dinsdag 29 november 2011

prentje viert feest

Yes, eindelijk begonnen met mijn blog! Eerst eens even testen hoe het allemaal werkt...


Met deze 2 zinnen begon ik vandaag precies 2 jaar geleden mijn blog. Op een mistige zondagmiddag, nadat ik de avond ervoor "Julie en Julia" in de bioscoop had gezien, een film over een meisje dat blij wordt van haar (culinaire) blog. Culinair zou mijn blog niet worden, het moest gaan over alles waar ik enthousiast van werd, en soms ontroerd, of verdrietig. Kortom, over de dingen die mij raken. 


En ik maakte een reis de afgelopen 2 jaar. Ik begon met de stofjes, en langzamerhand sloop de liefde voor de vormgeving er meer in. Mijn passie voor illustraties. U maakte kennis met Zoon, mijn mooiste creatie. 


Mijn blog werd steeds belangrijker voor mij. En u ging mij volgen. Regelmatig gebeurde het, dat als ik iets 'live' vertelde, mijn gezelschap me erop wees dat ze dat al wisten. Van mijn blog. 


Ik begon met 1 bezoeker (Zus). Op dit moment staat de teller op 40.450 'pageviews'. Iets wat ik 2 jaar geleden niet had durven dromen. U ging ook steeds meer reageren. En ook daar word ik blij van. En soms baalde ik, bijvoorbeeld als mijn blog niet deed wat ik wilde (nu heb ik bijvoorbeeld weer heel veel witruimte tussen de alinea's, geen idee hoe dat nou opeens komt).


Ik schreef over mijn huis. Mijn familie. Mijn vakantiehuisje. Mijn retro-voorkeuren. 
Mijn circusinteresse, wat resulteerde in de beeldverhalen van de clowns. En hierin komt alles samen. Mijn liefde voor vormgeving, fotografie, taal, woninginrichting, retrospeelgoed, stofjes en behang. En daarom heb ik de heren op taart getrakteerd. En heb ik een feestslinger voor ze gemaakt. 


Ik hoop dat u me blijft volgen, de komende jaren. Want ik heb inmiddels een band met u opgebouwd (wat heeft geresulteerd in tenminste 1 vriendschap). 


En onthou: als u wilt dat het leven een feestje wordt, moet u zelf de slingers ophangen. 

zondag 27 november 2011

mini-special: de clowns hadden een druk weekend

'Het behangen was een hoop werk, maar het is wel mooi geworden'

'Ik had nooit gedacht dat ik me zo thuis zou voelen in Nederland'

prentje en de Disney-figuren

He gezellig, Albert Heijn heeft weer zo'n fijne landelijke spaaractie. Was een beetje saai hoor, die laatste spaarpromotie van de plaatselijke voetbalclubs. Ik miste het gezamenlijk sparen.

Dat zit zo, als AH een actie aankondigt, treden er allerlei radartjes in werking. Collega E komt op maandag de kamer binnen met een grote envelop. Hij laat zijn boodschappen thuisbezorgen, en krijgt daarom altijd extra zegels/poppetjes/kaartjes. Zijn wekelijkse aflaat, noemt hij dit. Vaak mag ik van hem de envelop in zijn geheel mee naar huis nemen, maar bij deze actie is er veel concurrentie. Dus moeten de zegels door zessen worden verdeeld, wat betekent dat alle collega's met kinderen 1 zegel mee naar huis nemen. Dat schiet dus niet zo erg op.

Gelukkig heeft Zoon in dit geval nog een oma (mijn mama). Onderschat deze niet als het om sparen gaat voor haar kleinzoon. (Of als je per ongeluk laat vallen dat je een poef van de Hema op het oog hebt, die in veel Hema's is uitverkocht. Ze belt alle Hema's van Noord-Holland af, tot ze hem triomfantelijk kan overhandigen). Maar goed, waar was ik? O ja, de fanatieke kantjes van de vrouwelijke prentjes.
Van de week viel er een envelop op de mat met genoeg zegels voor zo ongeveer alle Disney-figuren in 1 keer. Met veel liefs van oma. Zoon en ik togen natuurlijk on-mid-del-lijk naar Albert Heijn, waar bleek dat alle figuren op waren. Daar kon geen shoppende oma tegenop.

Gelukkig werden ze weer snel aangevuld, en hadden we had Zoon in recordtijd zijn verzameling compleet, wat hij gisteren trots aan oma vertelde. 'Ja', zei oma, 'ik ging gewoon alle kassa's langs. En dan zei ik tegen iedereen: "ik spaar voor mijn kleinzoon". Op een gegeven moment zag ik een vrouw met een hele volle kar. Ik dacht: "die is voor mij". Maar ze spaarde voor haar neefje', eindigde mijn moeder een beetje spijtig haar relaas. Ik zie meteen voor me hoe mijn bijna tachtigjarige mama alle kassa's afschuimt, op jacht naar Disney-zegels voor haar oogappeltje. Sommige dingen kun je maar beter niet weten.

'Misschien een leuk verhaal voor je euh, column?', oppert mijn moeder. 'Mijn blog, mam', antwoord ik afwezig. 'En dat was nou precies waar ik ook aan dacht.'

zaterdag 26 november 2011

prentje en Sinterklaas (op papa's werk)

'Hij gelooft niet meer in Sinterklaas, maar zet toch zijn schoen.' Gealarmeerd kijk ik naast me. We zitten bij de kapper en de meneer voor ons vertelt over zijn zoontje. Zoon heeft het niet gehoord, of doet alsof hij het niet gehoord heeft. Ik wil de woorden 'Sinterklaas' en 'geloven' eigenlijk niet in 1 zin horen. Je weet nooit wanneer het zaadje van twijfel wordt gepland. Sint is niet iets om in te geloven, Sinterklaas is er gewoon.

Gelukkig gaan we 's middags naar het Sinterklaasfeest op papa's werk. Dan ziet Zoon hem weer, en mocht er al enige twijfel zijn, dan wordt deze hopelijk weer van tafel geveegd. Zoon wordt door Sinterklaas naar voren geroepen, iets dat we in de 5 jaar dat we naar het feest gaan, nog niet eerder is gebeurd. Zoon is niet snel genoeg bij de Sint, die al weer doorgaat naar het volgende kindje.
Ik kijk naar het verdrietige gezichtje van Zoon. En loop naar de Hoofdpiet, om hem erop te wijzen dat Zoon nog niet bij Sinterklaas is geweest. De Hoofdpiet is de beroerdste niet, en legt het briefje met de naam van Zoon weer bovenop de stapel. Zoon mag alsnog bij Sint komen, en zingt braaf een liedje.

Vervolgens gaan we naar het winkelcentrum om de cadeautjes in te slaan. Dat is een heel gepuzzel. Eerst gaan we met z'n drieën naar de speelgoedwinkel, om Zoon langs de neus weg te vragen wat hij het liefste wil. Vervolgens gaat Man met Zoon weg, en sla ik in. Veel zenuwachtig gedoe met mobiele telefoons ('waar ben jij nu? Ok, dan ga ik de andere kant op) en heen en weer naar de auto om de tassen te verbergen.

Bij opa en oma drinken we een kopje koffie om bij te komen van het gewinkel. Zoon mag hier zijn schoen zetten. Nou ja, eigenlijk mag hij de schoen van opa zetten, want hij heeft geen extra schoen mee. Oma vertelt over een jongetje die nog op zijn tiende geloofde, en wiens zusje zich zo schaamde dat ze Het hem heeft verteld. Ik sein naar oma dat Zoon aan tafel zit, diep na te denken over zijn brief naar Sinterklaas. Want de Sint moet wel even weten dat hij vanavond op 2 plekken zijn schoen heeft gezet.

Net als we thuis willen zingen voor de schoenen die ook daar klaar staan, komt Zus langs met een van haar zonen. Opnieuw zingen we met z'n allen alle Sinterklaasliedjes die we kennen.

Zoon schrijft voor de zekerheid nog een brief aan de Sint, om hem duidelijk te maken dat hij op twee plekken moet zijn vannacht.

Het twijfelzaadje heeft de weg naar de aarde nog niet gevonden.

vrijdag 25 november 2011

prentje special: de clowns gaan aan de slag


'Vanmiddag hebben we de eerste voorstelling!'

'Ik strijk nog even mijn outfit'

'Ik draai nog even een wasje'

'Dan naai ik nog een knoop aan mijn jas'

'Zie ik er goed uit, jongens?'






'Dames en heren, met trots presenteer ik u de clownsfamilie!'

'Ik heb altijd al een levende kanonskogel willen afschieten!'

'De hoed is leeg...'

'Taadaa'

En nu omhoog'





Volgens mij was het een succes! Welterusten.'

donderdag 24 november 2011

prentje en de Kanjertraining

'Ik wil vandaag in mijn pietenpak naar school. We hebben namelijk pietengym. En ik wil ook geschminkt.'

Enthousiast staat Zoon weer voor mijn bed in de vroege ochtend. 'Maar wil je dan niet je gewone kleren aan, en je pietenkleren mee?', vraag ik lafjes. 'Nee, ik wil mijn pak meteen aan', zegt hij gedecideerd. 'En als we nu je gewone kleren in je tas stoppen, zodat je die eventueel nog aan kunt?', vraag ik laffer dan laf. Vermoeid bij zoveel onbegrip kijkt hij me aan. Ok, de boodschap is duidelijk.

We staan voor zijn klas. We zijn een beetje laat, vanwege het schminken. Even zie ik de twijfel op zijn gezicht als hij ziet dat niemand is verkleed. Ja, een jongetje heeft zijn pietenmuts op, that's all. Hij slikt en stapt de klas binnen. Verschillende kinderen barsten in lachen uit. Kon ik hem waar weer onder mijn arm meenemen. De juf sluit de deur. 'Mag ik hem nog even snel een kus geven?, vraag ik en glip naar binnen. 'Ik kan je toch geen kus geven, ik ben toch geschminkt', zegt hij nuchter. Met een brok in mijn keel loop ik weg. Opvoeden is loslaten.

Toevallig hebben we 's avonds een Kanjertraining op school. We leren over pestvogels, witte petjes en benzine geven. De vrouwelijke trainer doet het fantastisch. Ze laat een boek zien over een grote vogel, die graag met de mussen wil spelen. De mussen wijzen hem af, waardoor hij zich steeds meer gaat aanpassen aan de mussen. Hij slijpt zijn snavel, neemt een modderbad om dezelfde kleur als de mussen te krijgen, maar die willen nog steeds niets van hem weten. Uiteindelijk ontmoet hij een arend, die vanuit de lucht denkt 'wat een joekel van een mus is dat'. De grote vogel ontdekt weer zijn eigen kwaliteiten, en leeft vervolgens nog lang en gelukkig (met de andere arend).

Ik wil Zoon zo graag leren om zichzelf te zijn. En soms vind ik dat moeilijk, omdat ik hem ook wil beschermen tegen de pestvogels. Anders zijn is niet erg (sterker nog, ik heb er bijna mijn "handelsmerk" van gemaakt met mijn gekke sokken en maffe jurkjes). Maar de groepsdrang op school is zo sterk. En soms duurt het jaren (of komt het helemaal niet) voor je de moed hebt om jezelf te zijn.

Sla je vleugels maar uit, kleine arend in je pietenpak.

woensdag 23 november 2011

prentje en de surpises

'Vannacht heb ik drie keer naar buiten gekeken. En de derde keer zag ik Sinterklaas met het paard op het dak van de school.'
Met deze fijne mededeling werd ik vanmorgen vroeg gewekt door Zoon. We wonen naast het schoolgebouw, dus het zou best wel eens waar kunnen zijn.

De schoenen stonden al sinds vrijdag in de klas, en Sint was tot vannacht nog niet langs geweest. Maar vandaag ging het gebeuren, want Zoon had Sinterklaas zelf gezien.
Slaapdronken wandelden we samen richting badkamer. 'Mijn haar is vanmorgen opgestaan', zei Zoon blij, kijkend naar een pluk haar dat recht overeind stond.

Nadat ik Zoon op school had afgezet, vertrok ik richting stad. Ik had opeens bedacht dat een streepjeskleed ook leuk zou staan bij onze bloemenkleden (voor een extra Bohemian-effect).

Thuisgekomen lag er een envelop op de deurmat. Ik had onlangs bij Guten Appetit het boek 'The Life of Mr Mustache' besteld. Ik wilde 'm al een tijdje hebben, en toen ik 'm dit weekend bij Anki zag, was ik om. Dit boek is gemaakt door Studio Violet (inmiddels opgeheven), het samenwerkingsverband tussen Elisabeth Dunker en Camilla Engman, mijn twee favoriete Zweedse ontwerpers. Het bleek een heel klein boekje te zijn (ik word elke keer weer verrast door het formaat van de boeken die ik via internet bestel) maar de inhoud is geweldig. Ik ben tegenwoordig into de 3d-illustraties, zeg maar een soort kijkdoos-effect. Elke pagina bleek een surprise te zijn.
Het boekje was fantastisch ingepakt met prachtig papier, inclusief een klein poppetje. Er zat ook nog een grappige kaart bij en de envelop had een Bambi-stempel.

Zoon had gelijk. Sint was inderdaad in onze straat.

maandag 21 november 2011

prentje en het glurende konijn

Ik doe dus die cursus hè, Illustratie. Een paar weken geleden kondigde onze juf Kim aan dat we 'lino's gingen gutsen'. De mensen om mee heen knikten enthousiast. Lino's gutsen? Ik zou het wel zien.
Uit twee bakjes moesten we twee dichtgevouwen papiertjes pakken, een 'beweging' en een 'ding'.

Ik trok glurend konijn.

Nou, daar gingen we hoor. Eerst schetsen, toen uit linoleum de figuren snijden. Rekening houden met twee 'drukgangen', kleuren mengen, en daarna het linoleumplaatje inrollen met verf. Papier erop, aandrukken met de achterkant van een lepel en de eerste drukgang kwam tevoorschijn. Daarna weer snijden, plaatje rollen, aandrukken en daar kwam de tweede drukgang.

Hier hebben we vier lessen over gedaan, en nog kwam ik tijd tekort. Om me heen zag ik perfecte kunstwerkjes verschijnen, waar de verf egaal dekte en de drukgangen precies op elkaar pasten.
Sommige cursisten hadden er wel een stuk of acht gemaakt.

Ik kwam uiteindelijk tot twee blaadjes en dan nog dankzij juf Kim. Maar hé, ik zou niet meer zo vergelijken (wat is dat toch moeilijk!).

Dit glurende konijn past bij mij. De verf zit er niet perfect op, hij is wat scheef, en sorry voor de slechte foto maar de tijd was allang om (en de konijnen moesten achterblijven om te drogen).

Schoonheid zit in imperfectie.

zondag 20 november 2011

prentje en de verzamelaarsbeurs

Dit weekend was ik naar de verzamelaarsbeurs. Verzamelen is hip, volgens het Flow-Mindfulnessdoeboek (hele mondvol). De beurs werd er zelfs in aangekondigd.

Helaas was de hipheid nog niet tot alle bezoekers doorgedrongen. Ik had een beetje het idee op een andere planeet rond te lopen. Ik zag volwassen mannen, gewapend met een notitieblok, door een map met Pokemonkaartjes bladeren. Maar hé, wie ben ik om daar een oordeel over te vellen. We hebben het hier over de vrouw die Fisher Price-clowns uit Amerika laat overkomen.

Wat onrustig schuifelde ik over de beurs. Ik zag een doosje met prachtige houten huisjes liggen. 'Hoeveel zijn deze?', vroeg ik aan de man achter de kraam. 'Zeventig euro', antwoordde hij in het Duits. 'Ze komen nog uit de DDR. Goede prijs.'

Goede prijs of niet, ik ging echt geen zeventig euro neertellen voor een paar houten huisjes. Ik maakte ze zelf wel. Enthousiast haalde ik de blokkendoos van Zoon maar weer eens van zolder. Daar deed hij toch niets meer mee. Ik tekende een paar raampjes op enkele blokken. Leuk, maar ik miste nog wat. Mijn oog viel op mijn mand met stofjes. Ik trok er mijn huisjestof uit. Geïnspireerd zocht ik nog meer stofjes bij elkaar. Dit ging lekker. Ik maakte nog een bostafereel en zette wat fruit bij elkaar. Roodkapje mocht ook niet ontbreken.

Volgend jaar toch maar weer naar de Flavourites-beurs.

prentje en het Muizenhuis

De datum stond al weken in mijn agenda: op 19 november zou Karina Schaapman van 'het Muizenhuis' in Utrecht komen vertellen over haar boek. Ik ben enorm fan van het muizenboek. En sinds gisteren ook van Karina Schaapman.

Het Muizenhuis vertelt het verhaal van Sam en Julia, twee muizen die samen met hun familie, vrienden en buren in een enorm muizenhuis wonen. Karina heeft het huis zelfgebouwd, en heeft hier drie jaar lang, zeven dagen in de week, aan gewerkt. Met zoveel liefde dat het van de pagina's afspat.
Gisteren gaf ze voorbeelden hoe je bijvoorbeeld een minikacheltje en een minilampje maakt. Ze had voor iedereen werkbladen mee, zodat je zelf thuis ook aan de slag kon om je muizenhuis te bouwen.

Karina is een krachtige vrouw, die heel veel rust en geduld uitstraalt. Na een roerig verleden en de opvoeding van vier kinderen, heeft ze zich helemaal gestort op het maken van minimeubeltjes uit voornamelijk afvalmateriaal. En deze passie deelt ze graag samen met haar publiek. Ademloos keken de kinderen (en opvallend veel volwassenen) toe hoe ze vertelde over de ontstaansgeschiedenis van dit enorme project. Haar boek komt volgende maand in Japan uit, en ik ben er van overtuigd dat het daar ook een enorme hit gaat worden. Ik gun het haar van harte.

Karina is voor mij een voorbeeld hoe krachtig het effect kan zijn van creativiteit.
Iets wat ik zelf ook dagelijks ervaar.

zaterdag 19 november 2011

prentje en B

'Mama, ik voel me niet zo lekker.' Elke vrijdag is het raak als ik Zoon uit school haal. Vrijdagmiddag heeft Zoon zwemles, voor zijn B. En dit is alle vrijdagen een klein drama. Zoon is heel erg bang voor 'Het Gat'. Dat was bij A al een probleem, maar bij B zit Het Gat nog dieper.

Vorige week dachten we even dat we de oplossing hadden gevonden. Zoon had van Man een duikbril gekregen, en oordopjes. Sindsdien wilde hij alleen nog maar met duikbril in bad.
Voor het eerst hoefde hij niet te huilen toen het zwembad in zicht kwam. Trots liet hij zijn juf de duikbril zien. Voor de zekerheid liep ik even mee. 'Daar mag je niet mee afzwemmen', was het eerste dat ze zei. 'Maar kan hij er niet even mee oefenen?', vroeg ik hopeloos. 'Dat hij zijn zelfvertrouwen een beetje terug krijgt?', fluisterde ik erachteraan. Ze haalde haar schouders op. 'De kans is sowieso heel klein dat hij mag afzwemmen', zei ze nog. Ik droop af.

Afgelopen vrijdag. Stilletjes zit hij op de fiets. Opgewekter dan ik me voel, zeg ik dat het vandaag kijkdag is. Voor mezelf heb ik al een beslissing genomen. Het is genoeg geweest.

Halverwege de les loop ik naar de rand van het zwembad. Zoon staat huilend tussen de andere kinderen. 'En nu niet meer mopperen', zegt juf tegen Zoon. Mijn hart breekt. Ik zend hem kushandjes toe, die hij beverig terugzendt.

Juf noemt de kinderen op die mogen afzwemmen. Zoals verwacht zit Zoon daar niet bij. Hij kruipt op mijn schoot, een nat hoopje ellende. Mijn spijkerbroek raakt ook doorweekt, maar dat geeft niet.
De juf loopt naar ons toe. 'Ik weet niet of je er al over nagedacht hebt, maar ik denk dat het niet zoveel zin heeft zo', zegt ze. 'We stoppen ermee', zeg ik, blij dat ze het me eens is.

We lopen naar de kleedkamer. 'Krijg ik nu geen cadeautjes?', snikt Zoon. 'Jij mag van mij iets moois uitzoeken', zeg ik hem, terwijl ik 'm een dikke knuffel geef. 'Omdat ik zo trots op je ben.'

In de kleedkamer kom ik er achter dat ik zijn handdoek ben vergeten. Is niet erg.

Zoon is inmiddels al genoeg afgedroogd.

vrijdag 18 november 2011

prentje en de roze tape

Ik wilde al heel lang van die mooie roze Japanse tape (masking tape heet dat geloof ik, maar dat weet ik niet zeker. Er staat mt op de binnenkant, maar dat kan ook iets heel anders betekenen).

Anyway, toen ik laatst in papierhemel Vlieger was, zag ik mijn kans schoon. En sindsdien wil ik alles tapen, het is echt verslavend. Het begon heel eenvoudig met een paar mooie kaarten. Vervolgens was onze lamp aan de beurt. En toen ging ik helemaal los bij de kast.

(Voor de goede kijker - helaas ontbreekt er een kaars op de foto. Ik heb 'm nog voor u gezocht, maar kan 'm nergens vinden. Wat op zich best raar is, want wie raakt er nu een knalroze kaars kwijt? 
En ik had natuurlijk de kast op moeten ruimen voor de foto, maar hé, ik ben de VT Wonen niet. Ik wilde gewoon met u de lol van de Japanse tape delen, nog voor ik Zoon van school moet halen.) 

woensdag 16 november 2011

prentje special: de neven halen (warme) vakantieherinneringen op

'Wat is het koud  in Nederland, hè, Max?'


'Weet je nog, die mooie camping in Spanje?'

'En die vakantie op Curacao?'

'Of die zomer in Parijs?'

 'Die heerlijke tijd in Italië ?'

'Augustus in Lissabon?'

'Ach Willem, je moet maar zo denken: het kan altijd nog kouder!'


zondag 13 november 2011

prentje en de schoen

Kwart voor zeven, zondagochtend. 'Mam, er zit wat in mijn schoen!' Geeuwend sta ik beneden. 'Moet je kijken mam, Sint gebruikt hetzelfde papier als jij', zegt Zoon verwonderd. Mentale aantekening: nooit twee dagen achter elkaar hetzelfde sinterklaaspapier gebruikten.

Blij pakt Zoon zijn nieuwe Gomu-gummen uit, onze zijn nieuwe verslaving. Er zit onder andere een klein tv-tje in.

En zo kunnen de clowns ook de Sinterklaas-intocht kijken. Weliswaar in het zwart-wit, maar dat maakt het eigenlijk alleen nog maar romantischer. De Amerikaanse neven hadden wat moeite om het Sint-concept te begrijpen, maar zijn nu helemaal om.
Ik denk dat er volgende week 3 clownsschoenen (naast de onze) voor de kachel staan.

zaterdag 12 november 2011

prentje en de landelijke intocht van Sinterklaas

We hadden het in de zomer al bedacht, mijn blogvriendinnetje en ik. Eigenlijk vanaf het moment dat bekend werd gemaakt dat Sinterklaas dit jaar in Dordrecht zou aankomen, de stad waar ze woont. We zouden samen naar de intocht gaan. En bovendien had ze een schattig nieuw huis, dat ik ook nog niet had gezien, dus dat kwam mooi uit. Een lief huis, waar ik ook meteen in zou kunnen trekken, want ik ken niemand die zo dezelfde smaak heeft. Vaak denken we ook op hetzelfde moment hetzelfde. Als we een stapel kranten zien liggen waarop staat 'Hij komt', grijpen we allebei gelijk ons fototoestel, terwijl het meisje van de kranten zegt: 'je mag er een mee nemen hoor', en een krant pakt. Probeer dan maar eens uit te leggen dat ze net de compositie heeft verstoord. Maar goed, zij begrijpt dat als geen ander.

We moesten een tijdje wachten daar op die punt van de kade, maar toen werd ons geduld ook rijkelijk beloond. Want daar kwam de boot. 'Ik geloof dat ik een beetje moet huilen', zei ik, en ook dat begrijpt ze.

'Mama, Sinterklaas is ouder dan Adam en Eva, toch?', vroeg Zoon voor de zekerheid. 'Ja hoor', zei ik, want rond deze tijd nemen we het niet zo nauw met de waarheid. Dat deze Sint ('jammer dat het niet de echte meer is', zeiden verschillende vriendinnen, wat maar aangeeft hoe Sint in ons verankerd zit) opvallend vitaal was, was Zoon gelukkig ontgaan.

Moe maar voldaan kijken we 's avonds het Sinterklaasjournaal. Daarin wordt een samenvatting gegeven van "onze" intocht. 'Alle kinderen mogen vanavond hun schoen zetten', zegt Sint. 'Het is ook elk jaar hetzelfde', zegt Zoon.

Gelukkig maar. Want sommige dingen moeten nooit veranderen.

vrijdag 11 november 2011

prentje en 11-11-11

'Ah mama, mag ik ook nog Sint Maarten lopen vanavond?', vraagt Zoon smekend. Officieel is de regel dat we 1 snoepfeest per jaar doen, en hij was ook al met Halloween langs de deuren gegaan. Maar omdat ik een slappe-hap-moeder ben, kon ik het weer eens niet weigeren. Dus belde ik maar weer met de moeder van een vriendje. 
We sloten aan bij een heel internationaal gezelschap, want de moeder van het vriendje is Duitse, en de vader Canadees. En dan hadden we nog een Duitse moeder, en een Spaanse. Dus het gesprek tussen de ouders ging vooral over wie Sint Maarten nu ook alweer was, en waarom de kinderen langs de deuren gaan voor snoep. 'Het was een bisschop die zijn mantel aan een arme man gaf', wist de een. 'Maar waarom dan snoep?', vroeg de ander. Tja, dat wist ik als Hollandse ook niet zo goed.

'In Duitsland lopen ze alleen met lantaarns, maar krijgen de kinderen geen snoep', zei een van de Duitse mama's. Misschien liep haar kind daarom nu als een van de hardste. Werd hij eindelijk beloond voor zijn gezang. Met de mijne, hoor, die kreeg een blik in zijn ogen alsof ie nooit snoep krijgt thuis. De kleintjes bleven bedremmeld een beetje achter. De Spaanse dame riep verbaasd dat de mensen hier zo voorbereid waren (kleurige huisvlijtmandjes vol snoep werden er vol trots aan de deur gepresenteerd).

Ik vertelde het verhaal dat ik als kind een keer aanbelde met Sint Maarten bij een gezin dat net uit Somalië was geëmigreerd. Vol verbazing keken ze naar het kleine blonde meisje dat stond te zingen over koeien met staarten. Er werden steeds meer familieleden bij geroepen, tot de hele gang vol stond. Toen ik uitgezongen was, keken ze me verwachtingsvol aan. 'Candy', wist ik nog uit te brengen. Ik kreeg een pak koekjes, misschien wel het eerste pak koekjes wat ze in Nederland hadden gekocht.
 
Inmiddels loopt deze Sint Maarten ten einde. Zoon en ik lopen naar een redelijk donker huis.
'Je moet de buitenlamp aandoen, en het lantaarntje voor het raam zetten!', zeg ik tegen Man. 'Dat zijn de codes!' Had ik even hoop eindelijk van de verzameling Spongebob-koekjes van Zoon af te kunnen komen. 

Rare jongens eigenlijk, die Hollanders. 

woensdag 9 november 2011

prentje en ontwerpen

Mijn leven bestaat op dit moment uit ontwerpen. Ik ben er dag en nacht mee bezig. Kerstkaarten, blogplaatjes, fotoprojecten; ik draai er mijn hand niet voor om. Ik ontwerp voor mijn werk, en als ik thuis kom, ga ik gewoon door. Of ik ga naar mijn cursus Illustratie, waar we op dit moment bezig zijn met lino's gutsen.

Ik leer allerlei nieuwe technieken en photoshop me door de avond. Ik verf, kras, stempel en combineer alles met elkaar. Als ik niet achter de computer zit, breng ik uren door in boekhandels om illustratieboeken te bekijken. Ik bezoek papierwinkels en verfspeciaalzaken. In het weekend snuffel ik rond op rommelmarkten om spullen te zoeken die ik kan gebruiken voor mijn projecten.

Ontwerpen is mijn vluchtheuvel als het stormt in mijn hoofd en de blaadjes van de bomen vallen.

zondag 6 november 2011

prentje special: de reis van de neven

'Een brief van Tijl, Max! Hij wil dat we bij hem komen wonen.'
'Het wordt een lange reis. Ben je er klaar voor?'
'Kijk, zeehonden!'
'Je hebt gelijk, Max, dat was niet helemaal het goede schip.'
'Fijn dat we dit vliegtuig van de politie mochten lenen!'
'Willem, weet je zeker dat we de goede kant op gaan?'
'Volgens mij zijn we weer op de goede weg, Max!'
'Ik had het me iets anders voorgesteld, maar wat een avontuur!'
'Ik denk dat we in Holland zijn!'
'Is dat neef Tijl, Willem?'

'Wat heerlijk om jullie te zien! Hoe was jullie reis?'

'Ach, dat stelde niets voor...'

vrijdag 4 november 2011

prentje en Return to Sender

Ik hou heel erg van de Return to Sender-producten van de Hema. Niet alleen vind ik ze erg kleurrijk, ze bezorgen me ook nog eens een goed gevoel. Bovendien heb ik een zwak voor Katja Schuurman.

Ongeveer achttien jaar geleden liep ik stage bij RTL-4. Katja speelde toen net in Goede Tijden, Slechte Tijden, en werd geïnterviewd in Koffietijd. Ze werd begeleid door de voorlichter van RTL, en ik hobbelde mee. Ze vertrouwde me toe dat ze best zenuwachtig was, en ik vond haar ontwapenend. En mooi.

In 2006 richtte Katja samen met twee anderen Return to Sender op. Ze zoeken naar producten in de armste gebieden van de wereld en verkopen deze in Nederland. Katja kreeg het voor elkaar dat de Return to Sender producten bij de Hema werden verkocht. En zo is de cirkel weer rond, want we zijn weer bij de Hema beland.

Gisteren stapte ik na mijn werk de Hema binnen om te kijken of de nieuwe kerstcollectie al in de winkel lag. Die was er, maar viel een beetje tegen. Ik miste producten zoals de gehaakte items van vorig jaar.
Een beetje teleurgesteld nam ik de roltrap naar boven om te kijken of er al kerstspullen waren bij de Return to Senderproducten. En toen vond ik deze geweldige opbergmand. Soortgelijke manden zitten al jaren in de collectie van mijn favoriete Deense merk Rice, maar daar zijn ze behoorlijk prijzig.

Maar nu waren ze dus ook bij de Hema. 'Wat een mooie mand, die ken ik nog niet', zei de caissière bewonderend. 'Volgens mij zijn ze nieuw', zei ik trots. Ik zei er maar niet bij hoe vaak ik naar de Hema ga en de collectie zo ongeveer uit mijn hoofd ken, om niet geheel voor gek te worden versleten.

En zo stapte ik toch weer blij de winkel uit. Blij met mijn nieuwe Hema-primeur, die perfect in mijn interieur past (en waar ik al mijn andere Hema-spulletjes in kan opruimen).

woensdag 2 november 2011

prentje special: Tijl op huizenjacht

Hoewel zijn neven nog steeds niet zijn gearriveerd uit Amerika, is Tijl toch vol goede moed begonnen aan een zoektocht naar een geschikt huis waar zijn familie zou kunnen wonen.
Opgewekt gaat hij op pad
'Of ik ook kan smurfen?'
'Dus je eet vooral honing?'

'......'

'Dus met volle maan verander je in een weerwolf?'

'En ik moet helpen bouwen?'

'Of ik goed ben in Spinjitzu, vraag je?'

'Nee, clowns hebben geen vleugels'

'Hoe koud wordt het hier, zei je?'

'Weet u zeker dat uw vrouw het ook goed vindt?'

'Spanje?'

'Had je het nu over een wintervoorraad aanleggen?'

'Directeur, mogen mijn neven alstublieft bij mij komen wonen?'