prentje en de zondag

Ik had nog wel eens de neiging mijn weekenden helemaal vol te proppen.
Deels omdat er zoveel leuke dingen op de wereld zijn; maar deels ook om weg te vluchten van mijn gevoel.

Nu probeer, probeer en probeer nog een keer om gewoon te voelen wat ik voel, en dat dat ok is.
Net als mijn tijdens mijn yoga-lessen gebruiken we het laatste kwartiertje om niets te doen, de oefeningen in te laten werken in je lichaam.

Dus bleven we vandaag thuis.
Las ik de krant in mijn schommelstoel op het balkon, en genoot ik van het lichtspel in de Petteflet.

En van mijn nieuwe eetkamerstoelen.
Elke keer sta ik weer versteld over het veranderen van mijn smaak.
Had je me een jaar geleden gezegd dat ik mijn oudroze en -groene stoelen zou vervangen voor vier verschillende industriële donkerhouten stoelen, had ik je niet geloofd.

Maar het geeft mijn huis karakter.
Het hoeft allemaal niet meer zo schattig, zoet, meisjesachtig en 'kloppend; ik zei het al eerder.
Het mag een edgy-randje hebben; graag zelfs.

'Ga je vandaag nog meer tits-pompoms maken?', vraagt Zoon belangstellend.
Afgelopen vrijdagavond zaten we samen aan dezelfde eettafel, Zoon lezend (voor de verandering) en ik pompoms makend. Dit idee had ik in mijn hoofd en liet me niet meer los.
En natuurlijk komt er ooit een moment dat Zoon bedenkt dat hij niet een doorsnee-moeder heeft, waarschijnlijk net op het (puber)moment dat hij er naar snakt dat alles 'normaal' is.

Maar nu is dat nog niet zo.
En staat hij er voor open waarom dit voor mij een belichaming is van een prettig contrast; het 'tuttige' materiaal gebruikt voor een uitdagend onderwerp.
Dat ik het leuk vind dat elke pompom er weer anders uitkomt. Net als elk lichaam anders is.

Soms overweeg ik bijna een carrièreverandering. Maar daarvoor vind ik mijn baan nog te leuk.
En is dit een prima balans.

Nou ja. Zo'n zondag dus.

prentje en de liefdesbrief

Snipverkouden hang ik op de bank zondag. Onze plannen voor die dag heb ik gecanceld.
Eigenlijk ook wel eens goed om een dagje niets te doen (ben ik niet zo goed in).
Om gewoon eens te genieten van mijn kersthuisje.

's Avonds ga ik op tijd naar bed. Op mijn kussen ligt een briefje. Is dat het handschrift van Man?
Ik kijk verbaasd naar Man.
Zoon houdt het niet meer. 'Ik heb een liefdesbrief gemaakt en gevraagd aan papa of hij het wilde schrijven!', jubelt hij. 'Dan weet je niet van wie die komt!'
De zin 'Ik hoop dat je je snel beter voelt en je zoon helpt je daar goed bij', had natuurlijk al een belletje kunnen doen laten rinkelen. 

'De volgende keer gaan papa en ik om-en-om een regel schrijven', fantaseert Zoon verder. 'Dan ben je helemaal door de war'.

Dat was ik eigenlijk nu ook al.
(maar dat kan ook door een overdosis aan kerstlichtjes komen).

mini-special: de clowns hadden een druk weekend

'Het behangen was een hoop werk, maar het is wel mooi geworden'

'Ik had nooit gedacht dat ik me zo thuis zou voelen in Nederland'

prentje en de roze tape

Ik wilde al heel lang van die mooie roze Japanse tape (masking tape heet dat geloof ik, maar dat weet ik niet zeker. Er staat mt op de binnenkant, maar dat kan ook iets heel anders betekenen).

Anyway, toen ik laatst in papierhemel Vlieger was, zag ik mijn kans schoon. En sindsdien wil ik alles tapen, het is echt verslavend. Het begon heel eenvoudig met een paar mooie kaarten. Vervolgens was onze lamp aan de beurt. En toen ging ik helemaal los bij de kast.

(Voor de goede kijker - helaas ontbreekt er een kaars op de foto. Ik heb 'm nog voor u gezocht, maar kan 'm nergens vinden. Wat op zich best raar is, want wie raakt er nu een knalroze kaars kwijt? 
En ik had natuurlijk de kast op moeten ruimen voor de foto, maar hé, ik ben de VT Wonen niet. Ik wilde gewoon met u de lol van de Japanse tape delen, nog voor ik Zoon van school moet halen.) 

prentje is thuis

Zoon heeft een dagje vrij. En ik ook, dus dat komt goed uit. We doen niet zoveel, eigenlijk. We hebben gelukkig het Vriendenboekje gevonden, dat we al een tijdje zochten. Onder de bank, logische plek natuurlijk. Ik lees de vragen voor, Zoon geeft antwoord. Bij de vraag 'Wat wens je me voor de toekomst?', komt het antwoord snel. 'Dat je een gelukkig leven hebt en jezelf blijft', citeert hij. Vijf jaar en dan al zoveel levenswijsheid.

Na deze drukke activiteit rolt hij zich in zijn plaidje op de bank. 'Aaah, wat is het leven heerlijk als je in een dekentje ligt', verzucht hij. Echt, ik verzin dit niet. Ik zou het niet eens kunnen. 'Vind je het niet lekker ruiken mama?', vraagt hij vervolgens. 'Waar ruikt het dan naar schat?' Ik ruik namelijk niks. 'Naar de thuislucht', zegt hij gelukzalig.