocht naar een LEGO-caravannetje, maar die hadden ze niet'). Op de verpakking had hij zoiets geschreven als: 'je bent nooit te oud voor LEGO, ook niet als je als moeder 49 wordt'. 

Een LEGO-camper; hoe geweldig is dat als cadeau? Dan krijg je toch weer helemaal dat blije gevoel van vroeger als kind terwijl je nieuw speelgoed uitpakt? 

Oooh, en dan zit er ook nog een LEGO-baby in; ook op de verpakking gedragen door een soort hipster-vader in een draagzak op zijn buik. Ook LEGO gaat met zijn tijd mee. 

Van de vriendin van Zoon kreeg ik tietensokken ('Simply the Breast'):

En van mijn lief tot slot een vintage ram van Aarikka. Ik had er op geboden op Marktplaats, maar werd overboden. Laat mijn lief nou een van de overbieders zijn. Extra leuk omdat we allebei Rammen zijn als sterrenbeeld (en ja, dat botst wel eens; maar dat is helemaal niet erg, heb ik inmiddels geleerd).

Een LEGO-camper, borstensokken en een houten seventies ram; wat een topcadeaus. Wat hebben mijn dierbaren zich goed in mij verplaatst.

Helemaal blij zetten Zoon en ik een paar dagen later de LEGO samen in elkaar ('ik hoopte al dat je dat zou vragen'). We delen samen onze fijnste LEGO-herinneringen. 'Voortaan geven we elkaar met kerst LEGO cadeau', zegt Zoon resoluut, wat ik volmondig beaam. 

Fijn zo, even weer eens een momentje met z'n tweeën.  Hij vertelt ondertussen honderduit over zijn creatieve school. Zoon's vriendin blijkt als hetero in de minderheid te zijn in haar vriendengroep. Hoe heerlijk dat je als puber gewoon kunt zijn wie je bent, zonder standaardhokjes. 

Een klasgenoot twijfelde nog over zijn gender. 'Ik vroeg hem hoe ik hem moest aanspreken', zegt Zoon. 

'En?', vraag ik als immer progressieve moeder. 

'Hij zei: "dat zoek ik na de toetsweek wel uit".'

prentje en de droom

Als ik vroeger fantaseerde wat ik later wilde worden, kwam er een beeld naar boven. Ik wilde een (houten) product op de markt brengen, waar ik zelf verliefd op zou zijn. En dan zou ik zelf het hele proces in handen hebben; van produceren, tot de vormgeving, de verzending: alles zou kloppen. Een totaalconcept. (O, alleen dat er dan internet zou zijn; dat zat niet in mijn beeld).

I did it.

Alleen in mijn droom waren het kindermeubels, en in de werkelijkheid zijn het hangtieten geworden. 

Ik hou van roze. Ik hou van rond. Ik hou van het contrast tussen mat en glans. Ik hou van hout. Ik hou van de combinatie 'voor de leuk' en praktisch. Ik hou van wandknoppen. Ik hou van minimalistisch. Ik hou van producten die iets toevoegen aan je interieur; zogenoemde 'conversation pieces' die je huis persoonlijk maken. Waarmee je laat zien wie jij bent.

Mensen die me al lang volgen, herinneren zich misschien dat ik jaren geleden al zoiets aan de muur had hangen; dit is eigenlijk de verbeterde versie. Ik denk dan ook dat ik al heel lang zoiets in mijn hoofd heb, het kwam er alleen nog niet uit. De wand in mijn gang hangt vol met dit soort ontwerpen. Herinnert U zich de tietpompons nog? De trekpoppen? Gek ben ik op contrast. Dol op een tikkie uitdagen. Het hoeft allemaal niet zo braaf.

Jarenlang was ik op zoek naar mijn product. Ik voelde dat ik in de buurt zat, maar ik was er nog niet. En nu heb ik mijn product gevonden. Of heeft het product mij gevonden? Ik weet in ieder geval dat ik onder de douche stond, zoals vaker een beetje mijmerde wat mijn product zou zijn en het opeens wist: de hangtiet. Ik ging de hangtiet op de markt brengen. Een wandknop die elke muur opvrolijkt. Speels en non-conformistisch tegelijk.

Het werd een zoektocht naar de juiste materialen. De juiste kleuren. Ik bestelde alles wat ik in mijn hoofd had: mooie kartonnen doosjes met roze vloeipapier. Ontwierp de huisstijl. De website. De kaartjes. Twee verschillende stempels. Stickers in verschillende maten. Alles kwam bij elkaar wat mij prentje maakt. Design. Fotografie. Vormgeving. Tekst.

En o ja, en het product zelf. Dat moest er ook nog komen.

Het ging met vallen en opstaan. Met bloed, zweet en tranen. Want in mijn hoofd was ik al bezig met verschillende variaties, maar de eerst hangtiet moest nog worden gemaakt.

Dat was meer werk dan ik dacht. Elke keer opnieuw stond ik te schuren, te spuiten en te lijmen. In het schuurtje tijdens het koudste weekend van het jaar, maar ook af en toe lekker in het zonnetje. Ik dacht in een weekend wel klaar te zijn; het werden een paar maanden.

Gelukkig kreeg ik hulp van de leukste man van de wereld, die dan ook nog toevallig mijn eigen lief is. Die van de eerste minuut in mij en mijn product geloofde. En die zelf maar zijn eigen schuur indook om me te helpen. Die het eerste paar trots in zijn huiskamer heeft hangen, maar ze eigenlijk overal in huis wil.

Ook de rest van de inner circle was enthousiast, Zoon voorop. Kwam er een vriend langs, dan vertelde hij dat zijn moeder een eigen bedrijf was begonnen ('ga je nu ook VVD stemmen, mam?' Ja, we lachen wat af hier). 

En antwoordde ik een beetje besmuikt op de vraag wat voor bedrijf dan: 'productontwikkeling', dan zei hij doodleuk: 'mijn moeder maakt hangtieten!'.

Enfin. Ze zijn er. U vindt ze hier

Ik wacht nog maar even met aanmelden bij de Kamer van Koophandel, dus er is nog geen iDEAL-koppeling. Een mailtje volstaat.

Natuurlijk hoop ik dat het een succes wordt. Maar al verkoop ik er geen één; de afgelopen maanden had ik niet willen missen. 

Ik heb mijn droom waargemaakt.