prentje en Ruud van Empel

Tijdens mijn opleiding kwamen ze al ter sprake: de vervreemdende foto's van Ruud van Empel. Ruud stelt zijn eigen foto's samen uit delen van andere foto's, waardoor er een nieuw beeld ontstaat.
Ik had er spijt van dat ik niet naar zijn grote overzichtstentoonstelling in Groningen was geweest, dus toen ik van de week op het station een aankondiging van zijn tentoonstelling in het Noordbrabants Museum zag, twijfelde ik geen moment.

Er hangt een goede vibe in Den Bosch: een combinatie van pre-carnavalleske blijheid en een waterig zonnetje.
Ik volg trouw de bordjes Noordbrabants Museum en niet veel later sta ik voor het gebouw.
De klassieke kunst sla ik over, en loop gelijk door naar de tentoonstellingsruimte.

Kijk, hier word ik nu blij van. Een witte ruimte waar de foto's van Ruud van de muren afspatten.
Zo crispy, clean en tegelijk dus zo vervreemdend. 

Enthousiast huppel ik bijna door de eerste zaal op weg naar de tweede ruimte. 

En daar gaat het mis.

'Err 01. Communicatie tussen camera en lens is foutief. Reinig lenscontacten.' 

Verbaasd kijk ik naar het schermpje van mijn toestel. Wat zijn nou lenscontacten? Semiprofessioneel draai ik het objectief van mijn fotocamera en poets een beetje met mijn sjaal op alles wat ik daar zo tegenkom. Op hoop van zegen schroef ik de lens er weer op. 

 'Err 01. Communicatie tussen camera en lens is foutief. Reinig lenscontacten!!!' staat er weer dreigend in beeld. Verwilderd kijk ik me heen. Hoe ironisch is het om op een fototentoonstelling te staan met een camera die weigert te doen waarvoor het is gemaakt?

Ik type in mijn iPhone 'fotozaak Den Bosch' in en verlaat het museum. Turend op Google maps  slalom ik om groepjes carnavalvierders heen, helemaal naar de andere kant van het centrum. 

I am on a mission. 

Het is druk in de fotowinkel. Als ik eindelijk aan de beurt ben, vat ik snel samen wat me net is overkomen. De vriendelijke fotojongen pakt mijn toestel aan. 'Hij doet het gewoon hoor', zegt hij bemoedigend terwijl hij de hele fotozaak op de gevoelige plaat vastlegt. Ik mompel iets over kiespijn die verdwijnt als je bij de tandarts bent en ben bijna opgelucht als ik een droog klikje hoor. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt de fotoknul naar het toestel.

'Kijk, deze melding krijg ik ook steeds', roep ik triomfantelijk terwijl we samen naar mijn camera turen. Fotojongen draait ook het objectief los en veegt met een doekje ook over alles wat hij daarbinnen tegenkomt. 'Nu doet hij het weer', knikt hij me toe terwijl hij me het toestel weer overhandigt. 

Vol goede moed loop ik weer terug naar de andere kant van de stad om opnieuw het museum te bezoeken. Ondertussen kom ik twee fotozaken tegen die ik over het hoofd heb gezien, omdat ik als wegdyslecticus zo naar mijn schermpje staarde.

De suppoost herkent me met een knikje. Ik loop weer naar zaal twee en richt mijn camera.

'Err 01. Communicatie tussen camera en lens is foutief. Reinig lenscontacten.'

prentje en Marcel Wanders

Ik keek er al een tijdje naar uit: de overzichtstentoonstelling Pinned Up van Marcel Wanders in het Stedelijk.
Vriendin A konden niet langer wachten en vertrokken vandaag naar Amsterdam.

Vanaf de allereerste minuut zijn we volledig overdonderd door het megatalent Wanders. Waar we ook kijken, overal zien we creatieve parels van een man die zich niet laat beperken door wat dan ook.
Soms wanen we ons in een witte sprookjeswereld, om vervolgens in bijna religieuze sferen te komen in de zwarte ruimte die als een kathedraal aandoet, daardoor ondersteund door sfeervolle muziek.

Ondertussen hebben we elkaar ook een paar weken niet gezien, en proberen we bij de praten over de Stand van Zaken in ons leven. Maar we zijn teveel afgeleid door de ontwerpen om ons heen.
'Ik luister wel hoor, maar ik vind het allemaal zo... overdonderend', zegt A zachtjes. 'Ik ook', fluister ik terug, 'we gaan nu genieten van alles om ons heen en drinken straks een borrel hiernaast.'
En zo lopen we stilletjes door de zalen, weg te dromen in de wereld van Marcel Wanders.

Hoe Moooi is dat?

prentje en de Pop-up store

'Ga je mee naar de Tijdelijke Kunstwinkel in Utrecht?', vroeg ik vriendinnetje T laatst. 'Dat is een Pop-up store in Utrecht waar je voor een tientje kunst kunt kopen voor Het Goede Doel.'
Vriendin T was er voor in.

'Ik heb net al even gekeken', zegt T als ik met een flinke vertraging op Utrecht CS arriveer. 'Het is in Hoog Catharijne, naast de Invito.' 

Hmm, een hippe Pop-up store in het altijd-sfeervolle-maar-niet-heus Hoog Catherijne? Is dat niet een contradictio in terminis?  

Wat aarzelend lopen we Katrijne binnen, de Tijdelijke Kunstwinkel. En terwijl we over de drempel stappen, reizen we in 1 nanoseconde 600 kilometer richting het oosten. Want we arriveren in Berlijn. Overal zien we hipsters met lange baarden en knotjes.
Even vraag ik me vermoeid af ik of niet te oud word voor zoveel hipheid. Maar ik ben al snel afgeleid door al het moois om me heen.
'Kijk, de kunstenaars exposeren ook in de Minrebroederstraat', roept T enthousiast. 'Daar kunnen we hierna naartoe!'

Wat later lopen we wat verdwaasd rond in de drukte van Utrecht-op-zaterdag. 'Waar is de Minrebroederstraat ook alweer?', vraag ik T. Want hoewel ik jarenlang in Utrecht heb gewoond, ben ik volkomen dyslectisch als het gaat om de weg vinden. 'Kijk maar even op Google Maps', zegt T praktisch. Ze kent me langer dan vandaag. 

Ik tuur geconcentreerd naar het kleine schermpje terwijl het winkelend publiek geïrriteerd tegen me aan botst op de Oude Gracht. 

'Weet jij nog welk nummer het was?, vraag ik T, terwijl we drie keer heen-en-weer zijn gelopen over de Minrebroederstraat. 'Kunnen we niet gewoon naar de Zara nu?'
'Google het nog maar een keer', antwoordt T.

Het blijkt de Korte Minrebroederstraat te zijn.
Vandaar.

Niet veel later zitten we tevreden aan de borrel & bitterballen de week door te nemen in de Winkel van Sinkel. 

Kunst hebben we niet aangeschaft.

Naast me staat een tas van Zara.