prentje en Mendini

We gingen naar Groningen, voor de Mendini-tentoonstelling. 

Ik had me er al een tijdje op verheugd: ik ben gek op Mendini. 

Wat me aanspreekt, is het speelse karakter. 

Kunst betekent voor mij vaak spelen voor volwassenen. 

Ik word blij van een draaimolen van keukengerei:

Of een dansje van kurkentrekkers:

You love it or you hate it. 

Het heeft te maken met op een bepaalde manier naar de wereld kijken, denk ik. 

Ik begrijp Mendini. 

Ik snap zijn inspiratiebronnen. 

Sterker nog, ze hebben mij ook geïnspireerd. 

Het leuke van deze tentoonstelling: Mendini heeft zelf de opstelling gekozen toen hij nog in leven was.

En dat betekent geen chronologische volgorde, maar per zaal enkele van zijn ontwerpen en de inspiratiebronnen hiervoor. 

Zoals deze:

En deze: 

Het leuke van de twee laatste voorbeelden: toen ik thuis nog eens goed keek, zag ik dat het ontwerpen van Fortunato Depero zijn. 

Ik ben eerder door hem geïnspireerd geraakt, en heb toen ontdekt dat hij een eigen museum heeft in Italië. 

Daar zou ik dolgraag een keer naar toen gaan. 

Goed, terug naar Mendini; de alleskunner.  

Naast kunstenaar en vormgever was hij ook auteur en architect. 

Zijn favoriete ontwerp is altijd het Groninger Museum gebleven, las ik later. 

Een briljante zet overigens van de stad Groningen om hem te vragen voor dit gebouw. 

Als in 'zijn' museum dan ook zijn tentoonstelling is te zien, is de cirkel rond. 

Vanaf het allereerste moment heb ik genoten van zijn 'pretpark'. 

Van het eigenzinnige kerkje dat je begroet in de hal:

 Tot het Mendini-servies:

Het heeft zijn signatuur, zijn eigen handtekening. 

Zijn opgeruimde karakter. 

Nogmaals: een bepaalde manier van naar de wereld kijken, dat ik herken, maar waar ik me ook wel eens voor heb geschaamd.  

Speels, vol verwondering. 

Voorwerpen uit hun context trekken door ze bijvoorbeeld te vergroten of te verkleinen.

Het alledaagse exclusief maken: 

Het is precies wat ik ook zo heerlijk vind om te doen. 

Of het nu de porseleinen M0-toetjes zijn, of de miniatuurwereld:

En vooral nooit vergeten om de magie te blijven zien:

prentje en de opleiding

Mijn hele leven al hou ik van scenes bouwen.
Kleine decors waar ik verhalen omheen verzin.
Ik haal daarvoor overal en nergens de spullen vandaan; het speelgoed van Zoon was vroeger in goede handen, maar ik heb ook wel eens vintage Fisher Price uit Amerika laten komen.
(De foto's boven en onder zijn compilaties van deze verhalen.)

Mijn hele leven al hou ik van animaties.
En toen ik laatst iemand sprak via mijn werk die zelf animaties maakte, hing ik uiteraard aan zijn lippen.
Ik vroeg hem wat voor opleiding hij hiervoor heeft gedaan.
Vorige week ben ik op de open dag in Amsterdam geweest, en heb de knoop doorgehakt.
Ik wil mijn decors tot leven laten komen.
De volgende stap zetten.
Of eigenlijk de weg voortgaan die ik al was opgegaan, maar niet heb afgemaakt.

Vanaf januari ga ik een middag in de week een grafische opleiding volgen, waarbij ik de techniek van de opmaakprogramma's in mijn vingers krijg.
Een middag in de week terug naar school.

Ik kan niet wachten.

prentje en de toetjesdroom

Ik hou van dromen.
Ik droom dan van een klein, gezellig winkeltje waar ik porseleinen toetjes verkoop, die ik Mo's heb genoemd.
De muren zijn bruin, de planken zijn van hout.
Er zijn grote ramen met illustraties. 
Fijne klassieke muziek klinkt door de ruimte.

De zon schijnt vaak.
In de winter sneeuwt het.

De winkel is op loopafstand van mijn huis.
Als ik de oude winkeldeur open, groet ik mijn buren die net als ik van die kleine, gezellige zaakjes hebben.
We drinken onze eerste kop koffie op onze bankjes voor de winkels.

Achterin het winkeltje is mijn atelier.
Daar maak ik toetjes in allerlei kleuren en maten.
Op de grond ligt een lieve hond.
In de lunchpauze lopen we samen een rondje.

In de middag handel ik de bestellingen af die zijn binnengekomen.
Die pakketjes neem ik straks mee naar het postkantoor.
Inmiddels begint het te schemeren.
Ik sluit het winkeltje af voor de dag.

Sweet dreams. 

prentje en de kerstkwal

Opeens hoor ik mezelf zeggen: 'ik wil ook graag een kwallenkerstbal'. 

Een half uur ervoor.
Ik heb een kerstboom gekocht en ben nu mijn Uiterst Verantwoordelijke Kerstcollectie aan het uitbreiden in het tuincentrum.
Denk: matte papieren Deense kersthangers in beschaafde kleuren als oudroze en lindegroen.
Braaf stop ik een doosje bijpassende roze en groene kerstballen in mijn karretje.

Opeens loop ik langs een wand met visbehang.
Voor de wand zweven zeesterren, zeepaardjes en roze kwallen.
Het is vreselijk en geweldig tegelijk.

Voor de wand staat een man met zijn zoontje.
'Ik zie nergens de kwallen liggen, jij?', vraagt hij aan zijn zoon.
'Ik denk dat ze zijn uitverkocht', concludeert hij zelf dan maar.

Er loopt een Intratuin-meneer langs.
'Heb je de kwallen nog?, vraagt de man.
Hij wijst naar het tafereel voor de wand.

'Die zijn uitverkocht', zegt de Intratuin-meneer spijtig.
'Wil je er eentje voor me afhalen?' vraagt de man.
Blijkbaar is het hem ernst.

De Intratuin-man trekt heel hard aan een kwal.
'Voorzichtig hoor', zegt de man met zijn zoontje.
'Je hebt je zo gesneden'.

Even later loopt de man tevreden weg.
In zijn stevige knuist een fragiele roze kwal.

En opeens komt er een verlangen bij me op.
Ik wil ook een kerstboom met een onderwaterthema.

De Intratuin-meneer kletst wat met een collega met migraine.
Opeens hoor ik mezelf uit het niets tegen hem zeggen: 'ik wil ook graag een kwal'.
Het verlangen heeft een stem gekregen.

'Ze zijn populair', lacht de collega met migraine.
'Ga jij naar maar lekker naar huis', zegt de Intratuinman tegen zijn collega.
Gelukkig gaat hij ook een schaar halen.
Blijkbaar was het draad inderdaad toch iets te  scherp.

Nu ik inmiddels de grens van goede smaak ben gepasseerd, zoek ik ook nog een zeemeermin, schelp en een zeepaardje uit.
O wacht, die worden alleen per twee verkocht.
Dan maar twee zeepaardjes.

Ik ben nu toch al verloren.

prentje en het innerlijke kind

Ik kan af en toe wel een beetje de elegante vrouw van de wereld uithangen, maar ik ben eigenlijk een ubermuts. 

Ik geef het maar toe: ik word blij van het Winterdorp van AH. 

Natuurlijk weet ik ook dat het niet goed is om nog meer plastic de wereld in te helpen.

Weleens waar recyclebaar, maar toch. 

Om mijn geweten te sussen, heb ik ook nog een Winterdorp Bewaardoos aangeschaft, met als voornemen om elk jaar weer te genieten van de lichtjes achter de ramen.
En ik had echt liever gezien dat de huisjes van karton waren gemaakt.

Dat gezegd hebbende: ik hou van de kleine vormgevingsgrapjes, zoals het raam in de vorm van een wasmachine in de wasserette:

En toen we als limited edition vandaag ook nog Sinterklaas kregen van AH, tja, toen kwam de ware aard van de wannabe-dame en de vijftienjarige puber wel weer even naar boven. 

Dus ja, wie zou ik nog voor de gek houden?

Ik word ook gelukkig van mijn porseleinen toetjes:

Alsof ik van de week even in mijn eigen toetjesfabriekje stond:

Misschien moet ik het innerlijke kind maar omarmen. 

En dan moet Pakjesavond nog komen.